Loren staarde al bijna de hele middag naar de klok die aan de muur van haar slaapkamer hing. Het duurde niet lang meer voor de cijfers het tijdstip van haar zus haar dood aan zouden geven. Het was vandaag precies 4 jaar geleden en ze begon lichtelijk gek te worden leek het wel. Ze had de hele dag al het beeld voor haar hoe ze haar zus gevonden had. Haar blik bleef nog enkele minuten op de klok gevestigd waarna ze plots in beweging kwam. Ze moest weg hier, ze moest naar een plek waar ze volledig alleen was en waar ze geen besef van tijd zou hebben. Loren trok snel een vestje over haar jurkje heen en stapte in haar gympen. Haar haren bond ze vast in een elastiek. Het enigste wat ze meenam waren haar sleutels en het duurde niet lang voor ze de deur van haar huisje achter haar dicht trok. Met stevige stappen liep ze naar haar auto en zodra ze instapte reed ze meteen weg.

Hoe langer het duurde hoe verder ze het gaspedaal in drukte. Naar een tijdje in de auto te hebben gezeten parkeerde ze haar auto bij een natuur gebied. Ze stapte uit en voor dat loren de auto verliet besloot ze haar schoenen achter te laten. Ze werd gewoon rustiger als ze direct in contact kwam met de aarde. En dit kon door middel van haar blote voeten. Maar zo kon ze ook makkelijker de plek vinden die ze probeerde te vinden. Loren keek naar de hemel voor ze aan haar wandeling begon. Uren liep ze door de natuur heen en diep van binnen voelde ze hoe haar emoties zich los probeerde te maken uit de kooien waar ze hen had ingestopt. Maar ze kon het niet los laten, nog niet tenminste. Zodra het donker begon te worden had ze het gevonden. Ze was aardig ver de bergen opgegaan maar met behulp van haar magie had ze het zich een stuk makkelijker gemaakt. Loren had enkel haar hand op de grond te hoeven leggen om te zien waar de opening was van Crystalion. Een plek waar ze vaak kwam als ze zich totaal niet op haar gemak voelde of emotioneel was. Dit was een plek waar ze zeker wist dat ze alleen was en zich zelf tot rust kon maken.

Loren liep zonder te twijfelen zonder licht de grotten in, zodra ze eenmaal diep genoeg was liet ze zich op de grond zakken en maakte zich klein terwijl ze tegen een wand aanzat. Loren ademde diep in en uit en probeerde de tranen die de hele dag al naar buiten wouden komen binnen te houden. Maar helaas kon ze het gevecht niet winnen en zodra ze een traan over haar wang voelde glijden, liet ze zich gaan en schreeuwde alles bij elkaar. In de tussen tijd sloeg ze hard met haar handen op de grond waar door er trillingen door de aarde gingen die zelf op de berg nog gevoeld zou kunnen worden. Na het geschreeuw liet ze zich snikkend op de grond liggen en maakte zich weer zo klein mogelijk terwijl ze zich liet troosten door de geur van de aarde om haar heen.

Tag: Kaleb

Terwijl ze daar lag kon ze door de aarde onder haar voelen hoe iemand de grot binnen kwam lopen. Ze hoopte dat die persoon haar niet zou vinden want ze had alles behalve zin om ook maar in iemands gezelschap te zijn. Maar waarschijnlijk zou ze pech hebben aangezien ze voelde hoe de persoon haar kant op kwam lopen. Loren bleef echter liggen en huilde nu geluidsloos terwijl ze luisterde hoe voetstappen naderde. Zodra de voetstappen stopte bleef ze liggen maar legde haar hand ongezien op de grond. Wat ze via de grond kon zien was het een man, dat nam ze uit door de bouw van het lichaam. Maar er leek iets te veranderen in wat ze zag. En dit bracht haar aardig in de war. Ze wist zeker dat het maar een persoon was maar nu dacht ze ook een vrouwelijk persoon te 'zien' ''Verdrietig en alleen in een grot, meisje je zou hier toch niet alleen moeten zitten'' De stem die ze hoorde liet haar rillen, ze moest meteen aan een horror film denken maar ze wist zeker dat ze daar niet in zat. Langzaam drukte ze haar boven lichaam omhoog en keek ze naar de persoon op.

Met het weinige licht die er was kon ze het de bouw zien. En als ze niet beter wist zou ze denken dat ze naar haar zelf keek. Of misschien wel haar zus, maar dat kon gewoon niet. Ze was niet aan het dromen dat wist ze ook zeker. Zodra ze ook maar zag dat de persoon op haar af liep wist ze zich snel zittend te duwen en bewoog haar handen zodat er een scheur tussen hen in kwam te groot om over heen te stappen. "Wie ben je en wat moet je van me!" Sprak ze. Langzaam stond ze op en hield de persoon voor haar in de gaten. Ze legde haar hand op de muur naast haar en trok haar hand samen tot een vuist waar door er een gat in het plafond verscheen zodat er meer licht was en ze de persoon beter kon zien. Geschrokken keek ze naar het meisje dat voor haar stond. Ze had de zelfde rode haren als het hare en ze leek precies op haar zelf. Ze dacht echt dat ze zich vergist zou hebben maar deze persoon leek echt op haar. "W-wie ben je?" Vroeg ze nog een keer.