In een soepele beweging veranderde Roman van zijn vossen gedaante terug in zijn menselijke gedaante. Hij keek even om zich heen of het veel aandacht getrokken had en zodra er niemand meer vreemd naar hem om keek trok hij de capuchon verder over zijn gezicht. Zonder veel aandacht te trekken van andere mensen liep hij tussen de gedaantes in. De drukte van de straat maakte hij gebruik van door tussen de mensen door te lopen. Als iemand hem zou zoeken dan zouden ze hem binnen de kortste keren kwijt raken. Zachtjes botste hij tegen een vrouw aan. 'Het spijt me.' Zei hij terwijl hij ondertussen haar zakken leeg haalde. Hij knikte vriendelijk en draaide zich weer om. Ze zou pas thuis er achter komen dat ze haar portemonnee verloren was aan de vreemdeling. Roman stak de portemonnee in zijn zak. Zonder ook maar een keer te aarzelen roofde hij de zakken leeg van de mensen waar hij tussen liep. Eenmaal genoeg van zijn roof tocht dook hij een steegje in. Daar stopte hij vlug de buit die hij had gemaakt in zijn rug tas en ging daarna verder door het steegje. Hij kende Oldbay uit zijn hoofd en wist dan ook precies waar hij kwam wanneer hij welk steegje nam. Af en toe keek hij achterom om te zien of hij niet achtervolgd werd en zodra dat niet het geval was nam hij een flinke aan zet.

Hij rende een klein stukje tegen de muur op, zetten zich af en greep naar de gevel. Hij hees zichzelf over eindelijk en bleef staan op het kleine stukje gevel dat hij had. Met een lockpick probeerde hij het slot van het raam te halen. Schoof die omhoog en klom naar binnen. Het was voor Roman niet de eerste keer dat hij een huis binnen drong dat niet van hem was. Het zou ook zeker niet de laatste keer zijn. Met een zacht geluid kwam Roman met beide voeten op de grond. Hij bleef laag op de grond voor het geval er iemand toch onverwachts thuis zou zijn. Hij sloot het raam weer achter zich en begon daarna rustig de kamer te door zoeken. Uit de laden nam hij wat kleine spullen mee die hij wel weer kon door verkopen voor een veelste duren prijs. Uit een spaarpotje nam hij genoeg munten mee waarmee hij zichzelf weer voor een week kon voeden. Ook nam hij wat kleding mee, de persoon waar hij van stal leek redelijk dezelfde maat als hem te hebben.

De eerste kamer gehad ging Roman verder naar de volgende kamer. Alleen gebeurde er voor hem iets onverwachts. Het was duidelijk te horen dat er een sleutel in het slot gedraaid werd en daarmee de deur werd opengemaakt. Vlug sloop Roman terug naar het raam, maar die kreeg hij niet meer open. 'Fuck.' Fluisterde Roman onhoorbaar. Hij keek rond de kamer er was geen uitgang voor hem nu snel genoeg. Hij greep het eerste stevige binnen hand bereik in ging achter de deur staan. Als hij niet weg kon zou hij eerst de persoon knock out slaan dan kon hij via de voor deur weg.

Daar stond hij dan in een kamer van een wild vreemde en het enige waarmee hij zich kon verdedigen was een honkbal knuppel. Hij keek de kamer wat vluchtig rond, zijn oren gespitst in de hoop dat de persoon in de andere kamers zou blijven. Natuurlijk zou Roman niet zo gelukkig zijn. Had hij iets achter laten liggen waarmee hij liet zien dat er iemand in het huis was geweest? In zijn hoofd ging hij alle stappen na, hij had alles achter gelaten zoals het was. Roman maakte geen fouten. Toch? Hij begon te twijfelen zodra hij de persoon niet meer duidelijk hoorde lopen als eerst. Wat deed hij? Sluipen in zijn eigen huis? Dat deed je alleen als je in iemand anders huis was waar je niet hoorde te zijn op dat moment of als je dacht dat er iemand in je huis was. Shit.. het keukendeurtje. In eens alsof Roman een klap in zijn gezicht kreeg schoot het deurtje te binnen. hij was vergeten het deurtje dicht te doen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar dat zou meer geluid maken dan nodig was. Snel dacht hij na en zocht hij naar plaatsen waar hij kon verstoppen. De persoon moest nu in de keuken zijn en de enige kanten waar hij op kon was de woonkamer en richting de hal. De trap naar boven zou de persoon zeker tegen komen dan. Roman keek vlug om zich heen en zag dat er genoeg spullen in de kamer stonden die geluid maakte. Als hij nu iets om zou gooien zou hij een paar seconde hebben om de badkamer tegen over de overloper in te vluchten en zodra de persoon in de slaapkamer was de trap af te vluchten. Zou het werken? Was er iets anders dat zou werken? Nope dus dat was het plan van Roman. Hij nam toch de honkbal knuppel mee voor de zekerheid.

Zachtjes sloop hij naar een van de kasten die hij met een hoop lawaai om gooiden. vliegensvlug maakte hij zijn weg naar de badkamer waar hij zich verstopte. De persoon zou nu wel eerst naar de slaapkamer gaan en gaan checken of er iets kapot was of dat de persoon die het gedaan had daar nog zou zijn. Roman zou genoeg tijd hebben om de trap af te sluipen, naar de voordeur te gaan en weg te wezen. Tenzij de persoon zo slim is om de voor deur op slot te doen. Dan was Roman zijn enige kans nog de ramen. Als hij die niet van het slot zou krijgen dan kon hij altijd nog een raam breken en er dan door heen vluchten. Het zou wel iets van opheffing maken tussen de mensen die op straat liepen, maar Roman was snel genoeg om Oldbay op tijd te kunnen verlaten.

Roman had geen enkele uit gang om naar toe te gaan. Hij had zichzelf opgesloten in de badkamer maar daar was geen enkele uit weg. Het enige wat er was, was een klein smal raam waar misschien een kind door heen past. Hij keek om zich heen, was er dan ook geen verstop plek waar hij even kon verblijven? Fronsend zocht hij, een kastje zou iemand niet een persoon gaan zoeken. Hij trok een kastje open. Die stond helemaal vol, hij kon moeilijk de spullen er uit trekken en op de grond gooien dan wist de man zeker dat hij zich verstopte in de badkamer. Zachtjes vloekte hij in zichzelf en bleef hij bij zijn eigen plan. De persoon zou de slaapkamer in lopen en dan zou Roman de trap af sluipen en via de voor deur naar buiten rennen. Hij luisterde aan de deur. Hij kwam de trap op lopen, maar hij deed niet wat Roman verwachte wat hij moest doen. Roman zijn ogen schoten vol paniek, nee hij moest rustig blijven. Hij hield zich heel stil. 'Ik weet dat je hier ergens zit! Het heeft geen zin om je nog langer te verbergen.' Roman voelde zich niet geïntimideerd en gaf dan ook zeker geen teken van leven. Daarna hoorde hij de man iets intikken op zijn telefoon en met de "politie" praten. Roman rolde met zijn ogen, de toets tonen van cijfers klonken anders dan de letter tonen en Roman kon duidelijk zeggen dat het letter tonen. Hij had misschien het alarm gesmst, maar dat verwachte Roman niet. Er waren maar weinig mensen die wisten dat je het alarm nummer konden smsen.
Roman bleef op de plaats waar hij nu was. Hij kon dus niet langs de trap naar beneden. Roman moest wat nieuws verzinnen. Opnieuw keek hij in het rond. De man moest naar de slaapkamer gaan. Dan kon Roman weg gaan. Hij trok zijn telefoon uit zijn zak en scrolde naar de groep waar hij lid van was. Zij waren dieven, moordenaars en ga zo maar door. Hij zetten zijn geluid uit en typte vlug een berichtje dat hij nu onmiddellijk hulp nodig had. Het liefst even iemand die aan de deur zou bellen en dat Roman naar beneden kon vluchten. Hij kreeg meteen een berichtje terug van een van zijn leden die in de buurt waren en hem konden helpen.

Roman wachtte geduldig af en ook inderdaad niet veel later werd er aan de deur gebeld. Zachtjes beet hij op zijn onderlip en stond hij klaar om meteen naar beneden te kunnen sluipen. Hij luisterde aandachtig en zodra de man weg zou lopen zou hij volgen en zich in de keuken verstoppen.