De avond was al enige tijd gevallen. De wind was koud en drong door merg en been en het was stil. Tenminste, het was stil waar ik mij momenteel bevond; zittend in het gras, op een open plek in Wayston. Ik kijk omhoog, naar de heldere sterrenhemel en ik adem de frisse, koele lucht in. Als ik uitadem kan ik mijn adem als damp mijn lippen zien verlaten. Ik sla mijn armen om mezelf heen, een koude rilling over mijn rug glijdend. Al enkele uren was ik nu hier, mijn telescoop naast me en de maan boven me. En hoewel ik de telescoop wel wat had gebruikt, had ik hem achteraf wellicht beter thuis kunnen laten. Vanavond had ik voornamelijk in het gras gezeten en gelegen, denkend en soms wellicht ook niet en had ik rust.

De kou had me tot noch toe weinig gedaan, maar nu mijn vingers langzaam pijnlijk beginnen aan te voelen besluit ik dat de rust en stilte voor vanavond genoeg was geweest. Ik krabbel overeind en veeg de denkbeeldige stof van mijn kleding, alvorens ik naar de telescoop toe stap. Het uit elkaar halen van het instrument is simpel en snel voor elkaar, een van de redenen waarom ik hem gekocht had, naast het feit dat het een lichtgewicht was. Het is dus slechts enkele minuten later wanneer ik de telescoop gedemonteerd en veilig in mijn rugzak heb opgeborgen. Met veerkrachtige tred begin ik mijn wandeling terug naar OldBay.

Tijdens mijn wandeling door het bos lijkt het geluid, dat voorheen niet bestaand leek, opeens alsof er een boombox naast me loopt. Elk takje dat onder mijn voeten breekt en elk afgevallen blaadje waarop ik sta klinkt als klap in mijn oren en het geruis van de wind dat de bladeren doet ritselen is als een chipszak die bijna leeg is. Het gekabbel van de rivier is echter zacht, aangezien deze een aardig stuk uit de buurt ligt. Ik stop abrupt met lopen als ik verderop een inmiddels onherkenbaar dier in een mens zie veranderen. Het is niet abnormaal om shapeshifters hier in Wayston te zien, maar tegelijkertijd is het ook niet een dagelijks zicht. Als de shapeshifters ogen de mijne doen kruisen, schud ik mijn hoofd lichtjes, mijn ogen afwendend van de scene, zodat mijn pony enigermate voor mijn ogen valt. Met mijn hoofd wat naar beneden gebogen stap ik verder.

Het duurt nog een goed half uur voor ik Strongelf verlaat en in de buurt van mijn huis ben in OldBay. En hoewel de telescoop een lichtgewicht is, blijft het instrument zwaar, hetgeen ik langzaam maar zeker begin te voelen in de vorm van pijn aan mijn schouders. Ik ben echter niet een persoon dat snel zal klagen, ook vooral omdat ik weet dat de pijn maar tijdelijk zal zijn. Ik bemerk dat het aardig druk is voor het late uur dat de klok de leest. Niet vreemd, bedenk ik me, aangezien dit gedeelte van OldBay voornamelijk is ingericht met gezellige bruine- en eetcafés. Ergens doet het me vaag denken aan Diagon Alley uit Harry Potter. Precies die gezellige bedrijvigheid. Het is op dat moment dat ik een hoek omsla en ik rechtstreeks tegen iemand opbots. In een combinatie van schrik en het gewicht van de telescoop dat hier dan toch te veel is val ik achterover, gelukkig op mijn achterwerk en niet op mijn rug. Ik grijp naar mijn een hand naar mijn borst, alsof mijn racende hart te kalmeren. “Ik schrok me bijna een hartaanval!” breng ik half grappend uit, een vrolijke glimlach op mijn gezicht; Jiro stelde die uitdrukking maar zelden op prijs. Ik krabbel overeind en richt mijn aandacht op het andere persoon. “Niets gebroken?” vraag ik grijnzend.