Haar donkerbruine, haast zwarte lokken vielen haast als perfect over haar schouder heen, tot ongeveer de helft van haar borst. Wat zenuwachtig pulkte ze wat aan de uiteinde van haar lokken en keken haar hazelnootkleurige ogen ondertussen naar buiten, al was er vrij weinig te zien; de metro was immers ondergronds. Waarom ze zich hier bevond? Puur omdat dit voor haar op dit moment de snelste methode was waar ze zich wilde bevinden en eindigde het ook nog eens precies bij haar eindbestemming. Perfect, niet waar?
De halte was er, waardoor er toch wel een aantal mensen opstonden, inclusief Avery zelf. Het geduw voor de deuren irriteerde haar dan ook mateloos, maar goed, nog een paar seconden. Dan kon iedereen uitstappen en zich verder het station in begeven, was zij er ook weer mooi vanaf. Vandaar dat er ook een enkele zucht tussen haar lippen door ontglipte en ze haar kaken strak op elkaar klemde, wachtend tot het moment daar was dat de deuren open zouden schuiven en het geduw óf af kon nemen, óf kon verminderen.
”What you’re staring at, girl?” De blik van het meisje tegenover haar was haar zeker niet ontgaan, haar ogen waren voortdurend op haar gericht, dus deze opmerking was zeker niet te ontkomen. Helaas kon Avery het antwoord erop niet meer verstaan; de deuren waren open gegaan en net als ieder ander liet ze zich met de menigte meegaan, werd het ‘conflict’ dus verwijderd en mengde de twee zich met ieder ander. Gelukkig, want Avery was niet bepaald de persoon die op haar mondje was gevallen en liet dat negen van de tien keer merken ook.

Het was druk, vandaar dat ze een paar minuten had gewacht met het vervolgen van haar weg, puur omdat ze anders de weg kwijt zou gaan raken, zo goed kende ze zichzelf namelijk ook wel.
Op een rustige looppas vervolgde ze dan ook haar weg, de hakken van haar korte laarzen die ritmisch op de ondergrond tikten, een ritme dat zich ook voortdurend herhaalde in haar hoofd. Totdat ze werd verstoord en ze meteen weer terug uit haar gedachten werd getrokken, opgehouden door een langer gedaante dan haarzelf.
”I’m sorry, I–” Abrupt werden haar snelle, enkele worden onderbroken en ging haar blik een klein tikje omhoog om zo contact te maken met degene waar ze tegenop was gebotst.
"Wel, hello there." Oh, dat was wel een van de minste reacties die ze had verwacht. De meeste mensen die zich hier bevonden waren normaal gesproken toch wel lichtelijk gestrest, al was het alleen al om het feit dat ze misschien in tijdnood zouden komen voor het vertrek met de metro.
”Hi.” Haar blik ging met de zijne mee, richting zijn telefoon, en daarna weer terug naar zijn gelaat. Inmiddels was een kleine glimlach verschenen; ze was door zijn reactie toch min of meer wel wat gerustgesteld dat ze deze keer niet te maken had met een opvliegerig persoon. Want god, daar had ze het toch altijd wel slecht mee getroffen. Maar deze keer niet, of daar leek het althans toch wel op.