Het leven van Milan was niet zo gemakkelijk dat het misschien van dichtbij leek.. Je bloedeigen familie gedwongen moeten verlaten, een gave die je mensen laat doden die je zelf maar niet onder controle krijgt en nog veel meer zat Milan gewoon kei hard dwars. Gelukkig genoeg kon Milan tijdens zijn depressiviteit schaduw zoeken door te wandelen in de fabriekslucht.. Het klonk misschien raar aangezien Milan juist een enorme dierenvriend is en het vertikte om dieren door hun lot te laten sterven, toch vond hij apart genoeg de fabriekslucht rustgevend. De meeste mensen worden juist depressief van die geur en komen absoluut niet in de buurt van fabrieken maar Milan was hier een ander geval van. Milan liep al uren rond in het industrieterrein maar er zat iets in hem dwars.. Meerdere malen dacht hij terug aan de keren dat hij Ace Taylor had leren kennen, en het was zeker niet vaak dat zoiets gebeurde.. Milan voelde iets, iets heel prettigs als hij nadacht fantaseerde over Ace en hij voelde zich gewoon helemaal in de wolken zodra hij hem zou zag staan.. Uiteindelijk was hij van plan om richting de plek van zijn family tree te gaan, the elite.. Hij voelde zich al een tijdje minder prettig bij zijn family tree maar hij hoopte ontzettend erg dat Ace daar zou zijn.. Hij rende maar wat sneller weg en liep richting de grens van Oldbrook en hij zag iets wat zijn ogen niet geloofden. Ietsje verder op, zag hij Ace staan. Hoe gek en hoe timing-erig het maar kon zijn hij rende op Ace af. Hij stond bijna voor hem, tot Ace zich omdraaide en dus recht tegen Milan aan botste. "Milan?" hoorde hij Ace zeggen en dit verzekerden Milan's gedachte! "Ace, are you Ace!?" bloosde Milan opeens even uit het niets, waarna Milan direct zoals altijd weer begon te ritsen van vragen. "How is it going? With my its fine! And how's your trans" Transformatie.. Moest Milan daar nou direct over beginnen? Hij weet zelf hele goed dat de meeste warlocks zich niet met Shapeshifters fijn voelen, maar Milan was anders, oke?!

Milan was plots heel druk en blij zodra hij Ace zag, begon hij begon zich steeds aangenamer te voelen. Zijn depressiviteit ging langzaam weg en hij luisterde heel aandachtig naar Ace. "Rustig, Milan. Ik ben oké, ongeveer. Mijn transformatie gaat goed hoor." Milan zag zijn handen uit zijn zakken naar zijn mond gaan om vervolgens een lange geeuw te maken. "Oke right, klopt ja. Rustig" Milan zuchtte diep en begon rustig verder. "Ah, ongeveer oke.. Dat klinkt niet zo positief.." Vervolgens begon Ace over iets anders "Zullen we anders ergens gaan zitten ofzo?" en hij zag Ace wijzen naar een bar in de straat. "Daar bijvoorbeeld." Zonder Milan iets kon zeggen werd hij aan zijn mauw naar de zonet genoemde bar gesleurd. Even droomde Milan weg, maar werd al snel wakker. Hij droomde over,hoe hij de verre toekomst verwachtte. Toen hij wakker werd uit z'n korte dragdroom hoorde hij Ace zeggen "Ik volg jou nu" waarna Milan naar een tafeltje liep en wat bestelde. "Jij ook wat, Ace?" zei hij ook nog even. Vervolgens pakte hij zijn bestelling aan: een mandje bitterballen met een colatje.