|Words: 566 |Note: meh, slechte post|Mood: irritated|

<sub>Zuchtend keek de jonge vrouw om haar heen. Waar moest ze nu heen gaan? Ze kende Oldbay tot op haar duimpje, dus ze wist waar ze moest zijn voor de dingen die ze nodig had, maar zij was niet de enige die van die plekken af wist. Immers waren haar ouders ook niet van gisteren en wisten ze echt wel waar Narsha graag rond hing als ze weer eens op pad ging. Ook nu had ze het weer geflikt om tegen haar ouders in te gaan en om weg te lopen. Ze was godverdomme 24! Waarom werd ze nog op alles na gekeken door haar ouders?! Het maakte niks uit wat Narsha tegen haar ouders zei. Ze zouden toch altijd doen wat hen zinde. Opnieuw zuchtte Narsha. Koppig sloeg ze haar armen over elkaar en keek nogmaals om haar heen. Ze stond ongeveer in het middelpunt van de stad. Het was dan ook erg druk. Zo druk dat niemand echt lette op de jonge dame in bijzondere kleren. Ze had een lange zwarte jurk aan met bruine details. Om haar nek had ze een opvallende rode ketting hangen en die diep rode kleur kwam weer terug in haar ogen. Narsha likte kort haar amandel kleurige lippen, iets wat een tik van haar was geworden. Ze probeerde bazig uit te vogelen waar ze het beste heen moest gaan, maar besloot uiteindelijk toch maar een zij straat in te steken waarvan ze wist dat ze daar beter niet in kon gaan. Aangezien zij dat wist, zouden haar ouders dat ook wel weten. Ze gokte het er maar op dat die honden van haar ouders haar niet zouden vinden hier. Om er nog wat zekerder over te zijn liep ze een, voor haar nieuw, café in.

Een bel rinkelde terwijl ze het café binnen stapte. Geen wonder dat ze nooit eerder in dit café was gekomen. Het was totaal leeg en alles behalve gezellig. De banken waren versleten en de lampen knipperde. Haar rode kijkers gleden richting de man die achter de bar 'stond'. Hij hing op de bar zelf en lag luid te snurken. Narsha snoof eens verontwaardigend. Hij was nou niet bepaald sociaal gebouwd. Narsha besloot echter om toch te blijven. Het was een goeie plek om een plan te bedenken en om een volgende bestemming te kiezen. Het was voor haar duidelijk genoeg dat ze hier niet kon blijven. Maar waar moest ze dan heen? Ze had werkelijk niks. Alleen haar kracht. Misschien kon ze daar nog wat mee. Ze liep richting één van de versleten banken toe en ging zitten. Voor haar stond een oude houten tafel waarop een paar onderzetters stonden. Narsha keek eens naar de tafel. Het leek erop dat de hygiëne ook niet meer de beste was. Heerlijk dit. Ja, ze was van een goede rijke familie waarin alles tot in de puntjes perfect was. Narsha had er niet altijd goed tegen gekund, maar zo erg hoefde ze het nou ook niet te hebben. Narsha pakte haar bruine leren tas erbij en haalde een map van het gehele gebied erbij. Kort keek ze ernaar, totdat ze fouten opmerkte in de kaart. Ze wist dat ze die vent van die winkel niet kon vertrouwen! Deze kaart is al veel te oud! Fijn. Daar zat ze in dan. Stront chagrijnig, in een verlaten café, zonder ook maar enig idee wat ze moest gaan doen.</sub>