Micah had geweten dat er iets niet klopten wanneer de stemmen van de mensen die nog op straat waren vervaagde. Hij had gedacht dat hij juist aan het gaan was, maar dat leek niet het geval geweest te zijn. Door zijn probleempje was hij een man van gewoonte geworden. Hij nam altijd dezelfde weg, wist precies hoeveel stappen hij waar moest zetten, maar die dag had hij toch besloten om een andere weg te nemen naar zijn huis. Aan een vriendelijke kassierster had hij de weg gevraagd, maar hij was niet uitgekomen waar hij moest zijn. Best frustrerend als je het hem vroeg. Een ramp was het echter niet. Hij moest gewoon zijn stappen terug gaan en hij kwam wel weer op een plek waar volk was en waar hij het kenden. Doordat het al aardig laat was, waren er minder mensen op straat, maar in het vermoedelijke steegje dat hij zich bevond was gewoon weg niemand. Op drukkere plaatsen zou er op een hoofdbaan om dat uur zelfs nog volk zijn.
Een korte zucht verliet zijn mond terwijl dat hij zich omdraaide om maar terug te gaan. Dat ging dus later thuis komen dan hij had gewild. Micah wandelde nog niet meteen verder, maar bleef even staan. Hij drukten op een knopje van de horloge die hij om had en een mechanische stem was te horen. ‘Het is 10 na 12 in de avond.' luide de stem die afkomstig was van de horloge. Handig ding dat het ook was. Wanneer dat hij terug begon te stappen telde hij iedere stap die hij zetten, en op het juiste moment maakten hij een bocht naar links om in een andere straat terecht te komen waar hij eerder ook was geweest. Echter ook al zo iets waar niet veel volk was. Of beter gezegd geen volk. Het enige geluid dat hij hoorden was van de witte stok die hij vast had en die ritmisch op de grond tikten. Micah concentreerde zich op het getik, maar zodra dat geluid werd verstoord door iets anders bleef hij meteen staan. De witte stok nam hij steviger beet, haast klaar om te gebruiken als aanvalswapen als het nodig zou zijn.
‘Is daar iemand?’  


OOC: for Roman

Het was begonnen met één iemand, maar al snel waren er meerdere voetstappen bij gekomen. In een ruk had hij zich omgedraaid naar de nieuwe mensen die in het steegje gekomen waren. Een onaangenaam vormde zich in zijn maag. Natuurlijk. Aan de manier van spreken van één van de kerels was te horen dat hij het allemaal ook maar niks vond. Dus die persoon had de rest naar daar gebracht. ‘Vrienden gemaakt?’ was zijn droge opmerking. Een kleine, niet echt gemeende, glimlach stond op zijn gezicht terwijl dat hij rustig op zijn plek bleef staan. Wel, er was geen ontkomen aan zeker als het allemaal verkeerd zou uitdraaien. ‘Met hoeveel zijn ze?’ de persoon die er als eerst was bijgekomen moest hij maar even als bondgenoot beschouwen. Tenzij ze allemaal onder één hoedje speelde en de kerel bij de rest hoorden.
De blindenstok die hij bij zich had drukte hij bij één zodat die wat korter werd en normaal gezien ook steviger. Moest het verkeerd aflopen kon hij die dan in ieder geval al gebruiken om zich toch wat mee te beschermen. Aan het gebrom van de verschillende mannen te horen waren ze zeker al met meet dan drie. Micah zetten nog enkele stappen naar voor om zo dichter bij de andere kerel te komen staan. Hij kon niet precies inschatten hoeveel stappen hij nodig zou hebben dus hield hij het maar bij drie. Het was niet het beste idee om recht in de armen van kwade mannen te lopen. Normaal gezien kon hij toch wat schimmen onderscheiden, en zo toch mensen zien staan maar de donkere omgeving hielp daar niet mee.

De andere waren dus met vijf. Zij waren met twee en één ervan zag niet bepaald goed. Het kon allemaal niet veel beter gaan, maar je moest positief blijven denken. Het kon nog altijd goed aflopen. ‘Misschien ging het hen allemaal wat te snel,’ reageerde Micah nog. Een opmerking over dat ze hun kop moesten houden werd gemaakt door één van de gasten. ‘Vriendelijk volkje.’ Was hij even blij dat hij niet met zo’n mensen om ging.
En van de mannen was op hem af komen, als hij zijn eigen oren toch mocht geloven. Enkele spottende opmerkingen werden namelijk gemaakt, en de stem ervan kwam als maar dichter bij. Eenmaal dat hij vermoede dat de man dicht genoeg in de buurt was haalde hij uit door in een vlugge beweging met de witte stok naar de man te steken. Micah vermoede dat het de maag van de man was. Een kreun van pijn verliet de kerel zijn mond, maar wanneer dat de Warlock opnieuw wilde aanvallen werd zijn stok vast genomen en zonder al te veel moeiten uit zijn handen getrokken. Iets brak vervolgens, en je moest geen genie zijn om te weten dat het de geleidestok was. De twee delen vielen de grond op en direct nadien belande een vuist tegen zijn rechter kak, maar Micah wist zich snel te herstellen. Zijn handen waren vuisten, en zo haalde hij eerst met zijn ene hand uit naar de maag om met zijn andere hand meteen naar de kerel zijn keel te grijpen. Tot zijn geluk was het geluk om die vast te nemen. De lichaamstemperatuur in zijn hand verlaagde snel, maar ook zeer snel en ijskristallen vormde zich op zijn hand, en de keel van de man begon volledig wit te zien waarna er stikkende geluiden uit de keel kwamen en de man de grond op viel wanneer hij los werd gelaten.
Het was zeker geen aangename manier geweest om te sterven aangezien de keel van de man vanbinnen uit bevroor. ‘Dat was één,’ zei Micah. Er waren vijf mensen, en één ervan vormde al zeker geen bedreiging meer. Hoeveel er nog over schoten was een raadsel aangezien hij niet wist hoe de andere persoon ervoor stond.

Nadat Micah de eerste persoon had weten te verslaan was het heel even stil. ‘Hee, niet staren,’ zei hij met een grijns op zijn gezicht. Niet dat hij wist of mensen aan het kijken waren, maar het was duidelijk dat er iemand keek nadat er een zacht en onschuldige kuch te horen was. Mensen waren soms toch grappige wezens.
De andere wist te melden dat er nog enkele andere aanvallers waren verslagen, en aan het geluid te horen werden de anderen ook al snel ingemaakt op een manier die niet mensvriendelijk klonk. Niet dat het uitmaakten, zolang dat ze er maar levend vandaan kwamen. ‘Ik heb het gevoel dat je de rest wel aan kan?’ wist hij veel waar iedere persoon stond, wat er allemaal gebeurde en hoeveel er misschien nog over schoten.
Het schot dat vervolgens gelost werd door iemand had hij niet zien aankomen. Een kogel was ook zo klein, dat zelfs moest het dag zijn hij het niet kon zien. Iets dat je niet ziet aankomen kan je daarbij ook niet ontwijken, of je moest veel geluk hebben. Geluk stond jammer genoeg niet meteen in de man zijn woordenboek. Een pijnscheut ging enkele seconden later door zijn been heen. Het begon in zijn bil maar verspreide zich al snel. Micah was nooit het type geweest om zich door pijn te laten doen, hij probeerde het voornamelijk te negeren en daardoor beet hij op de binnenkant van zijn kaak. Om het bloede tegen te houden hield hij zijn hand op zijn linker bil tegen de schotwond.
It was really his lucky day! Eerst een kerel die een boze benden achter zich aan had, zijn arme stok die brak en nu de wond. Ach, het kon altijd erger want hij had ook echt al erger meegemaakt.

De andere persoon wist gelukkig de rest af te handelen. Hij moest de andere ook gedood hebben voordat hij af kwam voor ondersteuning. Zonder verder te klagen sloeg Micah één arm over de man zijn schouders. Als antwoord op wat er gezegd werd knikte hij even. Hij had geen idee wat hij moest voorstellen bij een veilige plaats. De andere moest begonnen zijn met te bellen, en ondertussen luisterde hij het gesprek zo goed mogelijk als hij kon af.
Een auto stopte vlak bij, wat handig was. Ondanks dat het wandelen zou gaan, verkoos hij toch het voertuig boven de rest. De toen nog onbekende dwong hem haast om in te stappen, en daar ging hij maar niet op in. Micah legde één van zijn handen tegen het dak, zodat hij zeker niet met zijn hoofd tegen de wagen zou stoten. Dat zou nogal stuntelig en onprofessioneel overkomen. De andere kwam naast hem te zitten, en de auto vertrok al zeer snel.
Na alles stelde de andere zich toch voor. Roman Villiars. Ja, die kerel kende hij wel. Of hij had toch al wat gehoord over de leider van Venom. ‘Micah Rodcill,’ begon de man met het voorstellen van zichzelf. Zijn hand liet hij langzaam over de wond heen gaan, om met zijn vingers zowat de schade te kunnen voelen. Met wat geluk was de wond niet te diep. 'Ik ben er zeker van dat ik mezelf wel weet te redden als ik gewoon de nodige materialen heb.’ Geholpen worden bij kleine dagelijkse zaken was één iets, maar een wond laten verzorgen door een bende gangsters ging er net iets over. ‘Ik hoop namelijk dat jullie iets hebben om de kogel ermee uit te trekken? Als ik er met mijn vingers in moet kan het nog een smerig en onplezierig boeltje worden.’ Ieder woord dat hij zei meende de man. Ondanks dat je het misschien niet zou zeggen was het zeker niet de eerste keer dat hij zo iets meemaakten. Het zou voor Micah ook niet de eerste keer zijn dat hij een kogel uit zijn lichaam moest halen. ‘Zou ik trouwens wel mogen weten waar we naar toe gaan?’ Ondanks de wond wist hij zich - door eerdere ervaringen - sterk te houden, en was er maar een lichte verandering in zijn stem die toch aantoonde dat hij best veel zeer had.

Micah wist nog steeds niet of hij blij moest zijn met de hulp of niet. Het ging niet zozeer om het feit dt hij voor zichzelf wilde zorgen of wat dan ook. Veel mensen die wat mankeerde wilde geen hulp aanvaarden omdat ze wilde aantonen dat ze voor zichzelf konden zorgen. De man vond niks mis met wat hulp, maar hulp van Venom was toch nog net wat anders. ‘Dat gaat een leuke rit terug worden,’ mompelde hij, en dat vooral tegen zichzelf. Hij wist ongeveer waar dat het Rose Fanity Hotel was, en het was voor hem letterlijk aan de andere kant.

Tot op dat moment was Roman al heel de tijd aardig geweest, of in ieder geval behulpzaam. Hij wilde hem helpen met de wond, hielp hem zelf naar binnen, hopelijk in het gebouw want ze konden hem toen echt alles wijsmaken. ‘Wat ben ik blij dat er niets mis is met mijn oren,’ ging hij verder, al had het een sarcastische ondertoon. Muziek in liften vond hij meestal maar niks, na een tijd begon het ook altijd te irriteren maar daar viel het nog vrij goed mee. Of het was omdat de pijn vooral zijn aandacht eisten dat hij de muziek niet meteen hoorde. Hoe dan ook vond Micah het niet aangenaam om letterlijk blindelings iemand te moeten volgen. Hij bevond zich in een compleet onbekende ruimte waar hij zichzelf niet zou kunnen oriënteren omdat hij niks wist zijn. Ieder moment zou hij ergens op kunnen stappen of tegenaan kunnen lopen. Hij had dan ook niet echt tijd om ook waar even iets aan te raken. De man was dan ook opgelucht wanneer hij ergens kon gaan zitten, een stoel zo te voelen. Roman bleef ondertussen maar bevelen opdragen, maar daar luisterde hij niet echt meer naar.

Spullen die hij zou moeten gebruiken werden uiteindelijk wel voor hem neer gelegd. Met één hand tasten hij naar de spullen die voor hem werden klaar gelegd. Tussen de spullen lagen kompressen, watjes, handdoek, een vrij grote pincet en ook nog een busje met het één of het andere middel in. Een naald en vermoedelijk draad was er ook, maar dat zou iets zijn wat hij niet zelf zou kunnen. ‘Is dit ontsmettingsmiddel?’ vroeg Micah terwijl dat hij één van de busjes omhoog stak. Bij hem thuis had alles een etiket zodat hij wist wat hij vast had, natuurlijk moest hij niet verwachten dat het bij een ander ook zo was. Hij had dan ook niet anders kunnen doen dan het te vragen.
Het busje legde hij in ieder geval al links van hem, terug op de tafel. Zonder ook maar te bedenken dat het voor andere misschien vreemd moest zijn trok hij zijn broek uit om beter aan de wond te kunnen komen. ‘Zo meteen heb ik wel iemand nodig die de wond zou kunnen dichtnaaien,’ hij wilde niemand in het bijzonder aanspreken, en eigenlijk had hij het ook liever gewoon zelf gedaan. De mensen van Venom stonden niet meteen bekend als de aardige mensen met wie je een koffie zou gaan drinken.

Terwijl dat ze onderweg waren naar de kamer waar Roman vermoedelijk overnachten werd gezegd dat ze hem vast wel thuis konden afzetten. Ergens goed, ergens ook weer niet. Ze wisten dan meteen waar hij woonden, al was het niet moeilijk om daar achter te komen. Zeker niet voor één of andere bende. Venom had sowieso wel zijn manieren om aan informatie te komen. Als teken dat het goed was knikten hij maar even.

Het flesje dat hij vast had gehad was wel degelijk ontsmettingsmiddel geweest en Roman was ook van plan om te helpen met het naaien. Er werd nog gevraagd of hij ergens anders hulp bij nodig had maar dat was niet meteen nodig. 'Het zal wel lukken,' zei Micah met een kleine glimlach. Het was duidelijk dat hij het toch niet het leukste werkje ooit vond en dat hij het niet echt zag zitten. Maar het moest gebeuren, en hij deed het liever zelf dan dat hij op andere moest vertrouwen. De handdoek rolde hij ondertussen wat op om die in zijn mond te steken. Niet waar het voor diende want eindelijk was het voor het bloede, maar hij had iets nodig om kracht op uit te oefenen. In het gebouw waren vast nog andere mensen, en hij wilde niet de boel bij één roepen. Met de handdoek zou dat niet gebeuren.
Nadien begon hij eraan. Hij deed wat ontsmetting op de wond, nam er nadien een kompres bij om even op de wond te houden en de pincet te pakken. Het minst plezierige werk begon toen hij in de wond moest gaan met het metalen ding. De pijn schoot door heel zijn been wanneer de pincet er nog maar een millimeter in zat. Waarschijnlijk moest dat ook wel te zien zijn aan zijn gezicht, en het werd er niet beter op naar maten dat hij dieper ging tot aan de kogel. De kogel eruit halen was al even erg, maar het ding viel uiteindelijk toch op de grond. Zwaar ademend liet Micah al de rest vallen, haalde de handdoek uit zijn mond en drukte die op de schotwonde. 'Dat was dat al,' zei hij, maar aan zijn stem was te horen dat het hem toch niet goed was bekomen. 'Jou beurt,' het naaien zou hem zelf echt niet lukken. Eerde had hij geweten waar alles op tafel lag, maar nu had hij geen idee meer wat dat waar lag.