Seth was geen man van het openbaar vervoer. Normaal gezien reed hij altijd zelf met zijn eigen auto of liet hij een bestuurder komen. Hij kon wel enkele redenen opsommen waarom iemand het openbaar vervoer het best kon vermijden, maar die dag kon het niet anders. Zijn eigen auto was binnen gebracht, en om weer thuis te geraken moest hij wel de metro gebruiken. Wachten tot zijn auto weer klaar was, was niet mogelijk aangezien het wel enkele dagen zou duren. De zetels die aanwezig waren in de garage waren net niet comfortabel genoeg om op te slapen, en met net niet bedoelde hij totaal niet. Seth verwachten ook niet dat de mannen er blij mee gingen zijn als hij besloot om in hun garage te overnachten. Zelf zou hij er ook niet blij van zijn geworden. Zijn laatste oplossing was dus de metro geweest.
Hij verafschuwde echt alles wat zich erbinnen bevond. De geur was er niet erg aangenaam en hij had zo zijn bedenkingen over sommige mensen die er rondliepen, of op de grond zaken en in donkere hoekjes van alles tegen elkaar aan het fluisteren waren. Nee, echt niet zijn favoriete plek. Het werd alleen maar beter wanneer dat er werd omgeroepen dat zijn metro dadelijk ging aankomen. Seth had zijn pas al versneld tot hij haast liep, en even dacht hij dat hij nog net op tijd was toen hij de metro bereikte, maar dat was te mooi geweest om waar te zijn.
De metro reed echter gewoon verder. De bestuurder leek niet eens moeiten te doen om de deuren te openen, en hij had de man zeker kunnen zien aan komen rennen. Seth had zelfs nog enkele tellen voor de gesloten deuren gestaan en de man even aan gekeken. Hun blikken hadden zelfs geruist maar toch vertrok de metro. Geweldig. God wist hoe lang hij kon wachten op een volgende rit. Er was echter maar weinig aan te doen. De metro laten ontploffen ging hem waarschijnlijk niet verder brengen.
Seth zetten maar enkele stappen naar achter tot hij bij de bank was die er tegen de muur stond. Daar nam hij plaats naast één of andere persoon die hij niet meteen een blik gunde, in plaats daarvan keek hij naar de sporen op de grond. ‘Metro chauffeurs... je zou toch wel verwachten dat ze net iets meer begrip tonen voor hun mede-mens,’ en even wierp hij een korte blik op de man waar hij naast was gaan zitten. Seth ging vervolgens naar achter leunen tegen de rugleuning waardoor dat hij een tikkeltje onderuit gezakt zat. Zijn armen sloeg hij over elkaar waarna hij een korte blik wierp op de klok die in de grote ruimte hing.


OOC: John Reese

Wanneer de andere man begon te praten keek Seth hem aan. Zijn armen legde hij ondertussen gespreid over de rugleuning. Probeerde de kerel nu echt goed te praten wat die chauffeur had gedaan? Een frons kwam op Seth zijn gezicht. ‘That true, but if they are nice, other people’ll also be a little bit nicer and then everyone will be happy.’ Hij was niet zeker of dat ook echt zo was, maar meestal was dat wel het geval.
‘He should have,’ beaamde hij de andere man. De chauffeur had inderdaad de deuren mogen open doen, eigenlijk was hij verplicht geweest om die te openen maar toch had hij het niet gedaan. ‘Next time I’ll blow those doors open,’ het was geen simpel idee geweest dat door zijn hoofd was komen zweven, of gewoon bedoeld als grapje. Seth was bloed serieus geweest wanneer dat hij die woorden had uitgesproken. Volgende keer als iemand nog eens besloot de deuren gewoon dicht te laten zou hij er wel voor zorgen dat de deuren wel open gingen. Langs de andere kant zou het net wat teveel aandacht trekken. ‘Nha, I’m only joking. That would be a stupid action,’ zei de blond harige man vervolgens met een glimlach op zijn gezicht, één die eerder niet op zijn gezicht was te zien. Het was niet de bedoeling dat mensen nog een slechter beeld van hem kregen dan hij al had. Als het al erger kon.
De oudere man stelde zich voor als ene Tony Miller en een hand werd naar hem uitgestoken. ‘Seth Syverson,’ stelde hij zichzelf voor op zijn beurt, en hij schudde de had van de oudere man even voor hij die weer los liet.


OCC: haha, ik zal je volgen met het Engelse xD

Seth haalde zijn schouders op bij het horen van de vraag van de man. Hoe moest hij nu weten wanneer dat de volgende metro kwam. Even keek hij om zich heen om te zien of hij een uurrooster kon zien, maar die zag hij niet meteen hangen. ‘I have no idea,’ was het antwoord dat de man kreeg, want Seth wist ook niet wanneer dat zijn volgende metro zou komen. Straks moest hij toch nog echt gaan slapen op die oncomfortabele zetels van de garage, om er nadien uitgegooid te worden. Als het te lang duurde kon hij natuurlijk ook nog altijd een hotel zoeken, maar dat was misschien wat overdreven. Er zou nog wel een metro komen. Vroeg of laat. ‘Maybe I’ll buy a cub of coffee if it’s taking to long,’ ergens in de metro moest er wel een koffieshop zijn, dat was normaal gezien te vinden in iedere metro.
De oudere man begon te spreken over zijn hond, over dat hij enkel naar Vlaamse commando’s luistert en dat hij zou zijn getraind voor in het leger. ‘Good for you,’ was het eerste wat Seth zei, aangezien hij niet meteen een betere reactie erop wist. Een hond bleef in zijn ogen gewoon een hond, door wie of wat het ook was getraind. Langs de andere kant kon hij niet meteen een reden geven waarom Tony zo’n hond in zijn bezit had.
‘And why do you have a trained military dog at your side? Most people have normal trained dog that know how to sit and roll over.’ Seth zijn blik was gericht op de hond die op de grond lag. Echt een dierenvriend was hij nooit geweest. Vroeger had hij als kind wel een hamster gehad, dat was wel een leuk wezentje geweest voor de periode dat hij in zijn bezit was. Nadien had hij geen huisdieren meer gehad. ‘Are you from the army, Mr. Miller?’ Seth keek de man aan, maar juist boven zijn ogen om oogcontact te voorkomen.

De man had dus echt in het leger gezeten, het had echter even geduurd voor dat Seth zijn antwoord had gekregen. De man leek namelijk in gedachten te zijn verzonken en een iets wat vragende blik kwam op Seth zijn gezicht. ‘Did I bring up bad memories, Mr. Miller?’ Wat was Seth toch subtiel met zijn vragen. Het kwam zelfs niet in hem op dat de andere persoon er misschien niet over wilde spreken, het was puur zijn eigen nieuwsgierigheid die sprak.
Vervolgens ging het weer over de hond van de man, over dat zijn leven door het beest was gered, en dat hij de hond niet had omdat hij in het leger had gezeten. Nee, het beest had vast iets van emotionele waarde voor hem, of er zat een diepere betekenis aan vast. Wie weet wat dat de man tijdens zijn legerdienst allemaal wel niet had gezien en had meegemaakt. Tenzij hij een bureau job had, want die had je in het leger ook. Al zag de man er niet uit als iemand die een bureau job zou doen.
‘Oh no I get it,’ begon Seth rustig terwijl dat hij toch weer ging recht zitten. ‘People of your age need some company, and a dog is perfect for the job.’ Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Mr. Miller had zeker weten iets anders bedoelt, maar het was het perfecte antwoord geweest. De man was al grijs aan het worden, dus ergens had hij zo’n reactie misschien wel kunnen verwachten. ‘But I’m curiouse and I’m really wondering how a dog can save someones life,’ god, hij wilden het eigenlijk echt weten, maar de man had al wel duidelijk gemaakt dat hij het niet ging zeggen, al kon hij altijd proberen hem toch zo ver te krijgen.