»

Vanonder zijn capuchon schoten zijn donkere kijkers alle kanten op terwijl hij zich een weg baande door de straten van de stad. Zijn houding alleen al liet duidelijk merken dat hij niet op zijn gemak was en als dat niet opviel bij mensen, konden ze het wel zien aan het feit dat hij constant over zijn schouder keek. Zijn handen had hij al snel een plaats in de zakken van zijn spijkerbroek gegeven aangezien ze trilden als een rietje en hij wilde niet direct dat mensen doorkregen dat hij bang was. Eigenlijk beefde hij over heel zijn lichaam, maar de veel te grote capuchon die hij ergens mee gegritst had terwijl hij door de straten dwaalden, verhulde dat wel wat. Veel mensen zouden waarschijnlijk denken dat hij een of andere drugsverslaafde was als ze hem daar zo zagen lopen, of dat hij zelf dealde. Dat dealen was vroeger wel het geval geweest aangezien ze kinderen er nooit echt van verdachten, maar hij had zelf nooit gebruikt.

De man beet twijfelend op zijn lip toen weer een heleboel mensen hem afkeurend nakeken. Misschien viel hij door die capuchon over zijn hoofd juist meer op dan als hij zijn gezicht zou laten zien. Na nog even twijfelen haalde hij het ding dan toch maar van zijn hoofd en woelde even door zijn bruine haren heen zodat deze weer iets of wat fatsoenlijk kwamen te liggen. Hierdoor werden de tatoeages in zijn nek en aan zijn oor wel zichtbaar, maar dat leek mensen minder te deren dan dat je met een capuchon op je hoofd zou rondlopen.

Een brommend geluid afkomstig van zijn maag zorgde ervoor dat Dashiell zijn handen tegen zijn buik aandrukte en peinzend in het rond keek. Natuurlijk had hij geen geld meegenomen in zijn vlucht waardoor hij weer moest gaan stelen wilde hij iets te eten hebben. Het was dat hij er in al die jaren nog best goed in was geworden, anders had hij dagenlang met honger kunnen rondlopen of kunnen hopen dat er aardige mensen in de stad rondliepen die wat geld konden missen. Op dit moment had hij echter geen tijd om te wachten tot die aardige mensen langskwamen. In plaats daarvan ging hij dichter bij de mensen lopen en zo nu en dan schoot zijn hand uit om een portemonnee uit een jaszak te vissen. Het duurde niet lang voordat hij genoeg geld bij elkaar had om zichzelf op een redelijk uitgebreid etentje te trakteren. Bij de laatste persoon van wie hij de portemonnee gepikt had, begon hij zich toch schuldig te voelen. Niet alleen omdat die mensen ook werkten om hun geld, maar ook omdat de man waarschijnlijk blind was als je naar de stok keek. Dashiell was al een stukje vooruit gelopen, maar hij draaide zich op zijn hakken om en liep terug naar de man. “Excuseer meneer, maar u hebt uw portemonnee laten vallen.” Hij was nooit erg goed geweest in liegen. Op de een of andere manier trilde zijn stem wel wat als hij loog en ook deze keer klonk zijn stem niet erg vast. Wat moest hij gaan zeggen? Dat hij de man had beroofd en dat hij spijt had van zijn daad? Daarbij trilde de hand waarmee hij het voorwerp voor zich uitstak ook wat, maar dat kwam meer door het feit dat hij echt nerveus was dan dat hij aan het liegen was.

»

Normaal gebeurde het niet zo vaak dat hij iemands portemonnee terug gaf van zodra hij deze gestolen had, waarschijnlijk omdat hij vroeger nooit een keus had gehad. Als hij vroeger ooit geld zou teruggeven, zou hij het waarschijnlijk niet overleeft hebben. Hij werd al afgeranseld als hij amper iets kon stelen, dus wat zou er gebeurd zijn als hij met lege handen was aangekomen? Nu was hij echter vrij en niets hield hem tegen om geld terug te geven. Zelfs zijn lege maag was niet genoeg om zijn schuldgevoel te onderdrukken en met hangende schouders was hij terug gelopen naar de rechtmatige eigenaar van de portemonnee in zijn handen. Het moest sowieso al niet makkelijk zijn om blind te zijn. Het was volgens Dashiell dan ook niet erg eerlijk moest hij weglopen met het geld dat de man op zak had zodat deze ook helemaal niets meer kon kopen vandaag. De man moest waarschijnlijk ook eten dus leek het hem alleen maar gepast om hem zijn geld terug te geven.

Een klein leugentje om bestwil verliet zijn lippen vanaf het moment dat hij voor de ander stond. Dashiell beet op zijn lip toen er gevraagd werd of hij altijd mensen hun portemonnee terug gaf. Het was wel duidelijk dat de man niet in de leugen trapte. Natuurlijk trapte hij er niet in, wie zou nu geloven in zo’n slecht doordachte leugen? Betrapt sloeg hij zijn ogen neer en liet zijn hand langs zijn lichaam vallen van zodra het voorwerp aangenomen was. “Niet altijd,” was zijn zachte antwoord uiteindelijk. “Dat zouden ze nooit toegelaten hebben.” De laatste worden waren meer gemompel, maar het zou hem niets verbazen moest de ander ze toch opgevangen hebben. Een rilling gleed over zijn ruggengraat als hij nog maar aan de mensen dacht aan wie hij pas geleden ontsnapt was. Warlocks die vonden dat Shifters het niet waard waren om vrij rond te lopen en in een kooi gestopt zouden moeten worden, iets dat ze ook effectief met hem gedaan hadden. De enige momenten dat hij eruit had gemogen, waren de momenten dat ze iemand nodig hadden om hun frustraties op te uiten of omdat ze geld nodig hadden.

Zijn bruine kijkers werden al snel terug opgeslagen toen er gevraagd werd hoeveel geld hij nodig had. Hoeveel geld kostte een simpel broodje en een flesje water? Dashiell haalde zijn schouders op, om daarna tot de conclusie te komend at de man dat waarschijnlijk niet kon zien. Hij was dus gedwongen om zijn mond open te trekken. “G..geen idee. Ik heb nooit leren lezen en niemand heeft ooit gezegd hoeveel iets om te eten hier kost.” Of hij zich schaamde? Misschien een beetje. Het was gewoonweg raar dat hij als vierentwintigjarige nog niet eens kon lezen of schrijven.