Welkom op Kaechan RPG, dé online rpg waar je een warlock of een shapeshifter kunt zijn. Sluit je aan bij Family Trees of ga zelf op onderzoek uit in Griffinbeach, Soulsilver, Woodley of Oldbrook.
“ Character „ Leeftijd: 27 years Sex: Male Family Tree: x
Onderwerp: Death surrounds. zo maa 29, 2015 10:00 pm
|Words: 559 |Note: Run while you can |Mood: Annoyed, killermode|
In trage passen liep Jeremy door een nauw steegje heen. Hij had zijn handen in zijn jaszakken gestopt en keek met een peinzende blik naar beneden. In de hoorde je een lekkende dakgoot druppen en in het steegje zelf voelde het ook wat vochtig aan. Het was laat in de avond. Zeker na enen. Jeremy en Spinner hadden zich neer gezet in een hotel, maar Jeremy kon niet slapen. Hij maakte zich zorgen om Jinn. Jinn was bij hen weg gelopen en was na drie jaar nog steeds onvindbaar. Jeremy was een jongen die erg krachtig was. Hij had namelijk de kracht om iemand te vermoorden met zijn Warlock krachten. Daarvoor hoefde hij nog niet eens die persoon aan te raken. Nee hij kon zelfs op een afstand iemand vermoorden. Met die krachten heeft hij een heel rijk gemaakt van verschillende gebieden. Jeremy en Spinner hadden Jinn geadopteerd zodat Jinn Jeremy's plaats in kon nemen als leider als Jeremy zou overlijden. Maar nu was Jinn zoek. Normaal gaf Jeremy vrij weinig om anderen. Hij was een harteloos persoon en vermoordde die hem in de weg stonden of die voor hem van waarde waren. Spinner en Jinn waren de enige personen waar hij echt om gaf en nu was één van hen zoek. Jeremy voelde zich woedend. Hij wou dat ze hem al vonden. Hij had overal zijn mensen, maar niemand had Jinn nog gevonden. Dat betekende in zekere zin dat Jinn's opvoeding tot succes had geleden tot leider, maar het kon ook betekenen dat Jinn dood was en ergens lag te verrotten. Die gedachte kon Jeremy niet aan en daarom was hij uit bed gegaan. Hij had nog een briefje voor Spinner neer gelegd, waarna hij zijn zwarte jas aan had getrokken en naar buiten was gegaan.
Natuurlijk was dit niet de eerste keer dat hij in Wolfston was. Jeremy was ongeveer tien jaar geleden hier ook geweest. Toen, op 17 jarige leeftijd, bracht hij al mensen om het leven. Hij had zijn ouders notabene vermoord. Met andere woorden: Jeremy kende Wolfston tot op zijn duimpje. Dus hij wist in welke steegjes hij even alleen kon zijn en met welke steegjes hij bij de hoofdstraat uit zou komen. Jeremy hield zich voor nu nog even in de steegjes. De duisternis paste bij hem, dacht hij zo. Het enige licht wat er scheen was die van de sterren. De maan was verduisterd. Jeremy speelde lichtjes met de zegelring rond zijn vinger. Het had een doodshoofd erin gegraveerd. Op diezelfde hand stond een tattoo die helemaal doorliep tot aan zijn rug. Vroeger had hij nog zo stoer gedaan om de tattoo, maar nu gaf hij er nog nauwelijks aandacht aan. De ring daarentegen droeg nog wel meerdere betekenissen mee, maar daar had Jeremy nu geen tijd voor om over na te denken. Dat was een zorg voor later. Jeremy keek op, maar botste precies op dat moment tegen iemand aan. "Watch where you're going," snauwde Jeremy, ook al was hij diegene die niet goed op keek. Jeremy was nou eenmaal snel aangebrand en had op dit moment helemaal geen zin in sociaal gedoe. De mensen die dat wel hadden zouden snel een kopje kleiner gemaakt worden. Was het niet met zijn krachten, dan was het wel met de stok die hij mee droeg die hij in een scythe kon veranderen.
Onderwerp: Re: Death surrounds. di maa 31, 2015 10:24 pm
Some legends are told Some turn to dust or to gold But you will remember me For centuries
»
Nerveus vlocht Dashiell zijn vingers in elkaar voordat hij ze weer uit elkaar haalde. Die beweging bleef hij een paar keer herhalen terwijl hij een steegje indraaide en op zachte toon zijn stappen telde. Het was koud vannacht en hij had niet bepaald de juiste kleding voor deze temperatuur. Spijtig genoeg voor hem had hij ook niet het geld om de juiste kleding te kopen, laat staan dat hij geld had om een hotelkamer te huren of iets dergelijks. Hij was dus gedwongen om buiten te blijven en het tellen van zijn stappen zorgde ervoor dat hij zijn gedachte daarop richtte in plaats van op de snijdende wind die langs zijn lichaam waaide. Zijn zwarte vest werd dichter om zijn lichaam heen getrokken en beschermend legde hij zijn armen om zijn middel heen. Het was nu een kwestie van zijn lichaamstemperatuur hoog genoeg te houden zodat hij niet zou dood vriezen. Niet dat je op deze temperatuur makkelijk kon doodvriezen, maar het ging om het idee. Zijn immuunsysteem was na al die jaren in een kooi doorgebracht te hebben met het minimale aan eten en drinken al niet meer in orde en hij kon erg makkelijk een verkoudheid oplopen. Op dat moment moest hij dan nog hopen dat het op een gewone verkoudheid bleef en dat het niet zo erg werd dat hij medicijnen moest gaan kopen. Als dat wel het geval was moest hij meer gaan stelen dan normaal om die dingen te kunnen betalen en hij voelde zich al slecht als hij niet meer dan een dollar uit iemands jaszak plukte om iets kleins om te eten te kunnen kopen. Het as een wonder dat hij nog niet in een cel gegooid was, maar dat kwam meer door het feit dat hij zich makkelijk wist te verbergen dan door het feit dat hij zo goed was in het onopgemerkt stelen van bepaalde dingen. Dashiell was nooit erg goed geweest in stelen, voelde zich achteraf altijd vrij schuldig.
Voor de zoveelste keer draaide hij een hoek om terwijl zijn donkere kijkers onderzoekend langs de muren van de gebouwen gleden. Het was altijd best raar om te zien hoe de muren in steegjes er altijd een stuk slechter uitzagen dan ergens anders, alsof mensen het niet belangrijk vonden om dat deel van hun huis te onderhouden. Well, misschien hadden ze wel gelijk. Er waren niet erg veel mensen die zich in steegjes vertoonden, dus was het ook niet zo belangrijk. Dashiell had al vaak horen fluisteren dat alleen de criminelen en mensen met slechtte bedoelingen zich in die delen van de stad begaven. Een vreugdeloos lachje krulde om zijn lippen bij die gedachte. Misschien was hij wel een crimineel, waarom zou hij zich anders nog midden in de nacht op straat bevinden? Net toen hij weer wilde beginnen met het tellen van zijn stappen, werd de lucht uit zijn longen gestompt en moest hij een aantal passen achteruit zetten om zijn evenwicht te bewaren. Meteen begon hij iets of wat nerveus op zijn kaak te kauwen terwijl hij zijn bruine kijkers op de persoon waar hij was tegenaan gelopen richtte. “S…sorry, maar misschien is het een idee om de volgende keer voor u te kijken? Dan gebeurd het misschien niet meer.” Meteen vanaf het moment dat de woorden zijn mond verlaten had, kon hij zich wel voor zijn hoofd slaan. Ja natuurlijk, echt het perfecte moment om zoiets te zeggen. Grote ogen werden op de ander gericht voordat hij naar een uitweg begon te zoeken. De manier waarop de man gesnauwd had en gewoon zijn hele lichaamshouding vertelde dat hij niet erg gelukkig was en dan was hij zo slim om zo’n opmerking te plaatsen.
“ Character „ Leeftijd: 27 years Sex: Male Family Tree: x
Onderwerp: Re: Death surrounds. wo apr 01, 2015 8:55 am
Geïrriteerd keek Jeremy op zodra iets of iemand tegen hem aanbotste. Natuurlijk was het zijn eigen schuld. Jeremy was helemaal in gedachte verzonken en was met die gedachtes naar buiten gegaan. Daarbij scheen er ook weinig licht in het steegje, waardoor je mensen die je tegemoet kwamen ook moeilijker zag. Jeremy was echter nog steeds niet iemand die opkeek van mensen. Vooral op dit uur zag hij ze liever niet. Mensen moesten maar voor hem afwijken en niet andersom. Jeremy was niet bang om iemand te vermoorden en deed dan ook met alle plezier. Jeremy zijn blik gleed naar de jongen die tegen hem op was gebotst. Hij zag er nou niet bepaald uit als een jongen die graag 's avonds over straat liep en aan zijn kleren te zien begon Jeremy zich ook af te vragen of de jongen überhaupt wel geld had. Toch was dat een zorg waar Jeremy zich niet druk zou maken. Waarom zou hij? Jeremy snauwde de jongen af. Het maakte Jeremy niet uit wat de jongen er van dacht en als de jongen toch tegen hem in durfde te gaan, zou Jeremy hem wel een kopje kleiner maken. “S…sorry, maar misschien is het een idee om de volgende keer voor u te kijken? Dan gebeurd het misschien niet meer.” sprak de jongen. Jeremy's ogen vernauwde zich tot spleetjes. De jongen kon hem nog met verwijdde ogen aankijken, voordat Jeremy hem bij zijn kraag greep en hem ruw tegen de muur aandrukt. Dat was geen slimme zet geweest van de jongen. Waarschijnlijk besefte de jongen dat nu ook, maar dat ging hem nu niet meer helpen uit deze situatie. Jeremy had de jongen met zijn vrije hand vast gegrepen en in zijn andere hand hield hij een stok vast. Een typische zwarte stok met zilveren details en aan het uiteinde een doodshoofd. Een doodshoofd die niks anders dan onheil met zich mee bracht. Jeremy duwde ruw zijn vingers in de hals van de jongen, terwijl hij de stok omdraaide en liet veranderen in een vlijmscherpe scythe. Het mes ervan was scherp genoeg om meteen een hoofd eraf te snijden. Jeremy legde het mes van de scythe bedreigend tegen de hals van de jongen aan. "You've said your words to the wrong person. You should try to think a way out of this mess you've created," sprak Jeremy bedreigend.
OOC: hier is ff de link van het plaatje van de scythe c': https://2img.net/h/s10.postimg.cc/w9lan1ccp/DG39284_lg.jpg
Onderwerp: Re: Death surrounds. do apr 02, 2015 10:26 pm
Some legends are told Some turn to dust or to gold But you will remember me For centuries
»
Hij had nog gedacht dat het een slecht idee was om van de hoofdweg af te wijken en in de steegjes te gaan rondlopen. De hoofdweg was veilig, steegjes… minder. Mensen zeiden wel eens dat het kwaad in de steegjes loert als het donker is en je bijna geen hand voor ogen ziet. Natuurlijk had hij hen gelooft –goedgelovig als hij was, maar hij had het toch niet kunnen laten om toch eens een kijkje te gaan nemen. Een grove fout, iets dat hij pas te laat besefte. Misschien was het beter geweest als hij naar de mensen had geluisterd en op de hoofdweg was gebleven. Well, misschien had dat niet eens gehoeven als hij rustig zijn excuses had aangeboden en was verder gelopen in plaats van dat hij zijn mening kwijt had gemoeten. Nee, in plaats van zijn gezond verstand te gebruiken en te maken dat hij weg kwam, had hij het nodig gevonden om zijn mening luidop mede te delen. Alsof iemand ooit iets zou geven om de dingen die hij dacht.
Een geschrokken kreetje verliet zijn lippen toen hij ineens bij zijn keel werd gegrepen en tegen een muur werd aangeduwd. Automatisch klemde hij zijn vingers om de pols van de ander terwijl hij zo goed en zo kwaad mogelijk naar adem probeerde te happen. Zijn grote donkere kijkers bleven op het gezicht van de ander gericht terwijl zijn huid langzaam van kleur leek te veranderen en leek samen te smelten met de muur achter hem. Een soort verdedigingsmechanisme, het soort dat hem nu zeker niet ging helpen. Wat had het voor zin om je te verbergen als de ander je toch al tegen de muur gedrukt had? Zijn aandacht flitste al snel van het gezicht naar de stok die op een gegeven moment geen gewone stok meer was maar een heus mes achtig ding. Dashiell slikte toen het ding tegen zijn hals gezet werd en hij kon gewoon voelen hoe zijn huid lichtjes werd open gescheurd. De jonge man opende zijn mond om iets te zeggen, maar kreeg er voor een kort moment geen geluid uit. Hij sloot hem weer om even te slikken en terug opnieuw te proberen. “I…I’m sorry. I… didn’t mean it.” Angst welde in hem op terwijl hij zijn vingers wanhopig in de pols van de ander drukte.
Index
zo maa 29, 2015 10:00 pm