Xavier haatte Oldbay, het dee hem veelste veel herinneren aan zijn familie. Iedereen die je hier ook maar zag was een Warlock. En iedereen die hij gedag zei kende hem wel want natuurlijk was het foutje wat zijn moeder had gemaakt door de hele stad gegaan. Gelukkig waren de meeste Warlocks uitgestorven die zijn moeder kende en zo niet dan zou Xavier er wel voor zorgen dat ze per ongeluk in een kist terecht kwamen.
Met een norse blik leunde hij tegen de bar en probeerde vooral alles en iedereen buiten te houden. De geluiden van lachende en pratende mensen werkte hem alleen nog maar meer op zijn zenuwenen en het liefst zou hij gewoon even willen schreeuwen dat iedereen zijn kop moest houden. Hij dacht dat terug keren naar zijn geboortestad een goed idee was. Misschien weer oude mensen tegen komen en herinneringen op halen.
Ten eerste was Xavier geen man die gezellig een herinnering op haalde, ten tweede de meeste mensen krijgen nog geld van Xavier en als laatste. De meeste meiden hier heeft Xavier wel gehad en waren die ook niet zo blij om hem te weerzien. Natuurlijk waren sommige al getrouwd en hadden ze kinderen en konden ze het echt niet maken om een affaire te beginnen met de knappe Xavier, maar als hij ze de kans gaf ze het meteen zouden doen. Een klein grijnsje verscheen op zijn gezicht. Nee de meeste meiden wilde Xavier al niet meer zien en hij had ook geen zin in gezeur en zeker niet in huilende kinderen.

Xavier draaide zich om en bekeek de mensen, of eigenlijk de meisjes die rond liepen in het café. Xavier had niet zoveel met jongens en dat zou hij ook zeker nooit krijgen. Hij kon zich dan ook niet herinneren dat hij ooit een beste vriend als jongen heeft gehad. Alleen meisjes, altijd meisjes. En sommige had hij goed leren kennen. Zijn ogen vielen op een meisje met donkerblonde haren. Zonder enige twijfel stond hij op en ging naast het meisje zitten. Hij vroeg niet of de stoel vrij was want alles was vrij voor Xavier. En zoals altijd had Xavier wel een woordje klaar voor een meisje. Hij viste een de sleutel van zijn hotel uit zijn zak en legde die op tafel neer van het meisje.
'Wat zou je zeggen dat deze sleutel bevat wat jou echt gelukkig maakt?' Vroeg hij met een bloed serieus gezicht. Geen enkel spiertje zou ook maar verraden dat het een versier truc was.

& Emily

”Serieus?” Een klein glimlachje verscheen op het gezicht van Xavier. Hij zou bijna de spanning verbreken met een paar woorden die zijn versier truc naar beneden zouden halen. Maar hij bleef rustig wachten totdat het meisje meer zou zeggen. ”Ik denk niet dat zo’n sleutel mij heel gelukkig gaat maken.” Hij legde zijn hand op die van haar. 'O nee?' Vroeg hij zachtjes. Natuurlijk zou het niet gelukkig maken als in geld of andere dramatische zaken. Maar misschien zouden ze wel een hele leuke avond te gemoed kunnen gaan. Als ze natuurlijk een klein beetje zou mee werken. Anders had het natuurlijk geen enkele nut dat Xavier deze truc zou uit halen. 'Hoe weet je dat zo zeker?' Vroeg hij aan het meisje. Hij hield nog steeds zijn hand op die van haar. Wel op zo'n manier dat zij altijd nog haar hand kon weg trekken. Maar hoe langer haar hand onder die van hem zou blijven hoe meer hij de macht over haar zou hebben. Niet letterlijk, maar wel figuurlijk. Xavier kon ook gewoon niet moeilijk doen en zijn magie gebruiken, maar wat was de lol daarvan. Hij wist dat hij krachten had die veel duisterder waren dan die van andere Warlocks, maar waarom zou hij die gebruiken als hij ook zijn charmes kon gebruiken.

'Xavier Beochan.' Zei hij met een klein charmant glimlachje en stak zijn andere hand uit naar het meisje. 'Als je toch geen gokje wilt wagen op deze sleutel, laat mij je dan op zijn minst een drankje aanbieden. Tenzij je heel druk bent natuurlijk.' Was het slim om haar een keuze te geven? Ze was geen dom meisje, misschien was ze nog wel slimmer dan Xavier zou verwachten. Des te groter de uitdaging voor hem werd. Daarbij wat kon een drankje nou voor kwaad? Niets toch?

Xavier wist niet dat hij een persoon had uitgekozen die zo moeilijk was. Maar zoals hij zelf altijd graag zag zou de aanhouder winnen en in deze zaak zou dat ook zeker zo zijn. Xavier zou zich zeker niet zo maar op zj laten zetten en zeker niet als het spelletje juist leuker werd als ze moeilijker ging doen. Om het dus kort te zeggen, moest en zal Xavier vanavond zegevieren met haar aan zijn zijde. "Emily Thorne." Het was maar een kleine stap, maar groot genoeg voor Xavier. Waarschijnlijk zou hij haar alleen maar van zich af duwen als hij nu zou zeggen dat het een prachtige naam was. Zo iets werkte alleen bij meisjes die naïef waren en smachten naar een beetje gezelschap. Nee Emily was een veel sterker persoon en Xavier zou het nog moeilijk krijgen om haar rond zijn vinger te winden. "Goed dan, iets te drinken kan geen kwaad." Een glimlach verscheen op het gezicht van Xavier. Hield een van de bartenders aan die rond liepen.
'Graag een rode Wijn en een dubbele Whiskey.' Vroeg Xavier en niet veel later verscheen dat dan ook op tafel.

'Zo Emily, wat doe je nog al in het dagelijks leven?' Vroeg Xavier terwijl hij zijn glas pakte en langzaam de Whiskey door het glas liet draaien. Normaal hoefde hij nooit dit soort gesprekken te houden en kon hij meteen door naar het vuurwerk gedeelte.