Een paar zwarte All Stars liepen over de lange streep langs de weg. Het meisje liep er over heen, alsof ze een klein kindje was dat over de rand van een muurtje liep. Aan de ene kant zou het water zijn, aan de andere kant het land. Ze mocht niet vallen, want ze of helemaal nat worden, of ze zou zichzelf bezeren. Allebei was niet de bedoeling en het zou haar allebei verdriet te doen. Een toeter onderbrak haar gedachten, ze keek op. Een vrachtwagen nam haar mee, bracht haar naar de plek waar ze moest zijn. De vrachtwagenchauffeur keek naar haar benen, maar ze negeerde het, bleef naar buiten staren, net zo lang tot ze sterretjes in haar ogen zag. “Waarom slaap je niet?” was zijn vraag, maar zijn woorden waren slechts een mengelmoes van geluiden die zich verzamelden in haar omgeving. “Ik ben een dromer. Een dagdromer. En mensen die slapen zijn geen dagdromers.” De man keek haar verbaasd aan, begreep niet veel van haar uitspraak. Maar dat maakte haar niet uit. Ze wilde geen gesprek met deze man, ze wilde in deze extase blijven. In deze gemoedstoestand. Dit was geweldiger dan alles wat ze ooit had gevoeld. Complete vrijheid.

Eenmaal in de stad keek ze naar de lichtjes. De lichtjes achter de ramen, ze vertoonden gezelligheid en warmte. Het meisje staarde ernaar, maar voelde geen verlangen naar iets wat er achter de ramen afspeelde. Het licht van de lantaarns verlichtte zachtjes haar gestalte. Ze was alleen op straat. Er hing laaghangende mist, dus het tafereel wat zich in de stad afspeelde was magisch. Ze liep langs een club. De muziek deinsde haar oren binnen, maar kon haar niet plezieren. De verschillende kleuren lichten door de mist brachten haar hoofd op hol. Met open mond staarde ze naar de prachtige kleuren in de mist. Diep van binnen voelde ze iets in zich branden, een stem die van diep binnen in haar hoofd probeerde door te dringen door haar. Maar ze moest het buiten sluiten, ze mocht de stem niet horen. Deze stem was gemeen en niet goed, wilde haar naar een plek trekken waar mensen haar pijn wilde doen, of waar mensen haar zouden bedriegen. Daarom was ze in deze gemoedstoestand geraakt. Misschien was het maar voor even, maar dat maakte niet uit. Voor nu was het een veilige haven. Voorzichtig liep het meisje verder over de stoep.

En toen kwam ze in een parkje. Het parkje was magisch, zo magisch dat ze dacht dat er magische dieren rondliepen. Ze liet zichzelf vallen en had het gevoel dat ze verder en verder viel. Steeds verder, in het diepe dal dat men “het leven” noemden. Wat was dat, het leven? Was het iets positiefs? Was het iets wat ze moest zien als haar vriend, of als haar vijand? En was er wel een verschil tussen goed en kwaad? Ze was in de war, wilde alleen maar liggen en oplossen in haar eigen gedachtes. Ze wilde niets meer voelen, de complete vrijheid ervaren.

Licht scheen zachtjes door haar wimpers. Het deed pijn aan haar ogen. Met een bonkend hoofd kwam ze wat omhoog, keek om zich heen. Deze plek kon Olivia zich niet herinneren. Het was een portiekje, van een of ander appartementencomplex. Het was er rustig, er liepen vrijwel geen mensen hier. Dat was maar goed ook, anders had Olivia zich misschien nog wel geschaamd. Toch was ze verbaasd. Hoe kon het dat ze zich deze plek niet meer kon herinneren? Toen ze wat verder omhoog was gekomen, schoot er een pijn door haar rug heen. Haar rug voelde pijnlijk aan, dat kwam natuurlijk door het slapen op de harde stenen. Voorzichtig kwam Olivia wat overeind en drukte haar rug tegen de muur aan, zodat deze wat steun zou krijgen. Het jasje dat om haar lichaam zat trok ze wat strakker tegen zich aan en haalde haar neus op. Zou ze verkouden worden?

Voetstappen onderbraken haar gedachten, er kwam iemand aan. Olivia zag haar kans meteen en begon te huilen. De tranen rolden over haar wangen alsof het niets was, en ze liet haar hoofd op haar armen rusten. Mensen met een beetje compassie voor andere mensen zouden wel stoppen, toch? En dan kon zij haar plannen op hen loslaten.

OOC: Natuurlijk vind ik dat niet erg! Dat vind ik juist hartstikke leuk!


De tranen rolden over haar wangen. Het zag er allemaal heel erg echt en zielig uit, omdat Olivia dat gevoel in zichzelf kon oproepen. Dat ze zich verdrietig voelde. Als ze tegen zichzelf zei dat ze zich verdrietig moest voelen, dan was ze ook verdrietig. En dat zorgde er voor dat ze een meester was in het manipuleren van andere mensen. Was dat goed? Dat wist Olivia niet. Door haar persoonlijkheidsstoornis, had ze niet echt het vermogen om in te schatten of het goed of fout was wat ze deed. Doordat ze haar medicijnen niet slikte, had ze daar helemaal geen zicht op. Olivia vond het allemaal wel best zo, zolang er geen bijwerkingen kwamen aan het feit dat ze haar medicijnen niet slikte, bleef ze dat ook maar zo houden. In haar ogen was ze niet ziek, mankeerde ze helemaal niets, dus slikte ze de pilletjes niet.

Want Olivia wist zeker, dat als ze de pilletjes wel had geslikt, ze niet had kunnen doen wat ze nu had kunnen doen. Iemand anders had het misschien nep, harteloos en gemeen gevonden, maar voor haar was dit haar leven. “Hey, is alles in orde?” hoorde ze een mannelijke stem zeggen. Olivia schudde haar hoofd, durfde hem nog niet aan te kijken. Ze voelde een hand op haar schouder en eventjes spanden alle spieren in haar lichaam zich aan. Zo snel lichamelijk contact na de eerste ontmoeting was Olivia niet gewend, dus ze voelde zich er wat ongemakkelijk bij. Maar nadat ze de druk van zijn hand een tijdje had aangevoeld, werd het wel acceptabel. Olivia haar gezicht kwam iets omhoog, haalde af en toe flink haar neus op en keek met waterige oogjes de man aan die tegenover haar zat. “Is er iets gebeurd?” vroeg hij. Olivia knikte en wreef eventjes over haar arm, probeerde een wat comfortabelere houding aan te nemen.

“Ja…” snikte Olivia en veegde haar tranen weg, maar de tranen bleven maar komen. Thank God for her acting skills. Als ze nog thuis had gewoond, dan had ze misschien een opleiding toneel kunnen doen. Ze keek de man met verdrietige oogjes aan. “I-i-ik weet n-n-niet hoe ik hier g-g-gekomen b-b-ben” stotterde Olivia van het verdrietig. Ze kalmeerde een beetje. “Ik had een hele nare droom en toen werd ik opeens hier wakker, en nu doet alles pijn…en ik heb geen flauw idee waar ik ben…” Het meisje keek verdrietig naar de grond. Misschien kon ze nog wat van de man aftroggelen. Geld? Een slaapplek voor de nacht? Niet op een romantische manier natuurlijk, want de man zag er al wat ouder uit en sowieso, dat was nooit de insteek bij haar. De jongens wilden dat alleen altijd maar graag. En wie was zij dan om nee te zeggen? Nee, misschien vond hij haar wel zo zielig dat hij haar mee naar huis nam, als een puppy dat je op straat tegen komt en voor wilt zorgen. Ondanks dat Olivia natuurlijk een gypsy was, vond ze het toch wel lekker om op een bedje te slapen.

Olivia stak haar hand uit en legde haar hand op zijn arm, kwam voorzichtig wat naar voren, zodat ze haar hoofd op de schouder van de man legde. Hij had de eerste stap naar lichamelijk contact gemaakt, dus nu zou Olivia daar op inspelen. “Weet jij misschien waar ik ben?” fluisterde Olivia zachtjes, terwijl ze het gezicht, het lichaam, de bouw, de…alles van de man in zich op nam.

Het was te makkelijk om deze man op te lichten. Hij geloofde haar tranen of dat ze ook daadwerkelijk echt waren. Maar Olivia was hier zo in gedreven, deed dit zo verschrikkelijk vaak, dat het niet meer nieuw voor haar was om dit te doen. “Een zware nacht gisteravond?” Olivia schudde haar hoofd, sloeg haar hand voor haar mond. “I-i-ik weet het n-n-niet meer” snotterde ze zachtjes. Dat was de waarheid, want ze wist ook niet echt meer wat er gisterenavond was gebeurd. Het kon heel goed dat ze teveel gedronken had, dat ze teveel gebruikt had en dat ze was gaan stappen. Dit was niet de eerste keer dat dit gebeurde. Maar dat moest ze maar niet aan de man vertellen die tegenover haar zat, want…ja. Dat ging hem eigenlijk ook weer helemaal niets aan.

De man legde zijn hand op haar haren, het voelde wel prettig aan. Alsof er iemand was die zich zorgen om haar maakte. Dat had Olivia nog nooit in haar leven gehad. Normale mensen zouden zich dan schuldig gaan voelen, omdat de reden waarom ze hier zat gewoonweg niet bestond. Maar Olivia was natuurlijk niet echt een normaal mens. Hij vertelde haar dat ze in Wolfston waren, dat herkende Olivia wel. O, dan was ze dus helemaal niet zo op onbekend terrein. Dat was prettig, ze was wel enigszins bekend op dit terrein. Olivia draaide haar gezicht tegen zijn schouder aan. “O, nu maak ik je kleding vies…” fluisterde Olivia zachtjes, terwijl de tranen nog steeds over haar wangen liepen. Ze draaide haar hoofd weer terug. God, cliché Olivia. Maar dat maakte het allemaal zo makkelijk, dit soort onnozele opmerkingen. “Weet je waar je woont?” vroeg de man haar, maar Olivia schudde haar hoofd.

“Ik heb geen thuis…” zei Olivia toen ze wat rustiger was geworden, de tranen niet langer over haar wangen liepen “Ik ben een gypsy. Mijn vader en moeder vinden mij niet goed genoeg, dus….reis ik maar wat af…” Olivia glimlachte triest en haalde haar schouders op. Ze ging weer recht zitten, staarde naar haar handen. Heel eventjes gleden haar ogen naar hem toe, maar ze wendde haar blik al gauw weer af, het bange, onschuldige meisje spelend. “Maar gelukkig zijn er nog wel superhelden die niet zomaar doorlopen als ze iemand zien zitten…” Ze klopte eventjes zachtjes op de hand van de man en trok haar benen op. Olivia staarde triest voor zich uit, wilde het idee wekken dat ze echt niet wist wat ze moest doen, dat ze radeloos was.