“Those who matter don’t mind, those who mind don’t matter”

Kort wreef Dean door zijn haren. De nacht was vermoeiend geweest, maar hij had wat poen binnen geschept dus erg vond hij het niet. Nu liep hij een of ander low rated motel binnen om de winst van vannacht te verdelen met de persoon in kwestie. Zoals altijd zag hij er on point uit. Zelfs als hij niet had geslapen. Thank god dat hij amper wallen had. Plus, zelfs als hij er had zag hij er nog hella hot uit. Hoe kon het ook anders right? Voor kort gleden zijn donkere ogen door de gang. Niemand. Aye. Niemand moest hem hier zien lopen, niet omdat hij zich schaamde. He couldn’t care any less tbh. Maar gewoon omdat hij niet wilde dat iemand de feds tipte dat er hier illegale praktijken aan de gang waren. Een kort klopje op de deur was genoeg om te laten weten dat hij was aangekomen. Vrijwel meteen werd hij ook binnen gelaten door Ethan. Een goeie vriend van hem, maar die knul was verkocht geraakt aan zijn eigen spul dus yeah Dean associeerde zich nog maar vrij weinig met hem. Enkel en alleen als hij de cash moest komen droppen, de shit moest ophalen en heel soms als de twee eens gingen chillen in zijn appartement. Maar meer niet. Dat hoefde niet meer voor hem.

Met een grijnsje wandelde hij de kamer binnen. Gooide de rugzak die hij aanhad neer op de tafel, en met een welklinkende bonk kwam die neer. Hij had even genoeg winst gemaakt. “Veel geschept?” Klonk de rauwe stem van de knul. Ja hoor, juist wakker. Hij mocht mooi slapen terwijl hij de rest verkocht eerlijkheid was ver te zoeken. Maar aye, zijn nacht in de club was nog niet eens zo eenzaam geweest so. ‘Altijd toch mate.’ Grijnsde hij even kort. Ethan knikte even. De knul werkte maar met een dealer en dat was Dean, en hij bracht altijd hele ladingen geld mee. Zijn vriend was er natuurlijk maar al te blij mee. Snel genoeg begon hij met het tellen van de groene briefjes, twee stapeltjes. Gelijk verdeeld. Een voor hem, een voor Ethan. Tussen hen twee werd niet gesjoemeld of whatever.
“Problemen gehad?” ‘Ken je me nu nog niet? Ik heb nooit problemen.’ En zo was het. Hij was een echte sales person hoor. Hij wond iedereen zo rond zijn vinger. Ethan grijnsde even. Na een tien minuten was de jongen klaar met tellen. Elk iets van een 800. Dat was echt wel een hele hoop. Met een grijnsje ontving hij het geld. ‘Ik weet niet wat jij gaat doen, maar mij vind je in de bar vannacht.’ Sprak hij al lachend waarop hij zijn vriend even op zijn schouder klopte. In plaats van het geld in zijn portefeuille te steken, deelde hij het op in pakjes en bevestigde hij de briefjes gewoon op zijn lichaam. No way dat iemand ook maar even zijn geld ging stelen. Hell no. Diegene moest hem eerst omleggen dan hoor. Nog even bleef hij in de ruimte, ze hadden wel eventjes een moment verdiend van glorie dat ze samen deelde over een ice cold beer. Wat was er nu beter dan dat? That’s right nothing.

Uiteindelijk had hij afscheid genomen van de kerel en stond hij nu op de gang met zijn phone in zijn hand. Het was dat hij nog net zijn headphones niet had opgezet of hij hoorde een deur met heel veel lawaai dicht knallen. Het volgende wat hij hoorde was een hele hoop gerommel wat hem even deed fronsen. Kijk, daarom kwam hij dus niet naar van die stink hollen als dit. Dean moest toch die kant uit, dus hij zou er mee te maken krijgen. Geweldig toch op een dag als deze. Met zijn handen in zijn broekzakken begon hij maar te wandelen, ergens toch een beetje benieuwd naar wat hij zou aan treffen.

Jezus freaking christ. Dit moest echt hea. Alsof zijn dag niet beter kon trof hij Olivia aan. Op de grond. Serieus, zijn mond kon wel open vallen. Het meisje zag er alleen niet bepaald vrolijk uit. Iets wat perfect kon komen door hem. Maar goed, hij was hier net en zij zag er al zo uit dus. ‘Hulp nodig? Net als vorige keer?’ Sprak hij uiteindelijk op een kalm toontje. Dean kruiste zijn armen over elkaar, en voor even boeide het hem legit wat er met haar aan de hand was. Heel even maar tho. Een nano seconde of zo.

“Those who matter don’t mind, those who mind don’t matter”

De blik die hij ontving had hij echt wel verwacht hoor. Maar veel maakte het hem niet uit. Hij had haar hulp aangeboden als zij zich wilde gedragen als en koppige ezel moest zij het maar weten. Maar in plaats van weg te lopen bleef hij staan. Hij wist niet hoe ze gevallen was, en of ze nog wel deftig kon gaan opstaan. Misschien moest hij haar maar gewoon helpen zonder het nog eens te vragen of zo. Of hij ging zichzelf hooghouden en haar gewoon een hele tijd aanstaren tot ze wel moest breken. Maar aye, dat bekeek hij nog wel. Voornu, bleef hij gewoon staan. Ze keek hem niet meer aan tho. In other words, het olijfje was nog steeds boos. Ach ja, dat was dan weer haar ding. Zelf was hij Olivia al weer helemaal vergeten eigenlijk sinds het voorval. Het enige wat hij had onthouden was haar naam en haar oh zo geweldige bij naam, voor de rest was hij verder gegaan. Iets wat mevrouw beter ook kon gaan doen of ze ging hier nog een hele nacht liggen en trust me op dit soort plekken wilde je echt niet ’s nachts liggen creperen op de gang.

Op eigen houtje kwam ze recht. Sterke actie tho. De neiging haar te helpen werd een beetje groter, maar hij bleef nog steeds staan. Ergens wilde hij wachten tot ze er om zou vragen, of nee beter smeken. Maar dat zou ziek zijn. Niet te ziek voor hem. Nee hoor, hij zag het graag als iemand pijn leidde. Sterker nog hij vond het ergens nog wel grappig. Ach, hij had een twisted mind maar dat had hij al vaak genoeg duidelijk gemaakt aan de wereld dat het nu geen verassing meer was. Dean haalde zijn hand even door zijn haren en wachtte. De zonnebril die hij eerder had opgehad toen hij bij Ethan was binnen gestapt, die hing nu vrolijk aan zijn shirt dus ze kon zijn ogen gewoon zien. Heel anders dan hun eerste ontmoeting, al maakte het niet zo heel veel uit want hij hield zijn blik neutraal.

Van het ene op het andere moment was ze overeind geraakt en was ze op weg naar de pilaar. Oké, ze was dus toch wel een tikje volhardender dan hij haar in eerste instantie zou hebben nagegeven. Toch begon de man zich zichtbaar te vervelen. Al was het meer het knagende schuldgevoel dat hem irriteerde maar goed dat wist zij niet. Hij kon haar helpen. Hij kon haar naar zijn huis brengen, het was best nog wel van hier. Zelf was hij met een taxi gekomen. Misschien moest hij dat dan nu ook maar doen? Oh what the hell right? Hij ging het zich later waarschijnlijk nog wel bekopen maar daar dealde hij dan wel meer.

Binnen enkele seconden stond hij bij haar en keek hij haar met een korte glimlach aan. ‘Of je aanvaard mijn hulp en laat me je naar mijn appartement brengen zodat ik naar je enkel kan kijken, of je dopt je eigen boontjes. Maak de beslissing zelf maar.’ Sprak hij kalm waarop hij zijn arm aan haar aanbood zodat ze op hem kon steunen. Soms kon hij nog wel eens aardig doen. Enkel in momenten van uiterste nood tho. Uiterste nood in haar geval dan. Zelf belande hij nooit in dit soort situaties, simpel weg omdat hij iedereen afschrikte voor ze nog maar iets gingen proberen. Olivia helpen was gewoon een judgement call.

“Those who matter don’t mind, those who mind don’t matter”

Haar tegenkomen stond niet meteen op zijn bucket list. Zeker niet op zo’n verdorde plek als dit. Maar goed dat liet hij maar even aan zich passeren. Nu was het gewoon even beslissen wat hij met haar moest aanvangen. Ze zag er niet goed uit, en dan hij het over haar fysieke staat niet over haar looks of wat dan ook. Wie het ook had gedaan, het was niet bepaald zachtjes gebeurd. Maar goed, kijk dat kreeg je er dus van als je met de verkeerde mensen speelde. Die boodschap was dus blijkbaar niet overgekomen toen hij haar had aangepakt. Waarschijnlijk zou het nu ook niet gaan doordringen maar wat boeide het ook. Haar leven, haar shit. En hij trok zich er helemaal niets van aan. Want yeah, voor hem zat alles goed. Hij ging vanavond lekker naar de club, een beetje vieren. Dat had hij wel verdiend. Al ging hij eerst even wat tukken want yeah, ook dat had hij verdiend. Hij leefde enkel ’s nachts. Nou ja, dan was hij het productiefst. Gelukkig had hij maar weinig slaap nodig om te overleven tho.

Dean was haar uiteindelijk toch maar te hulp geschoten. Stom, he knew. Maar hij kon Olivia niet langer laten sukkelen. Eigenlijk wel, maar hij had nog dingen te doen en hij wilde nu niet zo stone cold langs haar heen lopen om haar hier achter te laten. Dat was net een trapje te ver. Hij liet haar hatelijkheid maar eventjes langs zich gaan. Als ze zo ging doen liep hij alsnog gewoon weg hoor. Nu wilde hij helpen, was het voor mevrouw nog niet goed. Dat ze haar beslissing maar heel snel ging maken, of hij ging het overwegen haar nog eens onderuit te halen voor de manier waarop ze deed. Natuurlijk vertrouwde ze hem niet, maar daar moest ze maar eventjes overheen stappen. Anders mocht ze hier vergaan van de pijn.

Uiteindelijk kwam ze toch tot het inzicht dat het beter was dat hij haar eventjes ging helpen. Slim van haar. Really. Nooit verwacht. Hij sloeg zijn arm stevig om haar heen, om er zeker van te zijn dat ze niet om zou vallen van zodra ze verder gingen want dan lagen ze met twee te chillen op de grond en hij zag het niet zitten om zijn kleren vuil te maken voor haar. Stapje voor stapje gingen ze verder, traag maar ze maakte tenminste vooruit gang. Zodra ze uit dit gebouw waren hield hij wel een taxi aan of zo en dan zouden ze in no time bij zijn thuis zijn en thank god dat hij ook even een lift had. Maar ja hoor, ze konden niet gewoon even in stilte verder. Al snel besloot Olivia hem een vraag te stellen. Kort rolde hij met zijn ogen. Dit meisje had 0,0 inzicht. ‘Ik laat me niet door iemand de les spellen. Nooit niet.’ Reageerde hij koeltjes. Meer antwoord ging ze nu niet uit hem krijgen hoor. Dat kwam misschien wel wanneer ze binnen waren in zijn huis. Nu was het gewoon een kwestie van haar zo snel mogelijk in een taxi te krijgen.

Dean trok even zijn mondhoek op. Was dit een stiekeme tip dat ze gewoon wilde gedragen worden? Serieus, hij was het van plan hoor. Dan waren ze in no time uit dit motel. ‘Hold on.’ Snel genoeg schoof hij zijn ene arm onder haar knieholtes en tilde haar zonder veel moeite op. ‘Als je nu tegen stribbelt, ik meen het ik laat je vallen. Dit is de snelste en minst pijnlijke manier.’ Toch eventjes haar waarschuwen dat hij haar zo zou laten vallen als het moest hoor. Met zijn voet duwde hij nog een laatste deur open en zo kwam het tweetal op straat terecht. Er was vrij veel gerij. Gelukkig maar. Door middel van even hard te fluiten hield hij een taxi aan en zette hij Liv met alle voorzichtigheid erin om dan naast haar te gaan zitten en haar voeten op zijn schoot te leggen. ‘25th Avenue, 203.’

Binnen het kwartier stonden ze voor het grote gebouw en had hij haar weer in zijn armen genomen. Hij betaalde de chauffeur en stapte zo uiteindelijk de hal in. Aan omstanders schonk hij geen aandacht. Nee, zo snel ze boven waren des te beter. Dean had een vrij groot appartement, dankzij het geld tho. Over enkele weken zou de loft vrij komen te staan en dan zou hij die gewoon gaan bewonen, dat had hij al lang geregeld. Van zodra ze in de lift stonden keek hij haar even aan. ‘Gaat het?’ Hij vroeg het in alle ernst hoor. Even geen flauwe opmerkingen. ‘Ik hoop dat je tegen puppy’s kan want ik heb er eentje.’ Waarschuwde hij haar nog voor hij met haar uit de lift stapte die pal in het midden van de gang kwam. Er waren maar twee deuren, een aan het ene uiteinde de andere aan het andere. Om even een beeld te scheppen hoe groot het werkelijk was.

Binnen no time stonden ze in zijn appartemt en kwam de kleine duitse herder puppy op hen afgerend al blaffend. ‘Down Xavier. Eventjes niet.’ Sprak hij op een strenge toon tegen het diertje dat ook meteen stopte met blaffen en mooi ging zitten. Dean bracht Olivia naar de zetel om daarna eventjes de keuken in te duiken en een zak ijs te gaan halen. Met de zak gewikkeld in een handdoek kwam hij utieindelijk weer tevoorschijn en legde hij die eventjes op de tafel. [color=#2e3192] ‘Probeer je voet eens te draaien. Hij is aardig gezwollen, misschien is het wel meer als een kneuzing.’[color] Sprak hij als een echte dokter. Dean was een knul die alles kon hoor. Qua talen en heel die shit. Een hoop medisch gedoe stak ook in zijn hoofd, maar dat was puur om te overleven, maar dat was perfect om vast te stellen of dit gebroken was of niet.

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Dean sloeg geen acht op wat ze zei. Dit was de snelste manier dat ze van elkaar af konden raken. Ze mocht nog blij zijn dat hij deze moeite voor haar deed. Voor een ander zou het niet waar zijn. Voor haar ook eigenlijk niet, maar hij wilde niet dat ze haar enkel nog meer over belastte zodat ze hem nog de schuld kon gaan geven van dat hij haar niet had geholpen of wat dan ook. Voor kort keek hij haar aan. Zij, braaf? Jup, en hij was de paus. Echt hoor, hij geloofde niets meer van wat uit haar mond kwam. Waarom zou hij ook? De eerste keer had ze ook tegen hem gelogen, een tweede keer zou haar niet afschrikken.

De gehele rit had hij naar voren gestaard. Zijn ene arm lag half over haar been, maar niet op haar enkel of zo. Als ze hierom zou gaan zeuren, wel dan kon ze net zo goed uitstappen en wandelen hoor. Het enige wat hij probeerde te doen nu was om haar enkel zo stabiel mogelijk te houden. Iets wat hem maar half lukte want met al het bochtenwerk en het onvoorzichtige rijgedrag van de chauffeur was dat geen makkelijke opgave. Maar een keer had ze echt een pijnlijke kreet geslaakt, dus uiteindelijk had hij het nog wel goed gedaan. Dit ging tegen al zijn principes in. Dean hielp geen mensen. Toch niet als hij er niet beter uitkwam. Dat was hier niet het geval. Het was dan ook dat hij dit met weinig plezier deed. Want serieus, hij had echt betere dingen te doen. Daar ging zijn welverdiende middag dutje.

Kort knikte Dean op haar woorden. Meer deed hij ook niet. Het was goed dat het minder pijn deed, dan was de kans misschien kleiner dat het echt gebroken was. Maar dat zou hij wel bekijken als ze eenmaal boven waren. Vanuit zijn ooghoeken zag hij wel hoe ze vrolijk werd van het nieuws dat hij een puppy had. Great, ze was dus zo’n chick. Eentje die alles wat klein, schattig en daarbij nog eens blafte helemal het einde van de wereld vond. Super geweldig. Hij had het echt wel getroffen met haar. Totaal niet. Als er een ding was wat hij nog meer haatte dan leugenaars dan was het wel van die mensen die overactief werden als ze bij een hond in de buurt waren. Dat werd nog eens leuk. Even haalde hij zijn schouders op. Xavier was kick ass ja. De trouwste hond die je je maar kon voorstellen, en dat wilde al veel zeggen als je dat over een puppy kon zeggen.

Meteen had hij haar neergelegd op de bank. Daar lag ze het meest comfortabele leek hem. Van zodra hij was weg gegaan, was kleine Xavier echter op ontdekking uitgegaan en was hij tot bij de vreemdeling gelopen. Vrolijk blafte hij naar het meisje en wilde op de zetel springen, maar dat lukte nog niet echt met zijn korte pootjes. Dean zelf was de vriezer even ingedoken om een zakje ijs te gaan halen. Van zodra hij zijn hoofd weer eruit had gehaald en hij het gelach van Olivia hoorde rolde hij even met zijn ogen. Super dit hoor. Zat hij nog opgezadeld met een chick die helemaal smolt van Xavier. Niet dat hij zelf ook niet een klein beetje smolt van de puppy, maar hij gedroeg zich tenminste nog normaal.

De ijszak had hij nog eventjes op de glazen tafel gelegd, eerst maar eens checken hoe het gesteld was met haar enkel. Dat ze zijn opdrachten gewoon zonder vragen stellen uitvoerde was al vast iets goed. Dan moest hij zich daar tenminste niet over gaan kwaad maken. Voor even vertrok zijn gezicht bij het zien van hoever ze haar voet maar kon draaien. Dit was of een hele erge kneuzing, of het was gebroken en dan hoopte hij voor haar dat het niet doormidden of zo was gegaan want dat was gewoon een hel. Kort knikte hij. Zijn diagnose was gesteld. Een verdere zou wel volgen als de zwelling was weg getrokken. ‘Niet schrikken dit is ijskoud.’ Sprak hij nog vluchtig voor hij de handdoek op haar enkel legde. Daarna richtte hij zijn donkere ogen weer terug op het meisje die plots begon met hem te bedanken. Even haalde de man zijn schouders op. Het was cool dat ze het apprecieerde dat hij haar had meegenomen, maar meer dan dat was het ook niet. Als het niet gebroken was, dan was het dat zeker wel geweest als hij haar verder had laten sukkelen. Het volgende, interesseerde hem helemaal geen fuck. Serieus, wat kon hem het nu schelen of ze wel of niet een thuis had. Hij had het goed, zij niet. Dat was het leven nu eenmaal. Only the strong survive, het feit dat ze nog mocht rondlopen daar mocht ze dankbaar voor zijn.

Voor even trokken zijn mondhoeken omhoog. ‘Je begint me al te kennen.’ Sprak hij luchtig. Dat ze het hem vertelde moest zij weten, maar ze moest geen medelijden van hem gaan verwachten of wat dan ook. Daar deed hij niet aan mee. ‘Of het is heel ernstig gekneusd, of het is gebroken. Maar dat kan ik pas zien als de zwelling is afgenomen.’ Informeerde hij haar. Dean kwam weer overeind, in die beweging tilde hij Xavier ook heel makkelijk op en zette hem naast haar op de bank. ‘Ik ga me even omkleden.’ Grijnsde hij kort waarna hij naar zijn slaapkamer ging en de deur op een kier liet staan zodat hij enige beweging toch zou kunnen horen. Zijn vest gooide hij neer op het bed, waarop hij vluchtig zijn shirt uit trok en de briefjes die hij eerder zo goed had vast gekleefd in pakketjes van tien ook van zijn lichaam begon te drukken. Zodra hij daarmee klaar was deed hij alles in een zakje en verstopte hij het op de plek waar hij zijn cash altijd dropte. Een obvious plaats, maar nog nooit had iemand iets van hem gestolen dus het was een goeie plek. Nadat hij zijn jeans voor een short had gewisseld kwam hij de kamer terug uit. ‘Kan ik je wat aanbieden om te eten of te drinken?’

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Dean had zijn vrije hand even op haar been gelegd zodat ze die niet te hoog zou optrekken. Of toch niet hoog genoeg zodat ze zichzelf nog meer pijn ging doen. Meer moest ze achter die move van hem ook niet zoeken hoor, want zodra hij zag dat ze gewend was aan de koelte bracht hij zijn hand gewoon naar de rand van de zetel. Ze was een gypsy. So what? Hij niet. Er was een tijd wanneer hij het geweest was, maar toen kreeg hij er genoeg van en was hij in Wolfston gestrand. Wel meteen ook in het goede deel van de stad hoor. Zijn ogen gleden even naar Xavier die echt wel op de bank leek te willen. Echt hoor die kleine was soms even irritant als Olivia kon zijn, en haar kende hij nu nog niet zo heel lang. Wel lang genoeg om dat vast te stellen. Maar aye van Xavier hield hij wel hoor, dat was eventjes het grote verschil.

Mensenkennis. Misschien. Maar het leek even goed dat ze hem al begon te kennen. Voor haar entertainment en dat van de puppy had hij het diertje op de zetel gezet om dan te vertrekken richting zijn slaapkamer. Snel genoeg had hij al het verdiende geld verstopt en zocht hij een ander shirt uit en trok een gewone zwarte short uit. Veel boeide het hem niet wat ze van die outfit vond, ze was in zijn huis moest ze maar even wennen daaraan hoor. Na een tijdje was hij dan terug naar de woonkamer gelopen en was toen tot de conclusie gekomen dat hij best wel honger had. Als een ware gastheer bood hij haar ook iets aan. Right. Geen vlees. De rest boeide niet. Bedenkelijk was hij terug naar de keuken gelopen. Hij had genoeg in huis om een heel leger te voorzien van eten, maar het meeste was inderdaad vlees. Toen kreeg hij een vrij geniaal idee. Pannenkoeken. Iedereen vond dat wel lekker.

Nadat hij een pan had gevonden en alle nodige ingrediënten begon hij als een pro bakker een aantal pannenkoeken te maken. Alsof het niet nog meer pro kon liet hij een paar keer de pannenkoek de lucht in vliegen en ving hij ze natuurlijk perfect op. Van zodra hij een klein stapeltje had zette hij het vuur aan en stopte de pan meteen ook in de vaatwas. Hoewel hij het liefst van al nu de stereo aan knalde en wat beats door het huis wou laten gaan, werd hij tegen gehouden door een zangstem. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Dus het kind kon nog eens zingen ook. Hopelijk ging ze dat niet al te veel doen. Oké, ze kon zingen daar niet van maar toch hij verkoos liever zijn eigen muziek. Met twee lege borden gebalanceerd op zijn ene hand en het bord met de pannenkoeken in zijn andere was hij uiteindelijk de woonkamer binnen gelopen.

‘Ik heb hem goed afgericht.’ Glimlachte hij eventjes. Natuurlijk kon Xavier doen en laten wat hij wilde, maar hij had de kleine puppy toch al beginnen africhten. Al gaf Dean hem genoeg tijd om rond te crossen als een ware pup hoor. Rustig zette hij de drie borden op de tafel en legde daar ook meteen een pannenkoek af om daarna op de bank te gaan zitten. Met een lichte grijns trok hij de mini fridge naast de zetel open en nam er twee blikjes Ice Tea uit. ‘Smakelijk, laat het ijs er btw niet te lang op liggen oké? Zo meteen bevriest je voet nog of zo.’

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

De dankbare blik die hij ontving was geheel terecht. Dean maakte niet zo maar voor mensen pannenkoeken hoor. Zeker niet omdat dit het geheime recept was van zijn oma. Nee, just kidding eigenlijk. Gewoon het alledaagse recept, misschien met een extra touch hier en daar maar ach. Koken was een kunst die hij bezat. Koken, niet bakken. Dat was een ander verhaal hoor, hem moest je niet vragen om een taart te maken. Hij zou ze nog laten ontploffen of zo als dat al mogelijk was. ‘Misschien een beetje grappig. Maar heel erg, nah vast niet hoor.’ Even trok hij zijn wenkbrauw op toen ze in elkaar kromp van de pijn wanneer ze haar enkel bewoog. Echt wel slimste actie ever. ‘Tussen er af halen en je voet bewegen zit denk ik toch wel een verschil hoor. Of praat ik weer chinees?’ Sprak hij met een klein grijnsje. Sorry, daar had ze even zelf om gevraagd hoor. Of nou ja eigenlijk niet, maar hea ze moest nog altijd niet te veel van hem verwachten.

Verbaasd staarde hij de chick even aan. Zo, die kon aardig wat naar binnen werken damn. Zelf had hij zijn eerste pannenkoek pas op toen zij letterlijk aan haar tweede begon. Al was het niet echt eerlijk want ze had hem afgeleid met hoe snel ze kon eten. Maar ach voor hem betekende het enkel dat ze het graag lustte en dat was het belangrijkste eigenlijk. De rest kon hem niet al te veel boeien, zolang ze niet alles naar binnen werkte voor hij aan zijn tweede ging beginnen anders had ze het zitten hoor. Kon ze zelf pannenkoeken gaan bakken. Nee, bij bakken was geen probleem hoor al had hij er natuurlijk niet heel veel zin in.

Nadat hij uiteindelijk zijn tweede half op had richtte hij zijn blik weer op het meisje die begon te praten. Zijn mondhoeken krulde omhoog. Complimentjes altijd leuk. Zelfs van mensen die hij in eerste instantie totaal niet moest. Kort schudde hij zijn hoofd. ‘Alsof het enkel en alleen aan die pannenkoeken lag. Ik ben de aardigheid zelve hoor.’ Sprak hij lachend. Ze wisten beide wel dat dat niet waar was. Maar boeien, een grapje hier en daar kon nog wel. Plus, hij kon nog altijd zijn charmes op haar afsturen dan zou ze hem instant mogen. Maar hij stak er de moeite niet in. Was ook helemaal niet nodig. Zij moest hem niet, wel andersom was het net hetzelfde dus ze moest zich maar even niets in haar hoofd gaan halen.

De verwachte vragen kwamen dan uiteindelijk toch. Eigenlijk had hij de behoefte niet om te antwoorden. Wat hij deed met zijn tijd was zijn zaak. Als dat toevallig haar helpen was, wel dan mocht ze blij zijn want dat kwam dus helemaal niet vaak voor. Misschien een keer om de vier jaar of zo. ‘First of all, kijk me maar normaal aan hoor. Die trucjes van je werken niet.’ Eventjes ophelderen dat hij nog steeds die ene kerel was van in het bos hoor. ‘Ik zei je al. Je maakte me boos. Plus, ik kon je daar moeilijk alleen laten ik ken die buurt goed genoeg om te weten dat je het daar niet lang zou hebben overleefd met die enkel van je. No offence of zo, want je kan vast van je afbijten en alles, maar met die enkel was je opgeschreven om te falen.’ Dean haalde zijn schouders op, liet zich uiteindelijk tegen de rugleuning van de bank zakken en opende zelf zijn blikje Ice Tea. Serieus, elk moment nu kon hij eventjes een tukje gaan leggen hoor. Dat was geen probleem voor hem. Maar om te slapen, met haar in zijn appartement, wel hij was geen idioot.

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Aye, zijn grapje was gelukt. Nou ja, eigenlijk wilde hij haar even aan het lachen maken zodat ze de pijn van haar voet weer vergat. ‘Ik wist wel dat er iets mis was met je.’ Sprak hij met een grijnsje. Yeah right, alsof ze echt een warlock was dan had ze hem al lang even gepijnigd met haar powers of zo hoor. Nee, Olivia was een plain old shapeshifter net als hem en daar was niets mis mee. Want zeg nu zelf, wat was er cooler even shiften in een dier of wat tovenaartje spelen? That’s right, hij wist het wel hoor. Dean werkte uiteindelijk de laatste pannenkoek naar binnen en wreef even over zijn buik. Dat had gesmaakt hoor, en nog geen klein beetje. Al had hij stiekem nog wel honger, maar ja goed hij was een jongen hij at nu eenmaal veel. Maar hij ging niet nog meer maken hoor, straks misschien eerst eventjes nog zien wat Olivia ging doen. Hij had er momenteel geen problemen mee dat ze hier zou crashen of zo hoor. Zolang ze hem maar verwittigde zodat hij het alarm kon aanzetten.

Het was niet dat zijn stemming helemaal omsloeg. Hij drukte haar gewoon even de feiten op de neus. Als ze dat niet leuk vond, wel dat was dan maar even haar probleem want hij ging serieus geen blad voor zijn mond houden omdat zij het niet leuk vond om zo’n dingen te horen. ‘Hm, toch geen warlock.’ Sprak hij met een klein grijnsje, niet dat hij dat nog niet wist. ‘Maar bedreig me maar niet Olivia. Das niet slim, ik ben je gastheer hier.’ Sprak hij met een opgetrokken mondhoek. Niet dat hij haar nu nog naar buiten zou gooien, maar toch een beetje respect was wel op zijn plaats hoor. Het geluid van een blikje dat werd fijn gedrukt deed hem kort opkijken. De uitdagende blik deed hem fronsen. Yeah, ze moest het maar eens wagen hoor. Maar hij besloot zijn mond gewoon even te houden. Keeping the peace en zo.

Xavier was opeens ook weer wakker en schoot naar een van de kamers waarvan de deur open stond. Rare hond. Soms dan. Dean haalde zijn hand door zijn haren en richtte zijn blik uiteindelijk op het meisje. Ze leek wel erg moe te zijn, of misschien was het verbeelding. Hoewel, nee hoe ze er hier bij lag zou ze elk moment in slaap kunnen vallen en om haar nu te laten slapen op de bank was een beetje te zielig. Zachtjes kwam Dean overeind en knielde uiteindelijk bij haar neer. ‘Euhm hé, ik breng je wel naar mijn bed hoor dan kan je daar slapen no problem.’ Voor even trok de jongen een wenkbrauw op, maar omdat hij niet meteen een reactie kreeg schoof hij voorzichtig zijn arm onder haar heen en nam haar weer in zijn armen. Uitkijkend voor Xavier wandelde hij uiteindelijk naar de kamer om haar vervolgens op de zachte matras neer te leggen en het deken over haar heen te gooien. ‘Het kan zijn dat Xavier straks bij je komt liggen, hij slaapt meestal altijd bij mij. Als je het niet wil stuur je hem maar gewoon weg oké, hij zal wel luisteren.’ Glimlachte hij gemeend naar haar. Voor even bedacht hij zich dat ze helemaal niets van kledij bij had. Snel genoeg had hij er een zwart shirt uitgehaald, gewoon zo’n standaard ging en nog een short die voor hem iets te klein was. ‘Het is geen Armani of whatever maar je kan hierin slapen of zo.’ En nadat hij de kledingstukken op het bed had gelegd besloot hij dat het wel genoeg was met zijn aardige gedoe. Snel genoeg wandelde hij terug naar de woonkamer, daarmee de deur van de slaapkamer op een kiertje te laten staan.

Nadat hij alles uiteindelijk had opgeruimd legde hij zich neer op de bank en staarde even naar de plafond. Goed, waarom hij die chick had geholpen was nu wel uitgeklaard. Maar hoe hij zich erover moest voelen nog niet bepaald. Oh well, wat maakte het ook nog uit?

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Dean trok heel eventjes zijn mondhoeken op. Maar best ook dat ze hem niet ging bedreigen hoor. Hoewel hij zou haar toch niets aan doen, momenteel toch niet. Wie weet was het morgen anders als ze weer helemaal uitgerust was. Hoewel, hij zag haar er niet meteen tot in staat om hem morgen vroeg meteen te beledigen of wat dan ook. Geen idee man, nog steeds moest hij het meisje niet helemaal maar hij zag haar er gewoon niet voor aan. Misschien zou het nog wel gaan komen, maar daar dealde hij dan wel mee. Olivia vond het blijkbaar ook geen slecht idee om haar in zijn bed te laten crashen. Veel maakte het hem niet uit waar hij sliep, zolang hij het maar deed. Met een brede grijns keek hij haar aan. ‘Trust me, als die kleine je in het midden van de nacht even komt wakker maken denk je daar wel anders over.’ Grapte hij. Nee, hij wist wel dat Xavier niets zou doen, en dat zij de puppy ook niet zou weg sturen of wat dan ook. Nadat hij de kleren op het bed had gelegd wandelde hij maar terug naar de woonkamer.

Dean had zijn shirt vrijwel meteen uitgetrokken en zwierde het over een stoel die wat verderop stond. Met een klein plofje legde hij zich neer op de zetel en zette de tv ook meteen op. Een of andere zender waar sport op bezig was. Niet omdat hij de typische jongen of zo was hoor. Maar hea, hij hield van sport en er was een grote wedstrijd vanavond. Hoewel, die zou hij toch niet halen. Zijn hand gleed nog een keer door zijn haren voor hij zich wat beter legde en heel even vergezeld werd door Xavier die hem een paar vrolijke likjes kwam geven in zijn gezicht maar al heel snel weer verder op doortocht ging door de loft, richting de slaapkamer. Dat was ook het moment dat Dean gewoon als een sexy blok in slaap viel.

Whatever er ook even speelde in zijn huis, veel pikte hij er niet van op. Nee, Dean lag heel rustig te slapen. Iets wat nog wel iets schattigs met zich mee had, maar hea aan zijn looks kon hij niet zo heel veel veranderen hoor. Zijn ene arm was ondertussen ook al van de bank af gegleden waardoor zijn hand het zachte tapijtje leek te strelen. De gil, de luide knal en vooral het zachte gejammer deed zijn ogen open vliegen. Meteen schoot hij overeind van de zetel, allicht nog half slapend waardoor hij een heel verwarde indruk maakte maar hij even goed zijn eigen schattigheidsfactor mooi verhoogde. Voor de kleine oogjes waarmee hij nu rondkeek was al menig meisje gevallen als ze ’s ochtend wakker werden naast hem. Maar toen spotte hij de bron van al het lawaai. Olivia. Geen idee wat ze uit bed deed, maar ze was gevallen en dat zou haar enkel zeker niet bevallen. Heel kort pulkte hij aan zijn baard om daarna naar haar toe te lopen en bij haar neer te knielen. ‘Waarom heb je me niet geroepen? Ik was heus wel wakker geworden om je te helpen.’ Sprak hij nog half dromerig al meende hij elk woord dat hij zei hoor. Snel genoeg griste hij een van de kleine ijszakken uit de mini fridge en drukte die op haar enkel zodat de pijn hopelijk even zou weg trekken. Maar hell, dat was koud. Daar ging zijn slaap eventjes.

‘Come on, wat wil je ik breng je er wel heen. Taxi Dean tot uw dienst.’ Sprak hij met een zachte glimlach waarop hij haar nu al voor de derde keer die avond op tilde, totaal vergetend dat zijn shirt ergens rond zwierf hier. Maar veel kon het hem niet boeien hoor. Stiekem profiteerde hij hier misschien toch een klein beetje van. Mooie meisjes in zijn armen houden was wel stiekem iets wat hij elke dag kon doen hoor. Niet dat hij dat even aan haar ging vragen, want yeah dan zou haar ego even te veel groeien. Met een vragende blik keek hij haar aan, wat zou het worden tho?

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Blijkbaar was Olivia toch nog verlegen. Want ja, hij had het wel gezien hoor. Zodra ze een blik op hem had geworpen had ze meteen weer weg gekeken. Iets wat hem op enig ander moment zou laten grijnzen hebben, al bleef hij haar nu gewoon met een slaperige blik aan kijken. ‘Wordt het dan maar gewend, want zolang je onder mijn dak blijft en je enkel pijn doet ben ik even je persoonlijke butler of zo.’ Sprak hij op een kalme toon. Alleen dan hoor. Van zodra ze beter was kon ze alles zelf gaan doen en zo. Dit was iets wat maar eenmalig gebeurde. Hij had geen idee van hoelang ze wilde blijven, voor nu bleef ze welkom in het appartement dat was zeker.

Omdat hij haar niet verder wilde zien sukkelen had hij haar al heel snel in zijn armen genomen en keek nu even kort rond. Blijkbaar was Xavier nog steeds aan het slapen, wat hem best wel verbaasde. Maar ja goed dat deed er nu niet toe. ‘Oh, een Griekse seksgod hm?’ Sprak hij met een kleine grimas. Dit streelde toch wel even mooi zijn ego hoor. Dean wist van zichzelf dat hij niet lelijk was, maakte daar ook heel vaak gebruik van maar even goed een complimentje van Olivia dat deed altijd wel goed. ‘Alsof je het zo erg vind.’ Sprak hij met een grijnsje waarna hij haar naar de wc bracht. ‘Maar je haat me nog steeds?’ Alsof hij er werkelijk zo veel om gaf wat ze van hem dacht. Echt hoor dit alles was maar gewoon even een tijdelijke oplossing om haar verder te helpen, hij was niet opeens iemand geworden die goed zou doen voor iedereen. For crying out loud, als dat gebeurde mocht je een kogel door zijn hoofd jagen hoor. Dan was het wel even genoeg met alles.

Even schudde hij zijn hoofd, al was er toch een minieme grijns verschijnen. ‘Ik wil je wel helpen hoor, maar das misschien een beetje raar voor je.’ Sprak hij half lachend. Oké, nee hij zou haar echt niet gaan helpen want dat was volslagen belachelijk. Het dragen en alles daar kon hij nog mee leven, plus het was en leukere work out dat met gewichten trainen, maar de rest ging hem toch een klein beetje te ver. Voor de deur bleef hij staan, half leunend tegen de muur natuurlijk want hij was best nog wel moe stiekem. Bijna was hij weer terug in slaap gezakt maar toen vloog de deur open en viel ze regelrecht tegen hem aan. Dean had zijn armen vrijwel meteen om haar heen geslagen en keek haar een beetje verbaasd aan. Blijkbaar moest hij toch maar eens naar die deur kijken of zo. ‘Ik denk dat we beide wel weten dat je dat niet meent.’ Sprak hij op een fluistertoon in haar oor, waarop hij haar weer van de grond op tilde en samen met haar naar de slaapkamer liep.

Voorzichtig had hij haar neergelegd op de matras en voor heel even kwam het in hem op om gewoon bij haar te blijven liggen. Moest ze nog hulp nodig hebben of zo. Maar dat zou een te vreemd overkomen, en twee Olivia zou er waarschijnlijk nog misbruik van gaan maken of zo. ‘Als je wilt blijf ik hier wel, moest je dan nog wat nodig hebben. Ik shift wel of zo en ga aan het voeteinde liggen als je me niet naast je hebben wilt.’

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Stiekem ging hij echt wel kapot van binnen, al was hij nog te slaperig om het te laten merken stiekem. Maar aye, hij kon haar wel begrijpen hoor. Gedragen worden door iemand zoals hij, wel dat was gewoon een voorrecht dat niet veel mensen ooit hadden verkregen hoor. Al was dit voor hem enkel en alleen de slimste en handigste manier om haar gewoon te verplaatsen zonder dat ze al te veel druk zou zetten op haar enkel. Haar opmerking deed hem heel eventjes fronsen. Wel dan, mooi dat dat ook weer was uitgeklaard. Niet dat Dean haar nog haatte of wat dan ook, feitelijk had hij dat nooit gedaan ze had hem gewoon toen kwaad gemaakt en dat had er voor gezorgd dat hij haar niet moest. Meer was het niet.

‘Wel, je hebt het toch mooi gezegd nu. Dus daar neem ik genoegen mee.’ Sprak hij met een grijnsje. Dean, de eeuwige plaaggeest. Ach give him some credit oke, normaal werd hij niet midden in de nacht wakker gemaakt. Meestal was hij bezig met slapen, of nou ja andere zaken als je hem begreep. Onbewust was zijn mondhoek even naar omhoog getrokken bij die gedachte. Liefde daar deed hij niet aan. Maar hier en daar eens een random fling die eindigde in de slaapkamer daar zei hij geen nee tegen. Hij bleef nog altijd een dude oké. Maar voor de rest leefde hij een vrij eenzaam bestaan, op Xavier na dan maar dat was ook letterlijk het enige wat hij echt nodig had stiekem.

Snel genoeg had hij haar weer op het bed neergelegd en maakte Dean zich klaar om te shiften zodat hij tenminste mee in de kamer kon slapen zonder dat ze er problemen om zou maken. Maar al heel gauw bood ze aan om gewoon naast haar te slapen. Stiekem was ze gewoon helemaal overdonderd door het feit dat ze hem in zijn bloot bovenlijf had gezien hoor. Dat werkte wel vaker hypnotiserend op meisjes. En hij kon het hun niet kwalijk nemen hoor. Ghehe. Kort haalde hij zijn schouders op. Alright dan, dit lag altijd beter als de zetel en het was zo veel handiger om niet te gaan shiften anders zou hij morgen waarschijnlijk ook weer last hebben van zijn rug of zo. Al snel genoeg had ook hij zich op zijn zij gedraaid, gezicht naar de andere kant tho en legde hij zich naast haar neer. ‘Night.’

Nog steeds met zijn rug naar haar gedraaid lag hij neer op het bed en staarde voor zich uit. For crying out loud, vijf minuten geleden was hij nog zo moe geweest en nu raakte hij niet in slaap. Helemaal geweldig hoor. Alsof dat nog niet genoeg was, prikte Olivia’s zachte stem zijn serene bubbel van vrede door en was hij letterlijk klaar wakker. Het moment dat hij het bed wat voelde inzakken, maakte hem duidelijk dat ze zich had omgedraaid en dus blijkbaar wilde slapen. Misschien kon hij haar nog voor de gek gaan houden of zo.. Maar dat ging dus niet door, aangezien ze gezellig door bleef vragen. Wat loom draaide ook hij zich uiteindelijk om waardoor de afstand tussen hun twee nog eens verkleind werd en mede door dat hij zich had omgedraaid kon hij er helemaal niets aan doen maar streelde zijn lippen zachtjes langs de hare heen. Ow. Dit tilde niet echt als een echte kus of wat dan ook, maar ergens voelde dit zo akward aan al was hij geestelijk misschien net iets te moe om daar om te kunnen geven. ’Blijkbaar niet nee.’ Zijn stem klonk alsof die over een rasp werd gehaald, dat kwam dan weer puur door dat hij best al een tijdje niet had gesproken maar aye. Dat was normaal.

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Het feit dat hij in het bed kon slapen was voor hem allemaal goed en wel hoor. Like, slapen in je eigen bed was altijd way better dan slapen op de bank. Het feit dat hij even moest dealen met gezelschap nam hij er maar gewoon bij. Zolang ze maar gewoon in slaap viel en dan was het klaar hoor, en anders wel ja dan had zij maar een probleem. Hoewel hij kampte momenteel zelf met het probleem om niet in slaap te raken, maar dat wist zij nog niet dus heel veel maakte het ook weer niet uit. Op een gegeven moment zou hij waarschijnlijk wel in slaap vallen, dat gebeurde nu eenmaal bij hem.

Die geschokte blik van haar deed hem even fronsen. Oh yeah, die bijna kus. Kijk slaaphoofd, hij vergat dingen veel te snel momenteel. Toch ging hij zich er niet voor excuseren hoor, like moest zij maar niet zo dicht tegen hem aan zijn komen liggen. Al snapte hij best wel dat ze de verleiding niet had kunnen weerstaan hoor. Weinig meisjes die ooit op die plek hadden gelegen hadden er zelfs minder lang over gedaan, al was hij met die paar gelukkige er ook wel op uit geweest om ze zo ver te krijgen. Bij Liv was dat niet echt het geval, die move was gewoon gebeurd door wat omstandigheden. Voor even moest Dean lachen toen ze tegen zijn schouder aan duwde. ’You know, you can just ask if you want to touch me. You don’t have to find a reason to do it.’ Had hij speels gezegd. Echt hoor, vragen moest zelf stiekem niet.

Dean had ergens het geluk dat hij niet onder de lakens was gaan liggen. Hij had het zowiezo altijd al veel te warm als hij in bed lag, en deze keer was het niet anders hoor. Zelfs Olivia beaamde dat. Zijn mondhoeken trokken even omhoog. ‘Nou, misschien moet je me er dan maar uitkicken want tja, zeg nu zelf. Je zegt misschien dat het niet zo is, maar we weten beide wel beter.’ Sprak hij terwijl hij even speels met zijn wenkbrauwen wiebelde. Hij had niet meteen verwacht dat ze ineens zijn shirt over haar hoofd zou trekken. Woah, onvoorbereid shit. Voor heel even gleden zijn ogen over haar lichaam, en dan nog vooral over de tattoo die over haar ruggengraat liep. Dat was best wel gewaagd, iets wat hij ook niet had verwacht bij deze chick. ‘Hea, mij hoor je niet klagen hoor.’ Sprak hij luchtig terwijl hij even kort over zijn kaak wreef. Yeah, gewoon zijn koelte bewaren hoor. Het was niet alsof het de eerste keer was dat hij dit mee maakte. Zeker en vast niet.

Van zodra ze weer naast hem was komen liggen leek het wel of al zijn zintuigen gewoon verhoogd waren, alsof hij zo net geshift was, al was dat obviously niet het geval. Geamuseerd grijnsde hij om haar woorden. ‘Je bent er toch niet zo goed in lieverd. Je bent nog een ding vergeten, als je mij dan toch wilt na doen.’ Uit automatisme gleed Dean’s hand over haar heup, naar haar rug en zo naar de sluiting van haar bh voor een moment keek hij haar met een uitdagende blik aan. Om uiteindelijk zijn hand terug op haar heup te leggen en hij zijn lippen uiteindelijk op die van haar drukte en zo enige afstand die nog tussen hen in zat compleet liet verdwijnen. Dean drukte zijn lichaam tegen het hare aan. Dit was totaal niet het plan. Maar serieus, dit alles stond toch wel even heel ver boven hem hoor.

“Those who mind don’t matter and those who matter don’t mind.”

Pff, hij op de grond yeah right. ‘Volgens mij ben je vergeten dat je hier met een ware adonis in bed ligt.’ Sprak hij op een flirterig toontje. Echt hoor, wat zij kon kon hij beter dat had hij ooit al eens gezegd in haar bij zijn. Misschien moest hij haar even de definitie laten merken van wat het betekende om een ware sexgod te zijn? Zijn mondhoeken krulde vrolijk omhoog. Dus ze was toch wel meer van plan dan ze liet doorschijnen. Wie was hij om te weigeren right? Al moest ze even goed niet verwachten dat er meer zou volgen als wat onschuldig gekus hoor. Nou ja, misschien wist hij veel. Maar op veel meer was hij niet uit. Eigenlijk wilde hij gewoon slapen, maar ze had het juist heel erg interessant gemaakt.

Het feit dat ze het toeliet verbaasde hem niet veel. Like hallo, wie zei er nu nee tegen hem? Dat ze de kus zo gretig beantwoorde maakte hem hongerig naar meer. Veel meer. Zijn adem stokte heel even in zijn keel toen hij haar hand langs zijn lichaam voelde gaan. Dat voelde best prettig tbh. Kleine genieter dat ze was tbh. Maar aye, hij was te druk bezig met haar om er iets van een reactie op te geven. Dean ging steeds verder op in het kussen, liet zich gewillig over haar heen trekken. Hij legde zijn andere hand voor heel even in haar nek puur om verder in te spelen op die ene kus die al lang niet meer zo simpel was als hoe hij begonnen was. Maar het maakte hem helemaal niets uit. Dean was iemand die in het moment leefde en dat zou zij even mooi over haar heen krijgen. Ghehe.

Het was zij echter die de gehele vibe die er hing even verbrak. Vragend trok hij zijn wenkbrauw op terwijl hij in plaats van nog half over haar heen te hangen nu zijn beide benen langs haar lichaam plaatste en hij letterlijk boven haar hing. De woorden die ze sprak deden hem even wat brutaal grijnzen. ‘Weet wat je zegt. Er is geen weg meer terug!’ Had het op een gesmoorde toon geklonken. Dat liet hij zich geen twee keer zeggen! Voor even leek ze hem nog de weg te willen versperren door hem af te leiden met hem terug te kussen. Strelend langs gaar lichaam vond hij uiteindelijk de sluiting en zonder al te veel geprutst had hij het ding snel genoeg los. In plaats van verder op de kus in te spelen, maakte hij dit keer zijn lippen los van de hare om aan het werk te gaan in haar nek.