outfit (without the jacket & bag)

Imogen was nog maar enkele seconden binnen voordat ze begreep dat ze hier spijt van zou gaan krijgen. Voor het eerst in jaren had ze weer een bericht van haar ouders gekregen, die haar vrolijk mededeelden dat er een paar dagen geleden een brief van de Academie was gekomen. Een of andere reünie van oud-leerlingen en oud-leraren die werd gehouden in een dependance van de academie, in Violetvale. Ze was toch in de buurt, misschien zou dat wel leuk zijn voor haar? Leuke vroegere vrienden en leraren weer ontmoeten? Imogen had de typische, bijna smekende toon van haar moeder gehoord in die vraag, die eigenlijk meer een verzoek was. De blondine wist dat haar ouders niets liever wilden dan de lieve 'oude' Imogen terugkrijgen, die volgens hen al meer dan zes jaar 'zoek' was. Oude Imogen was altijd lief en braaf, droeg jurkjes die tot onder haar knieën kwamen, droeg haar blonde haren in een mooie vlecht en sprak altijd met twee woorden.
Zoals iedereen wel kon zien was oude Imogen verleden tijd. Daarom wilde ze niets liever dan beleefd (kijk, dat kon ze nog wel) antwoorden dat het helemaal niks voor haar was en daarna de hoorn op de haak te gooien. Voordat ze het echter doorhad, had ze ermee ingestemd.
'Oh ja... Lijkt me leuk hoor, dat is ook heel dicht waar ik nu ben.' Verdomme, waar was ze mee bezig? 
'Kijk, papa en ik wisten wel dat je het een leuk idee zou vinden!' Kirde haar moeder aan de andere kant van de lijn, duidelijk aangenaam verrast. 'We zullen daarna wel met mister Jones praten of hij je nog heeft gezien. Hij is een oud-collega van papa, die komt ook namelijk. Hij was ook een oud-leerling van de academie. Ken je hem nog?' 
Nu kon ze er echt niet meer onderuit. 'Ja... ja vast wel.'
'Veel plezier lieverd! Kleed je gepast, oké?' Haar moeder had opgehangen.
Gepast. Sure.
Imogen zuchtte geïrriteerd en liet haar hoofd in haar handen vallen. Nu waren haar plannen voor de avond helemaal in het water gevallen. Ze wilde nog naar Oldbrook gaan om te kijken of ze Eros kon vinden, maar nu moest ze haar avond spenderen tussen dertigjarigen die elkaar begroetten en daarbij gilden alsof ze tienermeisjes waren en stoffige oude leraren.
Ze ging er maar het beste van maken. Imogen pakte een zwarte top en een korte leren rok met franjes uit de kast van haar hotelkamer. Ze had de outfit eigenlijk willen bewaren voor leukere gelegenheden, maar nu moest ze wel. Ze draaide een rondje voor de kastspiegel, zoals ze vroeger als vijfjarig meisje altijd deed als ze een nieuw jurkje gekregen had. De top was zo laag uitgesneden dat er een heel stuk van haar zwarte beha zichtbaar was en de rok kwam tot ver boven haar knieën. Totaal ongepast voor de gelegenheid dus. Perfect.

Een vlaag van zachte klassieke muziek begroette haar toen ze naar binnen liep. Het gebouw zou prachtig kunnen zijn als ze iets vrolijker geweest was, dacht Imogen terwijl ze naar de oude architectuur staarde. Nu was het gebouw meer een soort kerker gevuld met aasgieren die haar allemaal uit een ander leven leken te kennen. Verplicht handen schudden en lief glimlachen zou vanavond tot de prioriteiten behoren. Wat een pret. Zo vriendelijk mogelijk begroette ze meneer Jones, die zoals haar moeder gezegd had inderdaad aanwezig was op de reünie. De arme man verslikte zich bijna in de glas wijn die hij dronk toen hij Imogen zag. Hij had haar ook meer dan zes jaar niet gezien, bedacht ze zich opeens.
Nadat de man van zijn schrik bekomen was, wuifde hij voorzichtig een begroeting terug met een blik die iets weghad van 'we kennen elkaar maar kom niet in mijn buurt'. Dat beloofde al wat. De man nam opnieuw een grote slok van zijn wijn, waarschijnlijk tegen de schrik, wat Imogen op een idee bracht.
Alcohol was altijd een goed idee. Ze begaf zich naar de open bar en bestelde daar vervolgens een glas witte wijn. Verder was er niks avontuurlijker dat ze kon kiezen die avond en Imogen miste nu al de mojito's die ze samen met Eros gedronken had. Verveeld wandelde de blondine met haar wijnglas iets dichter naar de grote zaal van het gebouw waar groepjes mensen enthousiast met elkaar stonden te praten, natuurlijk in de buurt van de bar blijvend.
Dit ging nog een lange avond worden.

outfit (without the jacket & bag)

Vrolijk glimlachen was niet bepaald iets wat Imogen vaak deed en dat was te merken. Al bij de derde persoon die ze met een glimlach begroette (waarom ze überhaupt nog moeite deed om te lachen wist ze niet, waarschijnlijk iets om haar ouders te pleasen) was haar glimlach verandert in iets dat meer leek op een grimas, zo'n 'verplichte' soort glimlach die je maakt als er een foto van je wordt gemaakt. De persoon voor wie de glimlach bedoeld was leek haar grimas meer als een soort bedreiging op te vatten en keek snel naar de grond toen ze oogcontact maakten. Imogen zuchtte diep en bleef verveeld staan met haar wijnglas balancerend tussen haar wijsvinger en middelvinger. Ze zag nog niemand die haar bekend voorkwam, of ze lette niet goed op, of de mensen die ze kenden waren te bang om ook maar in haar buurt te komen: Imogen vond het eigenlijk wel prima zo. De blondine nam een slok wijn en kromp onmiddellijk ineen: dat moest ongetwijfeld de meest verschrikkelijke wijn zijn die ze ooit geproefd had. De zure smaak van wijn die te lang open had gestaan brandde in haar mond en Imogen had meteen de neiging om zich vol te proppen met de amuses en andere kleine hapjes die rondgedragen werden om de zure smaak te camoufleren. Dat kon er ook nog wel bij. De resterende inhoud van het glas zou ze later op de avond wel ongezien in een plantenbak gieten. Of 'per ongeluk' tegen iemand aan morsen en bij het opruimen nog meer wijn over de desbetreffende persoon morsen. Jammer genoeg was het geen rode wijn, dat had veel meer vlekken gemaakt. Enkele minuten stond ze in de zaal te staren: de meeste bezoekers van de reünie waren werkelijk niks veranderd. De tutjes van toen hadden nu werkelijk hun hele make-updoos op hun gezicht gesmeerd en met de mannen was het niet veel beter gesteld: Imogen kon vanaf haar plaats precies horen waar ze het over hadden - denderende gesprekken over beurskoersen, nieuwe huizen, huilende kinderen en meer van dat soort praat. Om te huilen.

De blondine slaakte een verrast kreetje toen ze twee sterke armen om haar middel voelde. Ze wilde zich bijna omdraaien en de dader het glas wijn in zijn gezicht gooien, hetzelfde glas wijn dat nu door haar telekinese op een paar centimeter van haar hand zweefde, maar toen ze die o zo bekende stem hoorde glimlachte ze breed: haar eerste echte gemeende glimlach van de avond. ‘Ik had niet gedacht jou hier nog te mogen treffen.’ ''Same, mister Medina,'' Imogens glimlach veranderde in een haar welbekende speelse grijns en ze draaide zich om zodat ze hem aan kon kijken, waardoor ze nog breder glimlachte. Hmm, hij was in meer dan zes jaar werkelijk niets veranderd. Nog steeds die leren jas, lovely stoppelbaardje en gifgroene ogen. Imogen sloeg haar armen om hem heen  - misschien niet de stoerste begroeting, maar dit was toch wel een hele bijzondere ontmoeting. Ze zag de mensen achter hen wel kijken, nee, ze staarden eerder alsof ze zojuist iemand uit de dood hadden zien opstaan, zo verbaasd keken ze uit hun ogen. Ze waren in een paar ogenblikken de paradepaardjes van de avond geworden. Yeray en Imogen, het paar in leer tegenover de rest van de gasten in glimmend zijde en dure maatpakken. Zij twee tegen de rest van de wereld, zoals het eigenlijk altijd geweest was. Ze matchten wel behoorlijk, moest Imogen toegeven: Yeray's leren jas en haar leren rokje. Ze liet hem los en liet haar handen op zijn  brede schouders rusten. ''Maar ik voel me vereerd om deze avond weer in je gezelschap te zijn, bad boy.'' De blondine boog zich naar zijn oor en gniffelde. ''Just like old times.''