When the night is dark, and full of terrors

Onderwerp: When the night is dark, and full of terrors do apr 16, 2015 12:16 am

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Het was al aardig laat wanneer dat Micah in bed was gekropen, maar dat wilde niet zeggen dat het juist voelde wanneer dat hij werd wakker gemaakt door het gebonk op zijn voordeur. Het kon nog geen ochtend zijn, echt niet. Als dat wel zo was had hij echt nog meer slaap nodig anders liep hij er een hele dag bij als een zombie. Met één hand taste hij dan ook naar zijn nachtkastje tot hij de klokradio had gevonden. Er stonden inderdaad cijfers op die het uur weergaven, maar daar had hij zelf weinig aan. In plaats daarvan klikte hij op een knop en werd het uur voor hem voorgezegd. ‘Het is drie uur in de ochtend,’ zei de mechanische stem. Een kreun verliet dan ook meteen de man zijn mond die de lakens verder over zijn hoofd trok. Misschien zou de persoon weg gaan als hij niet wakker werd of in ieder geval de deur gewoon gesloten liet. Dat klonk echt als het perfecte plan. Hij moest zich gewoon omdraaien en ve-klop klop. Of niet.
Met een slaapkop ging de man aan de rand van zijn bed zitten. Hij had een simpele zwarte boxer aan maar nam niet de moeiten om eerst nog zijn kamerjas te zoeken. In plaats daarvan strompelde hij de kamer uit richting de voordeur. Wanneer dat hij langs de woonkamer liep liet hij zijn hand glijden over de rugleuning van zijn drie zit. Dat deed hij altijd wanneer dat hij thuis was. In vertrouwde omgevingen gebruikten hij zijn geleidestok niet omdat het niet nodig was. Micah had een idee van waar alles stond en als hij zoals toen wist waar zijn zetel was wist hij zich prima te oriënteren.
Weer werd er echter op de deur geklopt. ‘Ik kom al!’ riep hij wat geïrriteerd. Zijn appartement was niet zo luxueus dat er een bel was, en een parlofoon. Nee, mensen konden altijd het gebouw binnen komen om vervolgens op de deuren te komen kloppen. Zee gezellig. Wanneer dat hij eenmaal bij de voordeur was opende hij het. ‘Wie ben je en wat moet je?’ zei hij. Zijn gezicht was wel op de persoon gericht, maar zijn ogen eerder naar de grond. Hij kon zich toch niet op zichtbare zaken concentreren.
Doordat het al geen menselijk uur was om aan te kloppen deed de warlock ook geen moeiten om vriendelijk te zijn. De schuld van de persoon, had die maar niet moeten aankloppen.

&Hazel

De regen kwam met bakken naar beneden. Hazel had zijn capuchon ver over zijn donker blonde krullen getrokken. Hij had een papiertje in zijn handen die al helemaal verregend was. Hij kon de uitgelopen inkt nog maar net lezen. Hij liep in het donker zoekend naar de straat namen. Hij probeerde om zich heen te letten en niet tegen dingen aan te lopen. Al kon hij door de regen en het donker bijna niets zien. Hij kroop helemaal in zijn jas, al gaf die bijna geen warmte meer omdat hij helemaal door weekt was. Met klapperende tanden stak hij over. De lichten van auto's kon hij gelukkig van ver zien komen. Hij stond op de hoek van de straat waar hij moest wezen. Nu alleen nog het huisnummer. Hazel was nog maar een paar dagen in deze stad verhuist samen met Scarlett. Hij had misschien makkelijk kunnen wachten om zijn neef te zoeken. Maar Hazel wilde perse vandaag (of eigenlijk was dat nu vannacht) zijn neef zien. Hij had de jongen al een tijdje op het spoor maar nooit had hij daadwerkelijk naar hem toe durven gaan. Misschien zou hij wel schrikken of wilde hij niets met Hazel te maken hebben na de verwarde periode van zijn moeder. Misschien kende hij zijn moeder niet eens zo goed. Het waren allemaal vragen die door Hazel zijn hoofd gingen omdat nooit iemand hem wilde vertellen wie er familie van hem was. Zijn moeder scheen de hele familie te haten van zijn vader, zo erg zelfs dat hij niets een de achternaam van zijn vader aan mocht nemen.

Toen hij het gebouw gevonden had liep hij naar binnen en zocht naar het appartement van Micah. Hij aarzelde kort voordat hij hard op de deur bonsde. Er gebeurde niets. Hazel kon ook niets horen. Hij stond daar een kort tijdje voordat hij nog een keer op de deur bonsde, nu iets langer dan eerst. Hij wachtte geduldig en schrok toen de deur eindelijk open werd gedaan. ‘Wie ben je en wat moet je?’ Hazel vernauwde zijn ogen om de lippen van de man te kunnen lezen. Toen hij begrepen had wat de man gezegd had werden zijn ogen weer groter. Nu waren zijn grote zwarte ogen duidelijk te zien onder de capuchon vandaan.
"Ik ben Hazel Aubrey." Zei de jongen terwijl hij hetzelfde gebaar maakte met zijn handen. "Bent u Micah Rodcill?" Vroeg de jongen beleefd terwijl hij ook dit meteen vertaalde met zijn handen. Hij had bij het woord neef een jonger persoon verwacht, iemand van ongeveer zijn leeftijd. Hazel voelde zich dan ook een beetje geïntimideerd door de jonge man.
"Ik ben je neefje." Zei Hazel zachtjes en hij keek naar de grond.

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Micah was echt te moe om volledige aandacht aan alles te besteden. Het drong ook pas zeer laat tot hem door dat het buiten echt slecht weer was. Het drong ook pas tot hem door dat het niet veilig was om midden in de nacht de deur open te doen zonder dat je wist wie er stond. Het kon gerust één of andere dronken gek zijn en dan kon die gewoon rustig binnen lopen want de deur werd gewoon geopend. De stem die zijn oren bereikten klonk echter niet als die van een dronken gek, niet eens als die van een dronken. Of een gek. Het was de stem van iemand die nog vrij jong was. Ene Hazel Aubrey. De naam deed een belletje rinkelen maar hij kon die niet plaatsen. Of wilde er niet teveel over nadenken. ‘Voor zover ik weet ben ik dat ja,’ was zijn volgende antwoord die nog steeds even bot klonk. Kwam ervan als je blinde mensen uit hun slaap haalt.
Hazel - als dat al zijn naam was - zei dat hij zijn neefje was. Neefje. Hij had een neefje, en die had inderdaad ook die naam. ‘Heb je een manier dat je kan bewijzen dat je inderdaad Hazel Aubrey bent?’ vroeg Micah terwijl hij één hand door zijn slaperige ogen bracht. Wat voor een domme vraag was het eigenlijk? Hij zou een pas in zijn handen gedrukt kunnen krijgen maar dat bewees nog altijd niks. ‘Laat maar zitten,’ zei hij met een wegwuivend gebaar om een stap opzij te zetten zodat ‘Hazel’ binnen zou kunnen komen. ‘Kom maar binnen zou ik zeggen,’ zei Micah terwijl hij maar voor zich uit staarde. Binnen in zijn appartement was het echt donker. Niet zijn probleem, want hem deed het maar zeer weinig.

I fell in love with their darkest parts

Hazel moest echt moeite doen om de lippen van de man te kunnen volgen. Hij sprak snel en erg onduidelijk naar zijn idee. Hij vernauwde zijn ogen en keek de man lang aan. Hij moest even na denken over wat de man had kunnen zeggen. Het moest iets bevestigend zijn dat hij inderdaad Micah was. Het gezicht van Hazel lichtte meteen op en een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had de man eindelijk gevonden, hij had eindelijk iemand gevonden die hij kende! Nou ja kende, soort van ooit van gehoord had. Bij de volgende woorden werd de glimlach van Hazel kleiner. Waarom moest hij laten zien dat hij Hazel Aubrey was. Hij dacht er niet lang over na en haalde zijn ID kaart uit zijn jaszak vandaan. Maar toen hij die er uit had gehaald wilde Micah die weer niet zien. Hazel wist niet echt wat hij er van moest denken, misschien was de man gewoon even geschrokken of zo. Het was dan ook niet niets dat er ineens iemand voor je deur staat die zegt familie van je te zijn.

Micah had een stap op zij gedaan waardoor Hazel niet meer zijn woorden kon lezen. Uit het gebaar maakte hij op dat hij het huis binnen mocht treden. Hazel aarzelde kort maar besloot toch naar binnen te gaan. Hij keek om zich heen alleen kon hij weinig zien in het donker. Misschien was hij zo zijn bed uit gehaast dat hij vergeten was het licht aan te doen. Hazel hield zijn handen voor zich uit in de hoop dat hij niet ergens tegen aan botste.
"Auw." Mompelde Hazel toen hij zijn teen stootte tegen iets hards. Hij probeerde met zijn handen te voelen wat het was. Daarna probeerde hij de man te vinden.
"Sorry mag er misschien een licht aan? Ik kan u niet zien en zo kan ik ook niet zien wat u zegt." Zei Hazel licht beschamend. "Ik kan namelijk niets horen." Zei hij er zachtjes achteraan.

TAG: Person____________________________________

Some like beautiful, perfect and pretty, I see the good in the bad and the ugly. I got a demon in my soul and a voice in my head It's saying GO! GO! GO! I can sleep when I'm dead. Screaming "Hallelujah Motherfucker take me to church"

By Kíli

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Micah had gedacht dat de andere wel meteen binnen zou komen, of in ieder geval nog wat zou zeggen maar beide zaken gebeurde niet. Het duurde ook enkele seconden langer dan de man verwachten voor dat zijn ‘neefje’ binnen kwam en hij de deur achter hem terug kon sluiten. Het positieve was wel dat - niet dat het heel positief was - hij nu klaar wakker was. Enkel nog een koffie en hij zou de dag kunnen doorbrengen. Als hij hierna nog in bed wilde kruipen kon hij al helemaal niet meer slapen. Ach, dan kon hij maar beter sociaal doen met zijn zogenaamde ‘neef’ die nog altijd één of andere bloeddorstige moordenaar zou kunnen zijn.
Een zachte pijnkreet duiden aan dat de jongen ergens tegenaan moest zijn gelopen. Of zo. Misschien was de knul wel gevallen. Dat zou nogal wat zijn. ‘Dat moest de kast geweest zijn, verschrikkelijk ding en zeer puntige hoeken. Ben er in het verleden ook al vaak tegen gelopen toen het hier pas stond,’ zei Micah rustig terwijl hij zich een weg baande naar de zetel om vervolgens daarin te gaan zitten. Groot was zijn appartement niet, en als je binnen kwam zat je meteen in de woonkamer. De één vond het handig, de andere niet maar Micah maakten het zeer weinig uit. Een huis was een huis, en het moest niet groot zijn.
‘Hazel’ begon echter alweer met spreken en Micah keek even half in zijn richting. ‘Serieus?’ vroeg hij vervolgens verbaast. Hij had echt geen idee of hij de andere moest geloven of niet, want het was gewoon...er waren geen woorden voor. De jongen zou dus doof zijn als hij hem moest geloven. Fantastic. Zonder verder nog wat te zeggen stond Micah maar weer recht en ging naar de lichtschakelaar om zo het licht aan te doen. ‘Zo beter?’ vroeg hij aan de jongen, maar die wist waarschijnlijk toch niet wat hij zei en Micah wist niet precies waar dat de andere zich bevond dus hij kon zich niet naar hem toedraaien. Hopelijk was de andere zo slim om dat wel te doen. ‘Je bent toch niet echt doof mag ik hopen?’ maar Micah wachten niet op een antwoord, al hoopten hij er één te krijgen. Eén hand bracht hij door zijn haar voor hij in de lach schoot. Het was een sarcastische lag. ‘Dit wordt geweldig! Blind en doof in één huis.’ Micah was niet terug gaan zitten toen dat hij het licht was gaan aan steken. In plaats daarvan bleef hij gewoon recht staan op de plek waar hij stond. Eén hand rusten tegen de kast. Nee, hij kon het nog steeds niet geloven.

I fell in love with their darkest parts

Hazel raakte een klein beetje in paniek dat hij niets kon zien en niets kon horen. Hij probeerde alles om zich heen te voelen maar er was niets waar hij zich aan vast kon houden. Hazel kon ook niets horen wat de man zei, als de man iets zei. Misschien was die wel gewoon terug gegaan naar zijn bed. De paniek werd steeds groter, misschien had de man hem gewoon binnen gelokt en was het helemaal niet zijn neef. Hazel zijn ogen werden groot en toen het felle licht aan ging vernauwde ze meteen. Hij zocht om zich heen om de man te kunnen vinden. Hij kon net zijn laatste woorden niet lezen.
"Het is toch echt zo." Zei Hazel toen de man vroeg of hij echt doof was. "Sinds mijn zevende ben ik doof." Zei hij en probeerde een klein glimlachje op te zetten. Hij lette goed op de man en op zijn woorden en de mond van Hazel viel een beetje open.
"Echt?" Vroeg hij enthousiast hij sprong naar de man toe en binnen enkele seconden had hij zijn armen om de middel van de man heen geslagen.
"Dat is zo geweldig..," Hazel liet los en keek naar de man. "Ik bedoel het is niet geweldig dat je blind bent maar dat je net zoals ik iets heb." Hazel was veelste enthousiast. Hij haalde een hand door zijn donker blonden krullen en grijnsde breed.

TAG: Micah____________________________________

Some like beautiful, perfect and pretty, I see the good in the bad and the ugly. I got a demon in my soul and a voice in my head It's saying GO! GO! GO! I can sleep when I'm dead. Screaming "Hallelujah Motherfucker take me to church"

By Kíli

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Micah had gewoon gehoopt dat de andere een grapje maakten toen dat die had gezegd dat die doof was. Het zou een hele hoop problemen voorkomen, maar toch bevestigde de knul het. Wauw. Vanaf zijn zevende, dat moet vast een lange tijd zijn. ‘En hoe oud ben je nu dan?’ de knul klonk niet heel oud, maar hij kon er geen precieze leeftijd op plakken. In zijn hoofd probeerde Micah nog steeds de makkelijkste optie van communiceren te bedenken. Gebarentaal ging het hem niet worden, en iets opschrijven om het vervolgens te laten lezen was het ook niet.
Micah moest wel toegeven dat hij licht schrok wanneer de armen van de jongen ineens om zijn middel hingen. Zijn armen hield hij dan ook wat naar boven in plaats van die tegen ‘Hazel’ te houden. Uiteindelijk gaf hij toch een zacht klopje op de rug van hem. Hij wist nog steeds niet goed hoe hij erop moest reageren. Het was in ieder geval de eerste keer dat iemand het geweldig vond dat hij blind was. Je kwam het niet vaak tegen.
‘Ik weet niet of dat wel zo geweldig is,’ begon Micah terwijl dat hij de andere zo goed mogelijk probeerde aan te kijken. De jongen moest vast kunnen liplezen, dus dan was het belangrijk dat hij zijn gezicht kon zien. Het probleem was dat het nogal moeilijk in te schatten waar dat een gezicht juist was. ‘Zoals je misschien wel merkt gaat oogcontact maken en alles nogal moeilijk.’ Deze keer was het Micah eens die zich moest aanpassen aan de gebreken van de anderen door duidelijker te articuleren. Nee, hij zag het allemaal niet meer zitten. De moed had hem volledig verlaten, al kwam dat misschien omdat het gewoon vroeg was. Misschien was hij wel gewoon aan het dromen. Ja. Dat moest het zijn. ‘Maar moet je iets hebben om te drinken?’ vroeg Micah vervolgens aan zijn ‘neef’. Helemaal zeker dat het hem was, was hij nog niet.

I fell in love with their darkest parts

"Zestien." Zei de jongen enthousiast toen er gevraagd werd hoe oud hij was. Hazel gedroeg zich niet altijd als een zestien jarige, eerder als een grote kleuter. Misschien kwam dat ook wel omdat niet altijd iedereen even aardig tegen hem deed en hij juist enthousiast werd als iemand dat wel deed, zoals Micah. Hazel kon daar soms nog al als een klein kind op reageren. Hij sprong dan ook naar de man toe en omhelsden die. Hij voelde hoe de man awkward een klopje op zijn schouder gaf, een grote grijns verscheen op zijn gezicht als hij weer naar de man keek die opnieuw begon te praten. Gelukkig nu een stuk duidelijker dus kon Hazel gemakkelijk de woorden van zijn lippen lezen. ‘Ik weet niet of dat wel zo geweldig is,’ Hazel lachte zachtjes.
"Ik vind van wel!" Zei hij en liet zich op van de grote stoelen zakken die in de woonkamer stonden. Hij liet zijn vingers over het stof glijden. ‘Zoals je misschien wel merkt gaat oogcontact maken en alles nogal moeilijk.’ Hazel keek weer naar de man die zijn woorden duidelijk uitsprak.
"Ik hou je wel in de gaten met mijn ogen is niets mis... Als je de kleur een beetje vergeet." Het laatste zijn Hazel wat zacht. Ondanks dat zijn ogen helemaal zwart waren, was er niets mis mee. Gelukkig had de vloek van zijn moeder alleen maar de kleur aangetast en niet het zicht.

‘Maar moet je iets hebben om te drinken?’ Hazel knikte... Oh ja Micah kon dat niet zien. "Ja lekker, heb je cola?" Vroeg hij brutaal met een grote grijns. Hij ging omgedraaid in de stoel zitten zodat hij Micah kon zien en de keuken.
"Woon je hier al lang?" Vroeg hij terwijl hij naar de man keek. "Woon je hier alleen? Of heb je een vrouw? Of een vriendin? Of misschien een vriend? Wacht... Heb je een relatie dat is een betere vraag." Vroeg Hazel allemaal achter elkaar. "Heb je huisdieren? Weet je wat cool is! Wij hebben een hengst op stal staan, echt een onwijs groot dier. Van Scarlett mag ik ook niet op hem rijden omdat hij wat wispelturig is maar als ze van huis is doe ik het soms toch stiekem." Vertelde Hazel. "Wist je trouwens dat mijn moeder me nooit vertelt heeft dat ik familie had, dan alleen haar. Maar ik ben een wezen zoeken in de stad bibliotheek waar ik een stamboom boek tegen kwam, vele waren hier heel ver vandaan en toen zag ik jou. Toen ik toch van huis weg liep dacht ik: Kan ik net zo goed Micah gaan zoeken, misschien wist hij ook niet dat hij nog meer familie had. Of weet je dat wel?" Ging Hazel verder, soms had de jongen geen rem op zijn spraak.

TAG: Micah____________________________________

Some like beautiful, perfect and pretty, I see the good in the bad and the ugly. I got a demon in my soul and a voice in my head It's saying GO! GO! GO! I can sleep when I'm dead. Screaming "Hallelujah Motherfucker take me to church"

By Kíli

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Hazel was zestien, vond het geweldig dat hij eens niet de enige was met een gebrek hij zou Micah wel in het oog houden. Fijn, nu ging hij ook nog eens heel de tijd het gevoel hebben dat hij werd aangestaard. Niet was leuker dan dat. Kuch. Goed bezig Micah, je bent weer helemaal mister sunshine.
‘De kleur?’ herhaalde hij de woorden die waren uitgesproken, verwarring duidelijk zichtbaar op zijn gezicht. Hazel had zacht gesproken, maar toch waren de woorden duidelijk geweest voor Micah. Dat kwam vooral omdat zijn gehoor net iets beter was dan dat van andere mensen, voornamelijk omdat dat het zintuig was waar hij zich het meest op concentreerde. Fijn, had hij weer te maken met iemand die eigenlijk heel vreemd was? Zo iets als die slangen jongen van een tijd geleden. Dat had hij weer.

De jongen wilde cola. ‘Normaal gezien wel,’ zei Micah nog voor dat hij naar de keuken ging, en dat was ergens misschien een vergissing geweest.
Wauw. Gewoon weg wauw. De jongen begon te praten en het leek niet te stoppen. Nee, dat niet. het stopte gewoon niet. ‘Was ik nu maar doof, echt waar…’ mompelde hij tegen zichzelf. Zijn rug was toch naar de andere toegedraaid omdat hij onderweg was naar de keuken, dus normaal gezien kon die dat niet horen. Een maal in de keuken wist hij zonder problemen de ijskast te vinden. Hij opende de deur, haalde er een blikje uit en legde dat op het aanrecht. Voor zichzelf zetten hij het espresso machine aan voor zijn koffie. Aan de andere kant was het ook stil geworden, wat dus betekende dat het zijn beurt was om te reageren op alles wat er was gezegd. ‘Ik heb geen relatie, ook geen huisdier want dat is enkel een last en nee, ik wist niet dat jij familie van mij was.’ Zo. Als alles goed was had hij op elke vraag antwoord kunnen geven, tenzij hij iets was vergeten of gewoon niet had gehoord. Hij wist inderdaad niet dat de knul familie was geweest want hij had nog nooit van hem gehoord, en op dat moment had hij gewild dat het nog steeds zo was.
Met de koffie in zijn ene hand en het blikje cola in de andere ging hij weer naar de woonkamer. Het blikje stak hij uit naar Hazel en zodra hij het had vast genomen gebruikten hij zijn vrije hand om precies te weten waar de salon tafel was zodat hij zijn tas erop kon zetten. ‘Maar die Scarlett, woon je bij haar en is het ook familie? Wie is het precies?’ vroeg hij aan de knul.

[/quote]

I fell in love with their darkest parts

‘De kleur?’ Hazel knikte opnieuw. "Yep, toen ik net geboren werd was mijn moeder in zo'n na zwangerschap-depressie en toen dacht ze dat ik meegenomen zou worden en toen heeft ze me vervloekt. Waardoor ik nu met van die creepy zwarte ogen loop, zoals die bij een demon weet je wel! Ja mijn moeders vloek was zo goed dat ze het niet kon veranderen." Zei Hazel een beetje sip. Soms had hij het er wel moeilijk mee, niemand sprak normaal tegen hem omdat ze bang voor hem waren. Waarschijnlijk had Hazel hetzelfde gereageerd als hij zichzelf had gezien. Omdat Hazel er vanaf zijn geboorte last van had wist hij niet wat zijn originele oogkleur was.

Hazel begon lekker met ratelen en met vragen stellen terwijl de man naar de keuken was gelopen. Aan het lichaam van de man te zien, zei hij iets maar Hazel kon het niet lezen omdat zijn gezicht van hem afgedraaid was. Als het belangrijk was zou de man het nog wel een keer zeggen. Hij begon van alles te vragen aan de man, misschien wel dingen die wat persoonlijk waren. Toen de man zich weer omdraaide kon Hazel lezen wat hij zei. ‘Ik heb geen relatie, ook geen huisdier want dat is enkel een last en nee, ik wist niet dat jij familie van mij was.’ Hij gin recht zitten in de stoel. Hij pakte het blikje cola aan en maakte die gelijk open om er iets uit te drinken. ‘Maar die Scarlett, woon je bij haar en is het ook familie? Wie is het precies?’ Vroeg Micah.

"Scarlett.." Verzuchtte Hazel. Hij had haar naam nooit letterlijk gehoord, maar hij wist zeker dat hij verliefd zou zijn op de klanken van haar naam. Hazel was dan ook sinds dat hij Scarlett kende als verliefd op haar.
"Scarlett is het mooiste meisje dat ik ken. Echt waar, ik ken haar al sinds dat ik tien ben en weg gelopen was van huis. We waren meteen beste vrienden en sinds een paar weken wonen wij in Hickory." Vertelde Hazel hij nam nog een flinke slok van zijn cola.
"Scarlett is echt geweldig ze is lief en grappig en onwijs knap, ik durf te geloven dat haar lach als kleine belletjes klinken." Zei Hazel die vlinders in zijn buik voelde.

TAG: Micah____________________________________

Some like beautiful, perfect and pretty, I see the good in the bad and the ugly. I got a demon in my soul and a voice in my head It's saying GO! GO! GO! I can sleep when I'm dead. Screaming "Hallelujah Motherfucker take me to church"

By Kíli

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Micah moest toegeven dat hij medelijden kreeg met Hazel wanneer hij begon over zijn ogen en over hoe dat hij vervloekt was door zijn eigen moeder. ‘Verschrikkelijk,’ was dan ook het eerste dat hij zei. Vroeger had hij ook vaak tegen zijn ouders zitten zeggen dat het hun schuld was dat zijn zicht zo slecht was, dat het een vloek was maar Micah wist toen ook wel beter. Het was altijd zijn woede en verdriet geweest dat toen sprak. Als kind is het niet altijd even makkelijk om iets te verwerken en daarom had Micah ook wel enkele moeilijkere periodes meegemaakt. Uiteindelijk had hij zich overal bij neergelegd want hij kon er toch niks aan veranderen. ‘Maar die vloek, waren het echt enkel je ogen of is er nog meer dat het heeft aangericht?’ het was vast een moeilijk onderwerp, maar Micah had geleerd om te praten over zo’n onderwerpen. Dat wilde niet zeggen dat iedereen er zo maar over kon spreken.
Terwijl de jongen het blikje aan nam kon Micah zich goed zetten op de zetel naast Hazel. Hij had nog wel een éénzit maar die gebruikten hij amper, enkel wanneer er meer volk was, maar dan zat de rest er vooral in. Dit kwam omdat die verder gelegen was van de salontafel. Hazel was ondertussen begonnen met praten over iemand genaamd Scarlett. Vanaf het eerste moment dat hij haar naam herhaalde was het wel duidelijk hoe ze over het meisje dacht en dat bracht toch een glimlach op de man zijn gezicht. Micah liet Hazel maar doen. Ondertussen nam hij wel zijn koffie terug en nam er al enkele slokken van. Het kopje moest hij echter wat van zijn mond weg halen omdat hij zacht moest lachen. Hoe dat Hazel over haar sprak was grappig, schattig maar grappig.
De jongen was verlieft. Hij was echt verlieft op een meisje. ‘Onwijs knap he? Beschrijf haar eens?’ Nu dat de jongen niet meer echt aan het ratelen was en Micah ook zijn koffie in zijn handen had was zijn humeur toch wat gestegen. Het was ook een onderwerp dat wat makkelijker was om over te spreken, soort van toch. Het ging over het liefdes leven van Hazel dus dat maakten het gewoon wat makkelijker. Bij hem lag alles nogal stil. Er waren genoeg meisjes die hij kende maar het was lastig om verlieft te worden op iemand als je echt enkel naar hun innerlijke kon kijken.

I fell in love with their darkest parts

"Je bedoelt dat, dat mijn doofheid veroorzaakt? Nee enkel mijn ogen, ik kan er prima mee zien. Ik werd doof op mijn zevende door een ongeluk. Ook de schuld van mijn moeder, ze was dronken en toen ze mijn gezicht vast greep hadden haar ijs stralen alles kapot gemaakt omdat ze er geen controle over had." Zei Hazel terwijl hij zijn schoenen uit deed door op de achterkant te trappen. Hij trok zijn knieën en leunde met zijn kin daarop. Zijn moeder had het waarschijnlijk nooit met opzet gedaan maar toch gebeurde het. Alles wat hem aangedaan was kwam door zijn moeder. Soms vroeg Hazel het zichzelf wel eens af of het door hem kwam dat zijn moeder zo raar deed. Dat ze telkens in een depressie zat en telkens dronk.
"Heb jij mijn vader gekend? Hij heette wel Rodcill van zijn achternaam. Ik mocht van mijn moeder niet die achternaam aannemen omdat ze het een vreselijke man vond. Maar ik weet helemaal niet wie hij is." Vroeg Hazel aan Micah. Misschien kende hij zijn vader en wist hij waar hij was. Als zijn vader ook een Warlock was kon hij misschien alles ongedaan maken. Al betwijfelde hij het, toen Hazel naar de doktoren waren gegaan zeiden ze dat hij lichamelijke schade had en dat, dat niet herstelt kon worden. Toch hoopte hij het.

‘Onwijs knap he? Beschrijf haar eens?’ Een grijns verscheen op het gezicht van Hazel.
"Hmm ze heeft echt prachtig lang haar bijna melk chocolade bruin, het golft heel mooi langs haar gezicht en over haar schouders. Haar huid is blank maar ze heeft altijd een beetje natuurlijke blos op haar wangen. Haar ogen zijn groot en donker bruin. En als ze lacht dan krijgt ze kuiltjes in haar wangen." Vertelde Hazel met een grote glimlach. "Haar lippen zijn vol en een klein beetje roze van kleur." Ging Hazel verder. "Ze is echt heel mooi." Verzuchtte hij en dronk van zijn cola.
"Ben je altijd blind geweest?" Vroeg Hazel zachtjes aan Micah.

TAG: Micah____________________________________

Some like beautiful, perfect and pretty, I see the good in the bad and the ugly. I got a demon in my soul and a voice in my head It's saying GO! GO! GO! I can sleep when I'm dead. Screaming "Hallelujah Motherfucker take me to church"

By Kíli

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Micah was toch licht verbaasd wanneer de andere begon over ijs magie. Dus het zat in de familie he? ‘Toffe moeder heb jij gehad,’ zei Micah omdat hij voor de rest niet goed wist hoe hij erop moest reageren, of wat hij er precies op kon antwoorden. Het ging echter al snel weer over de vader van Hazel. Waarschijnlijk was het de broer geweest van zijn eigen vader, dat was namelijk de enige die ook Rodcill noemde dat hij wist. ‘Ik heb hem vroeger enkele keren mogen ontmoeten, maar daar houd het bij op. Het is ook al lang geleden dus veel weet ik niet meer over hem,’ gaf hij eerlijk toe. Waarschijnlijk had Hazel gehoopt dat Micah zijn vader kende, maar hij had hem teleur moeten stellen.

Hazel leek er geen enkel probleem mee te hebben om haar te beschrijven en waar op dezelfde toon als eerder. Waar was de tijd gebleven dat hij ook zo jong en onschuldig was en zo achter de meisjes liep. Ondanks dat hij vroeger niet volledig was zoals de rest van zijn leeftijdgenoten behoorde hij zeker niet tot de mindere. Hij kon voor zichzelf opkomen en daarom dat hij nooit het doelwit was van pesters. Zoals iedere jongen haalde hij wel kattenkwaad uit en probeerde hij een date te krijgen met de knappe meisjes, wat hem nog redelijk vaak lukte. ‘Ik heb hier het gevoel dat iemand verlieft is,’ sprak Micah grijnzend tegen de jongen.
Hij nam nog een slok van zijn koffie voor de vraag aan hem gesteld werd. Zijn hoofd schudde hij terwijl dat hij de tas koffie neer legde op het salontafeltje. ‘Nee, ik heb vroeger nog kunnen zien,’ begon Micah rustig. Sowieso kon hij al niet te snel praten op dat moment. ‘Vanaf mijn geboorten heb ik wel een verschrikkelijk zicht gehad, dus toen al wisten we dat ik vroeg of laat niks meer zou kunnen zien,’ vertelde Micah rustig tegen zijn gast. ‘Tot mijn elfde ongeveer viel het nog mee, tot dan was het ongeveer hetzelfde geweest. Ik had een zeer sterke bril wat er niet uit zag, maar zo kon in in ieder geval zien. De jaren nadien is het enkel maar verslechtert tot ook een bril geen nut meer had.’ Micah dacht er soms wel over na, hoe het zou zijn geweest om gewoon van het ene moment op het andere blind te zijn. Je kon er dan toch niks aan doen want het was gebeurd. Hij zelf had zijn zicht heel de tijd moeten zien verslechten en hij wist dat hij er niks aan kon doen en hoe het ging eindigen. ‘Je zou kunnen zeggen dat ik nu nog iets zie, maar het is niet meer dan licht en zwarte schaduwen, al zijn het al meer vlekken,’ zei Micah terwijl dat hij ondertussen zijn koffie weer vast nam. 'De kans is zelfs zeer groot dat het nog steeds achteruit aan het gaan is, dus vermoedelijk zie ik uiteindelijk helemaal niks meer.'

I fell in love with their darkest parts

Hazel reageerde niet op dat 'toffe moeder' hij wist niet of de man het nou sarcastisch bedoelde of niet. Jammer genoeg kon hij dat niet aflezen van de man. Met veel nieuws kwam de man ook niet, langzaam trok Hazel een pruillipje toen de man zei dat hij zijn vader niet meer had gezien. Alleen vroeger dan een paar keer. Hazel begon wat te trekken aan het lipje van het blikje cola dat hij had gekregen. Misschien moest hij de zoektocht naar zijn vader ook maar staken. Misschien was het wel waar wat zijn moeder vertelde, was hij inderdaad een vreselijke man. Waarom zou hij anders Hazel hebben verlaten? Hij keek weer op naar de man die in de andere stoel zat.

‘Ik heb hier het gevoel dat iemand verlieft is,’ Hazel begon gelijk te protesteren.
"Helemaal niet! Ze is mijn beste vriendin!" Zei hij moet rode wangen. Wat was hij blij dat Micah hem niet kon zien. Hazel had misschien wel een crush op haar, maar dat hoefde niet de hele wereld te weten.
"Het is meer gewoon een soort van vriendschappelijke crush." Mompelde de jongen stilletjes en begon weer aan het lipje te trekken van zijn cola blikje. Hij was dan ook heel blij dat het onderwerp veranderde van zijn liefde naar de ogen van Micah.
Hazel vernauwde zijn ogen om het lange verhaal van Micah te kunnen volgen. Hij zat bijna op het puntje van zijn stoel om het precies allemaal te kunnen volgen en toen Micah stil was, moest Hazel even alles voor zichzelf herhalen. "Het lijkt me vreselijk om te weten dat je ooit blind raakt." Zei Hazel. Hij was gewoon plots doof, hij wist het niet van te voren dat hij doof zou raken. "Mis je het wel eens?" Vroeg Hazel.

TAG: Micah____________________________________

Some like beautiful, perfect and pretty, I see the good in the bad and the ugly. I got a demon in my soul and a voice in my head It's saying GO! GO! GO! I can sleep when I'm dead. Screaming "Hallelujah Motherfucker take me to church"

By Kíli

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Micah lachte wanneer de jongen het ontkende, maar daarna toch bekende. Ja, hij was duidelijk verlieft maar wilde dat niet helemaal toegeven. ‘Van een vriendschappelijke crush heb ik nog nooit gehoord, of ik ben gewoon oud aan het worden,’ kwam er al lachend uit de mond van Micah. ‘Mag ik vragen hoe oud je vriendschappelijke crush is?’ Hazel zei dat hij bij haar woonden, dus dan moest ze vast al alleen worden, tenzij dat haar ouders het goed vonden dat een vreemde jongen bij hun in kwam wonen waardoor ze ook voor hem moesten gaan zorgen.
‘Na een tijdje neem je er vrede mee, maar ik kan me nog steeds niet inbeelden wat erger is; van de ene dag op de andere dag blind zijn, of het geleidelijk aan worden.’ Kort haalde Micah zijn schouders op bij de vraag van de knul. ‘Het is moeilijk om iets te missen wat je nog maar amper kan herinneren,’ het eerste jaar, of toch zeker de eerste paar maanden kan je het uiterlijk van iets nog goed herinneren. Je weet precies hoe het eruit ziet, maar langzaam aan vergeet je hoe het er precies uit zag. ‘Daarbij denk ik dat als ik nu weer zou kunnen zien, dat het allemaal veel te druk gaat worden,’ zei hij. Heel de tijd had Micah al wel zijn gezicht op de knul gericht, maar zijn ogen waren vaak maar naar beneden gericht, als hij dan toch wat naar de jongen zou kijken zou je gewoon merken dat zijn ogen nergens op gefocust waren. Haast alsof hij door je heen keek.

Gesponsorde inhoud