Can the lonely take the place of you

Ivy Arden ━ Member ━ Posts : 14 IC : 1

"Hunti hunti ei murra. A wolf will not break a wolf. Crows do not pick out crow's eyes."

Twee maanden lang. Geen geld, nauwelijks eten, vieze kleren en haar als een vogelnest. Ivy was nu officieel een zwerver. Ze probeerde er luchtig over te doen, deed haar best om te vergeten wat ze had achtergelaten maar ieder moment van stilte flitsten de beelden weer door haar gedachten. Het gezicht van haar moeder vol met brandwonden, de klap van de deur die dichtsloeg. Rae die in zijn eentje op het metrostation achter bleef en steeds verder weg raakte. Het waren de laatste herinneringen die ze had, want de afgelopen maanden waren leeg. Er gebeurde niets. Ze moest stelen en op de grond slapen. Het liefst veranderde ze in haar wolf-vorm en ging ze jagen maar ze zat vast in de stad.
Ivy struinde door de gangen van het metrostation, het stonk er en de muren waren beklad met graffiti en modder. Het was rustig. Niet zo gek om half één in de nacht. Het wolvenmeisje was zo moe dat ze het niet meer merkte. Haar benen bewogen wel, maar ze kon de grond niet meer voelen. Ze leek wel een geest. Er was een korte voice-over die melde dat de volgende metro richting het centrum binnen enkele minuten zou vertrekken. Ivy wilde haasten maar had de kracht er simpelweg niet meer voor. Ze stompelde de trap af, werd ondertussen ingehaald door een stuk of vijf man en volgde de weg naar de deuren van de metro. Ze dreigden bijna te sluiten. "I swear to god, als die deuren nu dichtgaan.." gromde ze. Net toen ze een eerste stap in de metro had gezet en de deuren achter haar sloten, begon alles om haar heen te draaien en verloor ze haar evenwicht. Door de oververmoeidheid verscheen er een soort ruis voor haar ogen. Ivy greep een paal vast, maar haar lichaam begaf het en alsof het allemaal nog niet erger kon belandde ze met haar hoofd op iemand's schoot. "Wat gebeurt er," zei ze versuft waarna ze haar ogen niet langer open kon houden.

Onderwerp: Re: Can the lonely take the place of you za mei 02, 2015 7:50 pm

Micah Rodcill

The Taste of their blood in my mouth, and the scent of victory. Scarred my soul for life, this man was not me.

Om de zoveel tijd waren er mensen aan het opstappen en aan het afstappen. Het was niet iets waar de man echt op aan het letten was, hij was eerder alle stops aan het tellen zodat hij zeker op tijd de metro weer zou verlaten. Natuurlijk was er altijd de stem die alles afriep maar je wist maar nooit wanneer het eens niet werkte. Veel zin had hij niet om op een onbekende plek te eindigen, zeker niet aangezien het al vrij laat was en hij liever warm thuis zat. Gelukkig was het niet zo zeer druk, en als Micah zich niet vergiste was hij na een tijd zelfs nog de enige die op de metro zat.
Zoals altijd had hij zijn bril op, en lag de witte geleidestok op zijn schoot. De stok hield hij losjes vast met één hand zodat die zeker niet op de grond zou vallen, als er dan niemand in de cabine zat was het niet zijn geluksdag. Sowieso was het voor één iemand al niet haar geluksdag. De metro was weeral eens gestopt aan een halte, de achtste om precies te zijn, en die keer gingen ook de deuren open wat wilde zeggen dat iemand instapte. Eenmaal dat er echter wat op zijn schoot viel schrok de man toch even. Hij zat meteen weer volledig recht en was er met zijn volle aandacht bij. Onbewust had hij zijn handen neergelegd op het plotse gewicht, maar de stem die volgde liet al weten wat het was. Een meisje, vermoedelijk nog niet heel oud was gevallen. ‘Ben je in orde?’ vroeg hij zonder antwoord te geven op haar eerdere vraag. Wist hij veel wat er precies gebeurde. Ergens hoopte hij dat er iemand ten hulp ging schieten, maar als er nog iemand in de wagon zat dan had die geen zin om te helpen. Damn it. Het was hem zelfs niet eens opgevallen dat hij zijn geleidestok had laten vallen toen hij zijn handen op het meisje had gelegd. In ieder geval probeerde hij haar zo goed en zo kwaad mogelijk te ondersteunen. 'Misschien moet je even gaan zitten, als dat kan.'