Een diepe frons speelde met mijn wenkbrauwen. Ik zocht wat afleiding van de drukke steden waarin je onderhand vergast werd door al het CO2 uitstoot van de tienduizenden auto’s, treinen etc. die daar rondreden.

Toen ik weg ging van mijn huis was het nog droog en scheen de zon dus ik had besloten om naar de Mistden te gaan. Het was een rustige plek waar bijna nooit iemand kwam, perfect dus. Het probleem nu is dus dat het is gaan regenen, de zon is verdwenen achter de donkere wolken en de krul in mijn donkerbruine haren begon te verdwijnen. Hierdoor leek mijn haar nog langer dan het al was.
Een zucht verliet mijn longen, niet echt behoefte hebbend om verder te lopen maar ook totaal geen zin hebbend om terug die drukke stad in te gaan. Nog een minpunt was dat de Mistden altijd modderig was al het geregend had of aan het regenen was waardoor mijn laarzen bij thuisaankomst vast wel aardig onder zouden zitten.

Koppig dat ik was besloot ik alsnog door te lopen naar de Mistden. Daar zou ik vast wel een boom kunnen vinden die mij droog zou kunnen houden.

OOC;; voor Kurt

Eenmaal aangekomen bij Mistden waren mijn vermoedens correct.  Het was modderig als de pest. Een diepe zucht verliet mijn mond, gelukkig was het hier wel rustig en dat was precies waarom ik hierheen gekomen was. Er kwam bijna nooit iemand hier wat betekende dat het met 99,99 % kans rustig zou zijn als het zou gaan regen. Ik bedoel, wie gaat er nou -naast mezelf- die er bekend om staat om modderig te zijn als het regent?

Opeens stond er iemand voor mij. Geschrokken door zijn plotselinge aanwezigheid zette ik een stap achteruit met grote ogen. Ik herkende hem totaal niet en had hem dus hier ook echt niet verwacht. Een geërgerd geluid verliet mijn mond waarna ik gelijk nog dieper fronste dan ik al deed. Wat moest die gozer hier en waarom vond hij het zo belangrijk om mij aan te spreken? Ik was hier voor mijn, niet om een gesprek aan te gaan met een onbekende vent.

"Who the hell do you think you are?" schreeuwde hij recht in mijn gezicht waardoor mijn wenkbrauwen gelijk omhoog schoten uit verwarring, zo’n soort reactie alles behalve verwacht hebbend. “What’d you mean?” antwoordde ik verward om vervolgens weer te fronsen. "You're a wannabe!" ging hij verder. Wat. Wat bedoelde die gozer in hemelsnaam? Wannabe van wat of wie. Fronsend keek ik recht in zijn ogen waarin me iets opviel. Ze waren knalrood, wat me tot een conclusie leidde: Of hij was high, had zonet heftig gejank of allebei. Net toen ik een opmerking wilde maken ging hij weer verder lullen. "You're making me laugh, oh my, stop it" ging ie weer verder, echt helemaal stuk aan het gaan voor mijn neus. Helemaal in de war keek ik naar beneden om hem aan te kijken. Duidelijk langer zijn dan hem maar het scheelde nog niet 10 centimeter.

“What the hell are you talking ‘bout dude?” zei ik tegen hem toen hij eindelijk klaar was met zijn onnozele gebrabbel. “Do you’ve got some weird mental ilness or did you just have some really good pot?” vroeg ik vervolgens aan hem want no way dat dit iemands normale zelf kon zijn. Anders had ik medelijden met de mensen die met hem optrokken, als hij die überhaupt had.


OOC;; yasss AHS >:3

Verward keek ik met grote ogen toe hoe die vent met blonde haren begon te lachen, terwijl ikzelf niet kon bedenken wat er nou zo grappig was aan deze situatie. We stonden samen in Mistden terwijl het regende en we onderhand verzopen in de modder die zich onder onze voeten bevond. Verward trok ik een wenkbrauw op terwijl ik de man aankeek. Het zou me echt totaal niet verbazen als hij echt een mentale ziekte zou hebben, hij kon natuurlijk ook hel veel jointjes gerookt hebben waardoor die zo was geworden. Ik kende de gozer immers niet dus ik wist totaal niet hoe hij reageerde op een jointje, laat staan meer.

"I don't know, I'm sure about the pot but I don't know, do I have a mental illness?"  zei hij. Met een frons keek ik hem aan, hoe the fuck moest ik dat nou weer weten? Ik nam aan dat hij meer wist over zichzelf dan ik over hem. Nietswetend haalde ik mijn schouders op, net op het moment dat de man voor mij verder begon te praten: "I probably do have a mental illness, but not the kind of illness you think." Vervolgde hij wat mij nog meer verwarde over de onbekende man. Mensen verwarren was blijkbaar één van zijn sterkste punten. Vervolgens kraamde hij nog wat onzin uit waarvan ik niet snapte wat hij ermee bedoelde.

"Oh boy, I'm sorry for being an asshole." Hij lachte nog een keertje."I'm just being silly. Hi, I'm Kurt. Kurt Cobain." Zei hij waarna hij vervolgens zijn hand uitstak. Mijn ogen werden uit verbazing en schrik groot om vervolgens twijfelend een stap achteruit te zetten. Waarom was ik ook toch die drukke stad uit gegaan, ik had er beter kunnen blijven. Dan had ik nog meer rust gehad dan ik nu heb. “What?” sprak ik verward en lijkbleek van schrik. Misschien was ik wel diegene die gek was in plaats van hij. Tenmee sta ik met een dode te praten in plaats van een levend persoon. “I thought you died?”  vervolgde ik met grote ogen en een lijkbleke huid van schrik.

OOC;; sure it is >:3

Na mijn woorden zag ik hoe de ogen van de zogenaamde Kurt hartstikke groot werden uit realisatie. Ik wist niet wat me overkwam, denk je voor rust naar de meest rustige plek te gaan die er bestaat, kom je een dode artiest tegen. Hij leek er nog verrekt veel op ook waardoor ik niet wist of het nou waar was of niet of misschien waren mijn gedachten gewoon met mij aan het fucken. Misschien draaide ik zelf toch echt wel door en zat ik nu gewoon tegen mezelf te lullen.

"Am I dead?!" schreeuwde hij luid. Mijn hart klopte tien keer zo snel als het voorheen deed, deze gast jaagde mij de stuipen op het lijf. “I thought you died a while ago?” mompelde ik helemaal verward, niet wetend wat ik hier nou mee aanmoest. "Wait!" riep hij, zijn ogen stonden er naar dat hij weer wist wat er aan de hand was. "Well, that's a loooooong story, boy",glimlache hij naar me. Wantrouwend keek ik hem aan, wachtend of hij nog meer te vertellen had dan dat. Oftewel of hij zijn ‘lange verhaal’ ging vertellen aan hem.

"I met mister Cobain's daughter. She told me that I looked like her father and I decided to call myself Kurt Cobain. But I well be honest with you, my real name is Matt Vicious." Zei die gast waarvan ik nou niet moest weten of ik hem Kurt of Matt moest noemen. Een diepe zucht verliet mijn longen en ik stak mijn hand uit en ik voelde of hij hier wel echt daadwerkelijk voor me stond. Met een diep frons kneep mijn hand onderhand zijn arm fijn en ik voelde vervolgens ook nog aan zijn haar omdat ik er gewoon echt niet over uit kon. “You are high as fuck bro, I don’t know if I can believe you in the state you’re in.” zei ik tegen hem, mijn stem langzaam en rasperig terwijl ik hem wantrouwend aankeek.

Met een frons keek ik toe hoe de man voor mij zuchtte en kort met zijn schouders schokte. "I'm telling you the truth. I'm not that high, though!" riep hij naar me waardoor ik mijn ogen wantrouwend tot spleetjes kneep. Ik bedoel welke maloot besluit in een paar seconden om zijn naam te veranderen naar die van een overleden artiest? Ik zuchtte zachtjes en schudde afkeurend zijn hoofd, sommige mensen hadden echte de gekste ideeën in hun hoofd. Je kon het zo gek nog niet bedenken. Blijkbaar zag Kurt -of Matt, wat het dan ook wezen mocht zijn- dat ik hem niet geloofde waardoor hij besloot zijn paspoort uit zijn zak te halen.
Een scheve grijns stond op zijn gezicht getekend terwijl hij aan mij de naam die op zijn paspoort geschreven stond liet zien. Hij had het netjes getypte Matt Viscious doorgestreept met een zwarte stift en daar achter ‘Kurt Cobain’. Er zat echt een draadje los bij die gast in zijn kop.

"I'm high but not stupid." Sprak hij en schraapte daarna zijn keel om de volgende vraag te kunnen stellen."What's your name, ghostbuster?" Ik keek hem aan. “Why’d I tell you my name, Kurt Cobain aka Matt Viscious, or whatever name I am supposed to call you.” Sprak ik om hem uit te dagen. Benieuwd hoe deze gast reageerde op dingen als hij high was. Sommigen kon je ook echt mee lachen maar als je de verkeerde te pakken had had je grote kans dat je in elkaar geramd zal worden in een korte tijd.

Ik zag hoe zogeheten Kurt een geërgerd gezicht trok toen ik hem vroeg waarom ik hem mijn naam zou moeten vertellen. "Tsk", zei Kurt. "It's Vicious. But whatever, just call me Kurt because that's my name now." Zei hij tegen me waardoor ik mijn schouders ophaalde. “You basically copied it so it ain’t truly and legally your name bro” zei ik met een frons tegen hem. Het nog steeds belachelijk vindend dat hij zichzelf vernoemd had naar een dode artiest nadat hij de dochter ervan had ontmoet, té belachelijk voor woorden gewoon.

“And I honestely don't give a damn about you name", vervolgde de man met zijn lange blonde haren vervolgens. "I just dind't want to shut up so I decided to ask what it was. Do whatever you want but I won't stop giving you nicknames until I know your real name, wannabe." Sprak hij waarna er gelijk een frons op mijn gezicht verscheen. Die gast moest echt een leven krijgen en uitzoeken wie hij zelf was, en niet iemand anders te kopiëren. Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik afkeurend mijn hoofd schudde. “Why’d you give me nicknames anyways?” vroeg ik aan hem met een opgetrokken wenkbrauw aangezien ik niet echt snapte waarom hij daarmee begonnen was, waarschijnlijk wist hij niets beters te zeggen dus probeerde hij mij maar te kleineren wat hem niet echt lukte.

Ik zag hoe hij een sigaret probeerde op te steken met moeite omdat het al gauw nat regende, uiteindelijk lukte het hem toch. Het viel mee dat hij de rook niet uitblies recht in mijn gezicht, aangezien ik hem wel zo’n typ vond dat zo asociaal was om dat te flikken. Een luide grinnik verliet mijn mond toen ik zag hoe er een dikke druppel water precies op zijn sigaret viel waardoor deze uitging en dus zijn werk niet meer deed. “Too bad, bro” zei ik tegen hem, eigenlijk zeker wetend dat ie nu nog geïrriteerder zou raken omdat ik ook nog eens een opmerking er over maakte.

Ik keek toe hoe de gozer voor me schokschouderde nadat ik gevraagd had waarom hij mij überhaupt bijnamen gaf. "Because I can and because you refuse to tell me your name,” sprak hij, blijkbaar wilde hij echt graag mijn naam weten. “it’s quite a common name in England so you could guess if you wanted to.” zei ik. Niet echt de reden ziend waarom ik hem mijn naam zou moeten geven, wat moest die gozer ermee? Hem ook veranderen in wat anders en mijn huidige naam op mijn paspoort doorstrepen?
"You're boring." Zei de blonde vent verveeld waardoor ik mijn schouders ophaalde, ik was hier nou eenmaal niet gekomen om een feest te houden en niet saai te zijn. Als je rust wilt ben je meestal saai voor je medemensen, anders was er iets goed mis. “Didn’t come here to make any fun anyways, so” legde ik hem uit terwijl ik zijn bewegingen goed volgde, benieuwd wat ie van plan was. Misschien liep ie gewoon weg zonder gedag te zeggen wat me eigenlijk niets zou verbazen om heel eerlijk te zijn.
"So, what's your plan? Your clothes are soaked and you look like shit but you refuse to say who you are? Okay, nice." Zei hij plots nadat hij zich had omgedraaid en me recht aankeek met zijn blauwe kijkers in de mijne. Ik trok mijn wenkbrauw op nadat hij dat gevraagd was. “Thanks, I really appreciate it that you think I look like shit,” zei ik met een diepe zucht, die gast had altijd wel wat om negetief over te praten leek het wel. “You can guess my name. It’s quite common in England.” zei ik, waarschijnlijk toch wel weer gezeik krijgen over dat het kinderachtig was of saai maar het scheelde me niets op het moment.

Ik kon zien hoe ik zogenaamde Kurt aka Matt zwaar op de zenuwen werkte. De stress die hij kreeg van mij was gewoon te zien over zijn hele lichaam. Alsof er grote letters stress overal stonden geschreven. Ergens vond ik het best komisch aangezien ik hem niet echt mocht, aan de andere kant vond ik het enorm irritant dat hij er überhaupt nog was. Nadat ik had herhaald dat hij mijn naam mocht raden aangezien hij nogmaals een opmerking maakte over mijn naam.
"You already said that. You're repeating yourself, Harold" sprak hij. Net toen ik wilde zeggen dat hij er verrekt dichtbij zat draaide hij zich al om en liep nog een stuk verder weg van mij. "Hopefully never seeing you again!" riep hij naar mij waardoor ik mijn wenkbrauw verbaasd optrok, niet dat ik het erg vond dat hij weg ging. Nu had ik tenminste mijn rust gevonden waar ik hier naar gezocht had. Onverschillig haalde ik mijn schouders op toen ik hem weg zag lopen.

Met een zucht plaatste ik mijn handen in mijn broekzakken en ik liep naar een grote boom toe die aardig wat regen tegenhield. Met een zwakke glimlach liep ik er heen en plofte ik neer bij de stam waar de grond wonderbaarlijk nog aardig droog was. Ik glimlachte tevreden en ik strekte mijn benen voor me uit, mijn enkels over elkaar heen slaand. Met een glimlach leunde ik met mijn hoofd tegen de dikke stam aan van de boom om vervolgens mij ogen te sluiten. Luisterend naar de regen die op de bladeren viel en overal om me heen terwijl ik redelijk droog zat onder de boom. Dit was de rust naar waar ik zocht, de regen die viel gaf ook nog eens een rustgevend gevoel.

OOC;; Maak niet uit haha, t was op zich indd best een irritant topic om telkens wat voor te verzinnen x3