Azura lag in bed. Alleen. Staarde voor zich uit. De stilte was om te snijden. Haar ogen gleden naar de klok. Kwart over tien. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond en ze draaide zich om in haar bed. Het maanlicht scheen door haar gordijntje en verlichtte haar gezicht zachtjes. Ze wilde weg uit haar bed, ze kon waarschijnlijk toch niet slapen. Teveel gedachtes gingen door haar hoofd. Azura draaide zich weer terug en staarde nog een keer naar de wekker. 22.16. Misschien kon ze eventjes wat muziek op zetten, om de stilte te verdrijven? Azura kwam wat omhoog en pakte haar iPod uit haar nachtkastje. Ze drukte de dopjes in haar oren en zocht een nummer op wat haar gedachten op dit moment het beste kon formuleren. Maar de liedjes die op haar iPod tevoorschijn kwamen, deden er bijna voor zorgen dat ze ging huilen. Azura was niet iemand die snel huilde, dus daarom was dit best wel nieuw voor haar. Ze schrok ervan. Zachtjes streek ze over haar wang, streek de enige traan weg die uit haar ogen was ontsnapt. Maar het hielp niet, ze bleef zich ellendig voelen. Azura wist dat er maar  één ding was wat op haar op dit moment kon redden: dansen. Maar de dansschool was waarschijnlijk al dicht. Aan de andere kant, Azura wist waar de sleutel zat. Misschien…misschien kon ze gewoon naar binnen gaan?


Nog even wachtte Azura met opstaan, maar uiteindelijk was ze er klaar voor. Ze sloeg de dekens weg en pakte haar tas voor het dansen, die ze voor de volgende ochtend al had klaar gezet, van haar stoel. Snel schoot ze in makkelijke danskleding en deed sneakers aan haar voeten. Heel zachtjes deed ze de deur van haar kamer open. Vanuit de woonkamer kwamen geluiden van de televisie. Heel zachtjes sloop ze naar de woonkamer en keek vertederd toe hoe haar oma zachtjes ademend aan het slapen op de bank was. Stilletjes liep ze naar de oudere vrouw toe en drukte een kus op de voorhoofd van de vrouw. “Slaap lekker, oma” zei Azura zachtjes en drukte de televisie uit. Vervolgens liep ze door naar de gang en trok een vestje aan, zodat het niet te koud zou zijn onderweg naar de dansschool. Snel trok ze een muts over haar hoofd en liep ze door de voordeur naar buiten. Zo makkelijk was het, de weg naar vrijheid. Niemand in het huis had gemerkt dat ze was weggegaan, en zij kon lekker gaan doen wat ze het liefste in het leven deed. Want dat had ze wel nodig. Nou had ze deze dag ook wel getraind en zou ze het morgen zeker merken als ze nu niet ging slapen, maar wat maakte het voor één keertje uit? Haar gevoelens in het dansen stoppen, dat was iets waar Azura heel erg goed in was. Gevoelens wegstoppen, zo ver dat ze niet meer aanwezig waren in haar lichaam en alles geven voor het dansen.


De weg naar de dansschool was maar kort geweest. Dat was om een aantal redenen: Azura wist prima waar het was, het was koud dus ze wilde er snel naar toe en stiekem regende het. Sterker nog, het onweerde. En Azura was eigenlijk bang voor helemaal niets, maar voor onweer was ze ontzettend bang. Ze kreeg de stuipen door haar lichaam als het aan het onweren was. Sommige mensen vonden het mooi, maar Azura was niet een van die mensen. Daarom was ze blij dat ze zo snel bij de dansschool kon zijn. Ze bukte zich en vond de sleutel onder een pot met een plant. Zachtjes deed ze de deur open. Geld voor een alarm was er niet. Niet veel mensen in deze stad vonden het leuk om te dansen, dus de dansschool liep niet heel erg goed. Maar dat maakte niet uit, Azura was er zo graag. Snel schoot Azura naar binnen, voor dat iemand haar kon zien. Zachtjes sloop ze door de dansschool. Alles zag er net wat enger uit in het donker. Niet dat ze bang was ofzo, o hell no, maar toch…stel dat hier iemand nu rond liep, dan was ze er mooi gloeiend bij. Uiteindelijk vond ze een lege danszaal, eentje die niet grensde aan de weg, zodat niemand kon zien dat ze er was. Ze drukte de lampen aan en liet haar spullen op de grond vallen. Uit haar tas haalde ze een leeg flesje water en door middel van haar krachten kon ze het flesje vullen. Haar iPod sloot ze aan op een speaker en ze woelde wat door haar haren.


Azura drukte een nummer op haar iPod aan, ‘I bet’ van Ciara, een van haar favoriete nummers. Het was een van haar favoriete nummers dat er bestond, zeker om op te dansen. Het was een mooi nummer, wat ging over een relatie dat niet helemaal was wat het moest zijn. Het was rustig genoeg om op te dansen en dat was ook wat Azura deed. En ze danste, maakte de mooiste bewegingen en zette alles op een juiste moment in. Ze sloot haar ogen, liet haar lichaam het werk doen. Een bepaalde adrenaline stoot schoot in haar lichaam, het was heerlijk om op deze muziek te dansen. “I bet you start loving me, as soon as I’m loving somebody else, somebody better than you” zong Azura zachtjes mee met de muziek en zodra het nummer gestopt was, keek ze hijgend in de spiegel. Ze liep naar voren, naar de spiegel en streek haar spiegelbeeld over de wang. Azura was mooi, al wist ze dat niet altijd even goed van zichzelf. Vandaag was geen leuke dag geweest, er was veel gebeurd. Elke dag was het overleven, overleven, overleven. Kei-en keihard werken om het geld voor de medicijnen van haar oma te betalen, het abonnement op de dansschool te betalen en dan ook nog eens boodschappen te doen. Af en toe stal Azura wel eens wat. Ze kon er niets aan doet, ze had het geld echt nodig. Veel mensen in haar omgeving hadden aangeboden om haar te helpen, maar ze had het altijd afgewezen. Ze wilde geen hulp, dat zouden haar oma en zij nooit accepteren. Maar hoe lang ging ze het nog volhouden, om op deze manier te leven? Daar kwam ook nog eens bij dat haar hele privé leven aan diggelen lag. Maar ze moest doorgaan, voor haar oma. Azura keek op en bekeek zichzelf weer in de spiegel. No make-up, maar dat maakte niet uit. Niemand zou haar hier vinden, voor niemand hoefde ze mooi te zijn.