Zoals voorspeld was het een man die haar lastig kwam vallen en een opmerking maakte die ervoor zorgde dat ze een van haar donkere wenkbrauwen de hoogte in liet glijden. Natuurlijk was het weer zo eentje die de cliché's volgde. Natuurlijk waren er genoeg vrouwen die de meeste dingen die gebeurden ook echt niet leuk vonden, maar dat wilde niet zeggen dat zij bij die groep behoorde. Payton's kaak verstrakte toen ze merkte dat de planten die hij op de man had afgestuurd begonnen te verdorren en de uitspraak die hij deed, maakte duidelijk dat hij diegene was die daar voor zorgde. Haar ijsblauwe kijkers werden tot spleetjes geknepen toen elke plant in een straal van een meter rondom hem kapot ging. Duistere magie, iets anders kon het niet zijn. Natuurlijk was het nodig om een deeltje van haar element te gaan verwoesten, wat had je anders verwacht?

Payton sloeg haar armen over elkaar heen toen er een opmerking werd gemaakt over het feit dat mannen het niet leuk vonden om bedreigd met de dood te worden en ze rolde met haar ogen toen de laatste zin tot haar doordrong. Haar geïrriteerde houding leek echter al snel als sneeuw voor de zon te verdwijnen terwijl er zich een minuscuul glimlachje om haar gestifte lippen vormde. Haar armen vielen terug langs haar lichaam terwijl ze langzaam naar voren liep. Recht voor de man bleef ze staan en streek met haar vingertoppen vederlicht over zijn wang heen. “Meestal zijn het de mannen die een vrouw horen uit te nodigen, niet?” Haar vingers volgden zijn kaaklijn, gingen door naar zijn hals en vanaf het moment dat ze bij zijn borst was, liet ze haar hand stil liggen. Zonder haar ijsblauwe kijkers van de zijne af te wenden, ging ze op haar tenen staan en leunde wat naar voren zodat haar lippen zijn oor net niet raakten. “Helaas voor jou heb ik het niet zo voor mannen en zou ik er geen moeite mee hebben om er eentje neer te leggen.” Haar hand had zich ondertussen weer een weg naar zijn nek gebaand en alsof ze haar woorden kracht bij wilde zetten, schraapte ze met haar nagels over de huid van zijn nek heen, hard genoeg om op z’n minst vier krassen achter te laten. “Als je toch nog iets wil geen drinken, be my guest. Ik ben alleen niet zo’n aangenaam persoon om mee om te gaan, weet je?” Met een glimlach ging ze terug normaal staan en trok haar hand terug.

Xavier was het reizen tussen al het groen behoorlijk beu geworden en wilde dan ook eigenlijk zo snel mogelijk een nieuwe stad binnen wandelen. Maar dat zou voorlopig nog niet het geval zijn. Hij moest zijn uren nog door deze bossen zien te verspillen voordat de eerste stad ook maar binnen handbereik was. Al vele malen had Xavier door Soulsilver gelopen. Hij was het gebied ondertussen bekend omdat hij graag tussen de shapeshifters had gelopen. Maar dit nieuwe stukje was hem nog niet bekend. Er was maar weinig nieuws maar een groot iets was wel veranderd. Midden in de open plek stond een meisje. Om haar benen waren de groene stengels van de planten onder haar verwikkeld. Er leek geen vleugje paniek in haar lichaam te bekennen, ze moest een Warlock zijn die zich vooral bezig hield met bomen en planten. Xavier had nooit interesse gehad in die lessen toen der tijd. Van zijn moeder moest hij lucht magie kennen net zoals zij zelf en hij zelf nam stiekem les in de duistere magie die deze wereld bezat. Al met al was hij toch een kind dat geboren was met zwarte ogen, dan mocht hij daar toch ook zeker wel gebruik van maken.

“Ben je nog van plan om je te laten zien of blijf je liever de stalker uithangen? Je weet toch dat je vrouwen niet zomaar mag bespieden. Dat vinden ze.. niet erg leuk.” Xavier was niet bang voor het meisje. Sterker nog hij was zelfs niet bang voor de planten die zijn enkels vast grepen. Hij kon nog maar een klein stukje op zij om zichzelf te laten zien aan het meisje. “Als je nu niet naar voren komt, zorg ik ervoor dat de lucht langzaam uit je longen gaat vloeien, je ogen uit je mottige kop puilen en je nooit meer iemand lastig kan vallen.”
'Vrouwen vinden zoveel niet leuk.' Zei hij zuchtend en hij keek even naar beneden en toen weer naar het meisje. 'Daarbij ben ik echt niet bang voor jou en je plantjes.' Zei hij rustig en de planten die om zijn enkels waren verwikkeld verdorde langzaam. Xavier kon met gemak zich los maken uit de dode plantje en elke stap die hij naar voren zetten zorgde er voor dat een stukje natuur om zijn voeten dood ging.
'Mannen vinden het vaak ook niet leuk als je ze bedreigd met de dood, je kan ze ook gewoon uitnodigen voor een drankje.' Zei Xavier met een charmante glimlach.

Zoals voorspeld was het een man die haar lastig kwam vallen en een opmerking maakte die ervoor zorgde dat ze een van haar donkere wenkbrauwen de hoogte in liet glijden. Natuurlijk was het weer zo eentje die de cliché's volgde. Natuurlijk waren er genoeg vrouwen die de meeste dingen die gebeurden ook echt niet leuk vonden, maar dat wilde niet zeggen dat zij bij die groep behoorde. Payton's kaak verstrakte toen ze merkte dat de planten die hij op de man had afgestuurd begonnen te verdorren en de uitspraak die hij deed, maakte duidelijk dat hij diegene was die daar voor zorgde. Haar ijsblauwe kijkers werden tot spleetjes geknepen toen elke plant in een straal van een meter rondom hem kapot ging. Duistere magie, iets anders kon het niet zijn. Natuurlijk was het nodig om een deeltje van haar element te gaan verwoesten, wat had je anders verwacht?

Payton sloeg haar armen over elkaar heen toen er een opmerking werd gemaakt over het feit dat mannen het niet leuk vonden om bedreigd met de dood te worden en ze rolde met haar ogen toen de laatste zin tot haar doordrong. Haar geïrriteerde houding leek echter al snel als sneeuw voor de zon te verdwijnen terwijl er zich een minuscuul glimlachje om haar gestifte lippen vormde. Haar armen vielen terug langs haar lichaam terwijl ze langzaam naar voren liep. Recht voor de man bleef ze staan en streek met haar vingertoppen vederlicht over zijn wang heen. “Meestal zijn het de mannen die een vrouw horen uit te nodigen, niet?” Haar vingers volgden zijn kaaklijn, gingen door naar zijn hals en vanaf het moment dat ze bij zijn borst was, liet ze haar hand stil liggen. Zonder haar ijsblauwe kijkers van de zijne af te wenden, ging ze op haar tenen staan en leunde wat naar voren zodat haar lippen zijn oor net niet raakten. “Helaas voor jou heb ik het niet zo voor mannen en zou ik er geen moeite mee hebben om er eentje neer te leggen.” Haar hand had zich ondertussen weer een weg naar zijn nek gebaand en alsof ze haar woorden kracht bij wilde zetten, schraapte ze met haar nagels over de huid van zijn nek heen, hard genoeg om op z’n minst vier krassen achter te laten. “Als je toch nog iets wil geen drinken, be my guest. Ik ben alleen niet zo’n aangenaam persoon om mee om te gaan, weet je?” Met een glimlach ging ze terug normaal staan en trok haar hand terug.

Xavier was tussen de bomen vandaan gekomen om zichzelf zichtbaar te maken aan de vrouw. Hij hield zijn hoofd even schuin toen hij zijn ogen goedkeurend over het lichaam van de vrouw liet glijden. Het was helemaal niet onaardig bedoelt of op een manier bedoelt dat hij haar perse even moest keuren. Het was gewoon een automatisch dingetje dat Xavier deed elke keer als hij een vrouw tegen kwam. Hij bekeek haar mooie punten van haar lichaam en zo deed hij dat bij elke vrouw. Want hij kon ook in elke vrouw iets moois zien. “Meestal zijn het de mannen die een vrouw horen uit te nodigen, niet?” Zijn wenkbrauw schoot even omhoog en een klein lachje verscheen op zijn gezicht. Hij moest zeggen dat hij de aanraking helemaal niet vervelend vond en ergens ook wel spannend. Hij verloor haar dan ook geen enkele keer uit het oog.
'Dat is waar ook.' Zei hij op haast fluistertoon. “Helaas voor jou heb ik het niet zo voor mannen en zou ik er geen moeite mee hebben om er eentje neer te leggen.” Haar woorden deden maar weinig met Xavier. Hij wist dat hij zichzelf kon beschermen tegen haar en dat hij ook niet bang hoefde te zijn. Hij had zelf de krachten van de dood en verderf en hij wit heel goed hoe hij daar mee om moest gaan. Daarbij had hij ook nog enkele technieken van de lucht magie geleerd, al zouden die niet veel van pas komen tussen hen.

Hij sloot kort zijn ogen toen hij de nagels van het meisje in zijn nek voelde. Haar lange uithaal zou zeker voor een mooi kunstwerk in zijn nek zorgen. “Als je toch nog iets wil geen drinken, be my guest. Ik ben alleen niet zo’n aangenaam persoon om mee om te gaan, weet je?” Zijn ogen schoten weer open en alles wat hij hoorde was een uitnodiging om haar iets te drinken aan te bieden.
'Nou ben ik toch echt nieuwsgierig of je zo onaangenaam gezelschap bent zoals je beweerd.' Accepteerde Xavier de uitdaging mee. Xavier greep het meisje bij haar middel en trok haar tegen hem aan. 'Je begrijpt toch wel dat mijn uitnodigingen met een doel gedaan worden.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Zijn vingers gleden langs het gezicht van het meisje en hij keek haar weer aan. 'Ik zou je graag een drankje aan willen bieden, liefje.' Zei hij met een charmante grijns.