Haar borstkast ging zachtjes op en neer. Zijn borstkast ging zachtjes op en neer. Samen sliepen ze. En dat was ook het enige wat er vannacht in deze kamer was geweest. Olivia had de jongen mee naar huis genomen, puur om maar gewoon gedachteloze seks te hebben, en hem daarna maar mee te sturen. Maar de jongen bleek haar oprecht leuk te vinden en had daarom de hele tijd maar gepraat. Veel verder dan een beetje zoenen en voelen waren ze niet gekomen. Olivia had er de balen in, maar aan de andere kant was het misschien ook maar beter ook. Zomaar iets doen zonder gevoel was ook niet goed. Dean was hier beter in, dat was duidelijk. Maar Olivia was weer beter in andere dingen…right?

De bruine ogen van Olivia openden zich en ze staarde opzij. Ugh. Zachtjes stootte ze tegen zijn schouder aan. “Hmmm?” zei de jongen en deed een oog open. Meteen verscheen er een stralende lach op zijn gezicht. Olivia rolde meteen met haar ogen en schudde haar hoofd. “Kom op, moven. Je hebt hier gecrasht en meer dan dat ga ik je niet aanbieden.” De jongen stamelde wat en Olivia gaf hem een zetje, zodat hij uit het bed viel. “Verdomme” mompelde hij en hij stond op. Mopperend liep hij de deur uit en Olivia bleef in bed liggen, met haar ogen gesloten. De afgelopen nacht was echt de zwartste nacht uit haar geschiedenis geweest. Voorzichtig sloeg ze het dekbed weg. Vanuit de woonkamer hoorde ze stemmen komen. “…en toen heb ik het met haar gedaan” hoorde ze de jongen zeggen. Razend wilde Olivia de deurknop pakken, maar bedacht zich toen. Ze moest rustig blijven. Als Dean binnen zou zitten, zou ze waarschijnlijk helemaal uit het lint gaan.

Maar toen ze uiteindelijk toch de voordeur hoorde dichtvallen, liep ze naar de deur en opende deze. In eerste instantie zag Olivia niemand, maar registreerde ook niet of er iemand in de woonkamer aanwezig was. Ze hoorde voetstapjes op de vloer. “Goodmorning, my darling” zei Olivia lief en aaide Xavier eventjes over zijn hoofd. Ze liep verder de woonkamer in en sloeg haar blote benen over elkaar, liet haar elleboog op de bank steunen en liet haar hoofd erop steunen. Zucht.

heel eventjes had Olivia haar ogen gesloten. Niet perse omdat ze moe was, maar omdat ze gewoon een beetje hoofdpijn had gekregen van alle drama die zich hier nu afspeelde. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het wel drama. Nou kon ze wel genieten van de drama van andere mensen, maar als ze zelf drama had, dan was dat toch iets waar ze liever voor wegliep. Maar aangezien weglopen nu een beetje moeilijk zou gaan, aangezien het een tijd geleden was dat ze the gypsy life had geleefd, en dit huis meer als een thuis was gaan zien dan ooit de bedoeling was zou gaan worden. Alles wat hier gebeurde was meer geworden dan ooit de bedoeling was geweest. Waarom was Olivia verliefd op hem geworden? Dat er iets tussen hen ging gebeuren was duidelijk. Hij was knap, zij was knap, dus…ja, dat was niet raar. Maar het was helemaal niet de bedoeling om dit te voelen, om dit gevoel überhaupt ooit bij iemand te krijgen. Olivia vond het gevoel niet prettig en wilde er het liefste zo snel mogelijk van af. Maar dat zou moeten betekenen dat ze weg zou moeten gaan. En zou ze dat kunnen?

Op dat moment kwam er iemand uit de deur tevoorschijn. Het was Dean. Ondanks dat ze geen kern van reactie gaf, geen kern van herkenning, spanden haar spieren zich toch aan en gingen ook haar nekharen overeind staan. Olivia had verwacht dat hij naar zijn kamer zou gaan, maar in plaats daarvan ging hij naast haar zitten. Oké…oké, prima, toch? Nog steeds had Olivia niet naar hem gekeken, zelfs toen hij even door haar visie was gegaan, had ze hem gewoon niet meer geregistreerd. Tenminste, ze deed alsof ze hem niet zag. Zelf wist ze dondersgoed dat ze naar elke beweging van hem keek, al haalde hij zelfs alleen maar album. Wat een belachelijk idee was dit toch eigenlijk, dat hele verliefd zijn. Olivia vond het niet leuk.

Op dat moment vroeg Dean haar of ze lekker had geslapen. Meteen kwam er een wolk van irritatie haar lichaam binnen. Hij deed gewoon alsof er gisteren niets gebeurd was, iets waar Dean heel erg goed in was. Maar zij zou niet zomaar over zich heen laten lopen en zolang hij haar niet het huis uit zou gooien, zou ze zeggen wat ze denkt. Misschien riskeerde ze haar slaapplek, maar goed, dat is niet anders. “Ja hoor, heerlijk” blafte Olivia daarom sarcastisch “Een beetje weinig, dat wel.” Een ondeugende glimlach verscheen op haar gezicht, maar diep van binnen rolde ze met haar ogen. Konden ze niet gewoon doen wat hun gedachten zeiden en gewoon…iets doen? Niet een dom standaard gesprek voeren. Maar Olivia werd gewoon agressief van hem, wilde het hier gewoon niet bij laten zitten.

“Ik zou aar terug gaan als ik jou was” zei Olivia toen en draaide zich voor het eerst die ochtend naar hem toe “Of is ze al weggegaan? I don’t know, misschien wel handig om dat eventjes uit te zoeken, anders loopt er dadelijk weer eentje weg. Misschien zou je ze nummers kunnen geven, dan hoef je hun namen niet te onthouden.” Met een kwade blik stond Olivia op en ging voor de spiegel staan, bekeek zichzelf en fatsoeneerde haar haren een beetje. Misschien was het niet helemaal eerlijk wat ze deed, maar hey, zij had pijn. Ja, dat had ze, pijn. Geen lichamelijke dit keer, maar gebroken hartpijn.

Dus de jongen had dus daadwerkelijk tegen Dean gelogen over wat er vannacht in haar kamer was gebeurd. Misschien had de jongen proberen op te scheppen? Olivia wist het niet, maar in haar geval was het wel goed uitgekomen, nu hoefde ze namelijk niet in haar eentje haar verhaal te verdedigen. Ergens voelde het niet goed om nu te liegen. Normaal gesproken deed Olivia niet anders, maar deze jongen deed iets met haar…waardoor ze zich slecht voelde over het liegen tegen hem. Kon ze dit gevoel maar uitschakelen, want het voelde niet goed. Ook al had hij haar best veel pijn gedaan, diep van binnen was Dean nog wel iemand om wie ze gaf, al was dat misschien niet wederzijds.

Toch was het duidelijk dat ze een gevoelige snaar bij Dean had geraakt. Haar wenkbrauwen schoten omhoog. Pardon? Wie zij wel niet dacht dat ze was? Wie dacht HIJ wel niet dat hij was, om zo tegen haar te praten? Ze sloeg haar armen over elkaar heen en kneep met haar nagels in haar huid, probeerde zichzelf heel erg in te houden. Haar ademhaling werd sneller. Dus het was dus eigenlijk allemaal haar eigen schuld? Dat hij bevestigde dat zij ook maar een nummer moest krijgen, deed haar meer pijn dan ooit de bedoeling was geweest. Het was sowieso persoonlijker geworden dan ooit de bedoeling geweest. Dit had gewoon een simpele sleepover moeten zijn, net zolang tot zij genoeg genezen was en ze weer verder kon.

Dean was uit de kamer gelopen en het eerste wat in haar was opgekomen was om hem te volgen, als een puppy dat haar moeder kwijt was. Daarom was het eerste wat ze deed achter hem aanlopen, maar niet om te vragen of hij haar wilde vergeven of om het goed te maken. “Excuse me, denk je dat je zomaar weg kan lopen en dat dit gesprek dan over is?” gromde Olivia toen zij ook de keuken in kwam en op het aanrecht leunde. “Wat jij eigenlijk zegt, is dat het allemaal mijn schuld was. Maar JIJ was diegene die iemand heeft gezoend, ik niet. Ik dacht dat wij iets meer waren, stom gedacht misschien van mij, maar ik heb me al die tijd dat ik hier ben keurig netjes gedragen. Maar jij bent volgens mij diegene die met iemand stond te zoenen, niet ik. En het interesseert me niet wie Bath, of Both, of hoe ze ook mag heten, is, en of dat je gedronken had, of dat zij jou kuste, maar als het je werkelijk zoveel kon interesseren, had je haar ook gewoon weg kunnen duwen.” Olivia’s ademhaling werd zwaarder, de blik in haar ogen veranderde van boos naar razend. God, ze wilde met dingen gaan smijten, iets kapot maken, ze moest haar woede ergens op afreageren.

“En weet je wat het erge nog van dit alles is” ging Olivia verder, met een lichte stemverheffing “Is dat ik helemaal niets gisteren met die jongen gedaan heb, hij wilde alleen maar praten. Bovendien kon ik het ook niet, en waarom niet? Omdat ik fucking aan jou moest denken en ik heb er nu zoveel spijt van.” Olivia kon er niets aan doen, maar ze was gaan beginnen met schreeuwen. Want ze kon niets anders doen dan dat. “Dus wie denk JIJ wel niet dat je bent om dit soort dingen tegen mij te zeggen? Ik heb verdomme mijn hele leven aangepast om het hier een beetje gezellig te maken, om het beste er van te maken, en dan flik jij mij dit? Weet je wat je bent, je bent een egoïstische klootzak en misschien lijken als die meisjes nu leuk, maar wacht maar dadelijk over een paar jaar. Dan ga je het wel merken, als iedereen zich begint te settelen.” Olivia was van het aanrecht afgesprongen en deed een paar stappen naar hem toe. “Maar wees maar blij, want vanaf nu hoef je met niemand anders meer rekening te houden dan jezelf, want ik ben weg!”

En met deze woorden gooide ze een stapel borden, die op het aanrecht stonden, van het aanrecht af. Met luide knallen vielen de borden op de grond kapot, maar Olivia had er niet meer naar staan kijken. Ze ging haar spullen pakken en wel nu meteen. Maar toen ze eenmaal in haar kamer stond, kwam ze er achter dat ze eigenlijk helemaal geen spullen had. Zwaar ademend liep ze door haar kamer en trapte tegen haar bed. Uiteindelijk werd haar ademhaling weer regelmatiger en ging ze tegen de muur staan. Weggaan was makkelijker gezegd dan gedaan; waar moest ze in vredesnaam heen?

Het schuldgevoel dat Dean haar scheen willen in te praten maakte haar helemaal gek van boosheid. Ze was echt razend op hem op dit moment. “Hallo, for the record, jij was er ook nog altijd bij” schreeuwde Olivia naar hem “Jij was er zelf ook bij en als je een beetje meer empatisch vermogen had gehad, dan had je het verdomme geweten, maar nee, dat ontbreekt.” Fucking hell, wat dacht hij wel niet? Hoe kon dit allemaal haar schuld zijn? Dean zou zelf maar eens moeten toegeven dat hij fout zat. Olivia begon te trillen van woede, diep van binnen kwam er een oergevoel los. Een gevoel dat hem gewoon helemaal in elkaar wilde slaan, het gevoel dat naar haar ware vorm wilde shiften en hem gewoon aan stukken wilde scheuren. Maar doordat ze heel erg hard op haar onderlip beet en zichzelf kneep kon ze zichzelf inhouden. Dean leek zich ook heel erg te moeten inhouden. En dit was dus wat er van hen was gekomen. Twee idioten die meer om elkaar gaven dan ze wilden toegeven, en die daarom ruzie met elkaar gingen maken, en om wat? Om een simpele kus, terwijl ze zelf veel verder dan dat waren gegaan.

Dat hij haar ondankbaar had genoemd, was puur haar eigen fout. Ja, ze was inderdaad ondankbaar en onrespectvol op het moment. Maar dat kon haar helemaal niet schelen, want de pijn die ze in haar lichaam voelde deed meer pijn dan wat ze tot nu toe allemaal had gevoeld. Ze voelde zich verraden, in de steek gelaten, belazerd. Nadat ze de borden op de grond had gegooid, was ze terug naar haar kamer gevlucht en daar nog het bed eventjes een trap nagegeven. Haar enkel, die al een tijdje geleden genezen was, kreeg wel eventjes een pijnscheut erdoor, maar Olivia voelde het amper. Waarschijnlijk was ze er morgen niet meer dankbaar meer voor. Ze wilde zo graag weg, het maakte niet uit waar naar toe. Maar waar kon ze naar toe? Hele deze situatie met Dean hield haar tegen om nu meteen naar buiten te lopen, een jongen te versieren en een slaapplek voor die avond te regelen. Dat kon hij misschien wel doen, maar voor Olivia zat dit veel dieper. Als het niet zo diep had gezeten, dan had ze het waarschijnlijk allang gedaan.

Een roffel op de deurpost verraadde zijn aanwezigheid. Haar ogen schoten naar hem toe en keken hoe hij voor haar kwam staan. Haar ogen stonden nog steeds op razend, maar verzachtte iets toen hij begon met spreken. “Ga niet weg. Alsjeblieft. Ik wil niet dat je weer de straat op gaat.” Olivia slikte. Dit was voor het eerst dat ze iets van emotie op zijn gezicht had gezien. “Maar ik kan je niet dwingen.” Nogmaals slikte Olivia en keek hem recht in zijn ogen aan. “Dean…” ontsnapte er uit haar mond, maar hij draaide zich om. Misschien was het beter als ze elkaar nu eventjes met rust lieten. Olivia was nog steeds erg boos, maar aan deze manier van uiten was ze niet gewend en dat verwarde haar weer heel erg.

Maar om toch maar iets te doen liep ze daarom rustig vanuit haar kamer naar de keuken en knielde ze neer bij de scherven die ze op de grond had gemaakt. Voorzichtig begon ze een voor een de stukjes in de prullenbak te gooien. “Au” mompelde ze, toen ze zich aan een stukje scherf had gesneden. Olivia stond op en hield haar vinger eventjes onder de koude kraan, zodat het vrijkomende bloed wat weg kon lopen. Daarna ging ze de rest van de scherven te lijf. Alles om dit gesprek maar uit te stellen, want dat hun gesprek nog niet was afgelopen, dat was wel duidelijk. Maar nadat ze echt alle scherfjes in de prullenbak had gedaan, was het dan toch echt tijd. Olivia haatte dit. Ze wilde gewoon geen gevoelens of emoties hebben, maar er voor weglopen zou nep zijn.

Olivia kwam de woonkamer weer binnen. Het was vrij donker in de woonkamer, het was een rotdag, het was bewolkt en het zou snel gaan beginnen met regenen, misschien wel onweer? Olivia wist het niet. Ze liep verder de woonkamer in, haar ogen waren op Dean gericht. Ze zakte iets door haar knieën en deed slechts een enkel lichtje aan. Ze liep verder naar zijn stoel en ging op de armleuning van de stoel zitten. Er waren een hele boel dingen die ze wilde zeggen, maar Olivia was gewoon geen ster in het uiten van haar emoties. Één emotie kon ze altijd showen en dat was boosheid. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond. “Ik koop wel nieuwe borden voor je” fluisterde Olivia toen zachtjes, terwijl ze naar de grond keek. Ze pulkte wat aan haar vingers. En toen besloot ze maar dat dit moest stoppen. Was er met dit voorval helemaal niets meer tussen hen, deden ze gewoon alsof?

Ze draaide zich wat en liet zich, zonder iets te vragen of te zeggen, vanaf de armleuning zo op zijn schoot glijden. Haar benen sloeg ze over de armleuning heen en haar hoofd legde ze tegen zijn schouder aan. Haar spieren spanden zich eventjes aan, dit was ze niet gewend. Maar na een paar seconden ontspande ze zich, realiseerde zich dat dit helemaal niet raar of vervelend voelde. Als Dean haar nu weg zou duwen, dan zou ze genoeg weten. Toch kon Olivia het niet laten om eventjes haar ogen te sluiten en van dit moment van rust te genieten.

“Maak je daar maar geen zorgen over. Morgen staan er nieuwe.” Oké…maar Olivia had zelf graag iets willen bijdragen eraan. Dat ze hier inderdaad woonde zonder daarvoor iets terug te hoeven doen, was haar beginnen te steken. Olivia slikte. Nou ja, daar zouden ze dan nog altijd later wel een oplossing voor vinden. Als ze tenminste bij hem mocht blijven. “Sorry” had Olivia zachtjes gemompeld. Het was heel zacht geweest, maar hard genoeg voor hem om te horen. Het was awkward, want Olivia kon zich gewoon heel erg slecht uiten. Ze had zichzelf altijd geleerd om te liegen, te bedriegen en als het om huilen ging, dan moest ze gewoon nep huilen. Tot nu toe had ze daarmee alles voor elkaar gekregen, behalve bij Dean.

Toch had ze achter iets willen komen. Als het helemaal klaar tussen hen was, dan pas zou ze weggaan. Maar toen Olivia op zijn schoot was geschoven, had hij haar niet weggeduwd, gelukkig. Dean had zijn arm om haar heen gelegd en zijn hoofd tegen het hare gelegd. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, terwijl ze haar ogen gesloten hield. Ze voelde hoe zijn lichaam ongeveer tegelijk met haar ontspande, rustig werd. De storm buiten zou nog moeten beginnen, de storm tussen hen was wat zachter geworden. Of hij al helemaal over wist, dat wist Olivia niet, maar het was al beter dan een paar minuten eerder. Daar was Olivia blij om, want diep van binnen wilde ze helemaal niet weg hier. Een huis hebben aan het einde van de dag was wel iets wat Olivia heel erg miste in haar leven, en Dean had haar dat geboden. Toen ze had gevoeld dat hij weer wat meer ontspannen was, had ze zachtjes over zijn arm en hand gewreven, puur zodat hij nog wat beter zou kunnen ontspannen.

Maar toen Dean weer was begonnen met spreken, had ze haar hand stil op zijn arm laten liggen. En het was absoluut niet wat Olivia had verwacht. Ze slikte, drukte haar lichaam nog wat steviger tegen het zijne. Olivia geloofde hem. Ze geloofde dat zij hem had gekust. Het was stom van hem, maar hey, Dean was ook pas 25, mensen maakten fouten. Olivia maakte ze zelf ook de hele tijd. “Ik geloof je” fluisterde Olivia daarom zachtjes en slikte toen. Nu was het ook voor haar tijd om eventjes eerlijk te doen. Als Dean het kon, kon zij het ook. “Ik heb echt niets met die jongen gedaan” vervolgde Olivia daarom op fluisterende toon “Echt helemaal niets, het was gewoon een actie van jaloezie…” Zo, ze had het gezegd. Ze was gewoon jaloers op Beth geworden, dat was het gewoon. Olivia legde haar hoofd tegen zijn schouder en borst aan en had haar ogen gesloten. Doordat ze vlak met haar hoofd bij zijn borst lag, hoorde ze zijn hartslag. Hierdoor werd Olivia helemaal rustig, ging nog wat comfortabeler tegen hem aan liggen (wat niet echt moeilijk was, hallo seksgod) en sloot haar ogen opnieuw. En heel, heel langzaam zakte ze weg in een diepe slaap.

Een paar uur later werd ze weer wakker en merkte tot haar vreugde dat ze niet de enige was die had liggen slapen. Aan de regelmatige ademhaling van Dean kon ze horen dat hij ook lag te slapen. Olivia opende haar ogen en kwam wat overeind. Ze schudde haar hoofd om de manier hoe ze lag. Helemaal opgerold tegen hem aan, haar lichaam zoveel mogelijk tegen het zijne. Dat was natuurlijk per ongeluk gegaan, los van de keer dat ze wakker was geworden en meer tegen hem aan was gaan liggen. Olivia kwam iets meer overeind en streek zachtjes over de wang van Dean. Heel lief en zachtjes, en deels omdat hij nog sliep, drukte ze een kusje op zijn wang. Misschien was dat helemaal niet gepast gezien de huidige omstandigheden, maar hey, hij lag toch te slapen. En wat ging hij doen, haar uit huis zetten voor een kusje?

Zachte trippelvoetjes verraadde de aanwezigheid van Xavier. “Come here, buddy” fluisterde Olivia zachtjes en al gauw lag Xavier op haar buik. Hij legde zich neer en sloot ook zijn oogjes. Zachtjes streek ze over zijn warme vacht, terwijl ze haar hoofd weer tegen die van Dean aanlegde. “Ik blijf” bevestigde Olivia meer voor zichzelf. Nee, ze wilde hier niet meer weg.

Olivia had best wel lekker geslapen op Dean. Hij was een prettige kussen. Hallo, wat verwachtte je ook, als je op een van de knapste jongens uit de stad mocht slapen? Het was nog heel wat dat ze zich had ingehouden. Nee hoor, dat had niets te maken met het feit dat ze zich moest inhouden, dat had puur te maken met dat ze elkaar een paar uur geleden nog de haren in hadden willen vliegen. Olivia was zo boos geweest, had zich zo in de steek gelaten gevoeld. Maar…toch had ze Dean nog nooit zo kwetsbaar gezien. Tenminste, niet in haar bijzijn. Misschien was het daarom dat ze geloofd had dat hij echt niets met Beth gedaan had. Het was ook gewoon zo stom dat ze verliefd op hem was geworden. Olivia was nog nooit in haar leven verliefd geweest op een jongen, en nu viel ze op een jongen waarvan ze had gedacht dat ze hem ooit nog een keer zou vermoorden. Dat begon allemaal bij hun eerste ontmoeting, hun tweede ontmoeting was ook niet echt bijzonder geweest en misschien was het vanaf dat moment dat haar gevoelens waren gaan groeien?

Hoe Dean nu over haar dacht, was ze nog steeds niet helemaal zeker van, maar ze had ergens wel het gevoel dat het goed zat. Waarom zou hij anders zoveel moeite doen? Olivia had hem een kus op zijn wang gegeven, zachtjes grijnsde toen ze zijn hand langs zijn wang zag gaan en sloeg haar ogen met een glimlachje ten hemel. Xavier had zich bij het tweetal gevoegd en Olivia was meteen begonnen met hem een aai/knuffelaanval te geven. Olivia was gek op de hond, ze kon er niets aan doen. Hij had zo’n lieve kop, hoe zou je daar ooit boos op kunnen worden? “For real?” hoorde ze Dean kreunen en Olivia lachte zachtjes. Ja, het was een feit dat Xavier op momentjes kon aankomen die nou niet echt bepaald handig waren. Zo had hij hen al een keertje gestoord en nu wederom had zijn aanwezigheid een timing die niet echt perfect was. Maar ach, wat maakte het uit? Het hondje kon er natuurlijk ook niets aan doen, die wist niet beter.

Dean was wat overeind gekomen en Olivia had haar hoofd naar hem gedraaid. Hij keek haar recht aan en zij keek terug. Hij had zijn hand op de hare gelegd. Eventjes stopte Olivia met aaien, maar ging vervolgens weer door. “Ik denk dat Xavier dat wel leuk vind ja.” Zachtjes grinnikte ze even en keek ze het hondje aan, die haar verbaasd aankeek. “Ik denk het ook wel, ja” stemde ze met hem in, met haar vrije hand aaide ze Xavier eventjes onder zijn kin. Maar toen draaide ze haar hoofd weer naar Dean en keek hem weer aan. Ze kwam iets overeind, waardoor haar hoofd automatisch iets dichter bij het zijne kwam. Haar ogen gleden even over zijn gezicht. Hij had die out of bed look die haar helemaal wild maakte, damn! “Maar wat ik ook een interessante vraag vind” ging Olivia toen fluisterend verder “is hoe Dean Mercer dat vindt?”

Olivia had de vraag even hard teruggekaatst. Dean zei niets, iets wat haar wel een beetje zenuwachtig maakte. Stiekem was ze gewoon bang voor een afwijzing, maar nooit zou Olivia daar iets over laten merken. Olivia kreeg nooit een afwijzing, dat wist ze, maar bij Dean was ze er toch wel bang voor. Dat kwam omdat hij anders was dan alle andere jongens bij elkaar. Olivia was verliefd op hem geworden, per ongeluk. Dat was nooit de bedoeling geweest. Het was de bedoeling dat ze hier een paar weken zou blijven voor haar been weer genezen was en dan met de noorderzon zou vertrekken. Inmiddels was ze hier al een aantal maanden en was dit het eerste wat ze sinds jaren als een thuis kon beschouwen. En misschien was het om al die redenen dat ze eerder zo boos op hem was geworden. Een kus, misschien betekende het niet zoveel, maar het had Olivia echt op haar hart geraakt. Sterker nog, het had haar van binnen kapot gemaakt. Olivia was zo verdrietig geweest, en dit keer was het ook echt verdriet geweest, geen gespeeld verdriet.

Maar dat alles vergat ze toen ze zijn hand via haar arm naar haar nek voelde gaan. Hij liet kippenvel achter op de plekken die hij aanraakte. Olivia vergat alles, alles wat er tussen hen was gebeurd, alles aan haatgevoelens of verdrietige gevoelens, alles wat er nog telde was dit. En toen hij haar kuste, voelde het alsof ze eventjes van binnen explodeerde, ook al was het niet de eerste keer dat ze met elkaar zoenden. Misschien kwam het omdat het deze keer ook daadwerkelijk dingen zou veranderen? Olivia glimlachte toen hij de kus weer onderbrak en grinnikte. “Dan ga ik Dean Mercer denk ik wel gelukkig maken, sinds er geen borden meer zijn om kapot te maken” zei Olivia lachend en streek langs zijn wang. Xavier was gaan protesteren, zou hij jaloers zijn? Awh. Nu had ze twee mannen om haar liefde aan te geven: Dean en Xavier. Al wist Dean wel wat ze nu graag wilde hoor, een pizza zou er echt wel ingaan op het moment.

De gedachte aan eten zou Xavier vast te veel zijn geworden, want op het moment dat Dean over de pizza was begonnen, was hij van haar schoot afgesprongen en naar zijn etensbak gehupst. “O oké” zei Olivia met een pruillipje en lachte toen. Toen keek ze weer naar Dean en legde haar hand eventjes op zijn wang. Voorzichtig kwam ze wat overeind en gaf hem een lange kus op zijn lippen, die haar wederom hetzelfde gevoel bezorgde als de vorige kus. Met een ondeugende glimlach had Olivia de kus verbroken en was ze overeind gekomen. Olivia was niet totaal labiel wat bewegen betrof, dus met een beetje handigheid, had ze haar beide benen nu naast zijn benen geplaatst, zodat ze op haar knieën zat en op zijn onderlichaam zat.

Olivia liet haar handen door zijn haar glijden, terwijl ze hem weer passievol kusjes begon te geven. “You know” zei ze tussen de kusjes door “Ik weet wel een paar dingetjes die we kunnen doen terwijl we op de pizza’s wachten” Haar kusjes gleden af naar zijn nek. Maar abrupt kwam ze omhoog, legde haar handen op zijn buik en borst neer, terwijl ze hem met een ondeugende blik aankeek. Zachtjes grinnikte ze. “Maar dan moet je wel eerst bestellen” zei ze wenkbrauwophalend.

Stiekem vond Olivia het best eng en spannend. Nog nooit had ze in haar leven een relatie gehad. Een relatie, waarin twee mensen van elkaar hielden. En ze was ook bang voor wat ze Dean moest geven. Ze had niets om te geven, ze had geen familie, geen geld. Was haar liefde voor hem genoeg? Stiekem vervloekte Olivia zichzelf om haar onzekerheid, het was iets waar ze over zou kunnen vallen. Maar als ze Dean recht in zijn ogen keek, dan wist ze dat het goed ging komen tussen hen. Dat ze iets konden worden. Er was niemand anders om rekening mee te houden dan hun zelf. En Xavier natuurlijk, maar dat hondje voelde al aan als haar halve kind. Ja, Olivia wist zeker dat het allemaal goed ging komen. Daarom had ze met een brede glimlach haar hand op zijn bang gelegd en liefdevol een kusje op zijn wang gedrukt. “Of we kunnen er ook gewoon voor zorgen dat het de volgende keer niet meer nodig is dat ik met überhaupt iets ga gooien” grinnikte Olivia toen zachtjes.

Olivia had hem een tease gegeven, door te zeggen dat ze wel wat ideetjes had over wat ze samen konden doen als ze op de pizza’s aan het wachten waren. “Ik kan je ze helaas niet laten zien” zei Olivia met een quasi pruillipje, maar al gauw veranderde haar lach in een ondeugende grijns “Maar ik kan het je wel laten zien.” Speels waren haar wenkbrauwen omhoog gegaan, maar hij moest eerst wel de pizza’s bestellen. Anders zouden ze het helemaal voor niks doen….alsof dat zo erg was. Olivia keek toe hoe hij wat onhandig ze telefoon uit zijn broekzak haalde en de pizzeria belde, terwijl ze toch nog een kusje kreeg. Hij bestelde een grote pizza margarita. Hij knikte naar haar en Olivia nam zijn telefoon eventjes over. “Ik wil ook een grote margarita met een big ass shitload aan kaas en doe maar rustig, we hebben de tijd” zei ze met een knipoogje naar Dean “No, just kidding, ik heb wel honger tho.” Met die woorden drukte ze het gesprek weg en legde het weg op de stoel.

Ze kwam weer naar voren en legde haar handen op zijn wangen. Heel even keek ze hem aan, met een liefdevolle blik. Olivia kon er niets aan doen, het was tegen al haar principes in, maar het voelde gewoon zo goed. Een gelukkig gevoel gleed haar lichaam binnen, toen ze weer naar voren kwam om hem passievol op zijn mond te kussen. Heel zachtjes beet ze op zijn onderlip, keek hem weer met een grijns aan, terwijl ze weer doorging met het geven van kusjes en haar ene hand op zijn schouder legde, waarna ze haar andere hand helemaal naar beneden liet lopen. Haar hand gleed voorzichtig onder zijn shirt en ze kon het niet laten om eventjes over zijn buikspieren te gaan. Oh damn. “Why are you so sexy?” fluisterde ze zachtjes, onder het geven van kusjes door.

Fuck it, de big ass pizza’s waren besteld en de telefoon was opgehangen. Nu was het tijd voor actie. Dean en zij hadden al veel te lang op elkaar gewacht. Alles was opgehelderd, alles lag op tafel en alles wat uitgesproken, tenminste, wat Olivia betrof. Of Dean moest nu nog heel erg veel zin hebben om te praten, maar daar zou Olivia dan eventjes snel een stokje voor steken, want zij had absoluut geen zin om te praten op het moment. Als hij alsnog wilde praten, zorgde ze er wel voor dat hij zijn mond zou houden. Maar Dean wilde gelukkig niet praten en daar was zij blij mee. Olivia voelde zijn handen over haar lichaam gaan en een zachte kreun ontsnapte uit haar mond, ze kon er niets aan doen. Het voelde super goed. Tijdens de kusjes glimlachte Olivia een paar keer. Ze wilde dit speciaal maken. Normaal ging ze tijdens dit soort dingen alleen voor haar eigen genot, dacht ze alleen aan zichzelf, maar nu…was het anders. Ze wilde Dean ook goed over zichzelf laten voelen.

Olivia glimlachte om zijn opmerking. “They did a good job” fluisterde ze zachtjes, terwijl ze zijn lippen in haar nek voelde. Haar zwakke plek, hij wist het gewoon hoor. Ze sloot haar ogen, genoot van de kusjes in haar nek. Ze was met haar lichaam iets naar beneden gezakt, zodat ze nog meer op hem lag, en hun lichamen elkaar aanraakten. Na hem eventjes zijn dingen te laten doen, kon zij het ook niet laten om haar lippen aan het werk te laten gaan in zijn nek en op zijn schouders. Olivia kwam iets overeind en keek hem eventjes aan. “I can be sexy too” zei ze, terwijl ze haar wenkbrauwen op en neer haalde. Ze kwam helemaal overeind. Olivia had niet veel aangetrokken toen ze de woonkamer weer in was gegaan, enkele uren geleden. Met een veelbetekende blik pakte ze de onderkant van haar T-shirt beet en trok ze het over haar hoofd uit, zodat haar zwarte, kanten bh zichtbaar werd en ook haar nieuwe tattoo, bij haar ribben, waar het Italiaanse woord “bellissima” stond, een taal die nu inmiddels wel uitgestorven was.

Ze kwam weer naar voren en liet haar lippen over de zijne glippen, maar kuste hem nog niet. Een speelse blik verscheen in haar ogen, toen ze van hem afsprong. De hotpants die ze aan had getrokken, lagen ook al gauw op de grond, waardoor ze nu alleen nog maar in haar bh en in haar string voor hem stond. “But I think you should come and get it” zei ze verleidelijk, terwijl ze richting de keuken begon te lopen. Ze deed het heupwiegend, zo sexy mogelijk. Olivia draaide zich om, liep een stukje achteruit met haar rug naar de keuken toe en beet sexy op haar onderlip, terwijl ze naar hem staarde. Mmm, zou hij op haar uitnodiging ingaan? Eenmaal in de deuropening haalde ze het elastiekje uit haar haren, en vielen haar lange bruine haren als een gordijn naar beneden, richting haar billen. Nog een keer keek ze hem verleidelijk aan, waarna ze verder de keuken inliep. Ze ging op het kookeiland zitten, huiverde even toen ze het koude aanrecht op haar billen voelde en wachtte even tot hij er zou zijn.