Outta here

I thought that we were forever. I guess I misunderstood.

16 jaar. Na 16 jaar was ze terug vrij. Ze had gisteren al afscheid genomen van de mensen van wie ze het nodig achtte. Een zucht gleed over haar lippen heen terwijl ze zichzelf bekeek in de spiegel. Er was een tijd geweest dat ze elke dag hier stond bedekt onder nieuwe blauwe plekken omdat ze zo nodig haar bek weer niet had kunnen houden. Nee, ze had geen spullen meer nodig van hier. Haar lichaam draaide een kwartslag en het geluid van haar piepende sneakers vulde de lege gangen sinds iedereen nu al op de binnenplaats was. Ergens zou ze deze plek misschien nog wel gaan missen, de goede dingen dan toch.. Al waren er niet zo heel veel slechte zaken gebeurt buiten misschien die eerste twee jaar, maar daar ging ze liever niet dieper op in. De nachten zou ze ook niet gaan missen, elke avond met diezelfde pijn en die eeuwige eenzaamheid in haar bed kruipen. Niet dat ze dat niet zou hebben als ze op vrije voeten was hoor, nee dat was haar grootste litteken. Het niet kunnen zien van de persoon waar ze van hield. Al geloofde ze er ook niet meer in dat ze Belinda ooit nog zou zien. Nooit had ze een brief of wat dan ook ontvangen van haar, wat dus betekende dat ze haar was vergeten..

Een wit hemd en een simpele jeans, met daaronder dus haar sneakers. Dezelfde outfit die ze jaren geleden had gedragen toen ze hierheen was gekomen. Natuurlijk wel gewassen want yeah, dat deden ze hier nog net. Laura werd door een hoofdbewaker naar de uitgang geleid, alle persoonlijke spullen die ze toen bij had werden haar terug gegeven en voor ze het wist stond ze oog in oog met een man die ze niet kende. Peilend nam ze hem even in zich op. Geen bekende voor haar, maar even goed kwam er vandaag niemand anders vrij en het was ook geen bezoekdag. De link was al heel snel gelegd. Haar ouders hadden iemand gestuurd om haar op te halen. Dus nu hadden ze ineens wel interesse in hun dochter. Al die tijd had ze geen teken van leven ontvangen van de buitenwereld, iets waar ze het moeilijk mee had en waar ze vooral kwaad van werd. Maar nu opeens.. ‘Als mijn ouders je gestuurd hebben, bedank hun dan maar voor me, maar dan wandel ik liever.’ Sprak ze koeltjes. Laura stapte de man voorbij en wandelde naar buiten, de vrije wereld in.

Outfit

Outta here

I thought that we were forever. I guess I misunderstood.

Er was een blik van herkenning door de ogen van de man geschoten toen ze uit de deuren was gekomen die haar al die jaren hadden vast gehouden. Het feit dat hij een zonnebril op had vond ze maar niets. Als haar ouders hem al gestuurd hadden dan keek ze liever meteen in de ogen van diegene. Puur om te weten of ze hem kon vertrouwen. Waarom hadden haar ouders zelfs nog de moeite gedaan na al die jaren? Nu ze plots uit de gevangenis mocht ging ze weer worden opgenomen in de familie of wat? Doei. Dat ging ze dus niet zonder slag of stoot laten gebeuren. Waar zaten die mensen met hun verstand?

Ergens was ze alsnog wel benieuwd waarom hij hier was verschenen. Het leek haar namelijk maar al te vreemd dat deze man haar enkel van punt A naar punt B ging voeren. Haar ouders kennende stak er veel meer achter dan enkel dat. Tegenspraak kwam er al heel snel. Iets wat haar op dit punt mateloos irriteerde, puur omdat ze de afgelopen jaren er voor had gezorgd dat iedereen wist dat ze zo’n dingen niet meer dulde. Voor even hielt ze halt en draaide zich terug om naar de kerel met de zonnebril. 'Waarom zou je? Om door te kunnen aan mijn ouders waar ik ben? Thanks but no thanks, daar zit ik echt niet op te wachten.’ Wel, dit was niet bepaald hoe ze haar eerste contact met de buitenwereld had voorgesteld maar oke. Deal with it. Een nieuw appartement? Ah, dus ze hadden het zo gespeeld. Haar al meteen vast steken op een plek die ze waarschijnlijk niet eens kende. ‘Wat win jij hierbij buiten een dikke paycheck aan het einde van de maand?’ Oké, het was niet eerlijk dat ze zo deed tegen hem. Hij deed enkel en alleen wat hem was opgedragen, hij kon er niet veel aan doen dat ze problemen had met gezag. Nou ja, het zou wel duidelijk zijn gezien de plek waar ze stonden.

‘Het spijt me. Ik moet nog wennen aan terug leven in de normale wereld.’ Voor het eerst schonk ze hem een kleine glimlach. Dit moesten ze eventjes opnieuw doen. ‘Ik ben Laura Clayton, al weet je dat waarschijnlijk al.’ Er was een zweempje van vriendelijkheid te horen in haar stem. Kijk, dit was al veel beter. ‘Waarom hebben ze je eigenlijk gestuurd?’ Ze was er nieuwsgierig naar, al kon het haar langs de andere kant ook niet al te veel schelen maar kijk dat waren dan weer haar struggles.

Outta here

I thought that we were forever. I guess I misunderstood.

Ergens zag ze hem aan als een bedreiging. Iets wat best wel normaal was sinds ze net uit de plek kwam waar iedereen een bedreiging vormde ook al waren ze je vrienden. Ja, er waren vaak genoeg zaken gebeurd. Zaken die ze liever wilde vergeten. Hoewel dat waarschijnlijk nooit zou kunnen dit was haar bagage. Haar spreekwoordelijke koffer die ze mee zeulde, en die echt al over het gewicht was hoor. Just saying. Maar de man hier, die dacht dus dat ze zich zo maar gingen laten doen. Die Laura bestond niet meer. Nou ja, eigenlijk had die nooit bestaan ze was altijd al een rebel geweest. Deed nooit wat haar ouders haar hadden opgedragen, was er vandoor gegaan met Belinda. De vrolijkere tijden in haar leven tbh. Vanaf ze was opgepakt, was ze het slechte pad opgeraakt nog meer dan normaal, puur omdat ze die ene persoon was verloren in haar leven die zo veel voor haar betekende.

Hij nam zijn zonnebril af en heel even was er een glimlach verschenen op haar gezicht. Zijn harde blik weerspiegelde zijn gedrag. Veel kon ze er niet uit opmerken maar even goed wist ze wel dat de dude de waarheid sprak. ‘Mij terugbrengen naar die maatschappij is misschien niet zo heel nuttig hoor. Geen idee of je alle feiten kent, maar dat zal waarschijnlijk wel. Mijn ouders sturen geen onwetende mensen op me af.’ Even haalde ze haar schouders op. Het zal allemaal wel. Veel kon ze niet aan deze man doen, dat had ze al vastgesteld. Maar evengoed liep ze nog niet meteen warm hoor voor het hele idee. Alsof het werkelijk zo handig was, haar terugkeer naar de normale wereld. Wie weet wat er allemaal veranderd was. Natuurlijk kreeg ze hier en daar wel eens wat dingen mee van nieuwe inmates, maar even goed bleef het voor haar een grote ontdekkingsreis.

Bear? Een codenaam? Wat vervreemd keek ze hem aan. Als het werkelijk zijn naam was, dan hadden zijn ouders toch serieus moeite met goede namen bedenken hoor. Like, wie noemde zijn kind nu Bear? Dat sloeg toch helemaal nergens op. Maar oké, ze ging niet meer judgen. Dit was een nieuwe start. ‘Bedankt?’ Sprak ze met een korte grimas. Dit ging nog wel goed komen hoor. Hoopte ze dan maar. Laura’s keek hem met een fronsje aan. De buitenwereld veilig voor haar? Zeg nu zelf, die was nooit al te veilig geweest voor haar streken. Niet dat ze werkelijk zoveel slechte dingen, als in illegaal deed, maar even goed Laura had er vroeger altijd al van gehouden om een goed grapje uit te halen. ‘Hoe onveilig denk je eigenlijk dat ik ben?’ Sprak ze met een volwaardige grijns. Al was het niet hij die dacht dat ze enige schade kon brengen aan haar omgeving maar haar ouders so yeah dat was nog anders. Aye dit was het dan. Haar final goodbye aan deze plek. Laten we maar hopen op geen weerzien. Met een kort knikje in zijn richting wandelde ze uiteindelijk naar de wagen en stapte meteen in. ‘Dus, waar gaan we eigenlijk heen?’ You know, ze wilde toch wel weten waar ze ging wonen en alles hoor.

Outta here

I thought that we were forever. I guess I misunderstood.

In tegenstenstelling tot wat vele mensen dachten was ze wel klaar om terug naar de samenleving te gaan. Het ging zwaar worden, maar ze was een kleine doorzetter dus daar was geen probleem. Nee, ze zou dit hopelijk tot een goed eind brengen en anders wel ja. Dan had ze hij die haar in het gareel kon houden, haar op dat zogezegde goede pad kon houden. Iemand die haar op de vingers kon tikken wanneer het nodig werd geacht. Al had ze nu geen zin om over eventuele consequenties al na te denken. For crying out loud, daar hoefde ze zich nog heel even geen zorgen over te maken.

Een misverstand. Haha. Haar ouders die niet hadden willen dokken om haar borg te betalen ja. Meer was het zelfs niet geweest. Het misverstand lag dus bij hun, en niet bij iets wat zij had geflikt. Al was het even goed wel haar schuld geweest dat ze gepakt werden, nou ja ze was natuurlijk niet alleen geweest dus de schuld lag niet enkel en alleen bij haar. Alleen hadden Belinda’s ouders er meer voor over gehad om hun dochter, en vooral het schandaal van hun twee voor altijd te laten verdwijnen. Want er restte niets meer. Enkel en alleen nog gevoelens, gevoelens die nooit weg zouden gaan maar die ze diep in zichzelf had opgesloten. ‘Koppig kan ik inderdaad wel zijn ja.’ Sprak Laura even met een grijnsje. Oh well, dan was er toch tenminste een ding waar ze niet over hadden gelogen. Maar ze ging die perfecte gedachte van hem nu niet meteen kapot prikken. Nog niet.

Bear deed haar onbewust toch heel even lachen met zijn opmerking. Wel dan werd het nu maar eens tijd om te gaan ontdekken wat die maatschappij haar allemaal te bieden had. Want ja, ze was toch wel een beetje nieuwsgierig naar alles hoor. Al wilde ze nog wel weten waar ze heen gingen, en tja wachten was niet haar sterkste kant dus besloot ze het maar gewoon te vragen. Oldbay dus. Een plek waar ze kop nog staart aan kon knopen. Het zal wel. Ze zou wel zien hoe het zou worden en als het haar niet beviel. Wel ja, dan had zij even dikke pech want Bear ging haar dus niet zo maar laten gaan. ‘Geen zorgen. Ik loop nog niet meteen weg.’ Ze nam de waarschuwing maar ten harte. Al zou er vast nog wel eens een moment komen wanneer ze er ooit genoeg van zou gaan krijgen. Maar dat zou pas later zijn.

Lang duurde het niet voor ze in de stad waren aangekomen. Ook was de rit niet in volledige stilte geweest. Bear had de radio open gedraaid en meteen werd de aangename stilt doorbroken en had zij haar aandacht ook naar buiten verplaatst. Doei leven achter tralies. Snel genoeg stonden ze voor de deur en liet hij haar binnen met behulp van een sleutel en een pasje. Even een beetje high tech doen of zo. Nee, just kidding in de gevangenis was het ook. Al hadden de bewakers en de directeur alleen maar zo’n kaartjes gehad.. De man gaf haar de nodige dingen. Yeah, die moest ze maar even niet gaan kwijtspelen. ‘Wat valt er onder nood?’ Gewoon eventjes om duidelijkheid te scheppen, want zo meteen had ze misschien wat suiker nodig of zo voor in haar thee en wel ja voor haar was dat noodzakelijk. ‘Ik respecteer je privacy heus wel.’ Glimlachte ze even zacht. ‘Ik moet je wel voor een ding waarschuwen. Ik slaap vrij slecht en heb soms wel de neiging om gillend wakker te worden. Maak je dan geen zorgen en kom niet als een holbewoner binnen stampen of zo.’ Hea, een gewaarschuwd man was er twee waard, of hoe luidde dat spreekwoord?

Outta here

I thought that we were forever. I guess I misunderstood.

Bear leek heel even in gedachten te zijn verzonken. Iets wat ze de man niet kwalijk kon nemen, bij haar was het van hetzelfde geweest tijdens de auto rit. Al was de stilte die er tussen hun in was niet onaangenaam te noemen. Ze was al lang blij dat hij tenminste niet van die typische vragen stelde die andere mensen zouden stellen aan iemand die net vrij was. Want daar had ze niet heel veel zin in eigenlijk. Stiekem wilde ze gewoon neerploffen op een bank die echte zitkussens had, of gewoon een heerlijk warm bad nemen gevolgd door een sterke borrel. Eentje maar tho. Wie weet waar ze zou staan als ze meer dronk dan dat. Want tja, alcohol was verboden in de gevangenis. Niet dat er niet gesmokkelt werd maar even goed had ze in de jaren niet heel veel alcohol kunnen consumeren.

Laura trok even haar wenkbrauw op. Als hij dat meende kon ze haar eigen mannetje wel staan hoor. Ze had vaak genoeg moeten dealen met mensen die dachten dat ze haar van kant konden maken. Yeah, het was een harde wereld daar binnen. Maar nu was ze hier, dus moest ze zich daar niet al te veel zorgen over maken waarschijnlijk. ‘Dus, ik mag niet bij je komen kloppen als ik gezelschap wil?’ Klonk het terwijl er een grijnsje verscheen op haar gezicht. Ze had namelijk lang genoeg alleen gezeten, of nou ja je snapte het wel. Ergens had ze misschien wel nood aan goed gezelschap, niet dat ze dat nu van hem ging verwachten hoor. Maar het was altijd wel leuker om toch te weten dat er iemand dichtbij open stond voor zo’n dingen right?

Laura moest eventjes lachen. Aha een shapeshifter! Ergens had ze het wel verwacht hoor, niet dat hij eruit zag als een beer of wat dan ook. Maar het gedaanteverwisselen, ja dat had ze wel verwacht. Het was vroeger iets geweest waar ze mee had gestruggled. Haar vader was een shifter en haar moeder een warlock. Voor haar was het uiteindelijk bepaald dat ze een warlock was. Al had ze ook het gen dat haar kon doen laten shiften, zo kreeg ze heel soms de drang om het werkelijk te doen. Maar dat had ze al heel vroeg onder controle kunnen houden dankzij haar ouders nog. ‘Nou, een beertje dus?’ Sprak ze op een licht uitdagende toon. Als haar inschattingsvermogen nog een beetje op peil was, dan zou de man er niet tegen kunnen dat ze hem zo noemde hoor. ‘Hoe ging het eigenlijk met mijn ouders? En met mijn broer? Al weet je over die laatste misschien niet veel.’ De vraag had haar in de wagen ook al even bezig gehouden, maar ze had het maar laten rusten toen. Maar nu ze hier stonden kon ze het niet meer laten.

Outta here

I thought that we were forever. I guess I misunderstood.

Dat Bear misschien wel overdreef was een understatement hoor. Like, waar dacht die knul dat ze had gezeten al die tijd? Ze was het gewend om elke keer over haar schouder heen te kijken back in jail. Daar deed je gewoon niet anders, tenzij je je hoofd kwijt wilde of wat dan ook. Nu was zij het die even overdreef maar alsnog, je snapte het wel.  Maar aye, hij was wel duidelijk en dat was iets wat ze nu eigenlijk wel nodig had. Zekerheid. Niet per se omdat ze zelf zo onzeker was, want yeah hallo natuurlijk was we weker van zichzelf en alles. Maar iemand in haar kamp hebben terwijl ze alles terug opnieuw leerde kennen was wel even een mooi pluspunt voor haar stiekem. Al ging ze het niet zo snel toegeven maar hij zou het vast wel weten of zo.

Kort haalde ze haar schouders op. Dat zouden ze nog wel zien. Het beu zorden zou misschien wel gebeuren maar even goed, ze kende zichzelf goed genoeg dat ze in de verdere toekomst toch altijd op iemand moest kunnen rekenen. Dat ze toch tenminste op hem zou kunnen terugvallen en zo. ‘Ik denk dat jij me nog gaat buitengooien hoor. Maar dat merk je dan wel.’ Stiekem ging ze hem gewoon stalken hoor. Konden ze elke avond gezellig kippenboutjej eten en zo. Oké, nee dat zou hem niet worden. Misschien een keertje of zo, als Bear daar zelf mee toestemde en alles. Want nee, ze ging zich niet op dringen bij de man. Daarvoor werd hij immers niet betaalt so. Haar mondhoeken trokken omhoog tot een kleine grimas. Ging hij het nu werkelijk zo makkelijk maken voor haar? ‘Ja ja, nadenken. Misschien morgen als ik uitgeslapen ben of zo. Maar aye, twee meter hm? Een grizzly of eerder een zwarte?’ Beren. Sinds kinds hadden zij en haar broer altijd samen met hun ouders op kampeeruitjes naar het bos gegaan. Altijd wilden ze wel een beer spotten, iets wat uiteindelijk maar een vijftal keer was gebeurd. Maar evengoed vond ze het gezeldige dieren!

Ergens was ze wel nieuwsgierig, naar die tweede wat meer dan naar haar ouders. Maar alsnog, hoewel het al zolang geleden was gaf ze nog wel iets om haar familie ondanks alles. Laura volgde Bear naar binnen en ze kon het toch niet laten om eventjes rond te kijken. Want ze had nu eenmaal het idee dat de twee appartementen niet zo heel veel van elkaar gingen verschillen. Vrijwel meteen was ze neergeploft op de bank. Voor enkele seconden lang staarde ze naar haar eigen handen. Dit was het dan. Haar tweede kans. Een nieuwe kans om een goed leven te hebben, ookal ontbrak de belangrijkste persoon er nog in. Voor ze echter verder kon nadenken kwamhaar bodyguard alweer tevoorschijn. Begrijpend knikte ze, waarna ze heel even naar het toestal staarde dat naast haar lag. Ze zou later op de avond wel bellen of iets. ‘Bedankt. Ik weet dat je wordt betaalt voor al dit gedoe, maar alsnog.´ Er zouden wel genoeg mensen geweest zijn die het wilden doen, alleen al om de paychek. Maar even goed wist ze nu al dat ze het met niemand anders zou kunnen vinden als met Beqr. Of nou ja, ze trokken elkaars hoofd er tenminste al niet af dus dat was best wel positief. ´Maar ik ga maar eens naar hierover. Dus eh have fun de rest van de avond ofzo?' Grijnsde ze eventjes. Ja, wat moest ze anders zeggen right? Snel genoeg was ze weer opgestaan en was we met de gsm in haar handen naar de deur gelopen, om zo door te steken naar de gang en dan eindelijk zelf in haar nieuwe woonplaats in trok. Time for some dinner!