Hello cold world [&Bear]

Onderwerp: Hello cold world [&Bear] za mei 23, 2015 11:25 pm

Hello cold world

I can't get out, so I'll just make the best of everything I'll never have.

Het weerzien met Belinda was helemaal niet uitgedraaid hoe ze het had gewilt. Ze was er meer kapot van geweest dan dat ze er blij mee was geweest. Dat was inmiddels ook al weer twee dagen geleden, maar even goed voelde ze zich er nog steeds sterker door aangedaan. Ze had zelfs niets deftig meer kunnen zeggen tegen Bear na afloop, was gewoon in de aute gestapt en zodra ze in haar eigen appartementje had gezeten was ze helemaal in elkaar gestort. Gisteren was ze nergens heen gegaan, het enige wat ze werkelijk had gedaan was op de bank hangen met een pot Ben & Jerry’s, een of andere film waarvan ze de helft maar van had gezien omdat ze zodanig had moeten beginnen huilen. Moeizaam haalde ze haar hand door haar haren terwijl ze even kort een blik wierp op de gsm die op de tafel lag. Juist ja, dat was er ook nog. Nog steeds had ze niet gebeld, puur omdat ze geen idee had hoe haar broer op haar zou gaan reageren. Misschien later vandaag of zo. Met een zucht trok ze met haar hand een van de mouwen van haar trui wat naar beneden merendeels omdat ze het toch wat kouder kreeg.

Maar goed nieuwe dag betekende ook een nieuwe start right. Ze moest vandaag gewoon even haar gedachten op nul zetten en vooral niet aan Belinda gaan denken of wat dan ook. Met dat kleine beetje hervonden moed was ze uiteindelijk naar de keuken gelopen. Time for some cooking, want haar maag schreeuwde echt om degelijk eten stiekem. De ingredienten had ze al mooi uit de kasten en koelkast genomen. Het waren wat basics, met een pot appelmoes. Alles liep goed qua koken, helemaal niets vloog in de fik of brande aan terwijl er door de stereoinstallatie de beats klonken van een of ander nummer wat ze niet kende. Uptempo dat wel, iets wat ervoor zorgde dat ze zelf ook wat opgemonterd werd en dus helemaal niet dacht aan andere zaken. Dit ging haar nog goed af eigenlijk. Heel goed zelf. Dit ging haar nog wel lukken. Even lekker koken en dan zou ze er echt wel tegen aan kunnen voor vandaag, misschien kon ze straks nog wel even een wandeling gaan maken om de stad wat meer te verkennen en zo. Nou ja, als Beertje dat goed vond. Want ze wilde hem nu niet meteen tegen haar krijgen door er op haar eentje van door te gaan of wat dan ook.

Maar mooie liedjes duurden niet lang. Toch niet als je naam Laura Clayton was. De klanken die ze al die jaren toen ze vast had gezeten klonken hard door de boxen. Bon Jovi.. It’s my life.. De song waar zij en Belinda vroeger altijd zo wild van waren geworden in hun dormroom, iets wat meestal heel cliche eindigde met hun twee in een kussen gevecht of al springend op het bed. De pot appelmoes die ze in haar handen had gehad en niet had open gekregen gleed uit haar handen en spatte kapot op de grond. Enkele scherven schoten langs haar benen en voor ze het goed en wel door had was er een gil ontsnapt. Met tranen in de ogen staarde ze naar de rommel op de grond. Trillend hield ze zichzelf recht door tegen het aanrecht aan te leunen.

THANKS EMILY @ ATF.

Onderwerp: Re: Hello cold world [&Bear] za mei 23, 2015 11:54 pm

Call Of Duty
Het was moeilijk een balans te vinden tussen het ruimte geven van Laura en het steunen van de vrouw tijdens deze periode en dan nog een keer zijn werk uitvoeren. Hij werd betaald om haar in de gaten te houden en tegelijk te beschermen, maar zonder dat hij zich er eigenlijk bewust van was geweest, had hij een soort vriendschap met haar gesloten. Een vriendschap die het nu moeilijk maakte om professioneel met de situatie om te gaan. Het hele circus was hem nog altijd niet helemaal duidelijk. Ze had er geen woord meer over gesproken, en hoewel hij zijn verslag had gemaakt en opgestuurd had naar zijn baas, was er nog geen reactie gekomen met een verklaring.

Het was al dag twee, en nog steeds had hij niet echt een signaal gekregen dat ze er op uit wou trekken. Daarom was hij onder de douche gaan staan, om even te ontspannen en straks misschien zelf eens te gaan kijken of ze nog iets nodig had. Dan kon hij het best voor haar gaan halen, als ze geen zin had om het appartement te verlaten. Zoals gewoonlijk had hij de deur naar de woonkamer open gelaten, waar zijn apparaten stonden die de data van de warmtesensoren en microfoontjes bijhielden. Dat hij die daar had geplaatst, wist Laura niet. Het was geen kwestie van haar bespioneren, maar het was gewoon veiliger. Net zoals de kleine camera in de gang, die elke bezoeker op de band zette, zodat niemand ongezien binnen of buiten kwam.

Een gil maakte een einde aan zijn rustgevende douche. Geen tijd voor kleren of wat dan ook. Bear sprong de douche uit, greep nog net een handdoek die hij om zijn middel sloeg en vast knoopte. In de korte sprint naar de deur griste hij een pistool met knaldemper en de sleutel van haar appartement van de kast. Hij opende haar deur binnen de seconde, en nog geen 8 seconden na de gil stormde hij het appartement binnen. Met het pistool voor zich uit en zijn vinger naast de trekker liep hij zo snel mogelijk maar op een veilige manier door naar de zitkamer, die naast de keuken lag, klaar om elke dreiging die hij tegen kwam simpelweg uit te schakelen.

Maar er was geen dreiging. Alleen een trillende Laura, die tegen het aanrecht stond te leunen. Zijn blik gleed nog steeds alert door de ruimte. "Ben je alleen?" Vroeg hij zachtjes, nog niet meteen van plan om het pistool te laten zakken.

Onderwerp: Re: Hello cold world [&Bear] zo mei 24, 2015 3:38 pm

Hello cold world

I can't get out, so I'll just make the best of everything I'll never have.

Alsof er net een of ander spook voorbij was gekomen staarde ze nog altijd naar de grond. Laura was echt klaar on een zoveelste zenuwinzinking te krijgen. Fuck deze shit man. Waarom was ze ook naar Belinda heen gegaan in the firsl place. Like, ze had kunnen weten dat dit zo zou kunnen uitdraaien. Laura wist bijna zeker dat haar magie haar niet bedrogen had toen die haar naar het huis had geleid. Het hangertje dat ze haar ooit had gegeven had zich in dat huis bevonden, dat wist ze echt wel zeker. Al was het tegendeel dus bewezen. Maar toch dat kleine stomme beetje hoop had haar overgehaald om te gaan, en nu werd dat gewoon dubbel zo hard terug in haar gezicht gesmeten door zo’n stom simpel nummer. Daar had ze niet op lopen wachten maar dan ook helemaal niet.

Laura ving zelf niet op dat de deur om haar appartement binnen te komen werd opengegooid en daarbij nog eens tegen de muur aan knalde. Voor ze het wist stond ze oog in oog met een halfnaakte Bear en een getrokken pistool. Haar hart bevroos even. Dit had ze al eens meegemaakt, niet het er staat een halfnaakte man in mijn appartement, maar het feit dat ze onder schot werd gehouden. Niet door Bear, en onder heel andere omstandigheden maar ze voelde haart hart nog verder wegzakken. Maar dit was inderdaad Bear, haar bodyguard/vriend ondertussen ookal hadden ze die term nog nooit verbaal gebruikt of wat dan ook, die zou haar met geen vinger aan raken.

Damn wat wilde Laura zichzelf maar al te graag terug vinden. Dan hoefde hij haar tenminste niet zo te zien. Maar het lukte haar niet. Ze had meer zin om zich gewoon in zijn armen te storten en daar een poosje te gaan huilen. Gelukkig was ze nog genoeg bijzinnen om zich daarvan te weerhouden. Kort knikte ze. Bang dat haar stem zou overslaan als ze werkelijk woorden in de mond ging nemen. ‘Het spijt me.’ Besloot ze uiteindelijk zacht te zeggen. Serieus, ze had het echt niet bedoelt om als een volslagen imbeciel te gaan liggen gillen hoor.

‘Ik ben oke. Je kan weer gaan.’ Yeah right, zelfs het kleinste kind zou dat niet geloven. Dus dat Bear zo maar zou weg gaan leek haar niet meteen het geval. Voor een kort moment keek ze naar haar benen. Puur omdat haar aandacht werd getrokken over een dun straaltje bloed. Dat was echt wel de kers op de taart hoor.

THANKS EMILY @ ATF.

Onderwerp: Re: Hello cold world [&Bear] ma mei 25, 2015 4:31 pm

Call Of Duty
Misschien zou het niet zo awkward zijn als hij op z’n minst een broek had aan getrokken. Maar ja, als hij nog de tijd had genomen om die op te rapen, dan waren dat alweer drie seconden die hij verloren was. En in drie seconden kon er echt wel veel gebeuren, wist hij uit ervaring. Drie seconden kon al het verschil tussen leven en dood betekenen, dat had hij helaas ook al een keer ondervonden. Maar nu leek het er wel op dat hij op tijd was, al wist hij natuurlijk nog altijd niet waarom ze gegild had. Daarom hield hij zijn pistool nog voor zich uit, klaar om de trekker over te halen en elke mogelijke bedreiging voor haar veiligheid uit te schakelen. Die bleef echter uit, dus vroeg hij maar zachtjes of ze alleen was of niet. Niks in zijn hele houding of stem duidde er op dat hij in paniek was, om haar niet verder in paniek te brengen of wat dan ook. Dit was zijn werk en hier was hij voor opgeleid, dus hij kon de situatie sowieso aan, wat die ook mocht zijn.

Een korte knik bevestigde dat ze inderdaad alleen was. Ze verontschuldigde zich, maar hij haalde even zijn schouders op. “Maakt niet uit”, Zei hij rustig, waarna hij de veiligheid van het pistool omzette en het naast zich liet hangen. Een beetje bezorgd keek hij haar aan, nog steeds wachtend op een verklaring. ‘Ik ben oke. Je kan weer gaan.’ Zei ze, maar hij geloofde niks van wat ze zei. “Sure, Laura”, Zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. Haar blik gleed naar beneden, en hij volgde hem. Er liep wat bloed langs haar been, en hij bemerkte nu ook de kapotte pot appelmoes bij haar voeten. “Ik weet niet hoe, of waarom, maar dat maakt ook niet uit. Stap voorzichtig hierheen”, Beval hij zacht maar dwingend. Hij stak zijn hand uit om haar te ondersteunen, zodat ze niet uitgleed in het goedje op de grond. Toen ze eenmaal voor hem stond, nam hij haar even vast bij haar schouders. Het was eventjes tijd voor een peptalk, maar hij moest wel mooi in het hoofd houden dat zij geen soldaat was. “Kijk even naar jezelf. Jij draagt letterlijk even de broek hier. Je bent sterker dan dit, sterker dan wat er eergisteren is gebeurd, dat weet ik en dat weet jij diep vanbinnen ook. Je hebt je al door ergere dingen heen geslaan, right? So act like it”, Zei hij, waarna hij nu weer even afstand nam van haar. “Over broeken gesproken, ik ga er denk ik even een halen. Geef me twee minuten okay?” Zei hij, waarna hij naar zijn eigen appartement jogde, de handdoek van zijn heupen trok en een boxershort en een grijze sweatpants aan trok.

Bear kwam terug in het appartement van Laura, met een verbanddoosje in zijn handen. Hij haalde er ontsmetting uit, samen met een pleister. Voorzichtig en met zachte hand liet hij haar op de bank zitten. Ze was er erger aan toe dan hij eerst gedacht had, emotioneel dan gezien. Hij had natuurlijk al geweten dat ze erg van streek was door de gebeurtenissen van eerder, maar dat het zo’n impact had gehad op de jonge vrouw, wist hij niet. Met een steriel doekje veegde hij het bloed weg en ontsmette hij de snee, die gelukkig niet zo diep was. Een pleister volgde, en zo was ze weer helemaal opgelapt. “Gaat het al weer wat beter?” Vroeg hij, niet echt wetend hoe hij zichzelf hier een houding moest geven.

Onderwerp: Re: Hello cold world [&Bear] ma jun 01, 2015 5:14 pm

Hello cold world

I can't get out, so I'll just make the best of everything I'll never have.

Feitelijk was ze er nog steeds niet goed van. Maar even goed zag ze wel in dat dit best een belachelijke reactie was geweest. Serieus, wie ging er nu gillen om een of ander dom nummer? Oke, het was absoluut niet dom maar even goed snapte je wel wat ze bedoelde. Dit was niet de Laura die was gehard in de gevangenis. Nee, dit was weer exact als toen op het moment ze werd gescheiden van Belinda. Een grote puinhoop waar geen einde aan leek te komen. Dat Bear haar in deze staat moest zien was nog het ergste van al. Ze wilde absoluut niet zwak lijken in zijn buurt. Niet dat de man haar er ooit om zou uitlachen of wat dan ook. Maar alsnog, zwaktes tonen was al iets wat ze nooit graag had gedaan. De plotse opkomst van het nummer na wat er was gebeurd, was haar gewoon even teveel geworden. Maar hoe ze dat moest gaan verklaren aan de man die enkel gehuld was in een handdoek wist ze nog niet.

Het maakte voor haar wel uit. Het moment dat hij de veiligheid van zijn wapen weer terug aanzette deed haar zichtbaar goed. Wapens en alles wat er bij hoorde ze was er niet bepaald een voorstander van. Maar ze kon wel begrijpen waarom de man zo naar binnen was komen lopen. Haar geloofwaardigheid was ook even mooi achteruit gegaan want Bear geloofde helemaal niets van wat er uit haar mond kwam. Great, had ze dat er ook nog eens even bij. Een miniem zuchtje gleed over haar lippen toen ze zag dat hij zijn hand had uitgestoken. Geweldig aardig van hem, en hoewel ze zich er echt van wilde overtuigen dat het niet nodig was, was het dat wel. Zachtjes legde ze zijn hand in de zijne en bewoog de vrouw zich heel vlotjes tussen de scherven en de appelmoes heen. Met enige verbazing keek ze even naar Bear wanneer die zijn handen op haar schouders had geplaatst. De peptalk die ze kreeg had ze niet verwacht, helemaal niet. Maar ergens had de man wel gelijk. Al was het dit keer niet zo makkelijk om zichzelf weer te herpakken. Alles wat ze zich de laatste 16 jaar voor haar hoofd had gehouden was in een klap weg geveegd, het enige wat er voor had gezorgd dat ze zich recht had kunnen houden leek nu gewoon even helemaal de grond in geboord. Over zoiets raakte je niet in een, twee, drie. ‘Je snapt het niet.’ Rolde sneller over haar lippen dan de bedoeling was geweest. De comment over zijn broek deed haar mondhoeken voor een moment toch heel eventjes omhoog komen. Als dit alles niet was gebeurd zou ze er waarschijnlijk nog gaan bij staan met een chronometer of zo. Puur om hem uit te dagen en alles. Maar nu, nee haar fut was even helemaal doei.

Niet veel later verscheen Beertje weer terug in haar appartement met een verbanddoos. Juist ja, ze bloedde. Al had ze niet zo veel last van de snee. Gewillig liet ze zich naar de bank leiden en plofte ze daar ook meteen op neer. Bodyguard/verpleger. Ja, ze had het echt wel goed getroffen met hem hoor. Iedereen mocht best wel even jaloers zijn stiekem. Laura vertrok geen spier toen ontsmettingsalcohol de snee proper maakte, waarom zou ze ook? Fysieke pijn kon ze wel aan. Het was alleen dat mentale dat haar op dit moment tegen stak. ‘Bedankt, dit had je niet moeten doen tho..’ Tegen het einde van de zin was haar stem compleet weg gestorven. De vraag die al enkele dagen in de lucht ging viel uiteindelijk. Moeizaam bracht ze haar blik van de grond terug naar zijn gezicht, en dat was het moment dat ze helemaal brak. Serieus, waarschijnlijk was het nog wel hoorbaar dat haar hart eens te meer in duizenden stukjes leek te breken. Het zorgde ervoor dat Laura dingen deed die ze anders nooit deed. Tranen sprongen in haar ogen en voor ze er besef van had legde ze haar hoofd op zijn schouder en brak er een gesnik uit, met hier en daar een kleine piep er tussen. ‘Hoe zou jij je voelen als alles wat je ooit kende plots verdween met een simpele ontmoeting?’ Ergens verdiende Bear wel een verklaring voor afgelopen dagen. Het enige wat ze niet wist was of ze wel bereid was om die aan hem te geven. Mentaal dan..

THANKS EMILY @ ATF.

Onderwerp: Re: Hello cold world [&Bear] do jun 11, 2015 12:11 am

Call Of Duty
Bear wist niet echt hoe hij Laura moest aanpakken, dus deed hij maar wat hij met elke soldaat in zijn compagnie zou doen. Het was wel een waarheid dat hij redelijk goed was in het geven van peptalks. Het leger was niet bepaald de beste plek om mentaal zwakkere mensen in toe te laten, maar sommigen konden niet anders omdat ze familie-eer hoog moesten houden of iets in die aard. Die werden dan wel toegelaten door hun banden hogerop, ondanks dat ze misschien minder scoorden op hun toelatingsproeven. Niet dat hij vond dat Laura een mentaal zwakkere persoon was, maar hij had wel door dat ze even hard gebroken was als de pot appelmoes op de grond. Toch leek zijn peptalk deze keer niet veel uit te halen, iets waar hij zich dan maar bij neer legde. Hij respecteerde het, omdat hij wist dat hij het ook ècht niet snapte.

Wat hij wel snapte, was dat zijn broekloze bestaan even moest ophouden, dus hij jogde naar zijn appartement terug om een joggingsbroek aan te trekken. Hij bracht ook een verbandkoffer mee, zodat hij die lelijke snee kon behandelen. Ze reageerde niet op de bijtende ontsmetting, iets waar hij haar wel wat respectpunten voor gaf. Yeah, in de korte tijd dat hij haar moest bewaken, had ze wel al heel wat respect verdiend tbh. ‘Bedankt, dit had je niet moeten doen tho..’ Protesteerde ze lichtjes, maar hij trok zijn schouders op. "Het hoort hoe dan ook bij mijn werk", Glimlachte hij, al moest hij wel toegeven dat hij dit ook wel meer uit sympathie deed dan gewoon omdat hij er voor betaald werd. Dat zou ze ook wel beseffen.

Zijn vraag was misschien net een brug te ver, want vanaf het moment dat hij het vroeg, begon ze te huilen. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en begon ze te snikken. Sussend legde hij zijn armen om haar heen en trok haar iets dichter tegen zich aan. Oh god, dit was best awkward. Soldaten huilden soms ook wel, maar dat waren geen vrouwen, dus ging troosten er meestal aan toe dat ze een fles whiskey open trokken en die shareden onder elkaar. ‘Hoe zou jij je voelen als alles wat je ooit kende plots verdween met een simpele ontmoeting?’ Vroeg ze, en hij werd even stil. Het was een beetje vergelijkbaar met zijn militaire blunder. Door die ene stomme encounter met die hoge rangs idioot was hij zijn hele carrière kwijt geraakt. "Ik snap je ergens wel. Verschrikkelijk, ja", Mompelde hij. "Maar uiteindelijk moet je wel verdergaan, zelfs als je daarbij een heel groot deel opnieuw moet opbouwen", Vervolgde hij. Yeah, hij had ook een nieuwe job moeten zoeken, en dat was hem mooi gelukt, net zoals hij er van overtugid was dat Laura dat ook zou kunnen.

Onderwerp: Re: Hello cold world [&Bear] zo jun 28, 2015 12:00 am

Hello cold world

I can't get out, so I'll just make the best of everything I'll never have.

Laura glimlachte kort. Al was het maar even. ‘Volgens mij is het gene wat tot jou werk behoort enkel betrokken tot me beschermen tegen mensen van buitenaf of tegen mezelf. Niet doktertje spelen.’ Nah, ze stelde het wel op prijs dat hij dit deed. Gelukkig maar dat hij hier was, zij zou het waarschijnlijk nog niet eens hebben gemerkt. Nee, dan stond ze nu waarschijnlijk nog in de appelmoes of wat dan ook. Maar dat was dus niet het geval. Nee, met handdoek en al was Bear verschenen en had haar eventjes mooi gered daarvan. Maar best ook, ze had geen zin gehad in appelmoes voeten of what so ever. Al vond ze het van zichzelf wel even een prestatie dat ze zich verder niet had open gehaald aan de scherven en alles.

Haar huilbui was even ongepland en serieus ze schaamde zich er nu al voor. Wat moest hij nu wel niet van haar denken? Maar het werd haar teveel, en het werd tijd dat hij ook wist wat er speelde. Dat zou hem vast ook helpen bij zijn werk en alles, al was het de vraag nog maar of hij het zou snappen. Laura had niet verwacht dat Bear ook maar iets zou ondernemen als het ging om haar te troosten, maar de man zat vol met verassingen zo blijkt maar weer. De vrouw haalde huiverend adem terwijl ze zich toch iets of wat beter zetten. Verdomme wat voelde ze zich een grote baby. Was dit hetgene wat er van haar geworden was na die rot ontmoeting? De woorden die ze had gesproken waren er vrij moeizaam uitgekomen, hakkelend zelf.

Zijn woorden deden haar kort op haar wang bijten. Hij snapte het? Ergens wist ze niet of ze dat wel moest geloven. Iemand die dit doorstond, de pijn was gewoon ondragelijk en richtte je uiteindelijk ten gronde als je te zwak was. Iets waar zij zichzelf hopelijk voor kon behouden, maar dat was het gene waar ze zelf geen antwoord kon op geven. ‘Bear…’ Kort schudde ze haar hoofd en keek hem even recht in de ogen aan. ‘Dat grote deel is zowat het grootste deel van mijn leven. Het is hetgene wat me op de been hield toen ik vast zat.. Hoe bouw ik dat terug op?’ Kort streek ze de tranen van haar wangen. Verwachten dat hij haar zou begrijpen deed ze niet, maar ook totaal niet. Het was niet dat hij het niet zou kunnen begrijpen, maar gewoon dat zij ook wel wist dat Bear zich er niet dieper wilde in storten dan het nodig was. ‘Het spijt me, alweer. Het stond vast ook nergens vermeld dat je voor psycholoog moest gaan spelen.’ Laura probeerde haar beste glimlach op te zetten, maar veel meer dan een waterig grijnsje kwam er niet va. Toch sloeg ze heel even kort haar armen ook om hem heen, gewoon omdat, wel ja nee het had niet echt een reden eigenlijk.

THANKS EMILY @ ATF.

Gesponsorde inhoud