Vingers gleden over de wanden van de grot terwijl ze langzaam verder liep. Ze was gefascineerd door deze plek, altijd al geweest. Een tevreden glimlach had zich een weg naar haar lippen gebaand en een vuur leek zachtjes in haar blauwe kijkers te wakkeren zodat ze wat ontdooit leken. Al bij al voelde ze zich hier op haar gemak door de hoeveelheid magie die tussen de rotsen zat. Ze voelde haar sterk en als er iemand haar hier zou komen storen, kon ze gewoon terug naar buiten lopen als ze wilde. Ondanks dat ze hier op haar gemak was, had ze liever niet al te veel gezelschap. Zeker niet in zo’n krappe ruimte. Ze was gewoon geen sociaal persoon en de enige die ze langer dan een uur in haar buurt tolereerde was Loren. Ze kon het gewoon nooit echt met iemand vinden en het frustreerde haar dat er toch altijd wel mensen waren die toch contact met haar wilde zoeken, ondanks dat haar lichaamshouding altijd wel aangaf dat ze geen gezelschap wilde.

De vrouw slaakte een geërgerd geluid toen ze voetstappen hoorde en zonder ook maar te kijken wie het idee had gehad om naar de zelfde plaats te komen als zij, stormde ze de grot uit. Ze had nog net een glimp kunnen opvangen van een verbaasd gezicht op het moment dat ze met grote passen langs beende en haar handen gefrustreerd de lucht in gooide. Zo typisch dat mensen haar juist op dit moment kwamen storen, juist op het moment dat ze helemaal in haar element was. Het vuur in haar ogen was meteen helemaal uitgedoofd terwijl ze zich een weg naar de bergen baande. Misschien dat ze daar wel even alleen kon zijn. Het was een best groot gebied dus was de kans misschien kleiner dat ze iemand zou tegenkomen.

Payton had pas door dat ze haar adem inhield toen haar longen schreeuwden om lucht en snel ademde ze wat raspend in. De wind liet haar bruine lokken achter haar aan waaien terwijl ze steeds dieper de bergen in liep. Ze wist de weg, wist waar ze moest zijn om even tot rust te komen en hoe ze weer verder moest als ze terug naar de stad wilde. Langzaam liet ze zich langs een van de wanden naar beneden glijden en stak haar benen voor zich uit op het moment dat ze een rustig plekje had gevonden. Voor een kort moment sloot ze haar ogen terwijl ze haar hoofd naar achteren kantelde en de wind over haar gezicht liet glijden. Zo zou ze nog wel even kunnen blijven zitten, even terug tot rust komen voordat ze zich weer in de mensenmassa ging mengen.

Een witte snuit stak om de hoek gevolgd door een witte kop, vier poten en een staart. De zwarte ogen van het beest keken onderzoekend naar het gebied. Het beest stond stil en iets aan zijn houding, de manier waarop het keek was anders. Hij leek te intelligent voor zomaar een dier. Met een zachte zucht stapte het verder tussen de rotswanden. Het was duidelijk dat hij hier niet vaker kwam. In tegendeel, het leek alsof het zijn eerste keer was in dit gebied.

Het duurde een eeuwigheid vooraleer Akira uit het grottenstelsel kwam die grensde aan de bergen. Zijn poten deden zeer na dagenlang wandelen. Met een diepe zucht zakte hij door zijn poten. Met een bezorgde blik keek hij naar zijn achterpoot, het zat gezwollen en deed ongelofelijk veel zeer. Zijn wolvengedaante was lomp maar het beschermde hem beter dan zijn mensengedaante. Maar dat was niet genoeg om hem te helpen bij het naar beneden struikelen en zijn poot te verzwikken. Hij wandelde al een dag met die zere poot, het begon zelfs gevoelloos te worden.

Er was geen flits of een waarschuwing, maar van het ene moment op het andere zat er een jongeman in de plaats van de wolf. Zijn ogen keken net als de wolf onderzoekend naar het gebied rondom zich. Zachtjes wreef hij over zijn zere enkel, als mens zag het er erger uit. "Verdomme..." fluisterde hij zacht tegen niemand in het bijzonder. Een verzwikte enkel was een slecht teken. Hij kon zo ten prooi vallen van wist hij veel wat allemaal. Normaal gezien was hij de jager en niet het prooi.
Akira had maandenlang gereisd, hij kwam van een ver land Kurai en had daar alles verloren. Een nieuw begin in een ander land, het had mooi geklonken in zijn gedachten. De reis die nu al een jaar van zijn leven in beslag nam had hem veel bijgeleerd. Hij was er sterker uitgekomen, althans dat hoopte hij. En nu zat hij hier, in een bergachtig gebied die hij niet kende. Wat weinig verschil maakte met de andere gebieden, alles was hem onbekend. Maar hier was het anders, het voelde anders, alsof hij eindelijk zijn doel had bereikt.

De jongen stond voorzichtig op, steunde zachtjes op zijn zere enkel en voelde hoe deze tegensputterde maar zijn gewicht hield. Het was er nauw en zijn wolvengedaante was breed en lomp. “Dan maar zo…” zei hij zacht en ging verder. Na enkele minuten kreeg hij een vreemd gevoel. Zijn zintuigen stonden op scherp en iets zei hem dat hij niet meer alleen was. Akira snoof diep in maar het was niet hetzelfde als wolf, hij kon de verschillende geuren niet onderscheiden van elkaar. Laat staan dat hij ze kan koppelen aan hun oorsprong. Op zijn hoede ging hij verder.

Enkele meters verder was het gevoel sterker. Hij herkende het al was het anders. Warlock. De aura die er hing was anders dan die van zijn oom. Maar langer kon hij er niet aan denken, de aura werd plots een stuk heviger en verdween. Kort daarna flitste er een jongedame voorbij. Hij ving nog een glimp van een paar ogen gevolgd door haar bruine lokken. Ietwat aan de grond genageld bleef hij staan, zijn vingertoppen bloedden van zijn nagels in de wand achter hem te plaatsen.

Akira had eindelijk zijn bestemming bereikt. Het besef kwam er pas nadat hij de vrouw had gezien. Ze was een Warlock, zoveel wist hij zeker. En waar zij waren, waren meestal ook clans. En waar clans waren, waren mensen en shapeshifters. Hij draaide zich om en volgde haar geur. Niet dat het makkelijk was om iemand te vinden in zo’n doolhof, laat staan met een zere enkel. Desalniettemin vond hij haar hogerop. Ze zat neer met haar benen gestrekt, haar hoofd rustend tegen een wand en haar ogen gesloten. Akira maakte een kort grommend geluid. Eenmaal ze bewust was van zijn aanwezigheid stak hij zijn hand op en deed zijn best om vriendelijk te glimlachen. “Hey, ik ben nieuw hier en vroeg me af of…” zijn stem klonk ruw, het was een eeuwigheid geleden dat hij nog tegen iemand had gesproken. Maar dat was niet echt de reden waarom hij plots zweeg. Er hing een sfeer rond de vrouw die hem niet aanstond. Als hij kon dan zouden zijn oren plat gaan liggen.

OOC: owke … eerste post, moet er wat inkomen ^^;