Voorzichtig stapte ze tussen de korrelige rotsen door, uitkijkend waar ze haar pootstappen zette. De grond was hier op sommige stukken minder stevig dan het leek, en kon gemakkelijk afbrokkelen. Haar ijsblauwe ogen straalde een kille emotie uit door de zwarte nacht. Ze was hier eigenlijk alleen op doorreis, maar het lange reizen begon nu toch echt zijn tol te eisen. Haar wit grijze poten trilden van inspanning bij elke stap die ze zette, maar ze was niet van plan hier al te stoppen. Ze had besloten als coyote te reizen en niet als mens. Niet alleen omdat dit voor haar het veiligst voelde, maar ook omdat ze zo zichzelf het beste kon verdedigen. En bovendien had ze al lange tijd niet meer zulke tochten gemaakt.

De doffe gloed van de maan leek de omgeving een zilveren gloed te geven, al kwam er soms een wolk die het licht tegenhield. De steile wanden van de bergen waren moeilijk te betreden, en ze begon het zelf ook door te krijgen dat op deze manier reizen toch misschien niet de beste keuze was geweest. Maar nu kon ze niet meer terug ook, dus ging ze door. Ze besloot dat het voor vandaag wel genoeg was geweest, het was waarschijnlijk al middernacht en ze had ook haar rust nodig. Ze zocht een inham in de berg die groot genoeg was voor wat beschutting tegen de kille wind en liet zich door haar poten zakken. Toen ze eenmaal lag merkte ze pas hoe moe ze eigenlijk was. Ze likte haar vacht schoon van de ruwe, vuile plekken die ze had opgelopen en sloot hierna even haar ogen.

- Micah Rodcill

Mensen bleven wezens die je nooit kon vertrouwen. Micah was zelf niet meteen de persoon die je kon vertrouwen maar er waren ergere mensen. Mensen die je vertrouwd en dan droppen ze je ergens waar je niet moet zijn. De jongen had gevraagd aan een taxi chauffeur om hem naar een bepaalde plek te brengen, maar daar was hij nooit geraakt. De chauffeur had hem wel ergens heen gebracht, maar niet meteen naar de plek waar hij wilde zijn.
Lochfair was niet meteen zijn reisbestemming maar toch had die sukkel van een vent hem daar af gezet en liep hij daar alweer een hele tijd rond. Uit pure frustratie gooide hij het steentje dat hij vast had in zijn handen weg. Het was niet één van zijn favoriete bezigheden en ook het geen dat hij na al die jaren nog steeds het meest vervelende vond. Vaak gebeurde het niet dat hij de weg verloor maar dat kwam ook doordat hij zich normaal in de bewoonde wereld begaf. Hij ging niet zomaar in de bergen rondwalen. Het verste dat hij ging was een bos, maar een bos was net iets minder gevaarlijk dan een berg. Micah had nog net het geluk dat hij bepaalde vormen wel van elkaar kon onderscheiden. Al was onderscheiden een groot woord. Als er iets voor hem stond dan zag hij wel een zwart figuur, niet dat hij er echt een voorwerp van kon maken maar hij zou wel weten dat er wat stond. Het enige wat hij kon hopen was dat er niet ineens een ravijn voor hem was waar dat hij recht in liep.
Met een diepe zucht liet hij zich uiteindelijk door zijn knieën zakken bij iets waarvan hij vermoeden dat het een steen was. Eén hand legde hij even op het object om er zeker van te zijn dat het was wat hij dacht dat het was. Vervolgens ging hij er met zijn rug tegen aan zitten. Nee, hij gaf het op voor dat moment. Micah had al lang genoeg rond gedwaald zonder een andere levende ziel tegen te komen. Om tijd te doden pakte hij telkens een steentje op en gooide die weg, al kon er gerust eens een kever of een ander insect tussen zitten. 'Dit heb je weer goed gedaan. Gewoon geweldig gedaan.' sprak hij luidop, de ergernis en frustratie was heel duidelijk te horen in zijn stem.

---
Ik hoop dat je er wat mee kan .-.

Ook al was ze zo moe, slaap wou maar niet komen. Was het de plek, of gewoon het gevaar dat ze altijd kon worden aangevallen? Ze bleef maar malen in haar hoofd tot ze gek werd van zichzelf. Ze opende haar ogen weer en liet haar kop over haar poten hangen. Ze kon niet tot rust komen, en slaap leek werkelijk onmogelijk op dit moment. Toch zal ze uitgerust moeten zijn voor morgen, aangezien haar reis gewoon verder ging. Het was inmiddels alweer een stuk helderder en de sterren fonkelden lichtelijk tegen de diepblauwe achtergrond. Op momenten zoals deze voelde ze zich toch wel erg eenzaam, altijd in haar achterhoofd houdende wat ze haar familie had aangedaan. En haar vader, die was nergens te bekennen. Misschien was hij haar wel helemaal vergeten, wist hij niet eens meer dat ze bestond. Een lage grom verliet haar keel en ze hees haar smalle lichaam weer omhoog. Haar poten waren nog altijd zuur maar het was al lichtelijk weggetrokken. Haar aandacht werd getrokken door de lichtste ritseling, al was het nog een heel stuk verderop. Het geluid werd steeds duidelijker, gevolgt door een serie van korte tikjes die ze niet goed kon plaatsen. Ze draaide haar oren naar het geluid en luisterde aandachtig. Plots zei een stem iets, en de stem klonk duidelijk geërgerd. Een mens. Ze haalde diep adem en liep in de richting van het geluid. Ze veranderde haar vorm naar mens en zag hoe een jongen, ongeveer haar leeftijd schattend, tegen een steen zat. Toch hield ze een afstand, je wist maar nooit wie je voor je had. "Hulp nodig?'' vroeg ze zo nonchalant mogelijk en staarde even naar de jongen. Ze hield nog altijd haar afstand, het kon zijn dat diegene haar hulp helemaal niet wilde. Maar ze snapte niet helemaal wat iemand hier, als mens, moest doen. Ze had een risico genomen om zo te reizen, maar dat zou ze beslist niet als mens hebben gedaan.

Zodra dat hij ook maar iets naast zich hoorde keek hij opzij met een kleine frons. Een donker vlak dat er eerder niet was geweest stond daar nu wel, enkele meters van hem vandaan. Vaag kon hij het zien bewegen wat dus wilde zeggen dat het waarschijnlijk niets levend was. Voor een men was het echter veel te klein, dus dat kon het al zeker niet zijn. Wanneer dat het begon te spreken drong het wel toch hem door wat het was. Een Shapeshifter. 'Hulp zou handig zijn.' antwoordde hij terwijl dat hij weer recht stond. Een kleine gemaakte glimlach was op zijn gezicht te zien. De reden dat de glimlach niet helemaal gemeend was kwam doordat hij niet echt een reden had om blij te zijn. Hij zetten enkele stappen dichter naar het wezen toe terwijl dat hij het zand dat vermoedelijk aan zijn broek hing eraf klopte. 'Als je al zou kunnen zeggen welke richting ik uit moet om weer een soort van in de bewoonde wereld te geraken zou dat al een grootte hulp zijn.' voor een lange tijd had hij liggen ronddwalen, en zijn gevoel voor richting was ook alles behalve perfect. Met wat geluk zou hij toch geraken waar dat hij normaal heen wou.
Zijn blik was gericht op het wezen dat niet veel verder van hem stond, ondanks dat waren zijn ogen niet echt op iets gefocust. Ergens voelde hij zich best vreemd. Hij was in zeker zin aan het praten tegen een dier en dat was niet iets dat hij dagelijks deed. Zijn voorkeur ging toch echt uit naar mensen, ondanks dat het weinig uit maakten voor hem.

De jongen keek in haar richting, maar leek niet direct haar aan te kijken. Iets aan de stand van zijn ogen klopte niet, maar ze had geen idee wat het was. Hij stond op en liep een stukje in haar richting, en even dacht ze dat ze de verkeerde beslissing had genomen hier te komen. Maar het leek haar niet gevaarlijk om hem gewoon te helpen, dus waarom ook niet? En hij waardeerde haar hulp nu al, zo te horen. Even snoof ze diep door haar neusgaten en nam een rustige houding aan. Hij bleek dus verdwaald te zijn, wat opzich logisch was als je dit gebied niet kende. Zelf was ze ook geen expert, maar met haar dierlijke richtingsgevoel kwam ze echter al een heel eind. "Dat is die kant uit." zei ze en gaf een kort knikje naar het zuiden, maar bedacht toen dat hij het waarschijnlijk niet zag. "Naar het zuiden. Maar mag ik vragen hoe je hier bent gekomen?" mompelde ze en verschoof haar gewicht naar haar rechterpoot. Ze had niet verwacht iemand tegen te komen, al maakte het haar weinig uit. Ze was al 3 dagen alleen. Als coyote tegen een mens praten was alles behalve wat ze gewend was, al snapte hij natuurlijk ook wel dat ze een shapeshifter was. De wind was wel ietsje gaan liggen maar het was nog altijd koud, en de bergen al helemaal.