Let your demons run

Onderwerp: Let your demons run vr okt 31, 2014 11:35 pm

Het was ergens tegen de avond aan wanneer dat de man nog over straat rond liep. Doordat dat winter steeds dichterbij kwam werd het ook vroeger donker en daardoor waren en s'avonds al sneller minder mensen te zien op straat. Mede doordat het sneller donker werd maar ook door het slechtere weer. Elyas had zelf zijn leren jas weer uit de kast gehaald en een dikke zwarte trui. Hij was echt geen winter persoon en had bijna en hekel aan de koude, toch verkoos hij de winter boven de herfst omdat je nooit goed wist wat je in de herfst aan moest doen. Het kon koud zijn maar ook weer warm. Het kon gaan regenen maar ook weer niet. Kortom was het gewoon vervelend weer doordat het veel te wisselvallig was. Elyas vond het gewoon verschikkelijk. Het liefst zat hij thuis binnen maar hij was een sociaal persoon. Hij kon niet voor eeuwig thuis zitten. Binnen en alleen. Dat was gewoon niks voor hem.

Zodra dat Elyas het café binnen was gestapt deed hij zijn leren jas los om die vervolgens uit te doen. Binnen was het warm genoeg dat het had geen zin om die jas nog langer aan te houden. Hij hing het kledingstuk over zijn arm en begaf zich vervolgens naar de toog. Natuurlijk had hij gewoon plaats kunnen nemen aan één van de tafels maar hij had geen zin om te wachten tot iemand naar hem toe kwam. Hij koos liever de snelle manier. 'Eén whisky alstublieft, of doe er maar twee.' zei Elyas met een glimlach op zijn gezicht. De barman knikte even en maakte de bestelling klaar. Hij vulde twee kleine glazen en gaf die nadien aan de jongeman. Elyas nam de twee glaasjes vast en bedankte de man nog eens vooraleer dat hij aan één van de tafels ging zitten. Eenmaal dat hij neer zat zuchten hij kort en het duurde niet lang voor het eerste glas al volledig leeg was en hij het naar voor schoof, weg van hem. Op zich kon Elyas zeer goed tegen alcohol, maar het probleem was dat hij zijn limiet niet kenden, en lieten we zeggen dat hij geen leuke dronken was.
Zodra dat er een nieuwe klant binnen kwam keek de man even op om het figuur te bekijken. Het was ergens een gewoonten van hem. Hij zat altijd met zijn gezicht naar de ingang toe zodat hij kon zien wie dat er binnen kwam. Ondertussen nam de jongeman de tweede whisky vast klaar om die ook leeg te drinken, zijn ogen had hij nog niet van de andere af gehaald. De mouwen van zijn trui rolde hij op want ook de trui begon wat te warm te worden.

--

& Mikey Cadwaller

Onderwerp: Re: Let your demons run za nov 01, 2014 12:12 am

Normaal zou hij nu een avond vrij moeten hebben en die ging hij op een leuke manier doorbrengen ook, in de kroeg. De dokters hadden gezegd dat hij geluk had gehad met zijn neus een paar nachten geleden. Natuurlijk had hij hen niet verteld dat hij tegen een paal aan was gelopen terwijl hij iemand achterna zat. Nee, hij had het verhaal een klein ietsiepietsie beetje veranderd en gezegd dat iemand hem een dreun had verkocht. Natuurlijk had hij die persoon die het gewaagd had om hem te slaan ook nog eens tegen de grond gewerkt, zo een held was hij wel. Nu liep hij dus rond met zo’n wit pleister gevalletje op zijn neus, iets dat zijn uiterlijk helemaal verpestte. Hoe zouden de dames wel niet reageren als ze zijn gezicht zagen? Aan de andere kant kon hij dat heldhaftig verhaal wel uit te doeken doen en ze doen smelten van verliefdheid. Bij die gedachte alleen al verscheen er een grijns om zijn lippen heen terwijl hij zijn jas aantrok en naar buiten stapte. De deur van zijn appartement werd zorgvuldig vast gemaakt zodat zijn buren niet weer zouden kunnen inbreken. Ja, hij verdiende geld met zijn baan als huurling, maar hij kon zich nog altijd geen fatsoenlijk huis veroorloven en een ander appartement zoeken had ook geen zin. Zijn buren vonden het dan misschien leuk om in te breken en trots te melden dat hij zijn deur beter moest vastmaken als hij thuiskwam, maar ze stelden tenminste geen vragen over zijn leven. Ze vragen niet eens wat hij doet als hij er ineens midden in de nacht op uit trok en dat zinde hem wel. Nieuwsgierige buren waren nooit echt zijn ding geweest. Vroeger had hij er wel een paar gehad, maar die had hij ook maar meteen de mond gesnoerd door een heel verhaal op te hangen over een of andere ziekte die hij had opgelopen toen hij in het buitenland op vakantie was geweest. Sinds hij in detail had verteld wat die ziekte juist inhield, hadden ze hem verder toch wel met rust gelaten.

De kroeg om de hoek was eigenlijk altijd wel een van zijn favoriete plekjes geweest om de avond door te brengen. Het was niet ver lopen en meestal was het er wel gezellig. Daarbij kwamen er niet erg veel warlocks en konden ze dus met een gerust hart praten over vanalles en nog wat. Niet dat Mikey dat soort mensen haatte of iets dergelijks, hij werd alleen wat nerveus van ze. Sommigen zouden je met een vingerknip kunnen vermoorden en dat joeg hem ergens wel angst aan. Niet dat hij dat ooit liet merken bij zijn cliënten als ze vroegen om een warlock neer te halen. Hij vroeg er alleen veel meer geld dan hij zou vragen om een shapeshifter het zwijgen op te leggen.
Op het moment dat de warmte van de kroeg hem verwelkomde, wreef hij even in zijn handen om ze warm te krijgen terwijl hij zich een weg naar de toog baande. Het gevoel dat iemand hem bekeek, zorgde ervoor dat hij zijn hoofd wat naar rechts draaide en recht in het gezicht van een man keek. Veel aandacht schonk hij er echter niet aan. Hij had een vrije avond en daar moest hij van genieten. “Het gewoonlijke.” Mikey kwam hier al jaren en bestelde vrijwel altijd hetzelfde waardoor de barman niet eens meer moest vragen wat hij juist wilde hebben als hij binnenkwam. Vanaf het moment dat hij de dubbele cognac in zijn hand had, kon hij de starende blik gewoon niet meer negeren en zonder nog echt iets te zeggen, plofte hij bij de ander aan de tafel neer. “Ik moet het gewoon even vragen: ben je gay?” Hij kon gewoon geen andere verklaring hebben voor die starende blik de hele tijd. “Ik bedoel, je hoeft je daar heus niet voor te schamen ofzo, ik vroeg het me alleen af.”

beste openingszin ever xd

Onderwerp: Re: Let your demons run za nov 01, 2014 12:25 am

Het staren was er, en het viel duidelijk te hard op. Eerst was de man gewoon verder gewandeld maar uiteindelijk had hij zich toch tot Elyas gekeerd. De man kwam bij hem aan tafel zitten zonder eerst te vragen of het goed was. Niet dat je de jongeman ging horen klagen. 'Natuurlijk, zet je maar neer. Het is geen probleem.' zei hij alsof de man eerst had gevraagd of hij daar wel mocht gaan zitten. Voor hetzelfde geld had Elyas nog gezelschap verwacht en dan was de plek die hij open wou houden in beslag genomen. Niet dat dat het geval was maar het had altijd gekund.
De vraag die vervolgens gesteld werd had hij kunnen verwachten, maar dat het zo direct ging zijn overdonderde hem wel even. De meeste mensen moesten er altijd een heel verhaal om binden. Het was net alsof ze schrik hadden om het te vragen omdat ze zo zijn gevoelen zouden kwetsen of zo. Elyas wist niet wat er in de hoofden van die mensen om ging. 'Wauw, zo direct.' antwoordde Elyas rustig terwijl hij het tweede glas ook achterover kapten. Het antwoord erop was een zeer simpele ja en daar schaamde hij zich ook niet voor, maar meeste mensen waren gewoon niet zo direct. Ze zeiden er niet meteen wat over en lieten het er gewoon bij. 'Mooie ding op je neus. Tegen een muur aangelopen?' vroeg hij met een kleine glimlach. Ondertussen speelde hij wat met het glaasje in zijn handen, dat deed hij door het heel de tijd rond te draaien. 'Maar om terug te komen op je vraag, aangezien ik die niet wil ontwijken,' zei Elyas. Hij had de nadruk vooral gelegd op de 'niet' in zijn zin. 'Ja, maar voel je nu totaal niet ongemakkelijk ik ga je niet ineens bespringen als je dat denkt.' hij was altijd wel een vlotte babbelaar geweest, op sommige momenten dan toch. Het hing er gewoon van af hoe hij zich voelde op het moment. Als hij weer terecht kwam in een dipje werd hij liever alleen gelaten en sloot hij zich af van de buiten wereld.

Onderwerp: Re: Let your demons run za nov 01, 2014 11:53 pm

Het was nog niet eerder gebeurd dat een man hem zo indringend aan had gestaard. Of jawel, dat was al wel eens voorgekomen, maar dat waren meestal mannen geweest die graag hun handen rond zijn keel zouden sluiten omdat hij hun leven geruïneerd had. Voor zover Mikey wist, had hij de man nog nooit gezien. Meestal onthield hij wel wiens leven hij juist verwoestte zodat hij best zo ver mogelijk bij die mensen uit de buurt kon blijven. Nee, dit was anders. Een glimlach krulde zich om zijn lippen heen op het moment dat de opmerking van de ander tot hem doordrong nadat hij gewoon was gaan zitten. Leuk dat hij er niet al te veel problemen van maakte. Mikey zat nog geen twee seconden toen hij zijn vraag stelde. Hij was altijd al wel iemand geweest die straight to the point kwam. Hij kon er niet echt tegen als mensen rond de pot gingen draaien waardoor hij het zelf ook niet deed. Als je iets dat andere mensen deden niet leuk vond, moest je het zelf ook niet gaan doen. In plaats van de vraag te beantwoorden, kaatste de ander echter eentje terug. “Tegen een paal,” rolde over zijn lippen als antwoord op de vraag. “Bijna goed.” Hij had geen zin om te liegen op dit moment. Het was niet belangrijk wat de ander nu van hem zou denken. Na vanavond was de kans waarschijnlijk best klein dat hij hem terug zou tegenkomen, al kon het natuurlijk altijd.

En daar was het antwoord op zijn vraag nadat er nog een opmerking was gemaakt over dat hij de vraag niet wilde ontwijken. Eerlijk gezegd begreep hij zo al niet waarom mensen sommige vragen zouden willen ontwijken. Het was toch helemaal geen probleem als je geaardheid anders was dan die van je gesprekspartner, toch? Mikey was in ieder geval niet iemand die anderen voor zoiets kleins bevooroordeelde. Hij had al genoeg meisjes ontmoet die een zogenoemde ‘gay-best-friend’ hadden en hem constant vertelden dat de vriend zo goed was in luisteren en dat hij best gezellig was. Goed, er was dus helemaal niets slechts aan die mensen. “Ik dacht niet echt dat je me zou gaan bespringen, zoiets doe je meestal niet midden in een kroeg.” Mikey grijnsde lichtjes terwijl hij zijn glas cognac leeg dronk en zijn hand uitstak om de barman te wenken. “Daarbij is het niet zo makkelijk om ervoor te zorgen dat ik me ongemakkelijk voel. Wil je misschien nog iets drinken? Rondje van mij.” Hij ging zich amuseren vanavond en het was altijd leuker als je een soort van ‘drinkmaatje’ had. “Mijn naam is Michelangelo trouwens, maar zeg maar Mikey, is misschien iets makkelijker om uit te spreken.”

Onderwerp: Re: Let your demons run zo nov 02, 2014 12:42 am

I'm sorry...

Zijn opmerking over het tegen de muur aanlopen was bedoelde Elyas meer als een grapje, want wie verwonde zich nu ook op die manier. Wanneer de man echter zei dat het geen muur was maar een paal wist de jongeman even niet wat hij moest zeggen. Hij keek hem enkel ongelovig aan met één wenkbrauw opgetrokken. 'Dat maakt het er niet beter op.' zei hij grijnzend. Wat was erger? Tegen een muur lopen of tegen een paal aanlopen? Beide kon je best dom noemen, en zo zag het beeld dat hij in zijn gedachten had er ook uit. 'Die arme paal toch.' zei hij met een korte zucht. Het beeld dat hij in gedachten had bleef zich heel de tijd opnieuw herhalen. Net een kortfilm die opnieuw, en opnieuw en opnieuw afspeelde. Een korte zachte lach kon hij niet onderdrukken. Lachen om je eigen gedachtes was meestal een teken dat het gewoon laat was of dat de alcohol zijn werk begon te doen. In ieder geval was dat zo bij Elyas.
Even haalde de zwartharige jongen zijn schouders op bij de opmerking van de man. 'Misschien niet,' antwoordde hij. Ondertussen schoof hij het andere glas ook van zich weg. Hij had er al heel de tijd mee zitten spelen en als hij verder zou doen zou het nog op de grond belanden. 'maar het hangt er vanaf hoeveel iemand op heeft.' zei hij nadien grijnzend tegen de kerel. Nee, hij had zelf nog niet al te veel op, al had hij best wat rustiger kunnen drinken. De inhoud van de twee glazen gleed gewoon zo makkelijk naar binnen, ondanks dat het niet eens zo heel lekker was. De man had ondertussen al het teken naar de barman gedaan dat hij moest komen om vervolgens te vragen of hij ook nog wat moest hebben. Elyas was net opgevoed, en hij had geleerd dat je iets moest aannemen als ze het je aanboden. 'Waarom ook niet.' hij zou het zeker niet af slaan. De barman bracht nog even een drankje naar een persoon aan een andere tafel voordat hij zich naar de twee begaf. 'Voor mij weer hetzelfde.' hij overhandigde ondertussen de lege glazen al.
De toen nog onbekende man voor hem had zich voorgesteld als Michelangelo, maar Mikey om het makkelijker te maken. Michelangelo klonk als een naam die iemand van de maffia zou hebben, terwijl dat Mikey net zo goed een personage uit een kinderboek kon zijn. 'Elyas, aangenaam.' stelde hij zichzelf op zijn beurt voor. 'Dus Mikey, kom je hier wel vaker?' vroeg Elyas om een verder gesprek te starten.

robb stark

Onderwerp: Re: Let your demons run do nov 06, 2014 9:41 pm

SOME LEGENDS ARE TOLD

SOME TURN TO DUST OR TO GOLD BUT YOU WILL REMEMBER ME

Mikey trok een gezicht toen de man meer medelijden met de paal dan met hem leek te hebben. Oh well. Het was nu niet dat hij echt medelijden nodig had. Er waren nooit echt mensen geweest die met hem meevoelde als er iets gebeurd was, dus hij zat er niet echt mee in. “Ja, ja, je hebt nu wel genoeg laten merken dat het wel grappig is.” Zijn toon klonk licht verontwaardigd terwijl hij zijn armen op tafel over elkaar sloeg. De reactie die hij kreeg over zijn opmerking dat je iemand anders meestal niet besprong in het midden van een café zorgde ervoor dat de man zijn wenkbrauw optrok. “Dus als je nog een paar van die glazen opheb, zou ik eigenlijk moeten maken dat ik wegkom,” sprak hij terwijl hij naar de twee lege glazen keek. Dat hield Mikey echter niet tegen om nog wat drank te bestellen. Hij zou de ander wel van zich af kunnen slaan als dat nodig was. Echt niet dat hij zich vanavond voor zoiets zou inhouden. Hij was naar hier gekomen om lol te trappen en hoe kon je nu beter lol trappen dan met een grote hoeveelheid alcohol in je bloed. Misschien dat hij er deze keer wel voor moest zorgen dat hij niet random zou veranderen. De vorige keer was er bijna iemand op hem gaan staan omdat hij als dier zo klein was.
Mikey stak vier vingers op om aan te geven dat de barman vier glazen whiskey zou mogen meenemen, twee voor hem en twee voor de ander. De man knikte ven toen de ander zich voorstelde als Elyaz. Goed, dan kon hij nu tenminste een naam bij dat gezicht plakken. Elyaz was in ieder geval veel makkelijk te onthouden dan zijn eigen naam, vandaar dat hij er gewoon een afkorting van had gemaakt. Wie zou het ook volhouden om constant Michelangelo te zeggen? Iedereen zou het automatisch afkorten als Mikey of Mike, dus stelde hij zich tegenwoordig ook maar zo voor. “Ik kom hier op mijn vrije avonden, avonden die eigenlijk bitter weinig voorkomen als ik er nu zo aan denk.” Op de een of andere manier waren zijn doelwitten vooral ’s avonds actief, tenzij hij achter de belangrijke mensen aan moest natuurlijk. Voor Mikey zelf maakte het niet echt uit of zijn doelwitten echt iets gedaan hadden of niet. Zolang hij zijn geld kreeg was alles best voor hem. “En jij? Ben jij zo het soort persoon dat geregeld in een kroeg te vinden is?”

Gesponsorde inhoud