Door de gangen van het grote kantoorgebouw weerklonk het geluid van regen. Het gebouw bestond grotendeels uit ramen en de regen kletste er ongestoord tegen aan. Zorgend ervoor dat de uitzicht op de stad een mengelmoes was van regendruppels en vervormde gebouwen. De vierde verdieping van het gebouw was in beslag genomen door grote vergader ruimtes die rondom een algemeen stuk op de vloer zaten. Het algemene stuk bevond zich in het centrum van de verdieping en was smaakvol ingericht met luxe lederen banken en een paar tafels met minimalistische decoraties. Naar het noorden toe kon je door de grote ramen de stad zien. Op een kamer na kon je in alle vergader ruimtes naar binnen kijken, stuk voor stuk hadden ze glazen wanden en glazen deuren die een typische look gaf van een rijk bedrijf. Twee van de vier vergader ruimtes waren ook inderdaad in gebruik voor zakelijke vergaderingen. De anderen waren leeg en met de grijze bui die er hing, zag het er somber en verlaten uit.

Vance had zich op de stalen leuning -die een paar centimeter van het raam af stond- geplaatst, bovenlichaam gedraaid en zijn ogen gericht op de stad. De straten waren bedekt met paraplu’s, auto’s en taxi’s. Van vele gebouwen stonden de lichten aan en ook al was het midden op de middag, het leek hierdoor wel of het al rond een of uur of zes was. Tussen zijn duim en middelvinger draaide hij zijn zwarte iPhone, geduldig wachtend tot zijn partner klaar was met de vergadering. Hij had ervoor kunnen kiezen om deel te nemen aan de vergadering, maar liever wilde hij zijn tijd gewoon op de vloer vertoeven. Ook al was het een enigszins koele en lege ruimte, hij vond het minimalistische wel fijn. Een paar keer had hij doelloos op zijn mobiel een paar applicaties geopend, waaronder zijn berichten en bij het openen ervan, kwam er een lijst van naam langs met de laatste berichten. Op een paar moest hij nog reageren en eentje was leeg. Hij opende het gesprek met Eevy, een paar dagen geleden had hij zijn oude telefoon aan haar gegeven. Met enkel als bedoeling om contact te houden of als er iets zou gebeuren. En al had hij kort uitgelegd hoe het werkte, hij had zo zijn vermoeden dat ze er nog niet echt mee kon omgaan. Ach, zolang ze door had hoe ze moest bellen mocht er iets zijn.

14:16

Friday 7 November

Eevy

14:16

Fri, 7 Nov 14:16

Hey, ik ben klaar met werk voor vandaag. Als je wilt kun je langskomen of heb je liever dat ik naar jou toe kom? Vance

THANKS TO LOUIS AT SHINE!

Zijn vingers bewogen snel over het scherm en kort staarde hij naar het berichtje. Zou hij het versturen of niet? Hij had haar het apparaat gegeven voordat ze terug ging naar Hickory, misschien had ze helemaal geen behoefte aan om hem weer te zien nadat ze kort had gelogeerd in de stad. Hij kon zich voorstellen dat ze hem nu associeert met de stad. Toch drukte hij met zijn duim op ‘verzenden’. Hij liet het zwarte apparaat weer in zijn broekzak glijden en draaide zich tegelijkertijd om. Van achter hoorde hij al de deur van een vergaderruimte open gaan. Zijn partner had tevreden naar hem geknikt. Er werden zowel verschillende rollen met tekeningen als woorden gewisseld. Nadat de man hem kort gebrieft had over de vergadering, namen de twee weer afscheid van elkaar en begaf Vance zich richting de lift. Buiten had hij zijn paraplu uitgeklapt en liep hij richting de ondergrond om de trein te pakken. Om terug naar huis te gaan of om de afstand naar Hickory te verkleinen.

De stad bruiste weer eens van het leven en het was een routine geworden, het naar huis toe gaan. Vanuit het gebouw moest hij naar het drukste gedeelte van de stad lopen, richting het grote kruispunt waar de dichtstbijzijnde trap was die naar de underground zou leiden. De spiralentrap waar hij Eevy voor het eerst was tegengekomen. Wellicht niet op de meest ‘normale’ manier, maar het was in ieder geval een ontmoeting om moeilijk te vergeten. Althans om niet snel te vergeten. Ze was sowieso geen figuur om snel te vergeten, qua uiterlijk en gewoon hoe ze was. Het was ook geen dagelijkse situatie om een shapeshifter tegen te komen in de grote stad, zonder schoenen. Ondanks de aparte ontmoeting, was hij wel blij dat het was gebeurd, als hij de metro gewoon had kunnen halen dan waren ze nooit elkaars pad gekruist.

Zijn vingers omsloten steviger om de handvat van de paraplu, er stond een redelijk stevige wind gepaard met grote regendruppels die uit de hemel vielen. Veel paraplu’s van de mensen voor hem bezweken door de harde wind. Hij versnelde zijn pas maar, daar beneden zou hij in ieder geval wel droog blijven. Van ver kon hij de trap al zien naderen en door het lawaai van het verkeer verdronk het geluid van zijn mobiel. Niets horend, klapte hij zijn paraplu in en liep hij de trap af. Weliswaar met een rustiger tempo aangezien de trap nogal glad was van alle regen. Hij kon het ‘vertrouwde’ geluid van de treinen al horen, nog een paar treden en hij zette voet op het perron. Pas wanneer hij het apparaat uit zijn broekzak viste, zag hij het berichtje van Eevy. ’Niet overleef.’ Kort krulden zijn mondhoeken omhoog tot een grijns, ze was nog niet gewend geraakt aan de stad. Uiteraard snapte hij het wel, dat gaat niet zo in een paar dagen als je jaren lang Hickory gewend bent.

14:47

Friday 7 November

Eevy

14:47

Fri, 7 Nov 14:47

Oké, dan zie ik je daar.

THANKS TO LOUIS AT SHINE!

Dit keer drukte hij wel direct op verzenden, zonder te aarzelen. Hij had er helemaal niet overgedacht over het antwoord dat hij verwachtte. Nja, misschien een beetje. Hij had vaag gelijk dat ze liever niet naar de stad toe wilde komen. De reden kon zijn dat ze geen zin had in de drukte of misschien iets anders. Hoe dan ook, hij vond allebei eigenlijk wel prima. Het gedeelte waar zijn appartement stond was toch rustiger en doordat hij het zelf had ingericht, was het een plek waar hij zich echt thuis voelde. Wat eigenlijk ook wel bijzonder voor hem is, aangezien hij een groot deel van zijn jeugd in de bergen heeft doorgebracht en zich meer thuis voelde in de natuur. Maar nu ging hij eens een keer naar Eevy toe en dat zou de eerste keer zijn. Hoe zou ze ‘wonen’, hoe zal haar ‘bed’ eruitzien en haar dagelijkse maaltijden. Ze was onder de indruk van het eten in het restaurant, niet zijn kookkunsten want die waren niet te vreten. Het afhalen van eten was dan ook een beetje de routine geworden die paar dagen. Zijn nieuwsgierigheid werd weer geprikkeld, maar hij wilde niet met de deur in huis vallen. Ze hadden afgesproken aan de rand van het bos, misschien zouden ze niet eens naar haar slaapplek gaan. Dat vond hij ook prima, hij snakte wel weer naar gezelschap, zijn appartement voelde enigszins leeg aan wanneer ze was teruggegaan. Hij had het nooit beseft dat je aan zoiets zo snel kon wennen.

De bui was enkel lokaal en zodra Vance de natuur kon zien was het droog. De stad raakte steeds verder weg en verdween uiteindelijk achter de horizon. Het duurde echter niet lang voordat de trein stopte bij een klein perronnetje. Verder ging hij niet, want verder liep er ook geen spoor, enkel natuur. Vance greep zijn vertrouwde rugzak, gevuld met uiteraard alleen het essentiële. Hij stapte uit de trein en kon van een redelijk afstand de rand van het bos al zien. Met een rustig tempo liep hij die richting op en zo langzamerhand kwam het groen hem tegemoet. Direct voelde hij verschillende vibraties van dieren, hij had gebukt om zijn schoenen uit te doen en om zijn voeten op de aarde te plaatsen. Wellicht kon hij vanaf hier Eevy wel voelen, ze was lang genoeg bij hem geweest en hij kon haar gewicht en manier van bewegen nog onthouden. Hij kreeg echter niets door, waarschijnlijk was ze nog niet in de buurt. Hij liep iets dieper het bos en direct voelde hij een bekende vibratie. Wanneer hij zijn hoofd draaide kon hij haar zien zitten, van de zijkant als het ware en ze had haar blik naar de stad toe gericht. Hij was echter niet zichtbaar vanwege een redelijk hoge struik, een paar stappen zette hij dichterbij en kort schoot hem een ideetje te binnen. Hij moest wel stil zijn, hij ging er vanuit dat haar zintuigen beter waren dan de zijne qua gehoor in ieder geval. Langzaam zakte hij op zijn knieën en zo stil mogelijk. Zijn vrije hand op de grond plaatsend en zijn blik op Eevy gericht, ze zat precies in het gras dus dat kwam goed uit. Kleine groene stengeltjes doken op uit de grond rondom Eevy en met een rap tempo –voor de natuur althans- begonnen ze te groeien, sommige stengels wisten zich om haar vingers en armen te groeien. Knopjes vormden en bloeiden uit tot bloemen met natuurlijke en onnatuurlijke kleuren. Binnen no time was ze omringt door bloemen. Tevreden had hij geknikt, yep een masterpiece. Met een grijns bewoog hij zich van de struik vandaan om naast haar te gaan zitten. ’Mis je de stad al?’
.

De teerheid van de najaarslucht was duidelijker te voelen in het bos. Er stond een zacht briesje die opgevat zou kunnen worden als niet zo koud, want de temperaturen waren momenteel niet verrassend koud. Vance daarentegen was een redelijke koukleum en had in tegenstelling tot Eevy die blote ledematen had, wel gewoon een lange broek, t-shirt en een grijze vest aan. Weliswaar had de vest een rits dus die kon hij makkelijk aan, uit of open en dicht doen. Momenteel was de temperatuur oké, misschien een beetje aan de frisse kant. Voor Vance dan, zijn vest had hij de hele trip aangehouden, wel open. Hij kreeg het al koud bij het zien van Eevy's blote armen en benen. Maar zij was dit nu meer gewend dan hij, misschien begon hij toch langzaam in een stadsmens te veranderen. Zij in ieder geval niet, ze had grijnzend geantwoord. En hij had ook geen ander antwoord verwacht. Over de bloemen knikte hij kort met een kleine glimlach. Dat deed hij vroeger wel vaker bij mensen, meestal bij zijn mentoren wanneer ze aan het mediteren waren. Ze deden alsof ze hem nooit opmerkten, uiteraard hadden ze zijn aanwezigheid wel gevoeld. Zij konden altijd mooiere en grotere bloemen maken. Vance nu ook, maar zelden deed hij dat.

Wanneer ze plots over haar rug begon, wierp hij een blik op haar rug. Dat hij dat niet eerder had gezien, ze had een lelijk schaafwond die voor problemen zou zorgen als ze het niet goed zou verzorgen. Afgekeurd had hij zijn hoofd geschud, iets erover zeggen kon hij niet echt doen. Dit was tenslotte haar leven en dit was ze waarschijnlijk ook gewend. 'Kom.' Had hij alleen gezegd terwijl hij op stond en Eevy ook overeind hielp. Zijn schoenen had hij met de veters aan zijn rugzak gehangen zodat hij nu beide handen vrij had. Met zijn voeten kon hij een dicht bijzijnde beekje voelen.

Bij het beekje had hij zijn rugzak neergezet op de grond, zijn handen van te voren gewassen en was hij op zijn knieën in het gras gaan zitten. Hij had met zijn hand op het gras voor zich getikt als teken dat ze voor hem moest gaan zitten. In een binnenvak van zijn rugzak haalde hij een verpakt gaasje eruit. De verpakking scheurde hij open en het gaasje maakte hij nat met water. Eevy's shirt had hij omhoog gerold. 'Kan gaan prikken.' Het gaasje haalde hij over haar schaafwond heen om zand en ander viezigheid eruit te halen. Zorgvuldig maakte hij elk klein stukje van de wond schoon. Hij kon zich enigszins voorstellen waar ze mee bezig was. Waarschijnlijk jagen en de wond duidde erop dat ze ergens langs is geschaafd en nog best hard ook. Maar hij wilde zich er niet mee bemoeien of iets dergelijks, ze wist toch wel beter. In stilte had hij de wond schoongemaakt, in zijn rugzak zat ook nog iets van jodium die hij over de wond smeerde. Verbinden zou een beetje lastig worden en een pleister om de hele wond te bedekken had hij ook niet. 'Voorzichtig zijn en goed schoonhouden.' Had hij haar uiteindelijk maar aangeraden. Het beschikken over een helende magie kon op sommige momenten toch nog best handig zijn. Al had hij momenteel geen behoefte aan om er weer nieuwe magie bij te leren. Vance stopte het gaasje terug in de verpakking en gooide het propje in zijn rugzak, die zou hij thuis wel weer weggooien.

Vance had zijn rugzak weer naast zich gezet en hij had zich een kwartslag omgedraaid om zijn voeten in het beekje te zetten. Het water was koud, maar het voelde toch wel oké aan. 'Wat doe je zo de hele dag?' Vroeg hij uiteindelijk terwijl hij in zijn rugzak wat grabbelde. Hij haalde er uiteindelijk een banaan uit, hij had toch wel honger gekregen onderweg. Hij schilde de banaan en 'brak' hem doormidden. Tegelijkertijd nam hij een hap van het overgebleven helft en bood het gebroken stuk aan Eevy.

Gedurende de ‘behandeling’ was Eevy stil en kalm gebleven, ze stribbelde ook niet tegen wanneer hij haar shirt omhoog had gerold, ongevraagd weliswaar. Het scheelde ook wel dat enkel haar rug zichtbaar was, maar toch, veel hadden zich waarschijnlijk ongemakkelijk gevoeld. Uiteraard was het schoonmaken ervan ook wel noodzakelijk en kon het ook niet op een andere manier. Het was natuurlijk ook een ander verhaal als hij zich ongemakkelijk had gevoeld. Maar hij had niets anders aan gedacht dan het goed verzorgen van de wond. En nadat hij zich een kwartslag had gedraaid had Eevy dat ook gedaan. Vance legde de bananenschil in het gras en luisterde naar haar antwoord. Een beetje zoals hij zelf: Opstaan, eten en werken. Het was een soort dagelijkse routine en ook in de stad kon dat nog wel eens saai zijn. Dus op die manier was hij wel weer blij om hier te zijn of in ieder geval ergens anders.

Direct werd zijn nieuwsgierigheid geprikkeld door haar voorstel. Het zien van waar ze woonde zou een groot deel van haar 'vrijgeven'. En het leek wel eerlijk want ze had ook zijn appartement gezien en was daar een tijdje gebleven. Hij wilde haar echter niet om dat 'onder druk zetten'. Niet iedereen was zoals Vance en had dus totaal geen problemen mee om mensen heel gauw zijn thuis te laten zien. Sommigen vinden het fijner om geen bezoek te krijgen of iets dergelijks. Wellicht voelde Eevy een verplichting om het te doen. En nog voordat ze kon gaan lopen had hij haar bij haar pols -niet zo ruw als bij de metro- gepakt. Hij zette een stap dichterbij zodat ze hun blikken konden kruisen. 'Je moet je niet verplicht voelen om het te laten zien.' Een glimlach lag op zijn lippen en hoewel hij inderdaad graag had willen zien hoe ze woonde. Wilde hij er niet voor zorgen dat ze zich schuldig moest voelen of dat ze hem maar ook iets tegoed hield. Het was inderdaad in de meeste gevallen geven en nemen, hij wist alleen heel goed dat Eevy nooit van hem zou profiteren. En dat hij daar zeker van was, was genoeg om haar van niets kwalijk te nemen. Al had ze wel naar hem gegrijnsd wanneer ze het voorstelde. Maar het ging niet alleen om dit, het was meer algemeen en over alle dingen die hij voor haar had gedaan. Het waren namelijk ook grotendeels zijn keuzes, hij kon er natuurlijk ook voor kiezen om haar bij wijze van spreken te laten stikken. En dat was mede door zijn normen en waarden en het feit dat hij wellicht in een korte tijd om Eevy is gaan geven. Wat misschien vreemd is in een paar dagen. Maar soms heb je mensen die je ontmoet waarbij je gelijk het idee hebt dat je ze kunt vertrouwen.

Meh, sorry beetje flut ;u;

Gedurende de tijd dat Vance haar vast had, hing er een redelijk serieuze blik in zijn ogen die algauw verzachtte wanneer ze zich los wurmde. Even was hij vergeten dat hij haar langer vast had dan nodig was. Hij wilde haar enkel tegenhouden van het weglopen van hem. ‘Ik doe niks omdat ik het verplicht ben.’ En ze glimlachte en instinctief schonk hij haar een kleine glimlach terug. Ze mocht misschien hulpeloos lijken in de stad, maar buiten dat en hier in de natuur bewonderde hij haar afhankelijkheid. Ze straalde het uit en naast haar uitzonderlijke uiterlijk vanwege haar witte haren en huid, maakte dat haar ook mooi. Niet denigrerend naar het vrouwelijke geslacht toe, maar sterke vrouwen kwam hij zelden tegen. In zijn jeugd en eigenlijk gewoon in zijn hele twintig jarige bestaan, heeft hij alleen mannen aan de leiding gezien. Zijn vader, zijn mentoren, zijn huidige collega’s en zakenpartners. Het was ‘verfrissend’ en daar hield hij wel van, verandering en geen standaard iets. Het bleef zijn nieuwsgierigheid prikkelen, hield hem op zijn puntje van zijn stoel en zorgde ervoor dat hij niet gauw zijn interesse verloor. Niet dat hij zijn interesse snel zou verliezen in Eevy, ten slotte kenden ze elkaar maar net. Maar in een paar dagen kon je al snel uitvogelen hoe de ander in elkaar zat en naast het feit dat ze haar geheugen kwijt is van voor de ceremonie is ze nog steeds af en toe een raadsel.

Wanneer ze een stap dichterbij hem zette, wilde hij automatisch een stap achteruit doen, maar ze weerhield hem door zijn hand vast te pakken. Vance had weinig keus dan haar recht in haar fonkelende ogen te kijken. Ze stond zo dichtbij dat hij bijna geen spier durfde te vertrekken. Zijn rug was zoals gewoonlijk kaarsrecht en zijn houding neutraal, maar gewend aan zo’n ‘confrontatie’ was hij niet. Het maakte hem licht ongemakkelijk en hij wist niet of het kwam doordat er gewoon iemand in zijn personal space stond of juist omdat Eevy het was. Tijd om erover na te denken kreeg hij echter niet, hij voelde hij zijn schouders lichter werden nadat ze zijn rugzak had gepakt. En als het ware werd hij meegesleurd langs bomen en van het pad af. Hij volgde haar maar klakkeloos, proberend haar bewegingen te volgen, wat er waarschijnlijk minder gracieus uitzag dan hoe Eevy het deed. Pas wanneer ze tot een halt kwam en hij zijn rugzak weer overhandigd kreeg, wist hij zijn spieren weer te ontspannen. Als automatische zwiepte hij zijn rugzak met een soepele beweging weer op zijn rug. En terwijl Eevy in gras plofte, bekeek hij de plek en nam hij een minuutje om de omgeving op zich te nemen, te observeren. Verwachtingen had hij eigenlijk niet en dus was er geen geval van ‘had iets anders verwacht’ of ‘precies wat ik dacht’. Het was een open plek, die bijna perfect was uitgekozen qua ligging. Aan de rand van het bos met een grot, omringd door bloemen. Het deed hem zelfs denken aan zijn eigen huis, weliswaar hoger gelegen in de bergen en qua omvang ook veel groter. Maar de omgeving eromheen was bijna precies hetzelfde.

Met een doffe klap liet hij zijn rugzak in het gras belanden en even liep hij een rondje om de open plek volledig te bekijken. Het was ook echt rustig en kalm hier, de vibraties die hij doorkreeg voelden zwak aan en nadat hij alles volledig had bekeken, richtte hij zich weer op Eevy. ’Mooi, hier zou ik me ook wel thuis kunnen voelen.’ Tussen zijn rugzak en Eevy in had hij nog een gat overgelaten waar hij zelf kon gaan zitten en plofte naast haar in het gras. ’En daar binnen slaap je?’ Vroeg hij om bevestiging terwijl hij naar de grot keek, die ondanks het feit dat het een grot is er toch gezellig uit zag. Hij wist hoeveel mensen er niet aan moesten denken om in een grot te slapen. Vochtig, donker en meestal huist er een gevaarlijk beest in. Het stereotype idee van een grot en eerlijk gezegd had hij ook zo’n beeld voor zich als ze had verteld dat ze in een grot sliep. Of was het misschien een vrouwendingetje dat ze de grot gezellig had gemaakt. Even wierp hij een korte blik op Eevy, nah, zal wel gewoon moedernatuur geweest zijn.