Het was aan het einde van de middag toen Loren door de supermarkt liep. Ze had haar zwager gevraagd om te komen eten, alleen was ze het gehakt vergeten voor de lasagne. En dat was natuurlijk wel het belangrijkste wat er in moest. Zoiets kon je namelijk niet makkelijk vervangen. Terwijl ze door de gangen van de supermarkt ging liep ze haar blik over de schrappen gaan. Een wijntje was trouwens ook wel lekker bij het eten en misschien kon ze bier mee nemen voor Xavier. Dat dronk hij waarschijnlijk liever dan bier. Eenmaal meer in haar mandje dan ze van plan was liep ze naar de kassa. Daar betaalde ze en liep vervolgens snel naar haar auto. Ze stapte in en reed gehaast naar haar huis toe die ze samen deelde met een huisgenootje Payton die voor vanavond de deur uit was. Ze wou niet dat haar huis genoot ook maar iets van Liesel af kwam te weten. En natuurlijk had Loren ook geen idee of Xavier daar over zou beginnen. Ze hoopte echter van niet. Eenmaal thuis ging ze snel verder met koken. Zodra de schaal in de oven stond maakte ze een salade en besloot er ook stokbrood er bij te doen. Gelukkig had ze een oven en een combi magnetron. Zodat het stokbrood daar in kon. Zodra alles in de oven stond ruimde ze de keuken op en dekte de tafel. Vervolgens plofte ze neer op de bank en keek wat tv wachtend op het stokbrood, zodra die klaar was haalde ze het uit de combi magnetron en sneed het stokbrood in stukjes. Net wanneer ze alles in de schaal deed hoorde ze de deur bel gaan. Dat moest Xavier wel zijn. Loren liep snel naar de deur toe en deed hem los. "Hey, kom binnen." Sprak ze. Zodra hij binnen was gaf ze hem een kus op zijn wang wat ze altijd al gedaan had en sloot de deur. Het was echter lang geleden dat ze alleen met Xavier was geweest. Zij zelf kon het niet aan om hem vaak te zien na de dood van Liesel. En anders om misschien ook. Als je niet beter wist dat Liesel ouder was dan Loren dan zou je gedacht hebben dat het een tweeling was. Zo erg leken ze op elkaar. "Biertje?" Vroeg ze terwijl ze al naar de keuken toe liep en de koelkast los trok.

Tag: Xavier

Xavier is nooit echt een familie mens geweest. Gelukkig maar dat hij toen der tijd met Liesel getrouwd was, want ondanks dat zij veel van haar zus hield zaten ze nooit elke zondag op de koffie. Gelukkig niet zeg, Xavier zou dat niet kunnen. Hij wou gewoon door het leven kunnen gaan en staan zonder enige verplichtingen. Je kon wel zeggen dat hij en Liesel perfect waren voor elkaar en toch was dat allemaal zo fout afgelopen. Echt snel liep hij niet, elke stap die hij maakte zat een herinnering aan vast. Misschien moest hij zich gewoon om draaien en gewoon terug gaan naar waar hij thuis hoorde. Nergens. Zachtjes beet hij op zijn onderlip toen hij uiteindelijk de deur had bereikt waar hij moest zijn. Hij stond daar maar een beetje. Af en toe keek hij op zij. Misschien was het vergeten dan zou ze gewoon een normale avond hebben zonder Xavier en dat zou een hoop awkward en stil vallende gesprekken voorkomen. Toch kon Xavier het niet maken om niet aan te bellen. Hij kende Loren ze vergat dit soort dingen niet. Hij belde aan en het duurde ook niet lang voordat er open gedaan werd. Xavier moest moeite doen om zijn kaak niet te laten zakken. Loren leek precies op Liesel en dat maakte alles nog wat moeilijker voor hem. "Hey, kom binnen." Xavier zetten een glimlach op en wandelde met haar mee naar binnen.

Hij trok zijn jas uit en hing die aan de kapstok. Xavier liep Loren achterna de woonkamer in. Zijn ogen gleden door de woonkamer. Zo te zien had ze het goed, daar was hij dan ook heel blij mee. Ze zag er ook goed uit moest Xavier toe geven, heel goed. "Biertje?"
'Ja is goed.' Zei hij met een glimlach en ging zitten op de bank. Wat moest hij zeggen? 'Hoe gaat het met je?' Dat was een neutrale vraag op zich. Dat was een prima vraag om de avond mee te beginnen.

Terwijl ze voor de koelkast wachtte op een antwoord keek ze nog snel even naar de oven. Zo te zien hoefde de lasagne nog maar een kwartier in de oven te staan en daarna zouden ze aan tafel kunnen. Ja is goed.' Hoorde ze de stem van Xavier uit de woonkamer zeggen waar door ze een biertje pakte plus de fles wijn. De koelkast duwde ze met haar elleboog dicht waarna ze het bierflesje opende en vervolgens een wijntje voor der zelf in schrok. De fles verdween terug de koelkast in waarna ze het wijn glas en het bier oppakte en naar de woonkamer liep. Even bleef ze staan toen ze zag dat hij op de bank was gaan zitten. Een gemaakte glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze haar voeten dwong om te lopen. Zodra ze bij de tafel was zette ze haar glas kort neer zodat ze twee filters kon pakken en die voor Xavier neer legde en op een stoel tegen over hem. Vervolgens zette ze het flesje en haar glas op de plek voor ze ging zitten.

'Hoe gaat het met je?' Even bleef ze stil terwijl Loren nadacht over een antwoord. Het was natuurlijk wel een redelijk normale vraag maar ze wou niet dat ze misschien dingen zou zeggen die hij verkeerd op zou vatten. "Het gaat goed." Begon ze waarna ze een slok van haar drinken nam en hem aan keek. Natuurlijk kon ze nu nog veel meer zeggen. Natuurlijk het goede nieuws dat ze foto's maakte voor een natuur blad en ook privé in gehuurd kon worden als mensen bijvoorbeeld familie foto's in de natuur wouden hebben etc. Of dat ze nu samen met een huisgenoot woonde omdat het ander veel te stil was. Of ze kon natuurlijk ook de waarheid vertellen dat het eigenlijk helemaal niet zo goed met haar ging. En dat dit al zo was na de dood van Liesel. Dat ze nog altijd elke nacht de beelden voor haar zag hoe zij samen met Xavier haar zus gevonden had. En hoe moeilijk ze het vond om een foto van liesel in haar huis te hebben. Laat staan een foto van haar zelf omdat die te veel op een foto van liesel zou lijken. Loren nam weer een slok van haar drinken en probeerde ongemerkt diep adem te halen. De waarheid ging ze in elk geval nooit vertellen. "En hoe gaat het met jou?" Vroeg ze terwijl ze zich wat verschoof op haar plek en hem aan keek.

Ondanks dat Xavier het niet awkward wilde maken werd het hem toch behoorlijk moeilijk gemaakt. Hij keek wat in de kamer rond, observeerde de spullen die hij wel kende. Sommige spullen in de kamer waren van Liesel geweest andere kende hij al van Loren toen hij haar hielp met verhuizen hier naar toe. De tijd leek zolang geleden, maar in werkelijkheid was dat nog maar een paar jaar geleden. Hij nam de bier aan die hij van Loren had gekregen en bedankte haar glimlachend. Het had allemaal zoveel erger gekund hield Xavier zich altijd voor. Maar als hij er dieper op ging na denken kon hij geen scenario's bedenken die erger waren dan de wereld waar hij nu in leefde. Naast zijn eigen leven had hij ook het leven van Loren op zijn kop gezet. En dat zou misschien nog erger zijn dan zijn eigen leven.
Hij probeerde het gesprek heeft neutraal te houden en dat ging hem dan ook redelijk af. Het was zo netjes om te vragen hoe het met haar ging en Xavier was daar dan ook echt in geïnteresseerd. Tenslotte was zij de zus van Liesel en voelde hij zich toch een beetje verplicht om voor haar te zorgen. Of in elk geval naar haar om te kijken. 'Met mij gaat het ook goed.' Zei Xavier met een kleine glimlach. Meer kon hij er niet van maken. Meer wou hij er ook niet van maken. 'Ik zag dat de deur van je hal uit de scharnier hing. Ik kan hem zo wel voor je maken.' Dat was misschien niet het beste om te zeggen nu, maar Xavier wist niet wat hij anders nog moest zeggen. Het was niet dat hij niet met Loren wilde praten, maar alles aan haar herinnert Xavier zich aan Liesel. 'Het is zo gefixt.' Zei hij.

'Met mij gaat het ook goed.' Loren keek naar hem terwijl hij sprak. Een kleine glimlach verscheen rond haar lippen toen hij dit sprak. "Fijn om te horen." Sprak ze terwijl ze weer een slok van haar wijn nam en naar hem bleef kijken. Lang kon ze dit niet waar door ze dus al snel weer weg keek. Haar blik bleef hangen op de tafel die tussen hen in stond en beet kort en ongezien op haar lip voor ze die weer los liet. Net toen ze nog iets wou vragen hoorde ze hem een opmerking geven van de deur. 'Ik zag dat de deur van je hal uit de scharnier hing. Ik kan hem zo wel voor je maken.' Loren keek naar hem op en bekeek onderzoekend zijn gezicht. Straks dacht hij nu dat ze hem hier had gevraagd om dingen te maken. Ze schudde haar hoofd voor ze antwoord gaf. "Nee, nee dat hoeft niet. Je bent niet hier heen gekomen om dingen te maken." Sprak ze beslist terwijl ze haar blik weer weg liet gaan. "Ik kan het zelf ook wel." Loog ze zacht terwijl haar ogen kort weer zijn kant op ging. 'Het is zo gefixt.' Loren zuchtte bij die woorden en keek hem dit keer recht aan. "Als je het zo graag wilt doen ga je gang."

Na die woorden hoorde ze hoe de oven uit sprong wat betekende dat het eten klaar was. Loren stond op zette haar glas weg voor ze de keuken in ging. Eenmaal daar haalde ze de schaal uit de oven en plaatse die op de eet tafel. Ook werd daar het stokbrood en de salade opgezet voor ze terug liep naar de woonkamer. "Het eten is klaar." Sprak ze enkel terwijl ze haar glas op pakte en uiteindelijk plaats nam aan de eettafel. Zodra Xavier ook zat schepte ze voor hem op voor dat ze haar eigen bord vol schepte. "Eetsmakkelijk." Sprak ze terwijl ze langzaam begon te eten. Maar echt aan eten kwam ze niet want haar plek bleef elke keer hangen op de stoel naast Xavier. Als haar zus nog geleefd had dan zou ze daar hebben gezeten en dan zou deze bezoek veel leuker zijn dan dat het nu was. Misschien moeste ze zich gewoon wat meer ontspannen en haar zus even vergeten. Haar dood maakte dit moeilijk dat wist ze gewoon. "Ik hoop dat je het lekker vind." Sprak ze. Terwijl haar blik terug naar Xavier gleed.

"Nee, nee dat hoeft niet. Je bent niet hier heen gekomen om dingen te maken." Een glimlach verscheen op het gezicht van Xavier. 'Het is oke.' Zei Xavier. Hij vond het niet zo heel erg om iets te doen voor Loren. Ze waren tenslotte nog steeds familie van elkaar, soort van. En familie moet je altijd helpen als dat kan. Soort van. "Ik kan het zelf ook wel." Xavier keek haar vragend aan. Sinds wanneer had Loren de klusjes klas gedaan? Zo ver hij zich kon herinneren werd hij wel vaker gebeld door haar vroeger omdat er iets gemaakt moest worden. Niet dat Xavier het erg vond, hij had altijd goed kunnen opschieten met Loren. "Als je het zo graag wilt doen ga je gang." Xavier lachte zachtjes en schudden zijn hoofd. 'Het is een kleine moeite.' Zei hij met een lach. Na het eten zou hij wel even kijken naar die deur. Waarschijnlijk was het gewoon een schroefje aan draaien en dan was het al weer gefixt.

Toen Loren zei dat het eten klaar was volgde hij haar naar de keuken om te kijken of hij haar kon helpen. Xavier was niet van het koken want dat kon hij zelf niet. Hij leefde dan ook dagelijks op fastfood en andere dingen die totaal niet gezond waren voor je. Maar nu hij die lasagne rook was hij even in de zevende hemel. Het rook zo ontzettend lekker dat hij het meteen kon aanvallen. Hij ging aan tafel zitten en wachtte geduldig af tot hij aan kon vallen. [b'Eetsmakelijk.'[/b] Zei Xavier en nam daarna een hap. Het was zo lekker. Vroeger keek hij er ook altijd al naar uit om bij Loren te eten, ze kon net zoals haar zus geweldig koken. Hij wist niet wat het geheim was van die twee, maar op de een of andere manier wisten ze Xavier altijd blij te maken met eten. "Ik hoop dat je het lekker vind."
'Het is echt heerlijk.' Zei Xavier. Hij nam nog wat slokken van zijn bier en at zijn bord verder leeg.