The darkness below.

Onderwerp: The darkness below. wo nov 05, 2014 8:38 pm

_{Licht nerveus zat het tienjarig meisje op het bankje te wachtten op de metro. Ze was nog geen twee dagen van huis en zag er nu al niet meer uit. Ze had een gat in haar maillot gekregen toen ze was gevallen en haar haar zat warrig. Ze zag er alles behalve goed verzorgd uit. Ze had dan ook niet op de meest comfortabele plek geslapen de afgelopen nachten. Ze had een nacht doorgebracht onder een brug en gisternacht had ze geslapen bij een winkel. Een paar mensen hadden haar wat geld gegeven, aangezien ze haar zo zielig vonden. Allen dachten ze immers dat ze zo arm was en geen ouders, maar Namida was gewoon weg gelopen van huis. Ze hoefde haar dronken vader niet en haar moeder die een hoer was en ze hoefde zeker, zeker geen broer die altijd over haar schouder mee keek en er alles aan deed om Namida te beschermen. Ze kon prima voor zichzelf zorgen! Ze leefde immers nu nog steeds. Ze zag er alleen niet meer uit, maar daar had Namida zich nooit echt zorgen over gemaakt. Namida had wat geld bij elkaar gesprokkeld om een metrokaartje te kopen en was van plan om de stad uit te gaan. Hoe langer ze in de stad bleef hoe sneller ze immers werd gevonden door haar familie en dat wou ze niet. Ze keek naar de grond. Het was vies en bedekt met een soort laag van afval. De schoonmaaksters hadden het hier druk, maar ze konden die laag er zeker niet afkrijgen.

Namida keek op toen ze de metro het station binnen hoorde gaan. Ze keek op en stond dan ook op. Ze schoof haar haar achter haar oren en wou naar de metro stappen, maar voordat ze de metro in kon stappen voelde ze een hand op haar schouder en keek ze wat verschrikt om. Een groep jongens, rond de twintig of jonger, was om haar heen gaan staan in een halve cirkel. "Wat moeten jullie?" vroeg Namida wat bot, maar angst was in haar stem te horen. Ze krabbelde wat terug naar het bankje, maar kon niet veel verder door de muur erachter. Ze hoorden de jongens wat mompelen ze grijnsde wat. Namida kon er niet uitmaken wat ze wouden van haar. Plots zag ze wat glinsteren in de hand van één van de jongens. Toen ze beter keek zag ze dat het een mes was. Namida slikte eens en ze slaakte een zacht piepje vanuit de schrik. Ze wist dat hier donkere zaakjes afspeelde, maar dat ze zo laag waren om een meisje van tien te bedragen sloeg alles. "Ga weg..," probeerde Namida nog, maar toen schoot de jongen met het mes naar haar toe.}

Onderwerp: Re: The darkness below. wo nov 05, 2014 9:43 pm

De metro kwam achter het groepje en het meisje tot stilstand. Echter kwamen er geen mensen uit. Het was al laat in de avond en dit was hoogstens de laatste tram. Maar dat wilde niet zeggen dat er geen passagiers waren. Natuurlijk was er een mannetje die de tram bestuurde en een die de kaartjes aan nam van de passagiers. Maar er was nog iemand aanwezig. Echter was de persoon niet in de tram. Nee hij zat er boven op. En voor nu was hij nog geen mens, maar een dier. Met geruisloze stappen liep de sierlijke zwarte panter over het dak heen. Door dat het nacht was was het dier nauwelijks te zien. Misschien enkel de witte ogen, maar daar lette het groepje nu toch niet op. Lichtjes ontblootte het dier zijn tanden toen hij merkte dat een van de jongens met een mes op het jonge meisje afstapten. Die lui hadden wel lef. Niet alleen door het feit dat ze een 10 jarig meisje lastig vielen. Maar door dat ze zijn zusje aan vielen.
De panter zette zich af en in een mooie boog sprong hij over de eerste twee jongens heen. Het dier veranderde van vorm, net toen het op de grond neer zou komen. Een man met een net zwart pak, bruin haar en bruine ogen verscheen achter de jongen. ''Dacht het toch even niet'' Sprak hij kalm terwijl hij de jongen vast pakte bij zijn hoofd en naar achteren trok. Zonder pardon drukte hij het hoofd van de jongen in een snelle beweging opzij waarbij een harde knak was te horen in zijn nek. Nek gebroken. De man wiens naam Eugene was liet de jongen los en deze viel slapjes op de grond. ''Jammer toch weer'' Sprak hij alsof hij medelijden met de jongen had en zich schaamde voor zijn actie. Wat hij eigenlijk totaal niet deed. Hij deed werkelijk alles voor zijn zusje. Dat maakte dan ook dat hij zich nu op de andere twee jongens richtte die hun verbaasde blikken op hem hadden gericht. Eugene twijfelde dan ook geen moment. Zijn beide armen schoten richting de jongens. Als vlijm scherpe tanden boorde ze zich in het lichaam van de twee jongens. ''Jammer dat de jeugd tegenwoordig zo gewelddadig moet zijn. Nu leer ik jullie een les, helaas zullen jullie nooit wat met die les kunnen doen'' Sprak Eugene. Kort gaf hij de jongens een glimlachje waarna hij zijn handen met een ruk terug trok. Al bloedend en wel had hij in beide hadden een hart vast die langzaam aan stopte met kloppen. De beide jongens hun ogen puilde nog net niet uit. Ook hun levenloze lichamen vielen op de grond neer. Eugene opende zijn handen en harten kwamen bij de jongens terecht op de grond. ''Nu zijn jullie net zo harteloos als jullie gedrag'' Eindigde Eugene het gebeuren terwijl hij een zakdoek uit het borstzakje van zijn jasje gritste en daaraan zijn bebloedde handen afveegde. Het was niet dat hij 'the bad guy' was of iets. Hij beschermde gewoon zijn zusje. Heel normaal toch?
Eugene richtte zich tot Namida en keek met een kalm glimlachje naar haar. Kalm liep hij dan ook naar haar toe. ''Goedenavond zusje'' Begroette hij haar kalm waarna hij bij haar tot stilstand kwam. Rustig legde hij een hand die hij al wat schoon had gekregen op haar hoofd. ''Van de schrik bekomen?'' Vroeg hij kalm aan haar. Kort ging zijn blik naar de jongens. Die zou hij zo wel opruimen. Hij keek weer terug naar Namida. ''Het is tijd om terug naar huis te komen Namida, je kan niet leven op straat zo'' Vervolgde Eugene zijn woorden terwijl hij zijn hand van haar hoofd afhaalde en haar kalm aan keek.

Onderwerp: Re: The darkness below. do nov 06, 2014 10:34 am

Namida keek beangstigend naar de groep jongens die haar naderde, waarvan één een mes had. Namida wou schreeuwen om help, maar precies opdat moment schoot de jongen met het mes al naar haar toe. Echter, voordat hij haar kon bereiken verscheen er een zwart figuur, wat leek op een katachtig iets, voor haar en dat figuur veranderde in een knappe jongeman met bruin haar. Namida keek er kort verbaasd naar, maar besefte toen wie hij was. Eugene. Ze wou verveeld zuchtte, maar bedacht zich toen ze dat hem beter dankbaar kon zijn, aangezien ze anders nu een mes in haar zou hebben. ''Dacht het toch even niet'' sprak Eugene en pakte het hoofd vast van de jongen voor hem en gaf er een ruk aan. Een harde knak was te horen als teken dat de nek was gebroken. ''Jammer toch weer'' sprak de jongen met sarcastisch. Kort keek Namida langs hem heen naar de jongen die nu levenloos op de grond lag. Kort keek Namida er vol afschuuw naar, maar besefte toen dat er nog twee jongens over waren. Haar blik ging dan ook weer naar Eugene. Ze zag nog net hoe Eugene zijn handen genadeloos in de twee borsten van de jongens boorden. Namida keek weg en moest moeite doen om niet over te gaan geven. ''Jammer dat de jeugd tegenwoordig zo gewelddadig moet zijn. Nu leer ik jullie een les, helaas zullen jullie nooit wat met die les kunnen doen'' Namida durfde niet op te kijken en hoorde alleen nog maar twee doffe ploffen en het geluid van bloed dat uit de lichamen sijpelde. ''Nu zijn jullie net zo harteloos als jullie gedrag'' Namida keek bij die woorden op en zag nog net hoe hij de harten op de lichamen liet vallen. Met blik vol afschuw keek ze nu naar de jongeman die haar richting op liep, terwijl hij zijn bebloede handen schoonmaakte. De jongen was niemand minder dan Eugene. Haar halfbroer. Iemand die de vaderlijke rol op zich had genomen toen haar vader dat niet had gedaan. Het zorgde er jammer genoeg voor dat Namida zich nog meer alleen voelde en zo had ze dan ook al een hekel gekregen aan de shapeshifter. Vieze beesten. ''Goedenavond zusje'' begroette Eugene haar. Namida zei niks terug, ze baalde er nu dan ook wel van dat ze al was gevonden. Ze voelde hoe een hand op haar hoofd belandde. ''Van de schrik bekomen?'' vroeg Eugene. Namida sloeg de hand van Eugene weg. "Blijf met je vieze poten van me af, Eugene," sprak Namida en keek haar halfbroer geïrriteerd aan. ''Het is tijd om terug naar huis te komen Namida, je kan niet leven op straat zo'' zei Eugene kalm. Namida schudde haar hoofd. "Ik ga echt niet terug!" sprak Namida verontwaardigt. "Ik leef nog liever hier, met de risico dat ik word vermoord, dan thuis waar ik misschien wel word vermoord door een dronken vader," vervolgde Namida en week haar blik af bij haar laatste woorden. Ze deed zich misschien wel sterk voor, maar het deed nog steeds pijn als feit dat haar ouders niks om haar gaven en alleen haar halfbroer ooit iets voor haar zou dan. Dat maakte haar zo gefrustreerd dat ze echt niet met hem mee ging. Ze snoof nog eens minachtend, waarna ze langs Eugene en langs de lichamen liep en de metro instapte.

OOC: sorry geen template, doe ik wel als ik weer thuis ben :3

Onderwerp: Re: The darkness below. do nov 06, 2014 9:41 pm

_{Eugene had de jongens op brute wijze vermoord. De een de directe aan pak. Eugene had dan ook geen andere keuze gehad aangezien de jongen in hoge vaart met een mes in zijn hand op zijn zusje was af gegaan. Iets wat hij zeker niet had kunnen toe laten. De andere twee had hij laten doden bloeden. Ze mochten spijt voelen voor het feit dat ze toe hadden zitten kijken hoe hun vriend een tien jarig meisje aan viel. Zielig gewoon. Eugene had een zakdoek genomen om zijn bebloede handen aan af te vegen en had zich vervolgens tot Namida gericht. Zij zei hem echter geen gedag. Ergens verbaasde hem dat niks. Het maakte niet uit hoe hij deed tegen haar ze leek nooit erg blij te zijn om hem te zien. Niet dat dat hem tegen hield. Hij bleef hoe dan ook op haar lette. Op z'n minst tot dat ze de leeftijd had waarop ze wist wat echt gevaarlijk was om te doen en wat niet. Eugene had een hand op haar hoofd gelegd. Echter lag deze er nog geen seconde of ze sloeg de hand al weer weg. Eugene hield zijn hand voor een moment dan ook stil in de lucht. Lichtjes trok hij een wenkbrauw op door haar woorden. Wat een taalgebruik weer. Ze keek hem geïrriteerd in de ogen aan. Eugene kondigde dan ook maar aan dat het tijd was om naar huis te gaan. Echter leek Namida het daar totaal niet mee eens te zijn.
Namida maakte met wat sterke woorden duidelijk dat ze echt niet terug wilde. Hun vader kwam dan ook aan bod. Kort sloot Eugene zijn ogen voor de helft. Hij begreep dan ook wel waarom ze dat onderwerp op noemde. Het was nou eenmaal zo. In de buurt van hun vader was het niet veilig. Maar daarom was Eugene er voor haar. ''Je weet best dat ik dat niet toe zou laten Namida'' Sprak Eugene kalm tegen haar. Ondertussen volgde hij haar met zijn ogen zodra ze langs hem heen liep. Zijn blik viel daarbij dan ook weer even op de lichamen waarna hij terug naar Namida keek die de metro in ging. Hij keek naar de tijd. De metro zou zo vertrekken. Dan moesten de lichamen toch maar weer even wachten. Zijn zusje was belangrijker. Hij zou haar nu dan ook niet weer uit het oog verliezen. Kalm liep hij achter Namida de tram in. Kort keek hij in het rond maar veel bijzonders was er niet te zien. En dus richtte hij zich weer helemaal terug op haar. ''Goed, ik heb een plan'' Begon hij kalm terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken stopte. ''Jij wilt zo graag van huis hm? Laat dan maar eens zien waar je nu wilt gaan leven'' Sprak Eugene met een kalme glimlach aan haar. Ja Eugene ging niet moeilijk doen. Uiteindelijk zou hij haar toch wel mee naar huis krijgen. Maar als zij zo graag van huis wilde.. Hij deed het dan ook wel een beetje om haar op te laten geven. ''Heb je enig idee waar deze tram uit komt?'' Vroeg Eugene nu dan ook. Hij zou gewoon vragen gaan stellen tot ze het zat zou zijn. Of in slaap zou vallen door de reis. Zo maakte hij het dan ook kalm af met; ''En als je bij je eindbestemming bent, enig idee hoe je verder wilt gaan zonder andere kleren, geld eten en noem maar op?''}

Onderwerp: Re: The darkness below. vr nov 07, 2014 11:34 pm

_{Eugene was de 'held' geweest die haar was komen redden van de vreselijke mensen die haar probeerde te vermoorden. Eugene was bij haar neer gedaald en had moedig hun levens ontnomen. Ja. Nee. Hij had ze misschien vermoord, maar alleen KO slaan was ook goed genoeg geweest. Hij hoefde toch niet per se hun harten eruit te rukken? Eugene was een echte weirdo in Namida's ogen, maar ze durfde het niet tegen hem te zeggen. Ook was het echt niet zo dat Eugene haar moest helpen. Daar stond ze echt niet op te wachten. Zodra Eugene dan ook begon, over terug keren naar huis, maakte Namida duidelijk dat ze echt niet terug ging naar huis en al helemaal niet voor haar vader. ''Je weet best dat ik dat niet toe zou laten Namida'' sprak Eugene kalm. Namida snoof eens minachtend en liep intussen langs hem en de lijken heen richting de metro. "En ik laat het niet toe dat je me terug brengt!" riep Namida hem nog na, waarna ze de metro in liep. Ze was echter vergeten dat Eugene net zo koppig was als zijzelf en had daarbij niet gedacht dat hij wel zo was om haar te volgen. Toen ze zich omdraaide keek ze dan ook even op toen Eugene bij haar de metro in stapte. Ze zuchtte eens geïrriteerd en richtte haar aandacht dan ook op Eugene. ''Goed, ik heb een plan'' sprak Eugene. Namida keek hem uitdagend aan en wou dan ook al weer een opmerking tegen hem aan gooien, maar de nieuwsgierigheid weerhield haar daarvan en uiteindelijk hield ze dus haar mond en wachtte ze op wat ging komen. In de tussen tijd begon de metro te rijden. ''Jij wilt zo graag van huis hm? Laat dan maar eens zien waar je nu wilt gaan leven'' zei Eugene en een kalme glimlach hing rond zijn lippen. Namida had de neiging om die glimlach van zijn gezicht af te slaan, maar haar gedachtes gingen over zijn woorden heen en ze hield zich in. Ze week haar blik af en beet kort op haar lip. Wat ging ze nu eigenlijk doen? Wanneer had ze voor het laatst een goeie maaltijd gehad? Dat was waarschijnlijk twee dagen geleden geweest toen ze Ace had ontmoet die haar een pizza had gegeven, voor de rest leefde ze maar van de voedselwaarden die ze stal. Namida begreep al snel dat hij haar probeerde te sarren, om ervoor te zorgen dat ze toch naar huis ging. Nou dat ging echt nooit gebeuren! Ze keek weer koppig op naar Eugene en wou antwoord geven, maar toen was Eugene haar voor. ''Heb je enig idee waar deze tram uit komt?'' vroeg hij. Opnieuw beet Namida op haar lip. Iets wat een trekje van haar was als ze het antwoord er niet op wist. ''En als je bij je eindbestemming bent, enig idee hoe je verder wilt gaan zonder andere kleren, geld eten en noem maar op?'' volgde Eugene. Namida keek hem woedend aan. Hij was goed met zijn woorden en natuurlijk beter dan haar. Natuurlijk. Hij was ouder en wijzer en iemand die zij totaal niet kon uitstaan! "Nee ik heb daar niet aan gedacht en nee ik weet niet waat deze metro uit kom. Maar ik weet wel dat ik dan verder van pa en ma ben en dat is mijn hoogste prioriteit op dit moment!" reageerde Namida er wat boos op. Ze keek hem nog even aan, waarna ze besloot dat hij geen blik waardig was en week ze haar blik af naar buiten. Ook al zag je niks dan zwart, aangezien de metro natuurlijk onder de grond reed. Namida zuchtte eens. Ze had geen geld. Geen eten en geen plek om ook maar op terug te vallen, behalve 'thuis'. Ze kneep eens haar ogen dicht. Ze wist dat ze het niet lang kon overleven als ze probeerde uit gevaar te blijven. Ze opende haar ogen weer. Misschien moest ze maar bondgenootschappen maken met de 'onderwereld'. Ze had genoeg verhalen gehoord van haar vader , als hij weer eens dronken was, over hoe het daar aan toe ging en over hoe hij daar vrienden had. En ze was ervan overtuigd dat als ze die gasten vertelde dat ze de dochter van hem was, zouden ze haar vast wel helpen. Een lichtte grijns sierde rond Namida's lippen. Jup. Ze had een 'prima' plan. De metro stopte en Namida liep de metro uit, niet oplettend of Eugene haar volgde of niet. Ze liep het metrostation uit en eenmaal in het dorpje zelf aangekomen te zijn, keek ze eens om haar heen. Er was niemand te bekennen. De straten waren helemaal leeg. Ook in de huizen waren de lichten gedempt, alleen hier en daar was er nog een lamp aan. Namida zette een paar stappen naar voren en besloot uiteindelijk om één van de zijstraatjes in te gaan. Een lantaarnpaal knipperde in het steegje en belichtte nog een groep jongens die ergens druk mee bezig leken. Toen Namida beter keek zag ze dat ze een vrouw aan het beroven waren. "Wouw..," zei Namida en had niet door dat ze het hardop had gezegd. Hun hoofden schoten naar Namida toe en keken haar aan alsof zij haar elk moment konden vermoorden. "Erh..," sprak Namida wat betwijfelend. Haar blik schoot verschillende kanten op om iets te verzinnen waarmee ze zichzelf hieruit kon redden. Ze wou niet dat Eugene weer te help schoot, mits die hier nog was. Haar blik bleef hangen op de knipperende lantaarnpaal. Ze had de kracht van licht, toch? Had ze die ooit echt eerder gebruikt? Nauwelijks. Ze richtte haar hand op de lantaarnpaal en met wat moeite haalde ze het licht uit de lantaarnpaal en hield ze het op in haar hand. De jongens bleven stil staan en keken haar wat aan, wisten duidelijk niet wat ze moesten verwachten. Mooi zo. "Ik ben de dochter van Jhon Escarlett, als je niet in de problemen wilt raken laat je dat meisje met rust en geef je me wat geld," blufte Namida. Nu was het nog maar afwachten of ze haar geloofden. Ze wist dat haar vader berucht was in de onderwereld en op dat gebied kon je beter niet met hem sollen. De jongens slikten eens. "Verdomme," riep er één, waarna ze het meisje neer smeten en wat geld en liepen vervolgens weg. "En zo doen we dat!" zei Namida triomfantelijk.}

Onderwerp: Re: The darkness below. za nov 08, 2014 4:07 pm

_{Samen gingen ze de metro in. Eugene was niet van plan om Namida nu met rust te laten. Nee hij had haar eindelijk gevonden na een paar dagen. En dat was maar goed ook. Ze had zojuist gewond kunnen raken of erger, dood kunnen zijn. Die gasten hadden geen genaden tegenover de rich kids. Zodra ze ergens plaats hadden genomen in de metro richtte Eugene zijn ogen terug op zijn zusje. Hij had dan ook een idee en begon het uit te voeren. Kalm vertelde hij haar dat hij een plan had. Dit deed haar opkijken en wel met een uitdagende blik in haar ogen. Dat was een goed teken. Eugene zei haar dan maar eens te laten zien waar ze zo graag wilde leven als ze niet terug naar huis wilde. Het duurde niet lang of Namida beet wat op een lip. Dat was een teken die Eugene hoe dan ook herkende. Dat was het teken dat ze eigenlijk niet wist wat ze wilde gaan doen. Eugene hield zijn kalme glimlach dan ook zichtbaar op zijn lippen. Hij besloot er nog even een schepje bovenop te doen; Hij stelde haar vragen. Vragen over hoe ze het allemaal zou gaan aanpakken. Weer drukte ze die kleine tandjes in de huid van haar onderlip. Het was zo al wel weer duidelijk voor hem. Maar wat kon hij ook anders verwachten? Hij had het tegen zijn zusje; Een meisje van 10 jaar. Die zou sowieso niet alleen over straat moeten lopen. Daarom bleef hij dan ook. Hij begreep Namida dan ook wel. Het was niet alleen haar vader. Het was ook zijn vader. Hij was net zo goed geen fijne man voor hem. Maar hij betwijfelde sterk of hun vader ooit nog zou veranderen. Hij had niet voor niks de zorg voor Namida op zich genomen. Naja niet dat hij daar een serieus gesprek over had gehad met hun ouders. Hij had het gewoon gedaan. Hun ouders waren toch niet voor reden vatbaar. Namida reageerde wat boos op hem. Eugene luisterde rustig naar haar woorden. ''We zullen zien waar we uit komen dan'' Beantwoordde hij haar woorden rustig.
Zodra de metro tot stilstand kwam stapte Namida uit. Eugene stond dan ook op en volgde haar rustig. Benieuwd hoe het nu verder zou gaan lopen. Zolang hij bij haar in de buurt was maakte het hem niet veel uit. Eenmaal in het dorpje aangekomen zag het er nog al uitgestorven uit. Aan de huizen en al het andere te zien was het wel duidelijk waar ze uitgekomen waren. Het moest iets van een achterbuurt zijn. Maar in plaats van een buurt, was het een heel dorp. Tenminste zover hij het nu zag. Terwijl zijn blik over de huizen ging merkte hij vanuit zijn ooghoeken op dat Namida verder liep. Hij slaakte een lichte zucht waarna hij haar dan ook maar volgde. Waar ze dan ook maar naar toe zouden gaan. Namida ging een zijstraatje in. Dat koos ze ook wel weer lekker uit. Of ze probeerde van hem af te komen. Het tweede was zeker geen optie. Plots kwam Namida tot stilstand. Eugene stond achter haar stil. Zijn blik viel dan ook op het groepje jongens dat een meisje aan het beroven was. Sneu weer. Moest hij dan maar ingrijpen? Plots gaf Namida een reactie. Een iets té harde want de jongens hadden het gehoord en keken dan ook op. Met een blik die Eugene absoluut niet aanstond. Zijn blik verstrakte dan ook als waarschuwing voor de jongens. Plots tilde Namida een hand op en richtte deze op de lantaarnpaal. Ze haalde het licht binnen enkele seconde eruit en het kwam als volgt terug in haar hand. Eugene had er geen idee van dat ze al zover met haar krachten was. Hij had haar er dan ook weinig tot nooit iets mee zien doen. De jongens bleven op hun plekken en leken niet goed te weten hoe ze hierop moesten reageren. Eugene vroeg zich dan ook net zo sterk af wat Namida nou eigenlijk van plan was. Ze zou nog in staat zijn om hem te verrassen vandaag. En dat deed ze dan ook. Behoorlijk. Ze noemde hun vader op. En dit was wat de jongens deed afschrikken. Hun gestoorde vader. Eugene keek wat verbaasd naar Namida. Hij kon dit haast niet geloven. Zijn blik ging terug naar de jongens die het meisje lieten vallen en er vandoor gingen. Eugene liep de kant op van het meisje om haar recht te helpen maar deze kroop gelijk naar achteren tegen de muur aan met wijd open ogen. Ze keek hem aan alsof hij nog erger was dan de jongens van zonet. Eugene bleef dan ook gelijk staan. Ja de naam van hun vader leek ook goed bij haar aangekomen te zijn. Eugene zuchtte eens en gaf haar een rustig knikje als teken dat ze mocht gaan. Gelijk schoot het meisje recht en rende ze er vandoor. Eugene keek haar zwijgend na waarna zijn blik op het geld viel. Hij pakte dit langzaam aan op en keek er even naar. ''Dus dit is hoe je wil overleven?'' Begon Eugene. Nog met een rustige toon. Nog wel. Hij stapte op Namida af en hield het geld eens op. ''Door de naam te gebruiken van de man die je het meest haat?'' Gooide hij er achteraan. Ja nu was Eugene overduidelijk niet blij. Hij wende zijn blik dan ook kort af en slaakte een diepe zucht waarna hij het geld naar Namida uitreikte. Als ze het aan zou pakken na zijn volgende vraag dan wist hij het zeker dat ze zich bewust was van wat ze deed; ''Is dit hoe je je leven wil leiden? Gevreesd worden door iedereen hier?''}

Onderwerp: Re: The darkness below. za nov 08, 2014 10:01 pm

_{Zoals verwacht was Eugene haar gevolgd. Hij was niet iemand die snel op gaf en Namida ook niet. Echter kwam ze al snel tot de conclusie dat ze er weinig aan kon doen en dat hij haar attentie niet waard was. Dat was de reden dat Namida hem maar negeerde en bezig ging met denken aan een plan. De punten die haar broer had aan geworpen waren immers punten waar ze wel degelijk nog over na moest en wel degelijk nodig had. Eenmaal aangekomen sloeg ze een zijstraatje in en kwam ze daar een groep jongens tegen. Ze waren een meisje aan het beroven. Namida's eerste prioriteit was niet om het meisje te redden, maar om wat geld af te troggelen zodat zijzelf ook wat kon hebben om te overleven. Ze trok het licht uit een lantaarnpaal en liet de naam van haar vader vallen, dat was reden genoeg om de jongens te laten doen wat ze vroeg. Het meisje en het geld bleef over. Een triomfantelijk glimlach verscheen rond Namida's lippen. Ze wist dat haar vader berucht was in de onderwereld, maar wist nog niet eens de helft. Ze zag een schim langs haar heen gaan richting het meisje. Pas toen ze het licht, wat ze nog steeds in haar hand hield, erop scheen zag ze dat het Eugene was. Het meisje was erg geschrokken en leek het niet op prijs te stellen dat Eugene haar wou helpen. Met een simpel knikje maakte Eugene duidelijk dat ze mocht gaan, waarna het meisje moeizaam op stond en weg rende. Namida grijnsde. Ze hield van de macht die ze had, ook al was het de macht van haar vader die ze misbruikte. Namida wou naar Eugene lopen om het geld op te pakken, maar toen zag ze dat Eugene het oppakte. Ze wou een opmerking naar zijn hoofd smijten, maar toen zag ze de serieuze blik in zijn ogen. Oepsie. Misschien had ze niet de beste zet gedaan in de ogen van haar halfbroer. Eugene keek kort naar het geld, waarna hij naar Namida toe liep en het op hield. ''Dus dit is hoe je wil overleven?'' vroeg haar halfbroer. Namida opende haar mond om wat te zeggen, maar Eugene was haar voor. ''Door de naam te gebruiken van de man die je het meest haat?'' Namida slikte kort en deed een kleine stap naar achteren. Zelfs een schaap kon zien dat hij boos was. Namida zij altijd tegen haarzelf dat Eugene haar niks deerde en dat ze beter af was zonder hem, maar dit deed haar toch echt wel wat. Eugene week zijn blik af en zuchtte eens diep. Hij reek het geld uit naar Namida. ''Is dit hoe je je leven wil leiden? Gevreesd worden door iedereen hier?'' sprak Eugene. In zijn ogen kon je zien dat hij alles behalve blij was met de manier van aanpak van Namida. Namida slikte kort, maar herpakte zichzelf al snel. Ze trok het geld uit Eugen's handen en stopte het in haar zak. "Het leven is oneerlijk en je moet gebruik maken met de dingen die je hebt," zei Namida met een lichte grijns. Ze keek Eugene uitdagend aan. "Als dat je niet aanstaat moet je maar vertrekken. Niemand wilt dat je hier blijft," zei Namida en draaide zich toen weg en liep het steegje uit. Ze wist al waar ze heen ging. Ze volgde de jongens die het meisje eerder hadden willen beroven. Zij waren behoorlijk bang geworden van haar bedreiging, dus zij zouden haar vast wel willen 'helpen'. Ze volgde de route en ging verschillende zijstraatjes in en uit, om uiteindelijk aan de achterkant uit te komen en voor een oude loods uit te komen. Lichten schenen door de kapotte ruiten heen. Het was beste plek voor de 'underdogs'. Namida liep er vast besloten na toe. Eenmaal bij de ingang aan zijn te komen vroeg iemand naar haar naam. Die iemand was één van de jongens die ze eerder had gezien. De jongen leek nu nog wel banger dan eerst te zijn om haar weer te zien. Ze had niet geweten dat haar vader zo'n impact kon maken op anderen. De deur werd voor haar open gedaan, waarna een stilte ontstond. Namida liep met een grijns naar binnen en keek kort om zich heen. Ze klom op een tafel en zette haar handen vol zelfvertrouwen in haar zij. Ze keek de jongens aan. "Voor die mensen die het niet weten. Ik ben Namida Escarlett. De dochter van John Escarlett," zei Namida op een verheffende toon. Rumoer ontstond en de jongens begonnen onrustig te worden. Namida grijnsde wat breder. "Geen zorgen. Mijn vader zal jullie niks doen, tenminste..," Namida hield een kort stilte, zodat ze zeker wist dat ze ieders aandacht had en dat er een lichte spanning kwam. "Als jullie mij niet beschermen en in leven houden zal hij hier naar toe komen en iedereen hier vermoorden!" riep Namida uit en stak een hand op. Ze was altijd al een goeie leugenaar geweest. Nu ook weer geloofden de mannen wat ze zei. "Dus.. zijn jullie bereid mij te helpen?" vroeg Namida. De mannen schreeuwde en juichde. Jup. Die waren het er mee eens. Sommigen kwamen zelfs al naar haar toe om haar van de tafel af te helpen. Dit ging helemaal goed komen.}

Onderwerp: Re: The darkness below. za nov 08, 2014 11:51 pm

_{Eugene was echt niet blij met de actie van Namida. Ze had zich voorgesteld als de dochter van hun vader. Ja dat was een ding wat klopte. Maar de manier hoe ze het gebruikte klopte niet. Ze haatte de man. En nu leek ze het haast met trots te gebruiken. Eugene had veel geduld. Maar dit lag gewoon gevoelig. Hun vader was een monster. Een gek. Een dronkenlap. Wilde ze daar soms in veranderen ineens? Dat was wel het laatste wat hij zou toelaten. Het leek er dan ook op dat Namida door had dat hij boos was aangezien hij haar zag slikken. Hij hoopte ergens dan ook dat ze zich zou gaan terug trekken van het plan om hier te blijven en dat ze terug met hem mee zou gaan. Hij was immers op een leeftijd dat hij op zichzelf kon wonen. Hij kon ook gewoon iets gaan zoeken voor hen beide of hun ouders het er nou mee eens waren of niet. Maar die gedachten werd doorbroken doordat Namida plots het geld uit zijn handen trok nadat hij het naar had uitgereikt. Ze stopte het in har zak. Vervolgens maakte ze een opmerking die Eugene dan ook nog eens niet had aan zien komen. Voor enkele seconde keek hij dan ook zwijgend naar haar. Echter nog wel met dezelfde uitdrukking op zijn gezicht. De uitdrukking die liet zien dat hij totaal niet blij was. Ze grijnsde naar hem met een uitdagende blik in haar ogen. Meende ze dit nou serieus? Of was ze nu gewoon puur aan het rebelleren tegen hem? Ze zei hem als volgt dan ook dat als het hem niet aan stond hij mocht vertrekken omdat niemand zou willen dat hij hier bleef. Eugene volgde Namida zwijgend met zijn ogen zodra ze zich van hem weg draaide en vervolgens weg liep. Eugene keek haar zwijgend na waarna hij even weg keek en een lichte zucht slaakte. Moest hij haar een les leren door weg te gaan? Nee. Hij liet haar echt niet achter in deze buurt. Maakte niet uit wat ze tegen hem zei. Zijn menselijke vorm veranderde langzaam aan in een elegante zwarte panter. Het dier kon zich makkelijk verplaatsen in de nacht. Zeker in de schaduwen. Niemand die hem zag. Eugene zette zo geruisloos de achtervolging in.
De zwarte panter kwam zo dan ook bij de loods uit. In de schaduw van een zijstraatje bleef hij staan terwijl hij toe keek hoe Namida de loods binnen ging. Zijn blik verstrakte. Hij voelde de spieren al verstrakken in zijn lichaam. Als een van die gasten daar binnen haar aan durfde te raken.. Gelijk kwam Eugene weer in beweging bij de gedachten. Kalm liep hij op de jongen af bij de ingang. De jongen keek nogal verbaasd zodra hij een zwarte panter op zich af zag komen. Langzaam aan veranderde het dier in een mens. Oftewel Eugene. Dat deed de ogen van de jongen alleen maar groter worden. Eugene glimlachte kalm naar hem. ’’Goedeavond’’ Begroette hij de jongen kalm. De jongen bleef met verbaasdheid in zijn ogen voor de ingang staan. ’’Zou ik naar binnen mogen?’’ Vroeg Eugene kalm. De jongen deed een stap naar achteren waarna hij zich ineens omdraaide en terug naar binnen wilde rennen. Om de rest te waarschuwen, vermoedde Eugene. Eugene greep de jongen gelijk vast bij zijn kraag en trok hem terug. ’’Sorry hiervoor’’ Zei Eugene kalm al meende hij er geen zak van. Hij pakte de jongen zijn hoofd vast en sloeg deze tegen de wand van de loods. Bewusteloos viel de jongen op de grond. Rustig liep Eugene verder de loods in en kwam uit bij de jongens en Namida die blijkbaar zojuist de leiding op zich had genomen. ’’Het feest is over’’ Zei Eugene met een duidelijke toon in zijn stem. Dat deed een paar jongens dan ook gelijk opkijken en opstaan. Eugene keek hen kort vanuit zijn ooghoeken aan. Zijn blik viel daarna op Namida. ’’Het is tijd om hier weg te gaan Namida’’ Zei hij kalm terwijl hij op haar af liep. Twee jongens kwamen wat meer bij Namida staan. Ze hadden natuurlijk geen idee dat Eugene ook de zoon van John was en wilden Namida beschermen. Eugene dacht er ook zeker niet over na om zich zo voor te stellen. Hij kwam hier enkel voor Namida. Meer niet. Eugene keek zwijgend naar de jongens. ’’Die jongens zijn niets waard. Ze beschermen je enkel omdat ze bang zijn voor de beruchtte John, ze kunnen je laten vallen op het moment dat je het niet verwacht. Als er weer iemand sterker in beeld komt’’ Zei Eugene vervolgens dan ook weer terwijl hij de twee jongens voor enkele seconde een strakke blik gaf. Merendeels als waarschuwing bedoelt. Hij keek Namida daarna weer rustig in de ogen aan. ’’Kom met mij mee Namida, dan zoeken we een betere leefomgeving’’ Zei hij kalm tegen haar. Hij stak dan ook uitnodigend een hand naar haar uit.}

Onderwerp: Re: The darkness below. zo nov 09, 2014 1:07 pm

_{Eugene had gevraagd hoe zij ging overleven, waar ze zou gaan slapen en hoe ze aan eten zou komen? Nou dat wist Namida nu wel! Ze was de jongens gevolgd. Die waren behoorlijk geschrokken bij het horen van de naam van haar vader. Daar kon ze vast wel meer mee. Ze had er al aan gedacht om vriendjes te worden met de onderwereld en dit was een goeie kans om dat inderdaad te doen. Eugene was er jammer genoeg alles behalve blij mee. Het zorgde voor een naar gevoel bij Namida, maar dat onderdrukte ze met de vele koppigheid die ze bezat. Ze liet die Eugene wel even zien hoe ze zou overleven! Ze kon goed op haarzelf zijn en had hem hiervoor helemaal niet nodig!

Ze kwam uit bij een loods. Haar wapen was haar naam; ze hoefde het maar te zeggen en de deur ging voor haar open. Ze had niet in de gaten dat Eugene haar volgde, maar ze dacht er verder ook niet aan. Ze liep de loods binnen en vertelde de mensen daar wie ze was. Ze wikkelde een mooi verhaaltje om haar woorden heen en zou had ze al genoeg mensen die bereid waren haar te helpen, omdat ze anders 'een kopje kleiner zouden worden gemaakt door John Escarlett'. Yeah right Alsof die gast wat om zijn dochter gaf. Het was nog altijd moeilijk voor Namida om zo te pronken met de naam van haar vader, maar veel anders kon ze niet. Ze wou niet toegeven aan die stomme Eugene en nu bleek maar weer dat ze alles goed onder controle had. Een paar jongens liepen al naar haar toe om vragen te stellen, maar Namida keek op toen een plotse klap was te horen. Haar hoofd schoot in de richting van het geluid, wat vlak bij de deur was. Eugene liep naar binnen. ’’Het feest is over’’ sprak hij op een duidelijke toon. "Eugene?" sprak Namida licht verbaasd. Namida had dan ook wel verwacht dat Eugene haar alleen had gelaten. Ach ja, wat maakte het nu nog uit? Ze ging echt niet terug en ze had nu genoeg mankracht om voor haar te vechten. Een paar jongens stonden dan ook op en kwamen naar haar toegelopen zodra Eugene naar haar liep. ’’Het is tijd om hier weg te gaan Namida’’ zei Eugene met die irritante kalme stem. "Ik ga echt niet weg hier!" zei Namida verontwaardigend. ’’Die jongens zijn niets waard. Ze beschermen je enkel omdat ze bang zijn voor de beruchte John, ze kunnen je laten vallen op het moment dat je het niet verwacht. Als er weer iemand sterker in beeld komt’’ zei Eugene. Namida deed een kleine stap naar achter. Wat hij zei was de waarheid en dat wist hij, maar ze kon er toch van profiteren zolang het mogelijk was? ’’Kom met mij mee Namida, dan zoeken we een betere leefomgeving’’ zei Eugene en stak een hand naar haar uit. Namida haar ogen vergrootte zich wat door zijn woorden. Een betere leefomgeving? Namida kon er nog niet goed over nadenken, want precies opdat moment hoorde ze een knal en zag ze Eugene bloedend neer vallen. "Eugene!" schreeuwde Namida bang en wanhopig. Namida sprong van de tafel af en keek kort rond. Links van haar zag ze dat een jongen een geweer op Eugene hield. Hij had hem vermoord.. Hij had Eugene neer geschoten! Namida knielde bij Eugene neer en legde een hand op zijn hart neer. Het klopte nog, maar heel langzaam. Namida's lichtte ogen begonnen te brandden van de tranen. "Waarom?..," zei Namida zachtjes. De tranen stroomde in de stilte naar beneden. Ze voelde wanhoop, kwaadheid en verdrietigheid in haarzelf. De adrenaline begon door haar aderen te suizen. "Waarom!?" schreeuwde Namida nu en haar stem echode wat na in de loods. Ze keek naar Eugene. "Eugene!" schreeuwde Namida en voordat ze er wat tegen kon doen voelde ze hoe een ongelooflijke kracht door haar hand schoot die ze op het hart van Eugene had liggen. Fel licht was te zien, maar Namida kreeg al snel de controle over de ongelooflijke kracht en begon het nog meer op Eugene uit te oefenen. Na een kort vijf minuten voelde ze hoe zijn hart weer sneller begon te slaan en hoe de wonden waren genezen. Het licht werd weer gedempt en uitgeput liet ze zich voorover vallen op Eugene.}

Onderwerp: Re: The darkness below. zo nov 09, 2014 9:29 pm

_{Eugene was Namida gevolgd naar de loods. Zelfs al had het voor een moment geleken dat hij haar achter zou laten. Het zou niet gebeuren. Ze was misschien zijn half zusje. Maar voor hem was ze gewoon familie. Half of niet. En dus zou hij haar niet achter laten. Met die ouders van hun hadden ze elkaar nodig. Ook al moest Namida dat nog gaan beseffen. Eugene volgde haar dan ook in zijn dierlijke vorm, zodat hij niet erg op viel, maar toch kon zien waar ze heen zou gaan. Zodra ze bij de loods aan waren gekomen kon Eugene al wel raden waar dit naar toe ging. Zeker zodra hij de jongen die eerder in het steegje was gezien voor de ingang zag staan. Enkele seconde nadat Namida naar binnen was gegaan ging Eugene op de jongen af. Zonder pardon sloeg hij de jongen bewusteloos tegen de wand. Had de jongen maar niet weg moeten vluchten, hij kon hem toch gewoon netjes naar binnen laten? Het was niet dat Eugene de loods overhoop zou halen of nog meer jongens om het leven brengen. Tenminste; dat tweede kwam niet aanbod tenzij iemand wat flikte. Eugene liepe met alle kalmte die hij in zich had de loods binnen en maakte bekend dat het feest over was. Waar ze het dan ook maar over gehad hadden. Al leek het er sterk op dat ze Namida al in hun kring hadden geaccepteerd. Wat dus duidelijk maakte dat Namida hun vader's naam weer eens had gebruikt.
Enkele jongens vormde zich om Namida heen als bescherming. Eugene was er niet van onder de indruk. Hij zou geen genade tonen als ze iets zouden problemen. Hij richtte zich vervolgens dan ook op Namida en zei haar naar huis te komen. Echter hield Namida haar koppige kant vast en zei hem dat ze niet weg zou gaan. Maar Eugene was dan ook nog niet uitgepraat. Hij begon over de jongens. Over wat er zou gebeuren als er een sterker iemand zou komen dan hun vader. Dan was het gebeurt, en zou ze weer in gevaar zijn. Iets wat Eugene geen prettige gedachte vond. Namida deed een stapje naar achteren. Echter deed Eugene al gauw een stap verder naar haar toe waarbij hij dan ook een hand naar haar uit stak. Hij nodigde haar uit om een nieuwe leefomgeving te zoeken. Een waar ze samen konden wonen zonder dat hun ouders en hun slechte invloeden in de buurt waren. Eugene zag dat Namida haar ogen vergrootte. Zijn woorden waren blijkbaar goed bij haar binnen gekomen. Echter waren haar grote glimmende ogen het laatste wat hij op dat moment zag. Er was plots een schot te horen. En dit schot eindigde bij Eugene. Eugene zijn ogen vergrootte langzaam aan wat. Hij keek omlaag naar zijn borst waar de kogel in terecht was gekomen. Langzaam bij beetje ontstond er een rode vlek op zijn witte blouseje die alsmaar groter werd. Hij tilde een hand dan ook op en legde die wat met zijn vinger toppen op de wond. Alsof hij de kogel nog uit zijn lijf had willen trekken. Eugene verloor zijn even wicht en viel met zijn rug op de grond. De klap voelde hij nauwelijks. Het enige wat hij voelde was de enorme stekende pijn in zij borst. Wat er dan ook voor zorgde dat hij aardig benauwd raakte. Eugene had zijn ogen half open. Maar veel zag hij niet. Enkel een wazige wereld. Op de achtergrond hoorde hij een maar al te bekende stem. Namida. Ze riep zijn naam. ''Namida..'' Mompelde hij dan ook, eigenlijk al onverstaanbaar. Langzaam aan sloten zijn ogen zich. Hij voelde zijn lichaam dan ook langzaam aan verslappen, elk spiertje in zijn lijf. Eugene zijn wereld werd langzaam aan dan ook zwart. Hij voelde niets meer. Hij dacht niets meer.
Net toen het gebeurd leek te zijn met hem bereikte een onbeschrijfelijk gevoel hem. Het was alsof hij binnen nu en een seconde weer op de wereld werd gezet. Zijn hart begon beetje bij beetje te kloppen zoals het hoorde. Zijn spieren verstrakte zich. Er kwam weer wat kleur in zijn gezicht. En zodoende opende zijn donkere ogen zich weer. Eugene kon niet geloven wat er was gebeurd. Hij kon zich herinneren dat hij in een helse pijn had gelegen. Hij kon zich herinneren dat hij dood ging. En nu..? Eugene slikte eens en zijn blik gleed van de ene zijde naar de andere waarbij deze uiteindelijk bij Namida eindigde die op hem lag. Eugene zat langzaam aan terug recht op. Stilletjes keek hij naar Namida die uitgeput leek te zijn. Wat er ook maar in haar had geschuild aan kracht was er nu uit gekomen en het had hem geholpen. Zachtjes nam Eugene haar in zijn armen. Moeizaam stond hij op aangezien hij nog wel wat pijn in zijn borst voelde. Maar het bloedde niet meer wat betekende dat het dicht moest zijn. Zwijgend keek hij omlaag naar zijn zusje die hij dicht tegen zich aan in zijn armen hield. Hij richtte zijn blik daarna terug op de jongens. Vooral die ene jongen die hem had neer gezet. ''Je mag je de rest van je leven gaan afvragen wanneer je zult sterven. Geloof me, dit soort actie's stel ik niet op prijs. Je zult er voor boeten, uiteindelijk met je eigen leven'' Sprak Eugene tegen hem met een strakke blik. Zonder ze daarna nog een blik te schenken draaide hij zich om en liep hij de loods uit. Vol verbazing keken de jongens hen na. Die geloofden hun ogen echt niet. Eugene ging ondertussen terug naar de metro toe. Echter was het nacht dus het zou nog wel even duren voordat die weer kwam. Kalm ging hij op een bank zitten met Namida op zijn schoot. Hij keek met een kalme blik naar haar. Stilletjes liet hij zijn vingers door haar lange krullende haar glijden. ''Je wist me vandaag te verbazen zusje, dat is een ding wat zeker is'' Sprak Eugene kalm. Meer tegen zichzelf dan echt naar Namida toe gericht aangezien hij niet wist in hoeverre ze nog wakker was. Ze had erg uitgeput geleken.}

Onderwerp: Re: The darkness below. di nov 11, 2014 4:50 pm

_{|Words: 391|Note: sowwy slechte post ><|Mood: relieved|Company: Eugene|
Een ongelooflijk licht schoot uit haar handen en zorgde ervoor dat er geen plaats meer was voor schaduwen in de loods. De hele loods werd met het gele licht belicht en als Namida fatsoenlijk na kon denken zou ze wedden dat mensen buiten het ook nog wel konden zien. Immers dacht Namida helemaal niet aan de mensen of aan haar omgeving. Nee. Ze dacht alleen maar aan Eugene die bijna dood ging en die voor haar lag. Het verdriet en de wanhopige gedachtes die door haar hoofd spookten, zorgde ervoor dat ze al haar kracht kon uitoefenen op Eugene. Ze was zich er niet van bewust van wat ze deed. Niet eens dat ze hem terug naar het leven bracht. Nee ze zag alleen nog maar hoe Eugene daar bewegingsloos lag. Kleur kwam terug op het gezicht van Eugene en zijn wonden heelden. Namida kon niet meer. Ze kon niet eens meer kijken of Eugene echt nog leefde. Het licht doofde en haar ogen sloten zich op hetzelfde moment. Ze liet zich voorover op Eugene vallen en werd vervolgens mee getrokken in de duisternis. Ze was zich niet meer bewust van alles wat er om haar heen gebeurde. Ze hoorde alleen in de verte het hart kloppen van haar halfbroer.

Langzaam aan opende Namida haar ogen. Ze knipperde een paar keer, waarna ze een hand naar haar hoofd hief omdat die behoorlijk bonkte. Hoofdpijn. Ze keek omhoog en zag dat ze op de schoot van Eugene zat. "Eugene..?" sprak Namida zacht en licht verbaasd. Hoe kon hij nog leven? Beelden flitste voorbij van het incident van eerder. Ze zag opnieuw hoe Eugene neer werd geschoten, maar zag vervolgens hoe zij hem heelden. Had zij hem genezen? Het zou de hoofdpijn verklaren. Namida keek Eugene weer aan en glimlachte lichtjes. Zachtjes leunde ze tegen hem aan. "Je leeft nog..," sprak Namida en glimlachte waterig. Zachtjes greep ze de stof vast van Eugene's jas. Ze zuchtte opgelucht, maar ze kon niet lang blij blijven want een nieuwe gedachte ging door haar heen. "Waar gaan we heen? Breng je me terug?" vroeg Namida en lichte wanhoop was te horen in haar stem. Ze hoopte dat Namida hem had kunnen overtuigen dat ze echt niet terug ging. Het had Eugene misschien bijna het leven gekost, maar Namida ging echt nooit meer terug.}

Onderwerp: Re: The darkness below. di nov 11, 2014 7:50 pm

_{Van het ene moment dat hij de dood in de ogen aan had gekeken, tot het andere moment dat Namida zo'n kracht los liet dat hij weer tot leven was gekomen. Het had zijn wond totaal geheeld. Het enige wat er nog van over was, was het bloed dat zijn witte blouseje in was getrokken. Namida was uitgeput op hem neer gevallen. In de eerste instantie had Eugene de jongen willen grijpen die hem had neer geschoten. Maar als de jongen er achter kwam dat Eugene net zo goed een kind was van de beruchte John dan zou de jongen zijn hele leven toch al wel in angst leven. Niet wetend wanneer er een einde aan zijn leven gemaakt zou worden. En dus richtte hij zich tot het meisje dat zijn leven gered had. Zijn half zusje Namida. Hij had haar in zijn armen vast genomen en tilde haar als volgt de loods uit. Ze zouden niet langer blijven op die onheilse plek. Rustig was Eugene richting de metro gegaan. Helaas, omdat het al laat was, zou er voorlopig nog geen metro gaan. Eugene had zich dus maar op een bankje neer gezet. Namida kwam daardoor op zijn schoot terecht. Met een licht glimlachje keek hij omlaag naar zijn halfzusje. Ze had zijn leven gered, ondanks dat ze hem niet bij zich had willen hebben. Hij had vandaag dan ook kunnen aanschouwen wat er voor kracht in haar schuilde. Het was een hoop kracht, maar zeker een goede kracht. Met een kalme blik keek Eugene voor zich uit. Zich bedenkend of dat hij zou wachten op de metro. Anders kon hij ook nog wel een taxi bellen.
Plots voelde hij beweging op zijn schoot. Eugene zijn blik ging naar Namida die een hand tegen haar hoofd hield. Vervolgens kruiste haar blik met die van hem. Eugene glimlachte rustig naar haar. ''Hoe voel je je?'' Vroeg hij kalm aan haar. Namida sprak zijn naam daarna algauw wat verbaasd uit. Hij kon zich wel bedenken waar die verbazing vandaan kwam en dus zweeg hij ook maar weer even zodat het gebeuren van daar straks tot haar kon door dringen. Eugene voelde hoe ze wat tegen hem aan leunde. Hij legde zijn armen rustig wat meer om haar heen. Hij glimlachte kalm naar haar zodra ze hem zei dat hij nog leefde. Hij knikte eens lichtjes. ''Dankzij jou'' Zei Eugene rustig tegen haar. Namida pakte ondertussen zijn jasje vast en zuchtte eens opgelucht. Dat liet Eugene nog net niet grinniken. Het moest haast gefilmd worden hoe ze nu bij hem deed, maar nee, dat was niet echt gepast dit moment. Na een korte stilte vroeg Namida hem ineens waar ze nu heen gingen, of dat hij haar terug zou brengen. Eugene slaakte een lichte zucht. Hij moest uiteindelijk voor het beste kiezen. ''We gaan terug'' Zei hij kalm terwijl hij kort naar het spoor keek. Vervolgens richtte hij zich terug op Namida. ''Maar we blijven niet'' Zei hij daarna ineens. Hij glimlachte kalm naar haar. ''We pakken onze spullen en gaan een ander onderdak zoeken voor ons'' Legde hij kalm uit aan Namida. Natuurlijk zou hij vandaag niet nog alle minuut een ander huis kunnen vinden. Maar ze konden voor zolang eerst wel in een hotel overnachten voor een paar nachten. Zolang Namida maar weg was van huis en zich veilig zou voelen. Eugene belde vervolgens een taxi op. Na een halfuurtje kwam de taxi en deze pikte hen op. Het was maar goed dat het al zo laat was. Als ze geluk hadden lagen hun ouders op bed, of op de bank.. Als ze niet weer te veel hadden gedronken. Maar dat betwijfelde hij gelijk al. Na ongeveer een halfuur in de taxi te hebben gezeten waren ze terug bij de grote Escarlett villa aangekomen. Eugene zag de auto's buiten staan. Een daarvan zou hij dan ook mooi mee nemen. Eugene zijn blik viel vervolgens op de ramen. Zover hij nu zag brandde er geen lichten. Maar goed dan had je de andere kant van het huis nog. Hij keek richting Namida. ''Pak maar snel de spullen bij een die je mee wilt hebben, dan doe ik dat ook en dan rijd ik de auto alvast voor'' Zei Eugene met een licht glimlachje tegen haar waarna hij de villa binnen ging en richting zijn kamer ging. Zodra hij een tas met de belangrijkste spullen en wat kleren er in bij een had pakte hij de sleutels van een van de auto's. Hij gooide zijn tas achterin en reed de auto zo dicht mogelijk voor de voordeur. Zijn blik viel vervolgens op de voordeur. Hij hoopte dan ook dat Namida zo snel mogelijk terug zou komen.}

Onderwerp: Re: The darkness below. wo nov 12, 2014 12:24 pm

Namida had haar ogen geopend en was verbaasd geweest over het feit dat ze bij Eugene op schoot zat. Ze was dan ook even vergeten, door de diepe slaap, dat ze hem weer nieuw leven had ingeblazen. Eugene vroeg aan haar hoe het ging, maar Namida negeerde het en uitte haar verbaasdheid. Ze was opgelucht en blij dat Eugene nog leefde. Ze mocht hem misschien niet altijd even veel, maar ze kon ook weer niet zonder hem. Voor haar gevoel was Eugene de enige van haar familie die haar echt nog levend wou hebben. Het zou haar niks verbazen als haar moeder en vader haar liever dood wouden hebben. De vermoeidheid drong nu ook weer wat meer door en Namida leunde lichtjes tegen Eugene aan. Echter kon ze niet lang relaxt zitten, want een gedachte schoot door haar hoofd heen. Namelijk, wat zou Eugene nu met haar doen? Namida vroeg nu dan ook meteen wat ze gingen doen. ''We gaan terug'' Namida kon haar oren niet geloven. "Wat nee!" riep ze uit. Ze wou opspringen, weg rennen en hem uit schelde, maar toen keek Eugene haar aan en besloot ze om haar mond te houden. ''Maar we blijven niet'' Namida stopte met tegenstribbelen en keek Eugene hoopvol aan. ''We pakken onze spullen en gaan een ander onderdak zoeken voor ons'' legde Eugene uit. "Yeay!" riep Namida uit en vloog Eugene om de hals. "Bedankt broer," zei Namida en had niet in de gaten dat dit waarschijnlijk de eerste keer was dat ze hem broer noemde. Nee ze had hem nooit gemogen. Ze had immers niet gewild dat hij de ouder in haar leven was, maar nu was ze hem oprecht dankbaar. Eindelijk leek het erop dat haar woorden werden gehoord. Eindelijk. Ze glimlacht en een fonkeling was weer in haar ogen te zien. Eugene belde een taxi, die al snel voor hen stond. Beiden stapten ze in en kwamen uiteindelijk uit bij dé grote villa. Namida kon er niks aan doen om even afgrijselijk ernaar te kijken. Ze had immers geen goeie herinneringen aan de plek. ''Pak maar snel de spullen bij een die je mee wilt hebben, dan doe ik dat ook en dan rijd ik de auto alvast voor'' Namida richtte haar blik op Eugene en knikte glimlachend, vervolgens volgde ze Eugen de villa in en liep ze naar haar kamer. Ze probeerde alles zo stil mogelijk te doen zodat haar ouders, als die zouden slapen, niet wakker werden. Doordat Namida al een tijdje had geleefd in haar uppie wist ze wat ze sowieso nodig zou hebben. Zo pakte ze alleen dat, wat ze echt nodig had, in een tas en liep vervolgens weer naar beneden. Via de ruiten waren de koplampen van de auto al te zien. Met een kleine grijns liep Namida de villa uit en deed ze de deur open van de auto. Ze pleurde haar tas erin, waarna ze naast Eugene ging zitten in de auto. Ze deed haar gordel om en keek vervolgens met een blij fonkeling in haar ogen naar Eugene. "Waar gaan we heen?" vroeg Namida. "Eventueel kunnen we altijd terug naar de loods gaan," zei Namida voor de grap. Ze wou niet veel. Ze wou alleen onderdak hebben en eten. Als Eugene van plan was om dat aan haar te geven, dan zou ze hem volgen.

OOC: sheet etc. komt uit school wel (als ik zin heb xD)

Onderwerp: Re: The darkness below. wo nov 12, 2014 2:19 pm

_{Namida riep gelijk terug dat ze niet terug wilde en begon dan ook te protesteren. Echter bleef Eugene gewoon rustig. Dat zou hij sowieso wel blijven maar nu had hij er echt een goede reden voor want hij melde Namida als volgt dan ook dat ze terug zouden gaan maar niet zouden blijven. Gelijk stopte Namida met tegen stribbelen. Dat zei dan ook al genoeg. Het was nu dan ook genoeg geweest. Eugene zou Namida niet langer in die hel laten zitten. Hij had het in het begin geprobeerd. Dit omdat hij nog zo vaak met hun ouders had gepraat. Maar ze zouden niet veranderen, dat bleek ook wel door de vuist die hij iedere keer zijn kant op kreeg. Hij was er net zo goed klaar mee. En daarbuiten, het werd ook wel eens tijd voor hem om een eigen huis of appartement of wat dan ook te krijgen. Zodra Eugene had uitgelegd wat de bedoeling was riep Namida een 'yey!' En vloog ze hem vervolgens om de hals. Eugene keek kort wat verbaasd. Dit omdat Namida nog nooit zo bij hem had gedaan. Daar boven op kwam dan ook nog dat ze hem bedankte waarbij ze hem 'broer' noemde. Zo had ze hem zeker nog nooit willen noemen. Eugene glimlachte dan ook langzaam aan wat en legde een hand op haar rug. ''Het komt goed Namida'' Zei hij kalm.
Eugene regelde vervolgens een taxi voor hen. De taxi bracht hun naar de Escarlett villa toe. Hopelijk was dit de laatste keer dat ze er zouden zijn. Eugene zei Namida dat ze de spullen moest pakken die ze mee wilde hebben. Hij zou hetzelfde doen en de auto voor rijden. Na even zat Eugene dan ook in een auto die hij zo dicht mogelijk bij de voordeur had geparkeerd. Hij wachtte op Namida en zocht ondertussen een hotel op. Natuurlijk wel een die niet in de buurt zou zijn. Hij had er uiteindelijk een gevonden en belde er naar toe om een kamer te reserveren. Zodra hij op hing kwam Namida de auto in. Gelukkig. Hun ouders hadden dus niets gemerkt. Anders zouden ze hen zeker hebben tegen gehouden. Echter zouden ze er uiteindelijk wel wat van gaan merken als hun kinderen er een tijd niet meer waren maar het zou Eugene niets verbazen als dat pas na een week of twee was. Hij zorgde dan ook wel dat ze zo ver mogelijk uit de buurt bleven van de villa. Met een gelukkige glinstering keek zijn zusje hem in de ogen aan. Ze vroeg hem waar ze heen gingen. Eugene glimlachte kalm naar haar en wilde antwoordde maar op dat moment begon Namida over de loods. Eugene glimlachte flauwtjes terwijl hij de auto startte en weg reed van de villa. Echter merkte hij niet dat hun vader toch nog wat had gemerkt op het laatste moment en net in de deuropening van de voordeur kwam staan. Eugene reed rustig door. ''Helaas zal het niet zo luxe zijn als de loods'' Begon hij met een lichte zucht alsof de loods was te vergelijken met een villa. Hij had zijn blik ondertussen rustig op de weg gericht. ''Ik heb een hotel gevonden, daar overnachten we vanavond en misschien nog twee. Dan zal ik overdag opzoek gaan naar een huis voor ons'' Legde hij uiteindelijk kalm aan Namida uit. Hij keek dan ook kort op zij naar haar om haar reactie te zien waarna hij terug naar de weg keek. Na een poosje gereden te hebben kwamen ze dan bij het hotel aan. Eugene parkeerde de auto in de buurt van het hotel en nam hun tassen waarna hij naar het hotel ging. Bij het hotel werden ze algauw ontvangen. Zodra Eugene had betaald voor de eerste nacht. Vroeg hij nog snel om een ontbijt smorgen's buiten Namida's gehoor om. Vervolgens werden ze naar hun kamer gebracht. Het was nog wel een luxe kamer met tv en alles. Echter waren er niet twee aparte bedden maar een groot twee persoons bed. Eugene zette hun tassen neer en keek kort wat bedenkelijk. Naja het maakt hem niet zo uit. En misschien dat Namida hem inmiddels wel zo goed kon hebben dat ze het ook niet erg vond om in hetzelfde bed als hij te slapen. Hij keek dan ook kort opzij naar haar met een rustige glimlach. ''En bevalt het u mevrouw?'' Vroeg hij kalm aan haar met een deftige toon in zijn stem. Ja hij was niet helemaal humorloos ofzo. Hij kon nog best een beetje grappig doen. Zeker tegenover Namida. Anderen zouden maar weinig van die kant mee maken.}

Onderwerp: Re: The darkness below. wo nov 12, 2014 5:26 pm

_{Namida stapte met een glimlach de auto in, niet wetend dat haar halfbroer al een slaapplek had geregeld. Ze had haar tas achterin gepleurd en deed haar gordel vervolgens om. Ze keek Eugene aan en vroeg hem waar ze naar toe gingen. Ze voegde er nog een leuke opmerking aan toe waar Eugene kort moest van grijnzen. ''Helaas zal het niet zo luxe zijn als de loods'' zei Eugene. "Aawh," zei Namida alsof ze teleurgesteld was en keek naar buiten, terwijl ze de straat uitreden. ''Ik heb een hotel gevonden, daar overnachten we vanavond en misschien nog twee. Dan zal ik overdag opzoek gaan naar een huis voor ons'' Namida keek wat licht verbaasd naar Eugene. Een huis? Namida richtte haar blik weer naar voren. Dus dan zouden ze samen geen wonen? Zo erg vond Namida het niet, aangezien Eugene toch altijd de enige was geweest die voor haar had gezorgd, maar het zo wel wennen zijn en ergens voelde Namida zich wel schuldig. Ze had al een tijdje een schuld gevoel gehad en nu ze een beetje de kans kreeg om erover na te denken, werd het alleen maar erger. Ze wist dat ze veel problemen had opgeleverd en ze wist niet in hoeverre Eugene het allemaal uit zichzelf deed. Misschien had hun vader ook wel hem de missie gegeven om voor Namida te zorgen, maar dan erbij; waarom zouden ze nu dan samen weg gaan? Toch bleef het schuld gevoel. Namida wou niet dat Eugene zijn hele leven ging aanpassen door Namida. Ze zuchtte onhoorbaar, maar keek op toen ze voor een hotel tot stilstand kwamen. Eugene stapte uit en pakte de tassen. Namida volgde hem naar de balie toe en keek langzaam om haar heen. Het was niet het meest luxe wat je kon verwachten, maar ze vond het alles behalve erg. Alles was beter dan in die villa. Nadat Eugene had betaald voor de eerste nacht, liepen ze naar boven toe en stapten ze uiteindelijk hun kamer in. Namida keek nieuwsgierig rond, waarna haar blik uiteindelijk bleef hangen op het tweepersoonsbed. ''En bevalt het u mevrouw?'' vroeg Eugene op een deftige toon. Namida fronste kort haar wenkbrauw en bleef haar blik richtte op het bed. "Betekend dit dat ik naast je moet slapen in hetzelfde bed?" vroeg Namida en wees naar het bed. Ze liep er in passen heen en liet uiteindelijk haar hand over het dekbed heen gaan. Ze richtte zich vervolgens weer op Eugene. "Ik ga niet moeilijk doen, maar als je me met één vinger aanraakt ben je dood," zei Namida waarschuwend, ook al kon ze vrij weinig doen tegen haar broer. Hem hoogstens verblindde. Misschien moest ze toch wat meer gaan doen met haar krachten. Ze liet zich neer vallen op het midden van het bed en voelde hoe de moeheid weer terug kwam. Ja, ze was nog steeds moe. Met een zucht sloot ze haar ogen en zonder dat ze het echt wou viel ze in een diepe slaap.}

Onderwerp: Re: The darkness below. wo nov 12, 2014 9:20 pm

Eugene had hen naar een hotel gereden. Deze was niet al te luxe maar toch goed genoeg. De kamer bevatte dan ook in principe alles wat ze nodig hadden. Echter kregen ze wel een kamer met een twee persoons bed. Eugene had toch duidelijk gezegd dat hij met zijn zusje zou komen dacht hij zo. Maar goed hij had natuurlijk op het laatste moment geboekt en dus hadden hun alle minuut nog een kamer voor hen gereed moeten maken. Het maakte hem verder ook niet erg veel uit. Op een deftige toon, die hij voor de grap had gebruikt, vroeg hij aan Namida wat ze van de kamer vond. Echter leek Namida dat niet zo te waarderen want gelijk fronste ze dan ook. Hij merkte haar blik op naar het bed en slaakte en onhoorbare zucht. Hij wilde dan ook een reactie geven maar op dat moment begon zij al te spreken; Ze vroeg hem of dit betekende dat ze in het zelfde bed moesten slapen. Eugene knikte naar haar met een licht wat flauw glimlachje. ''Tenzij je wilt hebben dat ik op de stoel ga slapen'' Reageerde hij flauwtjes terwijl hij naar een glazen fles water toe liep die standaard op de kamers werd neer gezet. Hij schonk zich een glas in en nam er kalm een slok van terwijl hij zich terug op Namida richtte. Ze gaf hem nu een waarschuwing. Eugene trok voor kort een wenkbrauw op. Pittig dametje was zijn zusje toch. En hij maar denken dat ze in een lief meisje zou veranderen nu dat hij haar een nieuw onderdak zou geven. Eugene glimlachte even flauwtjes. Ach ja, wacht maar tot ze de puberteit bereikt dacht hij dan ook flauwtjes. Hij volgde haar met zijn ogen zodra ze op het bed neer plofte. Het duurde daarna niet lang of ze viel dan ook in slaap. Eugene zette zijn glas neer. Hij zou zich toch even niet aan haar woorden houden. Voorzichtig deed hij haar schoenen uit waarna hij een kant van het bed het dekbed wat open sloeg. Vervolgens tilde hij zijn zusje stilletjes op en legde haar op het stuk bed neer waar nu geen dekbed over heen lag. Vervolgens legde hij het dekbed over Namida heen. Kort keek hij naar haar slapende gezicht waarna hij naar de stoel toe liep met het glas drinken. Hij zette zich in de stoel neer en keek via het raam naar buiten. Kort dacht hij terug aan zijn vader. Voor een moment sloot hij zijn ogen half. Hij had er meer moeite mee hoe zijn vader was geworden dan dat hij liet zien. Als zijn moeder het toch eens zou zien.. Eugene zuchtte eens. Het had geen zin om daar nu over na te denken. Eugene dronk het glas leeg en zette het op het kastje neer dat in de buurt van de stoel stond. Ze was er niet meer en zou er dus ook niks meer aan kunnen veranderen. Eugene richtte zijn blik vervolgens op Namida. En anderzijds was Namida misschien niet in zijn leven geweest. Eugene voelde zich langzaam aan moe worden en viel uiteindelijk dan ook in de stoel in slaap.
De volgende ochtend kwam een dienstmeisje aan zette met het ontbijt op bed dat Eugene had besteld voor hen. Hij had Namida gewoon even willen verwennen. Hij vond dat ze dat wel verdiende na al die ellende. Het ontbijt bestond dan ook van alles en nog wat. Het dienstmeisje klopte op de deur. Echter was Eugene nog diep in slaap en had niet door dat het dienstmeisje er al was.

Onderwerp: Re: The darkness below. do nov 13, 2014 10:31 am

Namida's blik was blijven hangen op het tweepersoonsbed. Ze fronste haar wenkbrauw. Moesten ze samen in een bed gaan liggen? Oké ze waren misschien half-familie, maar dat was dus half verkeerd. Ze grijnsde bij die gedachtes, maar sprak Eugene vervolgens toe. Ze gaf hem een waarschuwing dat hij haar niet moest aanraken. ''Tenzij je wilt hebben dat ik op de stoel ga slapen'' Namida grinnikte kort, maar schudde uiteindelijk haar hoofd. Hij verdiende een goeie nacht rust. Een nacht op een stoel is niet altijd even comfortabel. Namida liet zich vervolgens uitgeput op het bed neer vallen en viel in een diepe slaap, niet wetend dat haar broer haar goed in het bed neer legde en vervolgens toch in slaap viel in de stoel.

Namida werd wakker door hard gebonk op de deur. Ze bromde wat en rolde om. Echter had ze niet door dat ze al bijna aan het einde van het bed lag en viel ze dus met een plof op de grond. "Godverdomme," mompelde ze geïrriteerd, waarna ze terug op het bed klauterde en om zich heen keek. Het duurde even, maar nu besefte ze weer dat ze in een hotel was met Eugene. Haar blik bleef hangen op Eugene die in de stoel lag. Ze glimlachte lichtjes, waarna ze haar deken pakte en deze over Eugene heen legde. Opnieuw hoorde ze hard gebonk. Haar blik viel op de deur, waar ze vervolgens ook heen liep en opende. Daar stond een meisje met een ontbijt. "Ontbijt voor Namida?" sprak het meisje op een vragende toon. Namida knikte en nam het ontbijt aan. Eigenlijk wou ze het meisje er nog op wijzen dat ze niet zo hard moest bonken in de vroege ochtend, maar ze was te moe om er wat over te zeggen. Haar blik viel op het ontbijt en vervolgens weer op Eugene. Kennelijk was hij weer eens lief geweest. Namida glimlachte, waarna ze op een stoel naast Eugene plaats nam en het ontbijtje op de tafel neerzette. In kleine hapjes begon ze ervan te eten en probeerde nog altijd even stil te blijven zodat ze Eugene niet wakker zou maken.

OOC: je weet hoe dat gaat, miss voeg ik nog de sheet toe, maar verwacht het maar niet XD

Onderwerp: Re: The darkness below. do nov 13, 2014 9:52 pm

_{Eugene was in de stoel in slaap gevallen. Nu had hij zich nog aan zijn woorden gehouden ook. Hij was het namelijk niet echt van plan geweest. Liever het bed. Maar goed hij was zelf dan ook wel moe geworden door de dag die vol met belevenissen had gezeten. Immers was hij zowat nog dood gegaan ook. Hij had echt op het randje gelegen. Maar Namida had hem gered dus dat kon ook weer achter hen gelaten worden. Nu was het belangrijks dat ze een nieuw thuis vinden. Een ver van hun ouders vandaan. Terwijl Eugene in een diepe slaap was had het ontbijt op bed in de tussen tijd hun kamer bereikt. Eugene had er dan ook geen rekening mee gehouden dat het ontbijt aardig op tijd zou komen. Anders had hij nog wel een wekker voor zichzelf gezet zodat hij het ontbijt zelf kon ontvangen en aan Namida zou kunnen geven. Maar goed, aan de andere kant had hij zijn slaap ook wel nodig. Zeker nu. Eugene merkte er dan ook niets van dat Namida wakker werd, uit bed viel, en vervolgens een deken over hem heen legde waarna ze dan het ontbijt aan nam van het dienstmeisje.
Enkele minuten nadat Namida naast hem was komen zitten in een andere stoel werd hij langzaam maar zeker wakker. Eugene opende zijn ogen wat en rekte zich licht wat uit waarna hij merkte hoe onder uit gezakt hij zat. Hoe..? Hij maakte de zin nog niet af in zijn gedacht omdat hij zich toen weer besefte wat er was gebeurd en waarom hij nu zo zat als dat hij zat. Hij was met Namida naar een hotel toe gegaan, waar ze inmiddels hun eerste nacht er op hadden zitten. Eugene zijn blik streek op Namida neer die aan het eten was. Hij herinnerde zich dan ook dat hij dat ontbijtje voor haar had gemaakt. Kalm glimlachte hij eens waarna zijn blik op de deken viel. Hij kon zich niet herinneren dat hij die had gepakt. Had Namida..? Eugene ging recht zitten en trok zijn jasje wat recht. ''Bedankt voor de warme deken'' Zei Eugene kalm tegen haar. Hij gaf haar vervolgens een rustige glimlach. ''Goeiemorgen, lekker geslapen?'' Begroette hij haar nu dan ook rustig. Hij keek vervolgens naar het ontbijt waar ze al goed van leek te hebben gegeten. ''Smaakt het?'' Vroeg hij kalm aan haar terwijl zijn hand naar de krant ging en een kop koffie. Hij nam er een slok van waarna hij de krant open sloeg. In sommige kranten hadden ze ook reclame staan wat betreft verkoop van huizen. Dit leek net zo'n krant te zijn. Aandacht bekeek Eugene de foto's van de huizen en de informatie erbij. Uiteindelijk bleef zijn blik bij één in het bijzonder hangen. Het was een huis buiten de stad. Dat was sowieso goed. Hij legde zijn vinger er op. '"Wat denk je hier van?'' Vroeg hij kalm aan Namida terwijl hij nog een slokje van zijn koffie nam. Hij legde de krant met de open geslagen pagina op zijn schoot neer en nam daarna dan ook een broodje. Als Namida het wat vond konden ze er heen gaan om het te gaan bekeken. Hoe sneller ze iets hadden hoe beter.}

Onderwerp: Re: The darkness below. vr nov 14, 2014 5:34 pm

_{Namida keek kort naar het ontbijt. Er lag van alles op. Haar blik bleef echter hangen op één specifiek onderwerp, namelijk de kop koffie. Ze keek kort naar Eugene die nog lag te slapen. Hij wist dat ze niet van koffie hield, ze was immers nog maar tien, en ze ging er dus vanuit dat dit niet alleen voor haar was. Ze vond het al behoorlijk veel voor haar alleen. Ze nam het kopje warm water en dipte een zakje thee erin. Ze legde haar, inmiddels koude handen, om het kopje heen en genoot van de warmte. Ze nipte lichtjes van de thee, maar besloot het uiteindelijk toch nog even af te laten koelen en begon aan één van de broodjes. In kleine happen begon ze ervan te eten, totdat ze beweging opmerkte naast haar. Toen ze opkeek zag ze dat Eugene wakker was gekeken en nu licht verbaasd keek naar de deken. Namida grijnsde lichtjes, maar haar gezicht werd neutraal toen Eugene haar aankeek. ''Bedankt voor de warme deken'' zei Eugene. Namida wuifde de woorden weg. Ze hoefde geen bedankjes te hebben. Vroeger had ze er misschien op zitten azen of iets, maar nu had hij al zoveel gedaan voor haar dat ze echt niet bedankt hoefde te worden als zij eens iets goeds deed. ''Goeiemorgen, lekker geslapen?'' vroeg hij haar. Namida slikte een hap brood door en volgde zijn blik naar het eten. ''Smaakt het?'' vroeg hij. Namida knikte kort. "En ja ik heb lekker geslapen, bedankt voor het ontbijt. Ik had alleen gehoopt dat ik wat lekkerder wakker was geworden," zei Namida en snoof eens licht verontwaardigt. Vervolgens pakte Eugene de krant en begon er doorheen te bladeren op zoek naar een huis, gokte Namida. Namida at in de tussen tijd haar broodje op, waarna ze haar handen weer wikkelde om de theekop heen. Gulzig nam ze een slok en genoot van de warmte die haar naar binnen stroomde. "Wat denk je hier van?'' Namida keek op en richtte haar blik op de krant die op Eugene's schoot lag, terwijl hij greep naar een broodje. "Hmm," zei Namida wat zacht, waarna ze een nieuwe slok nam van haar thee. Ze nam nog een slok van haar thee. Ze bekeek het artikel van het huis. Het zag er 'lief' uit. Het was niet al te groot, maar op het eerste gezicht leek het genoeg voor hen beiden. Een korte gedachte schoot door Namida heen wat haar licht wakker schudde. Ze beet kort op haar lippen, wat een trekje van haar was, en keek vervolgens weg om nog een slok van haar thee te nemen. Ze zette vervolgens het kopje weer neer. "Maar Eugene, je hoeft dit echt niet allemaal te doen," zei Namida voorzichtig en richtte haar blik op Eugene. Ja ze voelde zich schuldig over alles en het was wat moeilijk voor haar om haar koppigheid weg te schuiven en dit nu zo te zeggen, maar het moest toch gebeuren."Je hoeft me echt niet mee te slepen. Ik kan best nog wel een paar jaar wonen bij pa en ma en in de tussentijd zal ik zelf wel geld bij een rapen om zo snel mogelijk uit huis te kunnen," legde Namida uit en week haar blik uiteindelijk weer terug op haar theekop.}

Onderwerp: Re: The darkness below. za nov 15, 2014 8:43 pm

_{Het dienstmeisje had Namida wakker gemaakt. Eugene echter niet. Hij was zo diep in slaap geraakt door wat er was gebeurt. Terwijl Namida aan het ontbijt was begonnen werd Eugene langzaam maar zeker ook wakker. Hij bedankte Namida vrijwel meteen voor het feit dat ze een deken over hem heen had gelukt. Ze wuifde zijn woorden echter weg. Eugene glimlachte even lichtjes waarna hij de deken van zich af haalde en deze over de armleuning van de stoel waarop hij had zitten slapen legde. Vervolgens gaf hij haar echt een begroeting en vroeg hij haar dan ook of ze lekker had geslapen. En al snel daarna ook of het ontbijt smaakte. Hij had het immers speciaal voor haar besteld. Namida gaf hem een knikje waarbij ze antwoord gaf op beide vragen. Eugene gaf haar een knikje wat je als 'graag gedaan' kon zien. Vervolgens vertelde ze over het wakker worden. Hij moest er dan ook weer wat door glimlachen. Eugene nam vervolgens de krant en een kop koffie. Hij ging op zoek naar advertentie's over verkoop van huizen. Hij wilde zo snel mogelijk een plekje voor hun vinden.
Uiteindelijk had Eugene iets gevonden. Natuurlijk moest het nog wel bekeken worden maar de info en de foto zagen er in ieder geval al interessant uit. Hij nam een broodje en vroeg Namida wat zij er van vond. Hij schoof de krant dan ook wat richting haar. Ze reageerde met een 'hmm' Eugene keek wat bedenkelijk naar haar. Wat betekende dat antwoord? Plots beet Namida op haar onderlip. Hij wist wat dat betekende. ''Namida? Wat is er?'' Vroeg hij dan ook aan haar. Ze zette de kop thee neer en zei hem dat hij dit allemaal echt niet hoefde te doen. Eugene keek wat verbaasd naar haar. Hij begreep het dan ook niet helemaal. Wat wilde Namida hier mee zeggen? Maar ze gaf haar uitleg al. Eugene slaakte een lichte zucht zodra ze uitgesproken was. ''Je bent 10 jaar oud Namida, het duurt nog jaren voor dat je op je zelf kan wonen'' Begon Eugene terwijl hij het broodje dan ook even weg legde. Hij keek haar terug in de ogen aan en bracht vervolgens een hand naar haar gezicht. Lichtjes raakte hij de zijkant van haar gezicht aan met zijn hand. Immers had ze gister al duidelijk gemaakt dat ze niet aangeraakt wilde worden. Dan ging hij haar ook niet uitbundig aan zitten raken maar hij wilde haar met dit gebaar toch wat duidelijk maken. ''Ik laat je niet bij pap en mam achter, niet nog langer'' Zei hij terwijl hij zijn hand langzaam aan weer liet zakken. Zijn ogen straalde dit keer niet alleen de kalmte uit wat ze altijd deden, dit keer hadden ze ook een zorgzame blik. ''Je mag bij mij blijven tot dat je er klaar voor bent om op jezelf te wonen, je bent geen last voor me Namida'' Zei Eugene kalm tegen haar. Hij meende zijn woorden dan ook. Hij koos er zelf voor om haar mee te nemen naar een nieuwe plek om te wonen. Het was geen optie dat ze terug zou gaan naar die hel die zich afspeelde in die villa. Eugene richtte zich terug op de advertentie en haalde dan ook zijn mobiel uit zijn broekzak. ''Dus wat denk je er van, zullen we een kijkje nemen?'' Vroeg hij kalm aan haar terwijl hij van zijn mobiel terug naar haar keek.}

Onderwerp: Re: The darkness below. zo nov 16, 2014 2:39 pm

_{(oeps verkeerde acc, sorry ppl)

Eugene had een huis voor hen gevonden. Namida besefte nu dan ook hoeveel Eugene bereid was voor haar te doen. Na alles wat Namida hem had aangedaan. Ze wist dat ze soms erg moeilijk kon zijn en vaak een grote mond had en daar wou ze Eugene nu niet mee belaste. Ze wou sowieso niet dat hij haar hielp. Ergens was het haar koppige kant die wou dat ze alles alleen deed, maar het was ook dat kant dat Eugene zich vast verplicht voelde om dat te doen. Namida was blij met de hulp die ze van hem kreeg, maar ze kon niet zoveel vragen van hem. Namida zette haar theekopje weg en zei hem dan ook dat hij dit niet allemaal moest doen voor haar. Ze kon zichzelf wel 'vrij' werken uit de villa. Immers was het nog alleen maar een kwestie van tijd voordat hun ouders hen gingen zoeken. Eugene kon zichzelf er nog wel onderuit praten, aangezien hij al volwassen was, maar Namida zo dan toch weer terug eindigen in de villa. Waarschijnlijk zou de beveiliging dan ook sterker worden. Namida keek op toen Eugene een lichte zucht slaakte. ''Je bent 10 jaar oud Namida, het duurt nog jaren voor dat je op je zelf kan wonen'' sprak Eugene. Namida keek weg en wierp kort een blik op het broodje dat Eugene weg legde. Het zou inderdaad wel even duurde voordat Namida op zichzelf kon wonen, maar ze had het al tien jaar 'vol gehouden' en nieuwe acht jaar zou toch nog wel gaan? Plots bracht Eugene zijn hand naar haar wang toe. Namida kreeg de neiging om haar hoofd naar achter te trekken, maar liet het toch toe en uiteindelijk raakte Eugene haar wang zacht aan. ''Ik laat je niet bij pap en mam achter, niet nog langer'' zei Eugene. Namida keek hem aan in de ogen en merkte de zorgzame blik op. Maakte hij zich zorgen om haar? Naar alles wat ze hem had aangedaan? Namida slaakte een onhoorbare zucht, waarna ze de hand van Eugene na keek die hij van haar wang liet afglijden. ''Je mag bij mij blijven tot dat je er klaar voor bent om op jezelf te wonen, je bent geen last voor me Namida'' voegde Eugene aan zijn woorden toe. Namida knikte alleen maar en wikkelde uiteindelijk haar handen weer op haar theekopje heen. Misschien was Eugene toch niet zo erg als ze al die jaren had gedacht. In kleine slokjes dronk ze van thee, terwijl Eugene zijn mobiel uit zijn zak haalde. ''Dus wat denk je er van, zullen we een kijkje nemen?'' vroeg Eugene. Namida knikte. "Ja, laten we maar eens gaan kijken of het aan ons kan tippen," sprak Namida en grijnsde lichtjes.

[OOC: einde topic? nieuw topic in-town?]}

Gesponsorde inhoud