het regende. Het. Regende. Quinten zuchtte eens diep. Hij had een enorme hekel aan regen. Het was koud, nat en het zag er verdomd depressief uit. Hij trok de rits van zijn jas nog iets verder omhoog. Hij stond onder een afdakje van een of andere winkel. Het kon hem niet veel schelen wat voor winkel het was. Brandon, zijn kitten, probeerde in Quinten zijn been te klimmen. Hij zette zijn klauwtjes in de stof van Quintens broek. Quinten grinnikte zachtjes en bukte zich. Hij aaide het beestje over zijn chocolade bruine hoofdje. Brandon probeerde in zijn vingers te bijten. Quinten grinnikte weer zachtjes. Brandon was enorm speels, wat hem leuker maakte dan dat hij al was. Quinten pakte de kat op en ging weer recht op staan. De kitten was nog zo klein, dat hij in de jaszakken van Quintens jas paste. De kitten leek het daar wel naar zijn  zin te hebben.

Quinten bedacht dat hij wel op zoek kon gaan naar een café of iets. Hij was hier nog maar kort en wist de weg nog niet zo goed te vinden. Hij liep door de – wat leek op de hoofdstraat van de stad – straat. Hij liep langs tientallen eetcafés, maar niks van zijn gading. Hij naderde het eind van de straat en de moed zakte hem in de schoenen. Tot zijn ogen vielen op iets wat leuk op een Irish Pub. Hij had altijd al een voorliefde gehad voor Ierland. Hij had er nooit gewoond en was er nooit geweest, daar baalde hij wel van. Hij kon  hun nuchterheid wel waarderen.

Quinten trok de deur van het café open. Het rook er naar sigaretten rook en alcohol. Hij liep wat aarzelend naar binnen en ging vervolgens op éen van de hoge barkrukken zitten. Het zag er best leuk uit van binnen. Als je binnen kwam keek je direct naar de bar, waarachter alle flessen met drank stonden. Aan de bar stonden iets van tien hoge barkrukken. Aan de zijkanten van het café stonden banken en tafels waar je aan kon zitten. De krukken en banken waren bekleed met rode stof. De bar was van donkerbruin hout. Aan de tafels zaten een aantal mensen. Het was er niet gek druk, wat Quinten wat geruststelde. Hij schoof wat heen en weer tot de bartender naar hem toe kwam lopen. Het was een meisje met een grote bos rode krullen en groene ogen. Ze had sproetjes rond haar neus en onder haar ogen. Ze keek hem met een brede glimlach aan. ”Hey.. kan ik wat voor je inschenken?” vroeg ze en keek hem aan. Normaal gesproken dronk Quinten niet echt alcohol, maar iedereen zat hier aan de alcohol. Hij zou zich nogal opgelaten voelen als hij nu met een cola zou zitten. Tevens kon hij goed tegen drank dus een drankje zou hem niks kwaad doen. “Een Jack Daniels, alsjeblieft.” zei hij zacht, maar net hard genoeg dat ze het kon horen. Hij keek haar niet aan terwijl hij sprak. Toen hij omhoog keek zag hij haar knikken en zich omdraaien. Hij keek het café nog eens rond. Het was hier echt enorm rustig.

Het meisje zette zijn drankje voor hem neer. Quinten keek ernaar en mompelde een bedankje. Hij betaalde snel en keek weer om zich heen. Hij hoorde een zacht geluidje uit zijn zak komen. Hij glimlachte en keek hoe Brandon z'n kopje over de rand van de zak heen stak. Brandon was een bijzondere kat. Hij durfde niet alleen te zijn. Quiten had een klein appartement in Wolfston. Wolfston was de naam van de stad. Een belachelijke naam als je het hem vroeg. Alsof het een dorp was van.. van wat? Wolven? Hij snapte de logica niet. De mensen die het gesticht hadden waren blijkbaar niet zo creatief. De stad zelf was ook niet erg denderend. Het stond vol met oude fabrieken en lege pakhuizen. Alsof het enorm vervallen was. Maar als je dan in de binnenstad kwam was het redelijk modern. Je had in ieder geval een goede metro verbinding. Dat was echt bizar goed geregeld. Alles reed op tijd en werkte zoals het hoorde. Dat verbaasde hem enigszins. D'er was in ieder geval iets wat ze goed konden. Quinten rolde kort met z'n ogen. Hij nam een slok van zijn drankje en keek om toen hij de deur van het café dicht hoorde gaan.