Waarom was ze ook alweer hier terug naartoe gegaan? Waarom deed ze zichzelf dit altijd aan, om toch nóg een keer hier naartoe te gaan, terwijl ze wist dat ze zich hier niet op haar gemak voelde en dat herinneringen altijd weer terug in haar gedachten kwamen. Het liefst was ze gewoon in Silversoul, waar zij en haar vader een hele tijd hebben geleefd, voordat ze terug gingen naar deze stad om hier in een van de familytrees te leven - want dat zou veiliger voor hen zijn. Niet dat het dat ook daadwerkelijk was. Haar vader was nu dood, dus zoveel veiliger was het helemaal niet. Zachtjes schudde ze met haar hoofd, terwijl ze het bosje bloemen op het graf neerlegde. Met haar handen veegde ze de letters op de steen schoon en even staarde ze verslagen naar haar vaders naam. Ze was blij dat ze dat verleden achter haar had liggen, maar ze kon het nog steeds niet verkroppen wat gebeurd was en ooit, ooit zou ze wraak nemen en hen terugpakken voor wat zij haar en haar vader hadden aangedaan. Zachtjes kwam ze weer overeind, waarna ze haar jurkje glad trok en weg liep.

Haar benen hadden haar gebracht naar een parkje, waar veel warlocks rondliepen. Sommigen samen en sommigen alleen, enkelen stonden zelfs hun krachten uit te oefenen. Ze had een redelijke hekel aan Warlocks en de vrouw kon ze ook al helemaal niet vertrouwen. Waarom? Ze was al te vaak geschaad door deze mensen en desondanks dat ze redelijk vriendelijk tegen hen kon zijn, was het allemaal maar schijn. Deze mensen waren niet te vertrouwen, dat was wat haar gevoel haar altijd had verteld, en pas na jaren zo'n persoon te hebben gekend zou ze misschien in staat zijn diegene in vertrouwen te nemen. Maar eerder dan dat ook echt niet. Omgaan met deze personen deed ze wel, maar dan was ze ten alle tijden alert. Je zou zeggen dat de vijandigheid tegenover Warlocks van haar weg was gegaan nadat ze meer respect gingen tonen voor Shapeshifters, maar Emily kon de geschiedenis die Warlocks met Shapeshifters hadden niet verkroppen. Ze waren enkel 'belangrijker' geworden voor deze egocentrische mensen doordat ze hen gered hadden - anders was alles nog steeds hetzelfde gebleven. Opeens botste ze tegen iemand op die ze herkende als Daniel Grayson, een warlock die de zoon was van de twee mensen die haar vaders leven hadden verpest. "Sorry," Mompelde ze en verstard liep ze strak langs hem door, de jongen verbaasd achterlatend. Doordat ze zo snel mogelijk uit zijn buurt vandaan wilde komen, voorkomend dat ze haar woede niet kon onderdrukken en spontaan in haar dierlijke vorm veranderde, lette ze niet echt meer op haar omgeving, waardoor ze nogmaals tegen een persoon aanbotste.

Hij hield haar tegen. Hij hield haar tegen. Haar hart bonsde in haar keel terwijl ze de man voor haar even kort bekeek. Waarom deed hij dat? Wat was aan de hand met de mannen hier in Griffinbeach? Eerst Xavier en nu deze jongeman die haar aan het bekijken was alsof ze een of ander beest was dat hij ging kopen. Zo ontwikkelde ze niet alleen de grootste hekel voor dit soort wezens, maar ook een soort angst. Ze waren niet te vertrouwen en zo maakten ze het als maar duidelijker voor haar. Ze wist nooit zeker bij hen of ze het deden om haar lichaam of om wie ze was en of ze het ook wel echt belangrijk vonden als ze eenmaal zou besluiten haar hart te openen voor iemand - want er waren genoeg gozers op deze planeet die het alleen maar deden voor de lol die eraan vast hing, echte liefde was het niet. Nadat hij zich had voorgesteld als Derek Hale, stak hij zijn hand naar haar uit. Voordat hij haar echter kon aanraken zag ze dat hij zijn hand even lichtelijk bewoog. Misschien wel een hele kleine beweging, maar het was een verwarring. Alsof hij niet verwacht had dat ze iets zou zijn wat ze wel was, een shapeshifter misschien? Ze stak haar hand naar voren en zette een glimlach op, die er redelijk gemeend uitzag, maar wat niet echt gemeend was bedoeld. "Emily Thorne," Wist ze haarzelf voor te stellen. De volgende vraag was ook weer een van zo'n standaard zinnen als een jongen met een meisje wilde flirten en het gesprek wilde beginnen. Gelukkig niet zo erg als hoe Xavier het gesprek startte, die gast wilde haar sowieso meteen mee naar zijn hotelkamer krijgen en zo'n dame was ze zeker niet.

Ze betrapte haarzelf erop dat ondertussen dat ze de jongen beantwoorde, ze hem net zo strak aankeek als hij bij haar deed. "Nee, niet echt. Naar mijn idee is dit niet de fijnste plek om rond te hangen." Daar had hij de waarheid, hopelijk zou hij nu stoppen met wat hij aan het doen was want ze vond het niet leuk. Al stond de glimlach op haar gezicht in contrast met haar woorden en gevoelens. Ze kon niet anders - ze wilde niet als zwak aangezien worden noch als een chagrijn en wie weet kon ze deze man ooit nog wel in haar leven gebruiken. Wie weet.