Uit blinde woede had hij zijn vader bij de nek gepakt en hield hij hem tegen muur aan. Er was geen ander die hem zo kwaad kon krijgen dan zijn vader. Eerst Namida pijn laten doen, vervolgens zelf willen pijn doen en dan ook nog over zijn moeder beginnen. Eugene was het zat. Er moest een einde komen aan al dit gedoe. Er was dan ook nog maar een optie die hij kon bedenken. Bij die gedachten had hij de nek van John Escarlett gelijk strakker vast genomen. Echter werd Eugene wat wakker geschud zodra John zich op Namida richtte. Namida! Door zijn woede was hij voor een moment vergeten dat er niet alleen twee volwassenen in de slaapkamer aanwezig waren maar ook een klein tien jarig meisje. Eugene keek dan ook om naar Namida. Hij zag hoe ze een hand voor haar mond hield. Eugene slikte eens. Hij wilde Namida dan ook zeggen dat ze alvast naar de auto moest gaan. Maar het duurde niet lang of Namida gaf hem een knikje. Een knikje dat hem toestemming gaf om er een einde aan te maken. Eugene keek nog even naar haar. Namida wende haar blik af. Ze zag er bleek uit. Eugene wist dat hij dit snel af moest handelen. Hij richtte zich terug op zijn vader. ''Het is beter zo vader'' Zei Eugene met een zachtere toon in zijn stem tegen zijn vader. Hij nam het gezicht van zijn vader in zijn handen vast. Voor een moment kon zijn vader naar adem snakken. Hij greep Eugene dan ook bij zijn schouders vast. ''Eugene.. geef me nog een kans..'' Zei hij snel. Hij keek Eugene smekend in de ogen aan. Eugene keek terug. Zwijgend met een niets zeggend gezicht. Normaal gezien had hij er geen moeite mee om iemand om te brengen. Maar dit was wel zijn vader. En hoeveel woede hij ook naar hem toe voelde. Hij had gehoopt dat het anders was gegaan. Hij nam het gezicht van zijn vader wat strakker in zijn handen vast. Hij zag hoe John zijn ogen verwijdde. Hij opende zijn mond, wilde verder smeken om vergiffenis.
In een snelle beweging brak Eugene zijn nek. De man verslapte. Eugene ving hem op in zijn armen. Stilletjes legde hij hem op de grond neer terwijl zijn hand over het gezicht van de man heen gleed. Op zo'n manier dat hij de ogen van zijn vader liet sluiten. Eugene stond terug recht waarna hij een laatste blik op John Escarlett liet vallen. Hij liep daarna naar Namida toe. Hij tilde haar zwijgend in zijn armen op. Het maakte hem niet uit of ze het er mee eens was of niet. Hij had gezien hoe ze erbij had gestaan. Hij had het nog wel zien aan komen dat als het langer had geduurd ze door haar benen zou zijn gezakt. Hij liep naar beneden toe en ging richting de auto. Hij zette Namida in de bijrijders stoel naast zich neer en ging vervolgens achter het stuur zitten. Kort keek hij naar Namida. Hij liet voor een moment een hand over haar hoofd heen gaan. Alsof hij wilde zeggen; 'gaat het?' Maar ook; 'Vanaf nu zal alles goed komen'. Hij startte de auto daarna en reed terug naar hun huis toe. Eenmaal thuis richtte hij zich op Namida. ''Het spijt me dat je dat hebt moeten zien Namida'' Zei hij tegen haar. Hij sloot zijn ogen even half. Nee hij gunde zijn zusje dit al totaal niet.

Eugene had eerlijk gezegd nooit gedacht dat hij het daadwerkelijk zou doen. Zijn eigen bloed met eigen handen ombrengen. Maar het was nodig geweest. Hun vader was niet meer te redden. Eugene wist dat. Daarom had hij dan ook zijn woorden van vergiffenis genegeerd. Zijn vader had nog zo hard kunnen smeken. Hem wijs kunnen maken dat hij zou veranderen maar Eugene wist wel beter. Hij wilde dit leven niet meer voor Namida. Ze verdiende beter. Veel beter. Een leven zonder geweld. Een leven waarin ze kon opgroeien zoals elk kind in hoorde op te groeien. Eugene wilde haar dat leven geven. Maar vandaag was er genoeg bewijs geweest dat als hun vader niet uit de weg was, Namida nooit het leven zou krijgen dat ze verdiende. Daarom had hij er een einde aan gemaakt. Hij had het gevoeld. Dat sprankje pijn zodra zijn vader levenloos in zijn armen terecht was gekomen en hij zijn ogen had gesloten. Maar hij had het ook net zo snel weer weg gedrukt en had zich als volgt op Namida gericht. Ze was bleek aangeschoten en Eugene zag het al voor zich dat ze door haar benen zou zakken. Zo had hij haar dan ook opgetild en naar de auto gebracht. Vervolgens was hij zo snel mogelijk terug naar huis gereden.
Eenmaal thuis aangekomen gingen ze samen terug naar binnen. Eugene wist niet goed hoe te beginnen. Wat hij moest doen. Namida had mee gemaakt hoe hij hun vader had om gebracht. Dat was niet iets wat in andere families zomaar gebeurde. Eugene richtte zich tot Namida. Hij bood haar zijn excuses aan voor het feit wat ze had gezien. Eugene wilde naar haar toe gaan. Een poging tot geruststelling doen. Er was geen twijfel mogelijk dat ze aan het gebeuren een shock zou over houden. Plots verwijdde Namida haar ogen. Ze sloeg een hand voor haar mond en Eugene voelde gelijk bezorgdheid op komen. Hij wilde haar vragen wat er gaande was maar op dat moment haastte ze naar de prullenbak en gooide wat braaksel eruit. Eugene slikte eens. Ja ze ging er last van krijgen. En zij was niet de enige. Echter uitte Eugene de onderwerpen niet die hem het gevoeligst lagen. Namida hoestte nog wat waarna ze naar het aanrecht toe ging en een doekje nam om daar mee haar mond schoon te maken. Vervolgens richtte ze zich terug op hem. Eugene haalde zijn handen uit zijn zakken. Echter wist hij niet wat hij er mee wilde zeggen. Hij wilde haar geruststellen maar vandaag was totaal niet goed te praten. Voor een moment wende hij zijn blik dan ook af tot dat hij vanuit zijn ooghoeken beweging op merkte. Eugene keek om en zag dat Namida op hem af kwam. Hij voelde hoe haar handen de stof van zijn jasje vast grepen en haar hoofd tegen zijn borst aan gedrukt werd. Voor een moment keek Eugene wat verrast. Ergens had hij niet zien aan komen dat Namida dit zou doen. Langzaam aan plaatste hij een hand op haar boven rug en de ander op haar hoofd. Zijn duim ging stilletjes over haar hoofd heen. Ze zei hem haar niet alleen te laten. Eugene glimlachte lichtjes met half gesloten ogen. ’’Ik zal je nooit alleen laten Namida’’ Sprak Eugene kalm tegen haar. Vervolgens opende Namida haar ogen en keek ze met een wat onzekere manier omhoog naar hem. Hij gaf haar een wat vragende blik. Wilde vragen wat er was. Maar op dat moment vroeg ze hem of ze bij hem kon slapen vannacht. Nu kon hij dan ook gewoon geen verraste blik tegen houden. ’’Bij mij slapen? Ehm ja natuurlijk’’ Reageerde hij nog steeds wat verrast maar gaf haar daarna wel een kalme en geruststellende glimlach. Vervolgens tilde hij haar ineens weer op en liep hij naar boven toe. Het leek hem nu dan ook wel het beste om rust te gaan pakken. Hij ging met haar zijn slaapkamer binnen en zette haar op zijn bed neer. Vervolgens begon hij met omkleden. Hij ontknoopte zijn jasje en blouseje en daaronder vandaan werd een gespierd boven lichaam zichtbaar. Vervolgens ruilde hij zijn broek om voor shorts en trok hij nog een hemd aan. Kalm liep hij naar zijn bed toe en ging recht op in bed zitten met het dekbed over zijn schoot heen getrokken. Hij wachtte rustig tot dat Namida er klaar voor was om te gaan slapen. Zodra zij ook klaar was om te slapen ging hij liggen. Hij zei haar welterusten na zijn hand nog kort even geruststellend langs haar gezicht te hebben gehaald. Hopelijk vonden ze nu wat rust.
Echter leek de rust Eugene niet te willen vinden. Eugene zijn borst ging onrustig op en neer terwijl terwijl hij zijn ogen dicht geknepen hield. Af en toe draaide hij dan ook van zijn ene zij op zijn andere zij. Druppeltjes zweet liepen over zijn gezicht heen. Het hele gebeuren zag hij weer over nieuw en over nieuw. Af en toe mompelde hij dan ook wat. Of zijn vaders naam of die van Namida kwam er in voor. Het hele gebeuren jaagde hem na in zijn droom, of liever gezegd nachtmerrie.

Eugene kon er niet om heen. Hij was verrast geweest toen Namida hem zo in de armen vloog en hem vervolgens vroeg of ze bij hem mocht slapen vannacht. Aan de andere kant was het een heftige dag geweest. En als hij haar daar mee kon geruststellen, natuurlijk mocht ze dan bij hem komen slapen. Misschien was er dan nog één klein voordeel uit dit alles te halen; Hun band als broer en zus werd sterker. Dat was dan wel weer een fijn idee. Zeker nu de twee op hen zelf woonden. Samen gingen ze naar boven toe. Eugene kleedde zich om en ging in bed zitten. Hij had niet in de gaten gehad dat Namida al blozend voor enkele seconde naar hem had gekeken zodra hij zich had zitten uit kleden. Zodra hij zat wachtte hij rustig op Namida tot dat ze ook zou komen. Normaal gesproken nam hij nog wel de moeite om een hoofdstuk of twee uit een boek te lezen. Maar dat zou hij vanavond maar voor een keer over slaan. Ze hadden beide rust nodig dus hoe sneller ze konden gaan slapen hoe beter. Namida kwam na enkele minuten terug in een nachtjapon. Eugene merkte het lichte glimlachje op haar lippen op en glimlachte dan ook kalm terug naar haar. Vervolgens deed Namida het licht uit en kwam ze bij hem op bed. Het was een groot tweepersoonsbed dus ruimte genoeg voor hen. Zodra Namida was gaan liggen had hij zich ook neer gelegd. Voor enkele seconden hield hij zijn blik op haar waarna hij haar welterusten zei terwijl hij zijn ogen sloot. Nog net voordat hij in slaap viel voelde hij hoe Namida zich tegen hem aan drukte. Losjes legde hij een van zijn gespierde armen om haar heen waarna hij rustig in slaap vertrok.
Echter bleef de rust niet voor lang. Zijn vader jaagde de boel op in zijn hoofd wat er voor zorgde dat Eugene een nachtmerrie kreeg. En een heftige ook. Want nog nooit had hij zo zitten draaien, heftig zitten ademen en zitten zweten in zijn slaap. Eugene draaide zich zo een paar keer om. Een draai rechtsom zorgde echter voor iets totaal onverwachts. Zijn lippen belandde op die van Namida. Hij had het niet in de gaten maar Namida zeker wel. Hij draaide zich vervolgens dan ook weer van haar weg. Hij voerde een strijd in zijn slaap. Hij wilde er dan ook uit. Maar dat ging zomaar niet. Plots hoorde Eugene Namida haar stem. Een zachte maar toch heldere toon stroomde naar binnen. Namida! Waar was Namida!? Schoot het gelijk door zijn hoofd. Hij was nog half in de nachtmerrie, half bij bewustzijn waardoor hij Namida hoorde. Echter had hij nog geen duidelijk beeld van Namida gezien in zijn nachtmerrie waardoor paniek in hem ontstond. Waar was ze? Was ze in veiligheid? De stem van Namida werd steeds helderder. Plots schoten Eugene zijn ogen open. Haar stem had hem uit zijn nachtmerrie gehaald. Eugene zette zijn handen tegen het bed en schoot gelijk wat recht door op zijn zij te gaan liggen. Zijn mond stond wat open waardoor een hevige ademhaling te horen was. Zijn ogen stonden wat groot. Eugene keek gelijk om naar Namida die achter hem zat. Echter zat ze dicht achter hem en aangezien hij wat rechter was gaan zitten was zijn gezicht nu vlak voor die van haar. Eugene keek haar in de ogen aan. Opluchting was zichtbaar in zijn ogen. Hij haalde dan ook eens diep adem. Hij tilde een hand op en liet zijn wijs en middelvingers zachtjes langs een wang van Namida gaan. Zijn onrustige ademhaling raakte haar roos kleurige lippen. ’’Goddank ben je ongedeerd..’’ Sprak hij zacht tegen haar met zijn zwaardere stem. Ja de nachtmerrie had hem goed te pakken gehad. Langzaam aan liet hij zich terug op het bed zakken waardoor zijn hoofd weer op haar schoot terecht kwam. ’’Vader kan me niet met rust laten, waarschijnlijk heb ik het verdiend na vandaag’’ Zei Eugene met een zucht. Voor enkele seconden sloot hij zijn ogen om tot rust te komen. Hij keek daarna omhoog naar Namida. ’’Heb ik je wakker gemaakt?’’ Vroeg hij aan haar waarbij hij haar dan ook een verontschuldigende glimlach gaf voor het geval dat het zo was.

Voor enkele seconden raakte Eugene in paniek zodra hij Namida haar stem hoorde. Tegelijkertijd hielp de zacht zingende toon hem uit zijn nachtmerrie. Daardoor schrok hij uiteindelijk uit zijn slaap en draaide hij zich op zijn zij. Hij richtte zich op Namida. Raakte haar wang zachtjes aan en maakte haar met woorden duidelijk hoe blij dat hij was dat ze ongedeerd was. Ze waren thuis, in bed. En hun vader was er niet meer. Ze waren veilig. Met die gedachten in zijn hoofd ging Eugene terug liggen waarbij hij zijn hoofd op haar schoot plaatste waar hij in de eerste instantie dan ook had gelegen. Hij voelde hoe de huid van haar hand zijn voorhoofd aan raakte. Haar hand voelde fijn koel aan tegenover zijn huid die gloeide door de inspanning en het zweet. Eugene vertelde Namida dan ook al gauw over zijn nachtmerrie. Hij nam aan dat hij het wel bij haar kwijt kon. Aan de andere kant wilde hij het helemaal niet over zijn vader hebben maar dat was nu niet te vermijden door die heftige nachtmerrie. Eugene sloot zijn ogen, zo probeerde hij weer wat tot rust te komen. Af en toe haalde hij dan ook eens diep adem. Namida haar vingers raakte de huid van zijn wang. Het voelde geruststellend aan. Eugene opende zijn ogen half. Hij keek voor zich uit naar het plafond terwijl hij naar Namida luisterde die nu aan het woord was. Eugene kon het niet helpen maar moest uiteindelijk dan toch glimlachen door Namida haar woorden. Tja daar had ze een punt. Kort tilde hij een hand op en legde die tegen een been van haar. ’’Ik zal alles doen om je veilig te houden Namida’’ Zei hij kalm tegen haar. Al was dat inmiddels wel bekend. Hij had alles voor haar over. Echter nu het gevaar geweken leek stopte hij daar niet mee. Je wist maar nooit wat er weer op dook uit de duisternis.
Eugene besefte zich al gauw iets anders. Hij had zichzelf nog zo voor genomen dat ze snel moesten gaan slapen zodat ze tot rust konden komen. En dan toch zaten ze hier met z’n twee wakker te zijn. Hij vroeg haar dan ook of hij haar wakker had gemaakt. Hij keek haar in de ogen aan bij zijn vraag. Gelijk liet Namida zijn gezicht los en schudde ze dan ook haar hoofd. Ze reageerde op een vlotte en directe manier met een ‘Nee! Natuurlijk niet!’ Eugene zijn blik werd daardoor dan ook wat bedenkelijk. Wat maakte haar ineens zo opgewekt? Was er iets gebeurd toen hij in die nachtmerrie zat? Echter gaf Namida op die vraag al gauw antwoord. Eugene zijn blik werd er vragend door. Langzaam aan zette hij zich dan ook op zijn zij neer terwijl Namida zich achterover op bed liet vallen. Hij zag hoe ze met haar vingers over haar lippen heen ging. Ze dacht overduidelijk ergens over na. Nog geen seconden daarna mompelde ze wat. En Eugene kon het verstaan. Een wat verbaasde blik vormde in zijn ogen. Hij had haar gekust in zijn slaap? Hij had een nachtmerrie, waarom had hij dan.. Eugene wist voor enkele seconden niet uit te vogelen waarom hij Namida had gekust. Namida schoot algauw recht zodra ze leek te merken wat ze zojuist had gezegd. Eugene keek haar in de ogen aan met een flauw glimlachje. Namida vertelde hem algauw hoe het echt zat. Echter stierf haar stem langzaam aan weg verder in haar woorden. Eugene grinnikte eens. ’’Dat verklaard het’’ Reageerde hij dan ook met een bevestigend knikje dat hij nu snapte waar het vandaan kwam dat hij haar had gekust. Hij keek kort de kamer rond terwijl hij recht op ging zitten. Hij richtte zich terug op Namida en merkte hoe ze naar het dekbed zat te staren. Eugene glimlachte wat. Hij tilde een hand op en liet deze rustig eens door haar mooie lange golvende haar heen gaan. Vervolgens plaatste hij zijn hand op haar schouder die het verste van hem weg was en trok haar zachtjes naar zich toe. Hij nam Namida zo tegen zich aan. Rustig keek hij omlaag naar haar. ’’Het geeft niet Namida’’ Zei hij kalm. Hij drukte zachtjes een kusje op haar hoofd. ’’We zijn familie,  een beetje close zijn mag best’’ Zei Eugene met kalm glimlachje tegen haar. Hij kende familie’s waar het standaard was om elkaar een kus te geven op de wang elke keer als je van huis vertrok. Echter had hij niet in de gaten dat er wel iets meer in Namida om ging dan familie liefde. Eugene hield zijn arm om haar heen. Zachtjes liet hij zijn duim geruststellend over de huid van haar bovenarm gaan. ’’Je mooie stem heeft me uit mijn nachtmerrie gehaald, bedankt nog daarvoor.’’ Bedankte Eugene haar nu dan ook echt voor het feit dat ze voor hem had gezorgd terwijl hij zo had liggen woelen. Hij trok ondertussen het dekbed wat meer over hen heen zodat ze lekker warm lagen.

Eugene had er behoorlijk van op gekeken zodra Namida hem vertelde dat hij haar had gekust. Hij kon zich niet bedenken waarom hij haar had gekust. Immers had hij een nachtmerrie gehad. En daar was absoluut niet iets van romantiek in voor gekomen. Echter maakte Namida hem algauw duidelijk waardoor het was gekomen. Omdat hij had zitten woelen waren zijn lippen op een gegeven moment op die van haar beland. Eugene moest er dan ook wel een beetje om lachen ergens. Aan de andere kant leek het Namida wat van haar stuk te hebben gebracht. Eugene zette zich recht en liet een hand door de lange haren van zijn zusje gaan die naar het dekbed liep te staren. Vervolgens liet hij zijn hand naar haar schouder zakken en belandde ze uiteindelijk tegen hem aan. Haar hand greep naar zijn shirt. Niet omdat ze het vervelend leek te vinden. Nee ze bleef rustig tegen hem aan liggen. Eugene glimlachte lichtjes. Hij deed er alles voor om haar een beetje gerustgesteld te krijgen. Hij zei Namida dat het niets gaf. Daarbij plaatste hij een kusje op haar voorhoofd om aan te tonen dat het oke was om close te zijn. Echter vatte zij al zijn bewegingen anders op dan hij door had. Namida knikte lichtjes waarbij hij voelde hoe ze zich tegen hem aan drukte. Hij hield zijn arm om haar heen en was haar boven arm zachtjes op geruststellende wijze gaan strelen. Ondertussen vertelde hij Namida dat het niet erg was voor familie om een beetje close te zijn. Familie knuffelde ook met elkaar of gaf elkaar eens een kusje op de mond of wang. Daar was niets mis mee.
Eugene sloot zijn ogen voor enkele seconden. Hij vertelde Namida dat hij haar dankbaar was voor het feit dat ze zo voor hem had gezorgd zodra hij vast zat in de nachtmerrie. Hij opende zijn ogen daarna weer en trok het dekbed wat meer over hen heen. Tot zijn verbazing schudde Namida echter ineens met haar hoofd en maakte ze zich los uit de knuffel. Ze zei hem dat het niks was waarna ze zich van hem weg draaide en zowat aan de andere kant van het bed ging liggen. Ze rolde zich op en dat was het moment dat Eugene zich gelijk zorgen om haar begon te maken. ’’ Namida? Wat is er?’’ Vroeg hij dan ook vrijwel meteen aan haar. Hij stapte uit bed en kwam aan de andere kant staan. Hij ging door zijn hurken. Hij keek naar Namida die haar ogen gesloten had. Hij wilde weer wat vragen maar bedacht zich. Eugene stond langzaam aan terug op. Misschien was Namida er dan toch nog niet klaar voor om een band te vormen. Eugene slaakte een lichte onhoorbare zucht. Hij kon haar uit wijsheid nu beter laten slapen. Ze had rust nodig. Langzaam aan liep hij dan ook terug naar de kant van het bed waar hij op had gelegen. Hij legde zich neer op zijn rug. Voor een moment keek hij naar Namida waarna hij zijn ogen sloot. ’’Slaaplekker Namida’’ Zei hij nog met een zachtere toon in zijn stem tegen haar. Hij viel daarna terug in slaap. Dit keer in een diepe maar rustige slaap.
De volgende ochtend was Eugene al redelijk op tijd wakker. Hij liet Namida slapen. Ze moest alle rust nemen die ze kon krijgen. Hij ging naar beneden in een jogging broek en een zwart hemd. Hij zou het vandaag rustig aan doen dus een van zijn pakken aan doen leek hem niet erg nodig. Hij zette wat koffie voor zichzelf. Onder het wachten zette hij zich tegen het aanrecht. Zijn blik ging naar buiten. Hij dacht na over gisteravond. Namida was zo plots van gedrag verandert. Waarom? Had hij soms wat verkeerd gezegd? Eugene slaakte een zucht terwijl hij in zijn hoofd zijn woorden voorbij ging voor zover hij ze nog precies kon herinneren. Eugene sloot zijn ogen eens half. Hij moest maar kijken of hij er vandaag met haar over kon praten.