Met haar bamboestok liep ze door de straten. De zon scheen volop alleen was er zeker wel een regenbui voorspeld. Met een glimlach liep ze rond terwijl haar bamboestok rusten op haar schouder. Hier en daar keken mensen raar op aangezien het niet elke dag was dat een meisje met een bamboe stok rond liep. Door het mooie weer had ze geen zin om in de dojo te gaan trainen dus was ze op weg naar een van de parken. Daar zou vast wel genoeg ruimte zijn voor wat goede oefeningen met haar wapen. Ze haalde de stok van haar schouder en sloeg em in haar andere hand. Een klein kindje sprong weg en verstopte zich achter zijn moeder. Ruby grinnikte. Een echt wapen leek het niet eens. Het was een simpele bamboestok, maar als je wist hoe je er mee om moest gaan was het een geweldig wapen.
Haar lichtblauwe ogen keken omhoog terwijl ze haar stok weer terug op een schouder legde. De arm die nog vrij was legde ze op haar voorhoofd zodat ze naar de hemel kon kijken. Een zweet druppel droop langs haar slaap naar haar kin. Het was zeker een warme dag. Ergens hoopte ze dat de regen snel zou komen. Dat was altijd geweldig, regen op een warme dag zoals vandaag. Ze ademde diep in, veegde haar voorhoofd af, haalde haar Mp3 tevoorschijn en deed haar oordopjes in haar oren. Rock muziek kwam op en een kleine grijns speelde om haar lippen. Rustig vervolgde ze haar weg naar het park.
Na enkele straten door te zijn gelopen begon ze toch erg dorst te krijgen. Ze smakte een paar keer en keek zoekend om zich heen. Een paar meter verder op zag ze een klein winkeltje staan. Het was een winkeltje wat muziek, boeken en tijdschriften verkocht. Waarschijnlijk zou ze er geen drinken vinden, maar proberen kon altijd. Met haar muziek in d’r oren en de stok nog steeds leunend op haar schouder liep ze de winkel binnen. Er waren niet veel mensen en de man achter de kassa glimlachte vriendelijk naar haar. Ze deed een groet gebaar en liep de winkel verder in.
Aan het einde van de winkel stonden de tijdschriften. Ruby’s ogen werden direct getrokken door het kunst tijdschrift. Vaak kreeg ze deze voor haar verjaardag, aangezien dat het weinige was wat haar ouders konden betalen. Met haar bleke tengere handjes pakte ze een exemplaar op en begon er in te bladeren. De muziek stond net zo hard genoeg dat ze niet hoorde dat een groep mensen de winkel binnen kwamen. Een liep naar de meneer achter de toon bank toe en haalde al snel een geweer te voorschijn. De andere mannen lipen naar de winkeliers toe die angstig zich probeerde te verbergen. Ruby daar in tegen bleef rustig bladeren in haar blaadje en had niks gemerkt van de omgeving. Blijkbaar had haar neus zich vandaag in de steek gelaten.

Opeens voelde ze hoe er iemand haar schouder aan tikte. Snel haalde ze haar oortjes uit dr oren en keek over haar schouder om. ‘Handen in de lucht!’ riep de man.
Niet onder de indruk haalde trok Ruby een wenkbrauw op en keek weer in haar blaadje. Rustig legde ze het blaadje terug en keek de man weer over haar schouder aan. ‘Ik zei,’ begon hij weer, ‘Handen in de lucht!’
Nog steeds niet onder de indruk kwam er een lichte grijns op Ruby’s lippen. ‘Are you robbing me?’ vroeg ze de retorische vraag en keek de man met samen geknepen ogen aan.
‘JA!’ riep de man hard uit frustratie en keek haar woedend aan.
‘Ach zoooo,’ antwoorden Ruby en een bredere grijns speelde om haar lippen. Dit was nog beter dan training in het park. Even nam ze de omgeving in zich op en hoorde de man zijn hand op iets legde in zijn jas. In een razend snelle beweging sloeg Ruby met haar bamboestok de man op zijn slaap. Hierna trok ze zijn arm uit zijn jas, schopte hem in zijn knieholte en draaide zijn arm zo dat die op zijn rug kwam. Door de lok die ze in zijn arm had gelegd had hij zijn geweer laten vallen. Met een snelle klap van haar hand op zijn nek wist ze hem bewusteloos te slaan. Snel pakte ze zijn geweer van de grond en keek er falend naar. Wat moest ze hier nou mee! Omdat zij achter in de winkel waren en ze snel en stil had gehandeld hadden de mede overvallers niet gemerkt dat er een van hun maten was overmeesterd. Ze knielde neer op de grond, hield haar stok dicht bij zich en had het geweer in haar broek gestopt. Grote dreigementen als geef me al je geld of ik schiet je dood vlogen door de lucht. Ruby hoorde hoe er een klein kindje begon te huilen. Een van de mannen schreeuwde dat het kind moest stoppen met huilen. Zachtjes gromde Ruby en vond dat ze wel lang genoeg gewacht had. Er waren nog vier mensen in de winkel, vier slechte mensen!
Terwijl de overvallers bleven roepen naar de mensen zag Ruby haar kans. Met een brede grijns sprong ze vanachter de achter muur vandaan. Met een zwiep sloeg ze een beeldje van een kast af die recht tegen het achter hoofd van een van de overvallers kwam. ‘YEAH!’riep Ruby en rende snel verder. Ze hoorde hoe er een geweer werd afgevuurd. Even leek het alsof haar blauwe ogen spleetjes kregen en ze voelde hoe haar rug haren overeind gingen staan. Vanuit haar zicht leek het net alsof de tijd langzamer ging. Ze zag hoe de kogel op haar afvloog. Als een reflex draaide ze haar schouders. De kogel vloog op enkele centimeters langs haar af en op het laatst schramde het haar huid van haar achterste schouder lichtjes.
Ze voelde hoe de adrenaline door haar lichaam ging en haar zintuigen en lichaam werkte op volle toeren. Hierom houden ze zo van trainen en echt vechten. Ze voelde zich vrij en niet hulpeloos ookal kon ze niet veranderen in een dier. Hierdoor voelde ze zich toch nog enigszins bruikbaar voor de mensheid. Met dezelfde badass grijns op haar gezicht sprong ze omhoog terwijl ze rende. Ze slide over een stuk van de toonbank heen. Het was een lange toonbank met een hoek erin en nu gleed ze over het gedeelte heen waar niks stond. Door deze slide maakte ze een enorme vaart en wist zo nog een paar kogels te ontwijken. Ze werd van de toonbank af gevuurd en behendig op vier poten kwam ze neer tussen twee van de overvallers. Tussen hen was ongeveer drie meter. Snel schoot ze overeind. Er kwam een vuist op haar afgevlogen. Ze liet haar stok vallen, pakte de arm vast, draaide om haar as en gooide de man over haar rug heen tegen een srek vol CD’s aan. Met een hoop gekletter viel de stellage om. Gauw pakte ze haar ze haar stok weer op en wilde de volgende man neer slaan.

Dit ging echter niet zo als geplant. Het harde geluid van een geweer wat afging galmde door de winkel. Ze voelde hoe de kogel haar buik penetreerde en een vreselijke pijnscheut schoot door haar heen. Door het geluid van de stellage die om viel had ze vast niet gehoord dat de andere, die drie meter verder op stond, de trekker over haalde. Met een flinke klap viel ze op de grond en ze hapte naar adem. De pijn was ondragelijk ookal had ze een hogere pijngrens dan gemiddeld. Ze legde haar hand op de wond en kneep haar ogen samen. Ze zag hoe het bloed langzaam er uit sijpelde en het tapijt op de grond rood maakte. Met geschokte ogen keek ze omhoog maar wat ze zag was nou niet het meest geruststellende. Ze keek recht naar een geweer dat enkele centimeters van haar voorhoofd was verwijderd. Haar hartslag ging als een gek te keer. Ze voelde hoe de angst door haar lichaam heen ging en wist dat ze nu echt geen move meer kon maken. Langzaam haalde de man de trekker over terwijl Ruby hem zwaar ademend en creperend van de pijn aan bleef kijken.

Haar licht blauwen ogen reflecteerde het zwarte metaal van het geweer. Ze slikte en zag hoe de man zijn vinger steeds verder naar zich toe trok. Als dit het einde was was het tenminste wel een eervolle dood. Ze sloot haar ogen en liet haar gedachtes te vrije loop gaan. Ergens diep van binnen bidden ze voor een engel die haar nu mee zou nemen naar een andere wereld en er voor zou zorgen dat ze niet te overlijden kwam. Toen ze klein was kreeg ze vaak verhaaltjes over engelen voorgelezen van haar moeder. Een kleine glimlach speelde om haar lippen en de gedachten aan haar familie maakte deze situatie alleen nog maar erger. Het schoot door haar heen dat zij haar niet zo bezwijkend onder de kracht van de situatie zouden willen zien. Hier mee opende ze haar ogen en was de felle vlam die haar haarkleur symboliseerde weer te zien in haar pupillen.
Op dit zelfde moment sprong het geweer uit elkaar.  Alsof de tijd stil stond zag ze hoe de scherven in de lucht vlogen en er een jongen op haar af gerend kwam. Ze ademde diep uit, glimlachte gerust, sloot haar ogen en liet zich in elkaar zakken. Nog haar schouders de grond zouden raken voelde ze hoe een sterke arm haar onder steunde. Weer opende ze haar ogen en zag dat de jongeman over haar heen gebogen zat. Zijn lichaam straalde een kalme warme sfeer uit. Zo een die maar een enkeldeling hadden. De mensen die haar rustig wisten te krijgen zelf al was ze stervende. Dezelfde sfeer als die van haar familieleden. Een kleine glimlach verscheen op haar zwakke gezicht.
Uit alle macht probeerde ze niet haar ogen te sluiten. Als ze dat deed was het misschien einde verhaal voor haar. Ze probeerde op haar ademhaling te letten terwijl ze de jongen bleef aan kijken. Ze voelde hoe haar hoofd langzaam weg zakte. Zou ze dan toch echt opgeven deze keer. Ze voelde hoe haar oogleden zwaarder werden en alles begon te duizelen. Geleidelijk zakte haar kin naar beneden maar deze werd tegen gehouden door een warme hand die haar hoofd voorzichtig omhoog duwde. Ze fronste en opende haar ogen. Haar licht blauwe ogen keken recht in de hartelijke diep groene ogen van de jonge. ‘Blijf bij me.’ Waren de eerste woorden die ze na het oorverdovende geweerschot hoorde. Zijn stem was kalm maar ernstig. Door de ernstige toon in zijn stem grijnsde Ruby lichtjes om zich enigszins te vermannen.
Normaal gesproken zou ze opgesprongen zijn omdat ze werd aangeraakt, aangekeken en gewond was. Maar deze keer voelde ze zich zo zwak dat ze alles wat er gebeurde maar over zich heen liet komen. Ze wist wanneer het genoeg was met de held spelen. Een ware vechter weet wanneer hij of zij verslagen is. Ze voelde hoe haar hand van de wond werd afgehaald en vervangen door de hand van de jongen. Ook voelde ze hoe de andere hand haar vinger toppen lichtjes raken. Alsof het vanzelf ging omklemde ze haar vingers om zijn hand. Hij zei dat het pijn ging doen en dit was niet gelogen. Ze voelde hoe er hevig werd gerukt op de wond. Ze beet haar tanden op elkaar, kneep haar ogen samen en kreunde zachtjes van de pijn terwijl ze zijn hand zowat fijn kneep. Voor een normaal iemand die niet kon veranderen in  een dier had ze een uitermate hoge pijn grens. Maar de pijn die ze nu voelde was een unieke pijn die alleen de ervaren was in dit soort situaties. Het was een verlammende pijn die zich concentreerde op een plek. Wat je ook probeerde je kon je gedachten er niet af zetten. De pijn bleef maar erger en erger worden. Ondertussen had ze haar nagels in zijn hand rug gezet en kneep ze zo hard dta haar eigen handen blauw begonnen te worden.
Een gevoel alsof er een soort plant de wond omhulde kroop door haar zenuwstelsel heen richting haar hoofd. Nog steeds creperend van de pijn snakte Ruby naar adem en keek met grote ogen naar haar buik. Door het vele bloed verlies begon ze zich lichtjes in haar hoofd te voelen. Alles wat er gebeurde voelde irreëel en als een droom. Ze merkte hoe er stengels haar lichaam binnen drongen en er prachtige rode bloemen haar wond begonnen te bedekken. Door het wazige gevoel was de pijn naar de achtergrond gezakt en het enige waar Ruby nu nog oog voor had waren de prachtige bloemen. Het leek wel alsof er witte bloemen met rode aquarel verf beschilderd waren. Op sommige plekken was het wat lichter dan op andere. Een vage glimlach krulde om Ruby’s lippen. Het zou er vast heel apart uit hebben gezien, een meisje die half op sterven ligt en vervolgens glimlacht. Maar de pracht van dit meesterwerk was zo overweldigend dat ze in een soort trans raakte, mede door het bloed verlies. De bloemen werden groter en groter en het enige wat ze dacht was dat ze dit beeld moest onthouden. Ze moest en zou dit in een tekening of schilderij verwerken! Het was een vreemd aanzicht maar Ruby was zelfs bijna blij dat ze neer geschoten was.
‘Hoe voel je je nu?’ klonk een warme stem nadat de bloemen gestopt waren met bloeien. Haar ogen werden groot en langzaam maakte ze haar zicht los van de bloemen. Geleidelijk gleed haar blik naar het gezicht van de jongen toe en weer bedacht ze zich dat hij diep groenen ogen had. Ze vond het een apart aanzicht aangezien de meeste Aziatische mensen toch echt bruine ogen hadden.
‘Is alles goed met haar?’ klonk een andere bezorgde stem vanachter de jongeman.
De jonge zijn blik gleed naar de man en weer terug naar haar. Ze merkte hoe haar ademhaling rustiger werd en ontspande haar spieren. Haar gedachten gingen naar haar hand en even voor een seconden wilde ze spastend op springen en schreeuwen dat ze het niet ZO bedoelde om zijn hand vast te houden (xD). De lichtheid in haar hoofd weerhield haar hier echter van. In plaats daarvan liet ze zijn hand los en zuchtte wat er voor zorgde dat ze even pijnlijk keek. Haar ogen bleven weer bij de bloemen hangen en de pijnlijke blik verdween direct. ‘Wauw,’ fluisterde ze dromerig. Ze wilde weer op kijken en zeggen dat ze zich prima voelde. Echter was haar lichaam het hier niet mee eens en voelde ze hoe misselijk en duizeligheid haar hoofd binnen kroop. ‘Oh da-,’ nog voor ze haar korte zin kon af maken vormde haar zicht zich met zwarte vlekken en ontspande al haar spieren zich. In een snelle tijd werd ze van haar bewustzijn onttrokken en viel in een diepe, donkere bewusteloosheid.

Licht blauwe ogen keken op naar een klein lichtje boven in de duisternis. Ze zuchtte en herkende dit gevoel. Ze was gevangen in haar onderbewust zijnde. Een gevoel wat ze vaker had als ze droomde of bewusteloos was. Het enige wat ze nooit wist was hoe ze er uit kon komen. Vaak was dat een kwestie van wachten. Haar ogen gleden om haar heen en los van het licht puntje boven was er niks te zien dan alleen maar duisternis. Om haar lichaam zat een wit jurkje gevouwen wat viel alsof het van zijde was. Ze zat met haar benen opgetrokken en haar kin ruste op haar knieën. ‘Nu maar wachten,’ murmelde ze zachtjes.
Enkele minuten gingen voorbij en de duisternis begon akelig eenzaam aan te voelen. Ze keek op en merkwaardig genoeg zag ze iets roods verschijnen in de verte. Met een vragende blik stond ze langzaam en elegant op. Op haar blote kleine voetjes begon ze naar het vage beeld te lopen. Zonder dat ze er echt bij na dacht voelde ze een enorme drang om er naar toe te lopen. Daar was iets! Iets wat ze moest zien! Steeds meer en meer begon ze harder te lopen tot ze aan het rennen was. Haar vuurrode haren wapperde mee op de wind terwijl haar jurkje om haar heen zwierde. Het wazige beeld werd steeds scherper en duidelijker. Het had de contouren van een bloem en de kleur van bloed. Alleen leek het net alsof het beschilderd was met rode aquarelverf. De kleur had een waterige structuur waardoor sommige delen van de bloem lichter waren dan andere. Terwijl ze steeds dichter bij kwam zag ze dat de bloem de grote was van een mens. Ongeveer z’n twee meter hoog.
Aangekomen bij de bloem glimlachte ze en keek er geïntrigeerd naar. Het was een prachtig iets en het leek wel warmte uit te stralen. Een soort warmte die alleen haar familieleden uitstraalde. Nieuwsgierig liep ze een rondje om heen en legde haar hand er tegen aan. Al snel legde ze haar oor er tegen aan en het geluid van een kloppend hart galmde door haar hoofd. Geschrokken stapte ze een paar stappen achter uit. Met grote verbaasde ogen keek ze naar de bloem. ‘Wa-‘ over haar woorden heen klonk het geluid van bloem bladen die los kwamen van elkaar. Langzaam en sierlijk vouwde de enorme bloem zich open. Voorzichtig stapte Ruby naar achter en aanschouwde dit prachtige beeld met open mond. Beetje bij beetje kwam er iemand tevoorschijn terwijl de bloem zich ontvouwde. Het was een jonge man van ongeveer twintig jaar oud. Hij had opvallend diep groene ogen en lichte haren. Terughoudend stak Ruby haar hand uit naar de jongen. Deze deed dat ook en glimlachte vriendelijk er bij. Ze voelde hoe haar hart klopte en haar hoofd lichtjes werd. Nog enkele centimeters en elkaars vinger toppen zouden elkaar raken.

Een fel licht door dring haar nauw samen geknepen ogen. Ze knipperde een paar keer en kreunde zachtjes omdat er een pijn scheur door haar heen kwam. Vragend keek ze naar een wit steriel plafond. De geur van ontsmettingsmiddelen vlogen haar longen binnen. Het was een verschrikkelijk on aangename geur. De geur van ziekenhuizen. Langzaam draaide ze haar hoofd en bleef haar zicht hangen op een jongen die in een stoel zat. Zijn ogen waren gesloten en hij leek wel te luisteren naar het geluid van de gordijnen die zwierde op de wind. Ze herkende hem ergens van en zo ook herkende ze de rode vlekken op zijn witte blouse.
Bij deze gedachten schoten flashbacks van wat er gebeurt was voor de droom door haar heen. Ze had een overval tegen gehouden maar was zelf slachtoffer geworden. Een jongen met lichte haren en diep groenen ogen har het bloeden van haar wond gestopt. Een jongen... ze keek waar naar de jongeman op de stoel en direct werd de link gelegd. Ze opende haar mond om iets te zeggen maar werd onderbroken door het geluid van een deur die open werd gegooid.
‘RUBY!’ de bezorgde stem van haar broer galmde door de kamer. Hij werd gevolgd door haar moeder die naar haar toe snelde. Al snel had ze een hand op haar voorhoofd liggen die haar haren streelde.
‘Is alles goed met je liefje?! Ik schrok me kapot toen het ziekenhuis belde, wat is er ge-‘ haar moeder stond in de ratel stand maar hield opeens op met praten. Vragend keek Ruby haar aan en zag dat haar broer en haar moeder allebei naar de jonge man in de stoel aan de andere kant van het bed keken.
Lucien, die dit blijkbaar niet geweldig vond, liep om het bed heen en ging met gekruiste armen voor de jongen staan. ‘Ruby zusje,’ klonk zijn stem kil en kalm. ‘Waarom breng je steeds jongens mee als je in de nesten hebt gezeten?’
Haar moeder keek haar streng een en daarna de jongen. Ruby die even niet goed wist wat ze moest doen keek de jongen aan die het blijkbaar moeilijk had met de situatie hierna wende ze haar blik naar d’r moeder.
‘Mam, pen, papier!’ sprak Ruby opeens streng. Haar broer en haar moeder keken haar allebei verbaasd aan maar Ruby bleef met een vastberaden blik haar moeder aan kijken. Deze zuchtte uiteindelijk en gaf Ruby een papierblok en een potlood. Zonder enige woorden te gebruiken begon Ruby direct te tekenen. Ze wist nog precies hoe het allemaal was gelopen. Ze had echter niet de kracht er voor om het allemaal uit te leggen.
Het zouden drie snelle potlood schetsen worden. Eentje waar zijzelf werd neer geschoten, eentje van de jongeman zijn zorgelijke gezicht en eentje van de bloemen op haar buik. De minuten vlogen voorbij en binnen een half uur gooide Ruby het papierblok op haar voeten neer en keek haar broer en moeder fel aan. ‘He saved me.’¬

Nadat ze had gezegd dat hij haar had gered viel er een kleine verbaasde stilte. Ze kon het hen ook niet echt kwalijk nemen. Iemand die een blouse aan had met bloed rode vlekken zag er ook wel verdacht uit. Ze grinnikte kort door het verbaasde gezicht van haar grote broer. Waarschijnlijk vond hij het gewoon vervelend dat dit al de zoveelste keer was dat HIJ niet de genen was die zijn zusje gered had. Hij moest er maar gewoon aan wennen dat Ruby bijna volwassen was en dus niet meer het o zo kleine zusje.
Met een kleine glimlach schudden ze haar hoofd en keek even naar de jonge. Zijn lichte haar contrasteerde zijn getinte huid wat er voor zorgde dat Ruby het niet kon laten om er langer na te kijken. Echter werd ze uit haar waas gehaald door het geluid van de deur die open ging. Haar lichtblauwe ogen gleden over de kamer en uiteindelijk zag ze een vriendelijke man in de deur opening staan. De lijnen in zijn gezicht verraden dat hij waarschijnlijk al boven de vijftig was. Zijn jas vertelde haar dat hij vast een dokter was. En het feit dat hij hier binnen liep gaf aan dat hij haar had geopereerd, althans dat dacht ze zo.
Haar observatie was goed geweest en de man vertelde haar familie dat de operatie goed was verlopen en ze vandaag al naar huis mocht. ‘Sweet,’ fluisterde Ruby met haar gewoonlijke hoge maar toch enigszins stoere stem. Ze deed een gebaar met een van haar vuisten om haar hand daarna even door haar haren te laren glijden. Haar zicht was gevestigd op de dokter die haar broer en moeder meer vertelde over de operatie. Haar moeder luisterde en knikte liefjes, haar broer daar in tegen vroeg een paar slimme vragen waar de dokter direct antwoord op wist te geven. Ze grijnsde bij het zien van de karakteristieke dingen van haar familie. Als haar vader er was geweest had hij vast ergens een grap tussen door gemaakt. Bij deze gedachten kon ze het niet laten om in zichzelf te grijnzen.
Haar oren vingen het geluid op van iemand die opstond. Nieuwsgierig, zoals een kat kon kijken, keek ze naar de andere kant en zag dat de jongeman langs haar bed kwam staan. ‘Je hebt nooit meer antwoord gegeven op mijn vraag,’ klonk zijn warme en enigszins aangename stem. Een kleine glimlach speelde om Ruby’s mond hoeken. Ze keek de jongen aan en ze bedacht zich weer dat hij zeker niet aan het standaard modebeeld voldeed. De meeste mensen zouden hier niet bij stil staan en als ze dat deden zouden ze het afkeuren. Althans zo had ze zelf vaak gemerkt, aangezien zij ook niet voldoet aan dat beeld. Realiserende dat ze staarde werden haar ogen groot en maakte ze even een moeilijke gezichtsuitdrukking.
‘Im fine,’ grijnsde ze. ‘Jammer van de bloemen tho, they were so pretty.’ Ze had graag nog enkele minute langer naar de rode bloemen gekeken waarvan de kleur zo mooi vervloeide als aquarel verf op een doek. Ze sloeg gade op haar buik en probeerde het beeld van een tijdje terug voor de geest te halen. Haar gedachten werden echter getrokken door de jonge man die wenkte naar links achter haar. Lichtjes vragend keek ze over haar schouder. Bij het aanzicht van de vaas met de bloemen op het kastje verscheen er een lach van pure blijdschap op Ruby’s gezicht. Haar ouders beschreven die lach ook wel als die van een klein kindje die een lolie kreeg. Er was iets onschuldigs aan alsof de rest van de wereld er niet meer toe deed. En ze alleen oog had voor het genen wat haar maakte dat ze zo vrolijk keek. Een twinkeling verscheen in haar ogen terwijl de rode bloemen reflecteerde op haar netvlies. Zonder op te letten sprong ze uit bed en merkte direct dat ze nog ene verse wond had in haar buik. Normale mensen zouden weer zijn gaan zitten maar Ruby bleef staan en staarde naar de prachtige bloemen. Door dat ze in de kunst wereld zat had ze veel mooie dingen gezien. Deze mooie dingen waren echter allemaal gemaakt met de hand en waren dus niet van nature zo prachtig. Deze bloemen daar in tegen waren zelf zo gegroeid. Althans, ze keek naar de jonge glimlachte vriendelijk en keek toen weer naar de blomen, ze hadden wat hulp gehad, dat wel. Doch waren het een van de mooiste bloemen die Ruby ooit had gezien. Ze stak haar hand uit om een van de kwetsbare blaadjes te strelen. Nog voor haar vinger toppen de zachte blaadjes raakte hoorde ze de strenge, bezorgde stem van haar moeder.
‘Ruby wat doe je uit bed!’ Ruby haar schouders schoten omhoog en ze stond alsof ze een klap had opgevangen. Het was een karakteristiek trekje van Ruby om alles veel groter en dramatischer uit te beelden dan het werkelijk was. Ze opende een oog en kek haar moeder aan. Hierna draaide ze zich naar haar moeder toe en zetten haar onschuldige grote katten oogjes op.
‘De dokter zei toch dat ik al naar huis mooooccht,’ sprak ze en keek haar moeder daarna met een glimlach aan.
Deze kende haar dochter door en door en zuchtte dus ook omdat ze wist dat er tegen ingaan geen zin had. ‘Dat is waar,’ de vrouw stapte naar voren en gaf het kleine meisje een kus op dr voor hoofd. ‘Schatje, ga dadelijk alsjeblieft direct naar huis toe. Je bent zwakker nu en roofdieren kunnen je bloed ruiken. Ik wil niet dat je iets ergs over komt,’ de stem van haar moeder was warm, twinkelig en heel moederlijk. Lucien stond achter zijn moeder en knikte instemmend. ‘Oh en,’ de vrouw haalde een zak te voorschijn en gaf deze aan Ruby. ‘Schone kleren, ik had wel verwacht dat je er weer een rotzooi van had gemaakt.’
Ruby wilde verontwaardigd reageren, alleen gaf haar broer haar een aai over d’r bol en lachte. ‘Gelukkig trek je aardige mensen aan,’ sprak hij met een blik op de jongeman. ‘Goed,’ de jonge met de pik zwarte haren en zwarte ogen keek op zijn mobiel en daarna weer naar zijn zusje. ‘Ik moet maar eens terug naar school, anders komt meneer grumpy achter me aan..’ hij zuchtte, gaf Ruby nog een aai over dr bol en verliet de kamer.
Ze zwaaide haar broer na en glimlachte. Ze opende de tas en zag inderdaad schone kleren. Direct gleden haar ogen naar haar eigen shirt en deze zat inderdaad onder het bloed. Ze was echter al blij genoeg dat ze niet zn lelijk ziekenhuis jurkje aan had. Die waren echt verschrikkelijk. Ze bedankte haar moeder die daarna mededeelde dat zij ook terug moest naar de bibliotheek. Net als bij haar broer zwaaide ze en keek haar moeder na.

Toen haar familie uit de kamer was gooide ze de kleren op het bed en zuchtte enigszins. Ze had niet veel tijd om haar zucht af te maken want het gerinkel van haar telefoon vulde de kamer met een vervelend hard schel geluid. Spastend, waardoor ze bijna struikelde over haar eigen voeten, haalde ze haar mobiel uit dr broekzak. Dit ging echter ook niet zoals gepland want eenmaal toen ze haar mobiel in dr handen had schrok ze van de vibratie en gooide het ding omhoog. Spastisch probeerde ze hem te vangen en liet het een paar keer van de ene hand naar de andere stuiteren. Dit gebeurde vaak alleen in tekenfilms voor kleine kinderen jammer genoeg was dit dagelijkse kost voor Ruby omdat ze gewoon soms heftiger reageerde op dingen. Na wat kaprieolen viel de telefoon, nog steeds ringend, op het bed en staarde Ruby er droog naar. Ze zuchtte diep, keek even beschaamd naar de jonge en nam toen maar op.
‘Meeeeet Ruby Red, ik wil geen stofzuigers kopen, teken spu-‘ Ze kon haar zin niet af maken want een veelte bezorgde vader klonk door de telefoon.
‘RUBY WAT HEB JE NOU WEER GEDAAN. IK BEN DE POLITIE MAN JA, JIJ NIET!’ Ze hield de telefoon ver van haar oor vandaan en wachtte enkele seconden toen het stil was.
‘Pap, relax, ik mag al naar huis enzo, dus alles is goed,’ stelde ze haar vader gerust. Haar vader vertelde dat ze dat nooit meer mocht doen en dat ze direct naar huis moest gaan. Zijn stem verraden dat hij stiekem wel een klein beetje trots was op haar. Kon hij weer tegen zijn collega's vertellen wat zijn dochter had gedaan. ‘Ja jaa, doei pap,’ antwoorden ze en drukte hem weg. Even werden haar ogen dof en staarde ze naar de mobiel in haar hand. ‘Er is toch niemand om te kijken of ik echt thuis ben..’ fluisterde ze meer tegen zichzelf met een kleine bedroefde ondertoon. Ze zuchtte, nu ze van de middelbare school afgestudeerd was zat ze vaak alleen thuis. Ze kon nog niet naar de school waar ze heen wilde dus had ze besloten te wachten tot ze zou kunnen veranderen in haar dierenvorm. Ze had echter niet verwacht dat het zo lang zou duren en misschien wel nooit zou gebeuren. Ze haten het om alleen thuis te zijn. Ze hield wel van rust en stilte maar niet van eenzaamheid of het gevoel van gemis. Dit had ze al best vaak en alleen thuis zitten maakte het er niet beter op.
Ze knipperde een paar keer en bedacht zich dat ze er vast erg zielig uit had gezien. Hierom grijnsde ze breed, sloeg haar handen achter d’r hoofd en begon te fluiten. ‘Whelp, omkleden!’ zei ze meer in het algemeen dan echt tegen de jongen maar ze maakte duidelijk met haar lichaamshouding dat de jongen toch echt even de kamer moest verlaten. De jonge keek haar aan en knikte begrijpelijk. Daarna draaide hij zich om en liep de kamer uit. Zijn bewegingen deden haar erg denken aan die van de sifu. Gecontroleerd en soepel. Niet verder er over na denkend haalde ze haar schouders op en schoof het gordijn dicht. Voorzichtig kleden ze zich om. De wond was mooi verpakt in verband en er was geen spoor meer van bloed te zien. Eerlijk gezegd vond ze het er altijd wel stoer uit zien, zo verband op dr lichaam. Ze grijnsde bij deze gedachten en bedacht zich hoe gestoord ze eigenlijk was. Nadat ze zich had omgekleed liep ze naar de enige spiegel in de ruimte. Haar ogen gleden over haar reflectie en ze keek bestudeerde wat ze aan had. Het was een donker blauwe spijkerbroek doe aan de onderkant wijd uit viel. Daar op aan had ze een simpel zwart hemdje en daar over heen een donker paars vest. Ze droeg vaak simpele spullen die makkelijk zaten. Zo kon ze er gemakkelijk in bewegen en hoefde ze zich geen zorgen te maken dat het kapot ging of vies werd. Ze had wel hele mooie kleren maar die droeg ze alleen bij speciale gelegenheden. Niet dat ze die nou zo vaak had maar toch. Haar ogen gleden verder naar haar kleine voeten. Aan elke voet zat een andere kleur sok. Ze grinnikte en vond dat er altijd leuk uit zien. Haar zwarte allstars stonden bij haar bed met natuurlijk verschillende kleuren veters er in.
Binnen enkele seconden was ze helemaal klaar en had haar haren in een hoog staartje gedaan met een paar losse lokken doe langs haar gezicht vielen. Ze had haar vieze kleren in de tas gedaan en zo ook de drie tekeningen die ze had geschilderd. Ze keek nog even de kamer rond om zeker te zijn dat ze niets vergat. De licht blauwe ogen bleven weer hangen bij de prachtige bloemen. Met sierlijke kleine stapjes liep ze naar het kastje toe. Haar bleke kleine handen reikte uit naar de bloemen en voelde hoe zijde zacht de kroonbladeren waren. Een flashback van haar droom schoot voor haar zicht door. Een kleine blos verscheen op haar wangen bij de gedachten aan wat er in die bloem zat. Als ze niet beter wist zou ze denken dat die droom meer betekende dan alleen een mooie droom. Ze lachte om haar eigen stomme gedachte en wuifde het weg. Na deze oppervlakkige reactie keek ze weer naar de bloemen en glimlachte. Ze was echt blij dat ze op dat moment vanochtend niet van het leven was verdwenen. Ze had wel vaker mee gemaakt dat ze oog in oog stond met de dood maar elke keer was het wel even schrikken. Ze ademde diep in en focuste zich om haar ademhaling. Ze moest nu niet in paniek raken, dat zou niet goed zijn voor haar wond. Ze sloot haar ogen en legde haar hand op de bovenkant van haar borstbeen. Weer haalde ze diep adem en zorgde dat haar hoofd even leeg werd. Daarna opende ze haar ogen weer en haalde haar mobiel te voorschijn. Het liefste had ze de bloemen zelf mee genomen maar een foto was misschien toch een beter idee. Snel maakte ze een foto en knikte tevreden.
Hierna maakte ze een slide door de kamer en stopte precies voor de deur. Deze opende ze en keek om de hoek om te zien of de jongen er nog was. Apart genoeg stond hij er nog en een blije glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Yaay! Je bent er nog!’ Ze kwam de kamer uit en liep op hem af. ‘Wi-‘ ze wilde een zin maken maar werd onderbroken door een tikje op haar schouder. Verbaasd draaide ze zich om en zag dezelfde dokter als eerst. Hij vertelde haar dat ze vandaag nog niet moest douche en morgen avond pas het verband mocht verschonen. Zo ook wenste hij haar het beste toe en glimlachte de twee toe. Ze volgde met haar ogen de man die de gang uit liep. ‘Vriendelijk persoon,’ concludeerde Ruby en keek daarna de jongen weer aan. ‘Wil je misschien een ijsje? Het is het minste wat ik kan doen voor de gene die zo juist mn leven heeft gered,’ glimlachte ze met haar typerende schattige vriendelijke glimlach. ‘Wat is trouwens je naam? Ik ben Ruby, maar dat had je misschien al door,’ concludeerde ze falend er achter aan terwijl ze naar de tas in haar handen keek. Op de een of andere manier vond ze het altijd moeilijk om met mensen te praten. Ze was goed in kijken naar dingen maar toch twijfelde ze aan haar vermogen om te pijlen of mensen haar wel mochten of niet. Ze zuchtte, rolde met haar ogen, schudden haar hoofd en zorgde er voor dat die gedachten weg was. Hierna keek ze de jonge weer aan met haar licht blauwe ogen en een kleine glimlach rond haar lippen.

De jongeman blijkbaar genaamd Vance had haar gevraagd of ze mee wilde gaan naar zijn appartement. Vrolijk had ze geknikt en was als een baby eendje achter em aangewaggeld. De weg naar zijn appartement was erg kort en al snel stonden ze in een hal die marmer wit was. Ruby moest een paar keer knipperen voor ze pas echt besefte dat het echt marmer was. En voor zo ver zij wist was dat spul mega duur. De nieuwsgierigheid naar zijn appartement borrelde in haar op. Zelf woonde ze erg klein en simpel en vond het dus altijd geweldig om andermans woonvertrek te zien. Sowieso vond ze het altijd leuk om nieuwe dingen te zien maar het werd nog interessanter als zoiets dan ook nog bij een persoon hoorde. En deze keer was haar slachtoffer de wel gemanierde vriendelijke Vance.
Een verdieping hoger stopte de jonge en ging voor een deur staan. Met een gekruld mondje keek Ruby langs hem heen om een zicht te krijgen als de deur openging. In plaats van het scannertje wat langs de deur hing gebruikte Vance de sleutel om zo de deur te openen. Zachtjes neuriënd, wat een tik van Ruby was, liep ze achter hem aan zijn appartement in. Toen hij verder liep en ze duidelijk de kamer kon zien viel haar mond bijna open. Het was er ruim! Dit was zeker heel anders dan haar eigen huis. Ze stapte de kamer binnen en had de neiging een radslag te maken omdat de grote van de ruimte dat toeliet. Echter weerhield haar wond in haar zij haar hier van omdat die dan zeker open zou gaan. De houten vloer had een mooie lichte kleur wat goed samen ging hem de sfeer in de kamer. Haar licht blauwe ogen gleden over de ruimte. De muren waren een andere tint wit dan dat van het marmer en het plafond was mega hoog waardoor Ruby zich nog kleiner voelde dan normaal. Na het plafond vielen haar de immens hoge ramen op die veel licht binnen laten. Ze had de neiging om er op af te rennen als een klein kind en naar buiten te kijken. Ze maakte al een beweging maar hoorde toen de stem van Vance en realiseerde zich dat ze in iemands anders huis was en zich netjes moest gedragen. ’Er ligt nog ijs in de ijskast als je wilt, je kunt ook wat te drinken pakken uit de koelkast.’ Hij glimlachte warmhartig naar haar en verdween in een van de kamers achter de twee andere deuren.
Daar was ze dan, alleen, in een onbekend appartement met een onbekende jonge... Ze maakte een spastische beweging en bedacht zich hoe vreemd dat eigenlijk wel niet klonk! Als haar broer er achter zou komen zou hij haar ondervragen en zou haar vader wat leuke politie ondervragings-trucjes op haar uitoefenen. Waar haar moeder juist heel relax zou reageren en zou vragen of het een mooi appartement was. Ze haalde diep adem en schudden het scenario uit haar hoofd. Zo lang ze niks wisten was het goed en ze hoefde ook niks te weten want ze was er alleen op doorweg naar haar eigen huis. Ze balde haar vuisten en knikte vastberaden dat ze die gedachte uit haar hoofd zou zetten. Voorzichtig liep ze verder de kamer in en liet ze haar ogen over de ruimte glijden. De drie banken, die rondom een klein tafeltje met een tv er op stonden, zagen er comfortabel en uitnodigend uit. Als ze niet beter wist zou ze er naar toe gerend zijn, over de leuning zijn gesprongen en er op geland zijn. Nogmaals, ze was in een appartement van iemand anders en kon dat dus echt niet maken. Ze zuchtte en wuifde de verleiding van de banken weg waarna ze verder keek.
Uiteindelijk keek ze naar rechts en direct werden haar ogen groot met twinkeltjes er in. Bij het zien van de keuken wilde ze wel gillen! Ze keek snel om zich heen om te kijken of niemand haar zag, je wist maar nooit in de straten van Wolfston! Daarna trippelde ze met snelle pasjes naar de keuken toe en liet haar hand over het aanrecht strijken. Zoals altijd bij andere materialen dan hout voelde het koud en glad aan. Ze glimlachte en bedacht zich hoeveel ruimte je had om hier dingen op te kunnen mixen of snijden of kneden. Vervolgens hurkte ze neer en keek naar de oven. ‘Wooow, hier pas ik volgens mij nog in als ik me klein oprol,’ concludeerde ze en kwam weer omhoog. Boven de oven was het fornuis te zien, met een vingertje telde ze de aantal pitten en maakte een hoog piepgeluidje toen ze besefte dat het er meer waren dan bij haar thuis. Waarom had zij thuis niet z’n keuken met geweldig kookeiland en veel ruimte! Vervolgens keek ze over het kookeiland heen en merkte dat je zo een perfect overzicht had van de rest van de kamer. ‘Too, pretty,’ sprak ze en draaide zich op haar tenen om.
Nu keek ze recht tegen de koelkast aan en hoorde de stem van de jonge weer zeggen dat ze wat te drinken mocht pakken. Zo ook kwam de vraag in haar op wat de jongen zou gebruiken als ingrediënten. Weer keek ze om zich heen en grijnsde sneaky voordat ze de koelkast deur opentrok. Met een typisch koelkast geluid ging de deur open en nog voor de deur helemaal open was schoot ze in de lach. De grote koelkast was bijna leeg op een paar dingen en drinken na. Ze haalde even diep adem en bedacht zich dat het niet aardig was om te lachen om iemands eet/kookgedrag het deed haar alleen ZO erg denken aan haar oudere broer. Blijkbaar waren alle jongens tussen de twintig en dertig te lui om te koken of konden ze het gewoon niet. Ze grinnikte nog zachtjes en sloot hoofdschudden de deur weer. Hierna ging ze opzoek naar een glas om wat water in te kunnen doen. Ze had nog helemaal niks gedronken deze dag nadat ze de winkel binnen was gelopen notenbenen zoekende naar iets te drinken. Eerst ging ze alle onderste kastjes af hopende dat daar iets stond want anders moest ze ze moeite gaan doen om in de bovenste kastjes te gaan kijken. Nadat ze alle onderste kastjes had gehad zuchtte ze en vervloekte zichzelf voor zo klein zijn.

Vanuit een andere hoek van de kamer hoorde ze een deur opengaan. Met een geschrokken gezicht rende ze naar een van de stoelen toe die voor het kookeiland stonden en ging er zo nonchalant mogelijk op zitten alsof ze er al die tijd had gezeten. Ze leunde met haar kin op een hand en fluiten terwijl ze met haar ogen en de keuken afspeurde alsof ze nog niks er van had gezien. Vance haalde met gemak een glas tevoorschijn en schonk deze met water in. Met spleetjes ogen keek ze hem vurig vol gespeelde haat aan. Nu pas viel het haar op dat de jongen zeker langer was dan haar broer. Hierom trok ze een wenkbrauw op en bekeek hem nog eens wat beter. Hij was ook breed gebouwd voor een Aziatisch persoon. Ze had veel boeken over anatomy gelezen en wist dus hoe de meeste mensen gebouwd waren.
Haar ogen gleden van zijn schouders naar zijn gezicht en deze keek haar vragend aan. Bij het zien van die blik keek ze hem vragend terug aan. Ruby, die blijkbaar niet had opgelet op wat hij had gezegd, maakte een spastende beweging met haar hand en lachte kort. De zin die hij zo juist had gezegd speelde ze weer af in haar hoofd en ze tuitte haar lippen. De nieuwsgierige toon in die zin was niet te missen waardoor er een kleine grijns om Ruby’s lippen speelde. Ze vond het altijd leuk als mensen nieuwsgierig waren. Zelf was ze het ook maar ze hield ook heel erg van vertellen. Echter vond ze het vaak moeilijk te peilen of mensen het vervelend vonden dat ze zo veel praten. En daarom als mensen nieuwsgierig klonken was dat een duidelijk teken dat ze het niet erg vonden. Althans niet enorm vervelend vonden. ‘Hhm, jaaa, gewoon een overval,’ sprak ze droog om de jongen te plagen om vervolgens te grinniken.

‘Nee, nee goed, uhm,’ ze keek hem vragend aan en de vraag of ze het mocht vertellen op haar manier schoot haar te binnen. Tot nu toe had hij nog niet een keer geïrriteerd gekeken als ze overdreven op dingen reageerde dus waarschijnlijk zou hij het niet erg vinden. Ze keek om zich heen of er enige breekbare dingen stonden. Ze had van jongs af aan geleerd dat ze sprak met erg veel bewegingen en zo soms nogal wat dingen sneuvelde. Maar gelukkig zag ze hier niks wat zijn dood te gemoed kon gaan als zij zou gaan vertellen. Een grijns speelde om haar lippen en ze sprong van de stoel af. ‘Als ik iets breek betaal ik et terug, ofzo,’ sprak ze en keek de jongen onschuldig aan.
Hierna verscheen haar grijns weer en haalde ze diep adem. Ze vond het altijd geweldig om dingen te vertellen omdat ze dna het gevoel had alsof ze op het podium stond en een show moest geven. ‘Okay, zoals je kan zien is et mega mooi weer buiten, en aangezien ik mijn school heb af heb gemaakt vorig jaar zit ik nu lekker thuis. Toen ik vano- vanmiddag wakker werd kon ik het niet laten maar wat gaan trainen. In de trainingshal zou het veel te warm zijn en dan was ik nog niet buiten. Duuuuus,’ sprak ze terwijl ze met haar ogen rolde. ‘Ik besloot om naar het park te gaan. Ik had mijn bamboe stok op mijn schouders liggen en het leek een rustige, normale middag. Echter veranderde alles toen ik dorst kreeg en een winkeltje binnen ging.’ Sprak ze spannend alsof het een soort avonturen verhaal was. ‘Met mijn oordopjes in mijn oren liep ik naar binnen, helemaal achter door tot ik ergens een leuk tijdschrift vond. Veel tijd om er in te kijken had ik niet want opeens voelde ik dat iemand mijn schouder vast pakte.’ Ze keek over haar schouder en zag het beeld voor zich wat ze toen zag. Het voordeel van een grote fantasie hebben was dat ze ook daadwerkelijk beelden voor de geest kon halen. ‘Een man met een ruig gezicht keek me aan en zei iets tegen me. Hij zag er breed en sterk uit. Echter doordat ik al jaren lang op verschillende vechtsporten zit was ik niet echt geïntimideerd dus haalde rustig mijn oortjes uit mn oren. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik de man aan en wat hij zei was het clishe zinnetje, ‘’Handen in de lucht,’’’ na dit gezegd te hebben grinnikte ze. ‘Niet echt geïntimideerd keek ik weer terug naar mijn blaadje, legde hem terug en keek de man weer over mijn schouder aan.’ Ze sprong naar rechts en probeerde zich zo groot mogelijk te maken. ‘Ik zei,’ sprak ze met lage stem. ‘Handen in de lucht!’
Ze sprong weer terug naar haar eerste plek en keek Vance droog aan. ‘Echt, zijn kop was zo grappig, denkende dat ik zn klein weerloos meisje ben. Dus het volgende antwoord had hij dan ook niet verwacht. ‘’Are you robbing me?’’, vroeg ik terwijl er een lichte grijns om mijn lippen speelde.’ Weer sprong ze naar de andere kant ‘’JA!’’ riep ze gefrustreerd met de lage mannen stem waarna ze weer naar de andere kant sprong. ‘Echt zijn gezicht was geweldig!’ sprak ze alsof het een comedy show was. ‘Goed goed, dus ik keek de man aan en kon et niet laten breder te grijnzen, ‘’Ach zooo,’’ sprak ik en zag hoe de man zijn hand in zijn jas stak. Nooouuuu daar trap ik nie in amigo!’ riep ze en wees naar een onzichtbare tegenstander. Ze pakte een van de houten pollepels, keek onschuldig naar Vance en daarna weer naar de onzichtbare tegenstander. ‘In een actie van instinct pakte ik mijn bamboe stok beter vast en zwiepte hem door de lucht tot het de slaap van de man raakte,’ zei ze tegelijk terwijl ze in de lucht sloeg met de pollepel. ‘Deze had dat blijkbaar niet verwacht want ik pakte met gemak zijn arm vast, schopte hem in zijn knie holte en legde een lok in zijn arm achter zijn rug zodat hij naar de grond gedwongen werd en zijn geweer liet vallen. Zonder te twijfelen sloeg ik op een druk punt in zijn nek en viel hij bewusteloos neer.’ Even speelde er een triomfantelijke blik op haar gezicht
‘Ik pakte het geweer op en wist totaal niet wat ik hier mee moest, maar bij die man laten was ook geen slim plan voor het geval hij wakker zou worden dus stopte ik em maar in mn broek. Ik knielde neer en probeerde de situatie te peilen. Al snel merkte ik op dat de overvallers niet eens door hadden dat een van hun maten neer was gehaald, lang leve snelle en stille bewegingen! Maar goed dit gaf mij dus een voordeel, zo ook begon er een kindje te huilen en schreeuwde de overvallers tegen hun slachtoffers. Als ik een overval zou plegen zou ik zorgen dat er amper geluid was zo dat ik kon horen wat er in de winkel gebeurde, maja hun dus niet. Dus ik kon met gemak dichter bij hen komen omdat ze mij niet hoorde door hun eigen geschreeuw.’ Ze grinnikte lichtjes bespottend en schudden dr hoofd.
‘Ik wist dat er niet veel tijd was dus had ik niet echt een plan bedacht, maar dat doe ik wel vaker niet als ik aanval... I improvise,’ zei ze met een nette stem en maakte een draaiend gebaar met haar hand waar de pollepel in lag. ‘Maar goed, ik sprong vanachter de achter muur vandaan, zwiepte met mijn bamboestok,’ weer deed ze de beweging na met de pollepel, ‘een koperen beeldje van een stellage en die kwam net perfect tegen het achterhoofd van een overvaller aan. One down, three to go! Zoals je moet weten ben ik een shapeshifter die nog niet kan veranderen dus probeer ik mezelf, in mijn mensen vorm, me zo sterk mogelijk te maken. Gelukkig heb ik wel al sommige dingen er van zoals dat als mijn strijd instinct naar voren komt mijn zintuigen beter werken, deze keer was dat dus ook het geval en zo wist ik mijn schouders net op tijd te draaien zodat er een kogel echt enkele centimeters langs me afvloog. Alleen heeft et wel een lichte schaaf wond op m’n schouder gemaakt,’ ze pruilde en wreef over haar schouder om daarna te lachen en weer verder te vertellen.
‘Echt, het klinkt misschien heel slecht en het is een slechte gewoonte van me, maar ik hou er van om in actie te zijn. Al is het gewoon trainen of zo iets serieus als die overval. Ik voel me dan gewoon zo vrij. En zo ook voel ik me dan niet zo useless aangezien ik niet een geweldige shapeshifter ben zoals de rest van mijn familieleden. Maar goed, ik dwaal af,’ snel wuifde ze dat onderwerp weg. Ze wilde et daar nog niet over hebben met iemand die ze amper kende. Het was nogal een gevoelig iets. ‘Anyway, ik was dus begonnen met rennen en zag een kans om nog sneller te kunnen zijn. Ik sprong omhoog en maakte een sliding over de toonbank.’ Terwijl ze dit vertelde maakte ze een sliding over de vloer wat niet geweldig ging aangezien ze schoenen aan had. ‘Zo ontweek ik nog twee kogels en kwam behendig neer tussen twee van de overvallers in. Toen ik omhoog kwam zag ik hoe er een vuist op me af kwam, nou echt als je een ding niet moet doen bij iemand die al jaren traint is et em proberen te slaan.’ Ze ging in de houding staan zoals ze ook stond bij de overvaller. Haar blik gefocust op de lucht. ‘Zijn vuist kwam van links, dus hij sloeg met rechts, ik pakte met mijn beide handen zijn pols vast, draaide om mijn as, stapte met een voet naar achter, bukte en wierp hem over mijn rug heen tegen een stellage aan.’ Perfect deed ze de bewegingen voor en het was duidelijk te zien dat het bijna van nature ging, zo vaak dat ze hem had geoefend. ‘Daarna greep ik mijn bamboe stok weer op, klaar om de andere overvaller neer te slaan, maar de kracht van de kogel die door mijn buik heen ging zorgde er voor dat ik neer viel. En toen ik weer op keek was het enige wat ik zag het zwarte metaal van het geweer...’ Nu pas realiseerde ze zich hoe bang ze toen eigenlijk was en ze voelde haar hartslag weer omhoog schieten. Ze zag het beeld van de man met het geweer voor zich en even keek ze met bewolkte ogen voor zich. Ze was niet snel bang te maken maar eenmaal als ze over dingen begon te praten voelde ze wat het echt met haar deed. Het was een soort tik van haar, alsof ze op dat moment zelf er niet bij stil stond maar als ze het door vertelde dat ze dan meer realiseerde in wat voor situaties ze soms terecht kwam. Ze slikte even en realiseerde zich dat er iemand naar haar keek. Snel keek ze op, schudden haar hoofd en glimlachte. ‘En toen kwam jij, so thats what happend,’ zei ze nonchalant en ging weer zitten.
‘Zou ik wat te drinken mogen?’ vroeg ze hem en glimlachte alsof er niks was gebeurt.

Haar handen vouwde zich om het koele glas neer en direct bracht ze het naar haar lippen. Ze voelde hoe een warme hand over haar haren streelde en even maakte ze een onopvallende schok beweging. Het water in het glas had de schok beweging wel opgemerkt en was lichtjes gaan rimpelen. Snel keek ze Vance aan en glimlachte vriendelijk om te laten weten dat het geen probleem was. Normaal gesproken zou ze een meter in de lucht springen als mensen haar random aan raakte. Maar bij deze persoon, die ze nog maar enkele uren kende, hat ze een zo dusdanig goed gevoel dat ze het wel okay vond als hij haar aan raakte. Althans ze zou niet direct spastisch op springen en in de verdedigingshouding gaan staan. Met zwierende benen keek ze hem met grote ogen aan. ’Ruby, je hebt geluk gehad, er zal niet altijd iemand zijn om je uit zo’n situatie te redden, je moet voorzichtig zijn.’ Ze nam een slok van haar water, zetten het glas weer neer en keek naar de doorzichtige substantie. Natuurlijk wist ze dat hij gelijk had, maar ze kon het gewoon niet laten om weerloos toe te kijken bij dat soort situaties. ‘I know,’ sprak ze opeens. ‘Daarom wil ik zo sterk mogelijk worden zodat ik uiteindelijk niemand meer nodig heb!’ sprak ze triomfantelijk en een gevaarlijk vurige glimp verscheen in haar ogen. Het was een glimp die typerend voor Ruby was. Eentje die aan gaf dat ze doorzettingsvermogen had en zelfs een beetje roekeloos was van tijd tot tijd.
’Kom, drink je water op, dan breng ik je naar huis. Anders worden ze thuis nog ongerust.’ Snel nam ze ene paar grote slokken van het water en sprong overeind. ‘Wees gerust,’ zei ze terwijl ze op haar mobieltje naar de tijd keek. ‘Voor vijf uur is er toch niemand thuis en ik neem aan dat de weg naar huis echt geen uur gaat duren,’ lachte ze en volgde hem naar de uitgang van het appartement. Voordat ze naar buiten stapte keek ze nog een keer om en glimlachte. De rustige sfeer in het appartement was net als die van Vance zelf, kalmerend en aangenaam. Met een sprongetje sprong ze over de drempel heen en volgde Vance het gebouw uit. Hij had zijn jas aangetrokken en Ruby wenste even dat ze ook een jas bij zich had. De gehele dag was het mooi weer geweest dus een regenbui was onvermijdelijk op dit punt.

Buiten keek ze even om zich heen en concludeerde droog dat ze geen idee had in welk deel van de stad ze was. Ze had wel een goed richtingsgevoel maar als ze niet wist waar ze was kon ze ook geen route uitstippelen in haar hoofd. Voor dit soort momenten kwam de digitale kaart op haar mobiel er handig van pas. ‘Oooh, hier zijn we!’ Had ze schaapachtig gezegd en was gaan lopen in de richting van haar huis. Het zou hoogstens twintig minuten duren voor ze bij haar huis waren. Ze zuchtte bij de gedachten dat ze dan ongeveer drie kwartier alleen moest zitten in dat kleine huisje. Alleen zijn vond ze niet heel erg maar het liefste had ze iets of iemand bij zich in dezelfde ruimte.
Terwijl de twee verder liepen begon de buurt zich langzaam te veranderen naar de inkomsten van de mensen. Het waren simpele huisjes van hout of steen en hier en daar hadden sommige zelfs golf platen als dak. Soms kwam er een vervallen woningen langs die onder de graffiti zaten en waar de geur van wiet sterk om heen hing. ‘Sorry voor de buurt,’ sprak Ruby die haar hoofd schudden. ‘Hier wonen niet altijd de beste mensen.’ Haar blauwe ogen gleden over de straat en het armzalige buurtje werd een beetje opgevrolijkt door het warme zonlicht wat ondertussen een warm oranje gele kleur had gekregen. ‘Er wonen ook heel veel aardige mensen, bijvoorbeeld onze buren is gewoon een oud stelletje, maar jammer genoeg zijn er ook mensen die dit soort huizen zien als een opslag plaats voor hun duistere plannetjes..’ ze grinnikte bij deze zin omdat het zo wel erg dramatisch over kwam. ‘Agjaaa,’ ze gooide haar handen in de lucht en glimlachte. ‘Zo erg is het hier niet hoor, het ziet er alleen zo uit. Never judge something by its appearance,’ de laatste paar woorden sprak ze met een nette mannen stem en probeerde haar vader te imiteren die deze zin vaak uitsprak. ‘Still tho,’ murmelde ze en keek even naar de grond niet goed wetende hoe ze dit moest zeggen. Ze blies haar wangen op, keek gefronst in de verte en knikte vastberaden. ‘Je hebt een erg mooi appartement,’ zei ze en glimlachte haar gewoonlijke glimlach er bij.
Hierna viel ze even stil en liet haar gedachten de vrijeloop gaan over wat er vandaag nou allemaal precies was gebeurt. Een normale dag zou ze het zeker niet kunnen noemen maar een saaie dag was het ook echt niet. Na enkele meters verder lopen schoten haar ogen even snel omzich heen. Een negatieve bekende geur kam haar neus gaten binnen en een duistere bijna geschokte gezichtsuitdrukking verscheen op haar gezicht. ‘Tsk,’ ze maakte een vervelend klik geluidje met haar tong tegen haar tanden aan. Ze gooide haar capushion over haar hoofd, ritste haar vest dicht en greep Vance zijn arm vast terwijl ze zichter tegen hem aan ging lopen. ‘Act normal,’ fluisterde ze zonder hem aan te kijken. De geur die ze zo juist had opgepikt was een geur die ze waarschijnlijk nooit meer zou vergeten. Flashbacks van een gevecht van een paar weken geleden schoten over haar netvlies. De bijtwond die in haar schouder was verschenen was netjes genezen en daarna had ze die leeuw en zijn vriendjes nooit meer gezien. Wat een ongelukkig moment om ze nu tegen te komen. Ze was totaal niet in staat hen af te slaan als het moest. Dus nu moest ze het maar proberen met geur en uiterlijk verbergen. Gelukkig had ze Vance bij zich waardoor haar geur zoiezo al deels vertroebeld werd. De mannen liepen langs hen heen en luid waren ze aan het praten over een of andere overval enkele straten verder op. Ruby kon het niet laten om te grijnzen en zich enigszins aangesproken te voelen. 'Ja ze zeggen dat die Fury er ook bij was, die valt ook iedere misdadiger lastig he!’ sprak een van de mannen. Ruby hield haar adem in en hoopte vurig dat ze niet zou opvallen. ‘Ja dat komt vast omdat haar pappie bij de poli-‘ een van de mannen stopte met praten en hield de rest tot stilstand. ‘Over Fury gesproken..’ de man zijn stem werd rustiger en duisterder. Ruby die nonchalant verder liep kneep onbewust iets harder in Vance zijn arm. Met een flinke, onhandige, wind vlaag vloog Ruby haar capushion af waardoor haar vuur rode haren danste in de wind. Met geschokte grote ogen keek ze om en haar licht blauwe ogen kruiste die van de leeuw man. ‘Shit,’ fluisterde ze en al haar zintuigen gingen weer op volle toeren werken. Zonder enige uitleg greep ze Vance zijn hand vast en zetten het op een rennen. Ze sloeg een steegje in en kwam al snel in een drukke straat terecht. Lenig als een echte kat wurmde ze zich tussen de mensen door terwijl ze Vance met zich mee sleurde. Ze lette goed op dat ze zijn hand niet los zou laten. Aangekomen bij de andere kant van de straat rende ze weer een steegje in en stond opeens stil.
‘Zomenteen leg ik alles uit,’ sprak Ruby terwijl ze naar een vuilnis bak liep. Haar stem was opvallend gecontroleerd em strikt. Normaal gesproken kon ze grijnzen om dit soort situaties maar nu was ze in een conditie dat ze zichzelf niet kon verdedigen laat staan Vance uit de problemen houden. Ze vond het niet erg om zelf gewond te raken maar ze zou dat zeker niet laten overkomen bij een van haar vrienden of mensen die ze erg mocht. Met wat moeite duwde ze een vuilnis bak om waar van aller lij smerige dingen uit kwamen rollen. Ze liep naar de andere kant en duwde daar ook een vuilnis bak om. Ze kuchte even door de verschrikkelijke stank die er vanaf kwam en sprong over de rotzooi heen.
‘Kom,’ sprak ze en zetten het weer op een rennen. Aan het uiteinden van het steegjes was een muur te zien maar Ruby bleef rennen. Deze keer verscheen wel een grijns op haar lippen naar mate ze dichterbij de muur kwam. Bij de muur zetten ze haar voeten er op, rende een klein stukje tegen de muur op, sterkte haar armen en wist de rand van de muur te pakken. Ze hees zichzelf overeind en sprong over het muurtje heen. Het had er vast spectaculair uitgezien hoe ze dat deed, echter was het voor haar dagelijkse kost dus zo moeilijk was het niet meer. Het enige wat het nu veel moeilijker maakte was dat de wond in haar buik enorm pijn deed toen ze neer kwam op de grond. Ze maakte een klein geluidje maar vermande zich snel en pakte Vance weer vast toen hij naast haar terecht kwam. Ze rende het steegje uit en zorgde dat ze in een ander steegje terecht kwam. Hier keek ze Vance aan en twijfelde enkele minuten of ze dat wel kon vragen. Jammer genoeg was er nu niet echt veel tijd om na te denken en sprak ze het dus maar uit, ‘Geef me je jas!’ Zonder op antwoord te wachten begon ze zijn jas uit te trekken en gooide deze over haar schouders. Hierna keek ze om de hoek en begon de seconden te tellen. Toen ze bij drie minuten was aangekomen zuchtte ze en liet zich naar de grond zakken. De pijn in haar buik was niet weg gezakt en een pijnlijke gezichtsuitdrukking verscheen. ‘Dammit,’ fluisterde ze en legde een hand op de wond.
Ze hoorde een duidelijke zucht van zijn kant af. ‘Hopelijk is je huis niet ver meer.’ Hoorde ze zijn stem en ze keek omhoog, niet wetende dat hij was neer geknield. Zijn gezicht was opeens een stuk dichter bij dan ze had verwacht dus een spastische gezichtsuitdrukking verscheen op haar gezicht. Zijn hand omhulde de haren en een klein mooi bloempje verscheen. Ze glimlachte en even droomde ze weer weg door de prachtigheid van die bloem. Enkele seconden later realiseerde ze zich dat ze toch echt naar huis moet. ‘Juist!’ ze grinnikte en keek hem glimlachend aan. Deze jonge man was zeker een heel erg vriendelijk, warmhartig persoon. De meeste mensen waren nu al tien keer weg gerend maar hij niet en dat waardeerde ze heel erg. Ze kwam overeind, en merkte dat de pijn grotendeels was weg gezakt. ‘Nee het is niet ver meer,’ antwoorden ze hem en deed zijn jas uit. ‘Maar trust me, met die kerels wil je geen ruzie hebben.’ Falend probeerde ze de jas terug over zijn schouders te hangen maar merkte al snel dat ze veel te klein hier voor was en gaf hem dan maar gewoon terug. Een moeilijke gezichtsuitdrukking verscheen op haar gezicht. Ze vond het al een wonder dat Vance zo gemakkelijk mee ging in haar plannetjes dus een uitleg was ze hem zeker wel verschuldigd. Ze zuchtte en ging even ongemakkelijk met een hand door haar haren heen. ‘Ok, je hebt wel een uitleg verdient,’ concludeerde ze en schudden haar hoofd waardoor haar haren weer goed gingen zitten. ‘Een paar weken terug ben ik terecht gekomen in een gevecht met een straat bende waarvan een van de leden een leeuw shapeshifter was. Op dat moment kon ik ze niet aan en werd overmeesterd. Het had niet veel gescheeld of het was einde verhaal voor mij. Gelukkig kwam iemand, Tom genaamd, me te hulp en wist ze weg te jagen.’ Ze grijnsde en realiseerde zich dat ze wel erg veel geluk had. ‘Maar ja, een leeuw kennende vergeten die niet snel zn vernedering dus had ik al verwacht dat ze achter me aan zouden komen. Ik had echter niet verwacht dat ik hun geur net vandaag zou op vangen...’ ze keek even omhoog en zuchtte. Ze was het gewend dat ze opgejaagd werd maar toch was het elke keer weer spannend of ze wist weg te komen. ‘In ieder geval, wat ik net deed, jou jas en die prullenbakken, was puur om mijn geur te maskeren. En zo te zien,’ ze keek om zich heen en knikte, ‘heeft het gewerkt.’ Lachend keek ze vance aan waarna ze weer met haar hand door haar haren ging. Ze was hier echt veel te goed in geworden met de jaren.

‘Whelp,’ ze gooide haar handen op haar achterhoofd en stapte nonchalant de straat weer op. ‘What happend happend, laten we naar huis gaan voor het gaat regen.’ Terwijl ze net naar de lucht had gekeken merkte ze dat de wolken zich begonnen samen te pakken wat vaak aangaf dat er een regenbui op komst was. Nog geen enkele seconden nadat ze dat had gezegd voelde ze hoe er een regen druppel op haar neus viel. Even keek ze scheel en veegde daarna de druppel van haar neus af. Toen Vance naast haar kwam lopen begon het zachtjes te miezeren en Ruby kon het niet laten om te glimlachen. ‘Regen,’ sprak ze dromerig tevreden uit terwijl ze nog steeds met haar handen op haar achterhoofd naar boven keek. Ze vond regen niet erg, vooral niet na z’n deukende warme dag als vandaag. Echter wilde ze haar gast niet nat laten regen en nam een kortere weg naar huis.
Na enkele steegjes kwam ze uit bij een klein hoek huisje. Het huisje was van hout en had een schattige mooie voor tuin met verschillende bloemen. Ze liep over een klein paadje naar de voordeur toe en opende deze met een sleutel aan haar veel te kleurige sleutelbos. ‘Ga maar alvast naar binnen, ik ga even iemand van straat pikken.’ Ze liet de deur open, liep langs hem af de straat op, totaal negerende dat het steeds harder begon te regenen. Ze keek omhoog naar de wolken en een kleine zonne straal brak door. Gehypnotiseerd door de pracht hiervan stak ze haar hand uit en probeerde het zonlicht vast te pakken. Ze hield van dit soort weer. Warme temperatuur, mooi zon licht en kleine druppeltjes die uit de hemel vielen. Ze glimlachte, schudden haar hoofd en bracht haar hand naar dr lippen. Ze vouwde haar vingers zodat ze een fluit geluidje kan maken. Ze blies er op en een hoge toon klonk door de lucht. Zo blies ze nog drie keer om daarna om zich heen te kijken. Haar licht blauwe ogen gleden over de straat en in de verte zag ze een kleine zwarte gedaante op haar af rennen. Ze hurkte neer en stak haar handen uit. ‘Sintel!’ riep ze blij en het beestje kwam steeds dichter bij. Aangekomen bij Ruby sprong het in haar armen. Snel stond ze op en rende het huis binnen. Daar knuffelde ze het kleine grijs zwarte katje en luid gespin was te horen. ‘Hoe waaaas je daaag?’ vroeg ze met een hoge stem terwijl ze het beestje neer zetten. Luid mauwend begon de kitten antwoord te geven en bleef bij haar voeten rondjes lopen. Ruby lachte om het beestje en hurkte neer om het te aaien. ‘Dit,’ ze wees naar Vance. ‘Is Vance, een heeeeele aardige, attente jonge man. Be nice!’ zei ze streng en gaf het katje een zacht tikje op het hoofdje. Het katje mauwde en liep direct naar Vance toe waar ze zijn voeten begon kopjes te geven. Weer lachte Ruby en schudden dr hoofd. ‘Ga maar aan tafel zitten als je wilt, je mag ook op de bank zitten maar ik moet in de keuken blijven,’ sprak ze terwijl ze haar haren in een staartje deed en een apron om hing. ‘Koken enzo,’ sprak ze terwijl ze rolde met haar ogen en bukte om de spullen te pakken.

‘Oh oh OH!’ Opeens had ze een geniaal idee en blij springend draaide ze zich om. Ze rende op Vance af en wees met het mes in haar hand naar hem. Realiserende dat dit waarschijnlijk niet goed over kwam lachte ze falend en haalde het mes weg. ‘Jij blijft eten!’ sprak ze met een veelte blij gezichts uitdrukking. ‘Leuk toch, he Sintel!’ Sintel, die blijkbaar begreep wat Ruby bedoelde, sprong op Vance zn schoot en krulde zich op. ‘HAH!’ Ruby maakte een winnend gebaar en grijnsde naar Vance. ‘Nu moet je wel blijven.’ Zonder te wachten op ook maar enige reactie draaide ze zich om en liep terug naar de andere kant van de kamer waar het kook gedeelte was. Het was een klein houten huisje waar het eet gedeelte en kook gedeelte hoger lagen dan de rest. De woonkamer lag er naast wat werd afgesplitst door twee halve muren want in het midden van de plek waar een grote muur zou moeten staan was een open gedeelte in plaats van een deur. De kleuren van het huis waren warme aarde tintte met hier en daar een opvallend schilderij op de muur met veel kleuren. Vaak waren dat schilderijen van Ruby’s aquarel schilderingen. Haar ouders vonden ze vaak zo mooi dat Ruby niet eens de kans had om er tegen in te gaan want de schilderingen moesten en zouden op de muur hangen. Ze haalde een houten snij plank tevoorschijn en begon de kip in stukjes te snijden. Rustig begon ze te neuriën terwijl ze ook de andere dingen begon te snijden. Toen ze de kip had gesneden deed ze ene klein beetje op een bordje en zetten deze op de grond. Weer blies ze op haar vingers en hoorde hoe er kleine trippelende pootjes op haar af kwamen. Ze keek naast zich en zag dat Sintel luid spinnend de kip blokjes aan het op eten was. Ze knielde, aaide het katje en ging weer verder met koken. Met wat moeite wist ze wat kruide te pakken uit een van de hogere kastjes en legde het zakje alvast klaar. Ze pakte een grote wok pan en zetten deze op het fornuis. Nog steeds neuriede ze een zachtjes een liedje. Ze begon de kip aan te braden en zetten ondertussen water op voor rijst. Hierna begin ze paprika en verschillende groenten te snijden. Ze knipte de afzuigkap aan en werkte met gemak verder. Toen alles op het fornuis stond en het alleen nog even hoefde te pruttelen waste ze het kook gereedschap af en waste haar handen. Daarna pakte ze het schaaltje van de grond en begon ook de snij plank schoon te maken. Daar mee klaar keek ze nog even naar de rijst die aan het koken was en naar het gele goedje wat ze gele kip curry noemde. Het grappige aan dit recept vond ze altijd dat ze er ook appel in moest doen en een snufje kaneel. Haar broer was er dol op en maakte ze het dus erg graag. De geur van een zoet, pittige curry verspreide zich door de lucht. Met een tevreden glimlach snoof ze de geur op en concludeerde dat het vast goed was gelukt. Ze knoopte de apron los en hing deze terug waarna ze haar haren los deed en bij Vance aan de tafel kwam zitten.
‘Nu maar wachten tot de rijst kookt,’ glimlachte ze en keek op haar mobiel naar de tijd. Nog tien minuten voor de rest van haar familie thuis kwam. Snel pakte ze Sintel van de grond af, zetten deze op tafel en begon met het katje te spelen met haar vingers. ‘Boe!’ sprak ze en duwde het katje om waarna ze het buikje begon te kriebelen. Het speelde, kleine, katje pakte Ruby;s hand vast en beet er in. ‘Oh nee, zo gevaarlijk, raaawr,’ sprak Ruby die een gelukzalige gezichtsuitdrukking had. Het kat speelde leuk verder terwijl de kamer zich vulde met het geluid van het spinnende katje. Ruby haar ogen gleden naar Vance. ‘Dit Sintel, een wees katje die ik af en toe wat eten geef. Ze is erg aan me gehecht geraakt, zoals je wel kan merken. Jammer genoeg mag ik dr niet houden, mam en pap vinden dat we er een te klein huis voor hebben. Oh well, zo lang ze niet weten dat ze hier soms is, is er geen probleem denk ik.’ Nonchalant haalde ze haar schouders op en gaf het katje een kusje op het kopje. Het beestje begon Ruby haar neus kopjes te geven en een tevreden glimlach krulde om haar lippen. Ze hield echt van het beestje en zou haar leven er voor kunnen geven. Echter wilde ze ook niet tegen haar ouders in gaan dus accepteerde maar dat ze het beestje soms zag. De vacht van Sintel was grijs zwart achtig en heel erg poefig. Wat er voor zorgde dat het beestje nog schattiger was. Ze had prachtig warm donker gele ogen en een slank lijfje.

Opeens klonk het geluid van Rubys mobiel en spastisch sprong ze omhoog met een iep geluidje en haalde haar mobiel tevoorschijn. Snel drukte ze de timer uit en zag dat Sintel geschrokken was en achter Vance zijn hand verschuilde. ‘Sorry schatje, ik ben nou eenmaal een springboon,’ lachte ze en liep weer naar het kook gedeelte toe. Ze goot de rijst af en schepte deze in een kom. Goed getimed kwam haar broer binnen gevolgd door hun ouders. De moeder van Ruby begon de tafel te dekken en begroete Vance vriendelijk. Toen iedereen zat kwam Ruby aan lopen met een grote pan vol gele kip curry. ‘Ok mensjes, dit is Vance,’ ze wees naar Vance en glimlachte. ‘En hij is heeeeel vriendelijk, so be nice.’ Haar vader en broer wilde er al iets tegen in brengen maar Ruby was ze te slim af. ‘ANDERS GEEN ETEN VOOR JULLIE!’ zei ze streng en keek hen met een dodelijke blik aan. Ruby dr moeder grinnikte en knikte goed keurend. De mannen zuchtte, stelde zich netjes voor aan Vance en daarna schepte iedereen wat op van het eten. Ruby ging aan het hoofd zitten en nam zelf ook een bordje. Ze glimlachte bij het horen van het gesprek tussen haar familie leden. Ze vond hield van deze mensen en vond het dus aangenaam om hun tevreden te horen praten. Ze nam een hap van de curry en concludeerde dat hij deze keer goed was gelukt. Gelukkig anders was het echt falend geweest.

Terwijl haar familie verder discussieerde over een of andere politieke kwestie zat Ruby er schaap achtig naar te luisteren en ondertussen te eten. Soms keek ze vanuit haar oog hoek naar Vance, hopende dat hij het eten goed zou vinden. Van haar ouders en broer was ze gewent dat ze het erg goed vonden. Maar ze was altijd benieuwd wat andere mensen er van vonden. Hem kennende, althans zijn koelkast kennende, at hij vaak uit wat niet altijd het beste voedsel was. Dus als hij haar kookkunsten niet bijzonder vond moest ze toch echt weer eens kookles van dr moeder nemen!
‘Het is echt heel lekker.’ Klonk zijn stem en Ruby, die stiekem zat te wachten tot hij iets zei, schoot overeind met een enorme glimlach. Deze ging niet onopgemerkt door haar moeder die grinnikte om haar dochter. ‘Yay! I’m happy you like it,’ sprak ze iets te enthousiast waardoor alle ogen op haar waren gevestigd. Ze keek van haar familie naar Vance en toen weer naar de rest, ‘Wat? Mensen eet dadelijk word het koud!’ sprak ze waarna haar broer en vader met een grijns verder aten.
Ruby begon ondertussen ook echt te richten op eten en nam vaak een lepel met rijst en curry tegelijk. Uiteindelijk was haar geduld op om het steeds opnieuw samen op te pakken en begon het goedje op haar bord te mengen met de rijst. Het zag er uit als een slagveld waar een episch gevecht had plaats gevonden tussen curry en rijst. Echter kwam al snel de genadeloze Ruby met haar lepel die flink opschepte en haar mond volpropte. Ze kon wel heel beschaaft en netjes doen maar op het moment had ze daar totaal geen behoefte aan. Het was een immens lange, zware, dag geweest en ze rammelde van de honger. Daar kwam ook nog bij dat zij had gekookt en zich dus niks aan trok van de rest. Dit was echter maar een gedachten want toen haar vader iets vroeg verstikte ze zowat omdat iedereen naar haar keek. Snel nam ze een slok van haar water, kuchte nog wat en keek toen vragend haar vader aan. ‘Sorry, ik was even in een andere demensie,’ maakte ze er maar van en gaf haar vader een gebaar dat hij zijn vraag moest herhalen.
‘Wat was er nou gebeurt vandaag? Moet ik je mee slepen naar het bureau?’ hij had zijn vaderlijke stem gemengd met zijn strenge politie stem. Even keek ze hem met een wantrouwige blik aan, om haar lippen te tuiten en daarna te grijnzen. ‘Er was een overval en ik was de enige die iets kon doen anders hadden ze de kassaman vast neergeschoten. Zij vielen mij eerst aan en hadden wapens. Zo ook waren hen in de meerderheid en heb ik er geen een echt flink toegetakeld. Zo ook waren het allemaal mannen en werd ik bang, dus deed ik maar wat... maar wat geen idee meer, opeens lagen ze op de grond.’ Ze keek haar vader grijnzend aan met een pientere glans in haar ogen.
Haar vader, die wist waar ze mee bezig was, keek haar droog aan en lachte daarna. ‘Goedzo, zo heb ik je opgevoed!’
‘Dereck!’ klonk de stem van haar moeder streng naar haar vader.
‘Mam relax, ik kom niet in de bak, ik heb genoeg getuigen dat ik niks fout deed,’ sprak ze met een glimlach en daarna naar Vance. ‘Een van de getuigen, mocht dat nodig zijn, zit hier zelfs naast me. So komt wel goed.’ Om te zorgen dat ze niet meer hoefde te zeggen nam een een hap eten en wuifde dat ze genoeg van het onderwerp had. Ze wist hoe ze gehandeld had, althans ze was vroeger vaak in de problemen gekomen omdat ze in greep, maar nu was ze er zo op gaan letten dat het van zelf ging. Ze wist dat ze vandaag geen wetten had overtreden en zich dus geen zorgen hoefde te maken of ze te maken kreeg met de politie. Ze gluurde even naar Vance en herhaalde in haar hoofd wat zijn rol was geweest in de overval. Nadenkend kauwde ze op haar voedsel om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ook hij veel getuigen had. Ze slikte, zuchtte en zetten de gedachten uit haar hoofd.

Haar oren vingen een bepaalde toon in haar broers stem op. Hij was van plan iets belangrijks te zeggen. Als hij dat wilde kreeg hij een soort toon in zijn stem wat verraden dat hij de aandacht van zijn familie wilden. Opeens keken de familie leden songroom op naar de jongeman. Het had er vast apart uit gezien maar de familie was soms net iets te goed op elkaar afgesteld.
‘Ja, we hebben het er al vaker over gehad dat ik uit huis ga enzo,’ begon hij en nam een slok van zijn drinken. ‘En ik heb een apartement in Griffinbeach gevonden, zo ook is daar genoeg werkgelegenheid in het vak wat ik wil gaan doen. Ik heb er al met mijn docenten op school over gesproken en ze zijn van mening dat mijn training als shapeshifter klaar is en ik de kans moet grijpen. Dus ja, niks houd me tegen.’ Met een brede grijns keek hij de familie rond. Dereck gaf hem een schouder klopje en keek als een ware trotse vader. Rosalie glimlachte en zei dat ze het een goed idee vond. Terwijl de ouders met hun zoon bezig waren was er een iemand die minder blij was met dit nieuws. Ruby slikte en keek met bewolkte ogen naar haar eten. Ze wist dat hij ergens de aankomende maanden uit huis zou gaan en waarschijnlijk niet in Wolfston zou blijven. Ze wist het allemaal en had er nachten lang over wakker gelegen, piekeren hoe ze hem kon helpen. Echter waren haar emoties er minder blij mee. Als een enorme baksteen die op haar maag viel had ze zijn woorden aangehoord. Met trillende handen pakte ze de lepel op, haalde rustig adem zodat haar handen weer rustig werden en nam een hap. Hierna keek ze met een glimlach op, ‘Ik kom wel helpen met schilderen. En nu moet je wel echt zelf leren eten koken! Want Griffinbeach is net iets te ver om elke avond een bordje te komen brengen.’ In haar stem en aan haar glimlach was totaal niks te merken. Als het moest wist ze perfect haar emotie te verbergen. Het was iets wat ze van kleins af aan had aangeleerd en nooit was vergeten. Er was maar een enkeling die hier door heen wist te kijken. Een daar van was haar moeder maar deze wist ook dat Ruby niet wilde dat Lucien dit merkte. Haar moeder glimlachte naar Ruby en ging daarna weer verder praten met haar zoon en man. Ze glimlachte en keek hoe haar broer enthousiast vertelde over het appartement. Haar licht blauwe ogen gleden naar haar glas water toe en ze voelde hoe er tranen begonnen te prikken achter haar ogen. Weer slikte ze en nam snel een slok van het water. Ze moest en zou nu niet in huilen uitbarsten. Ze wilde blij zijn voor hem op dit moment en dat was dan ook het enige wat ze zou laten doorschijnen.

Enkele minuten later was iedereen klaar met eten en was er zelfs nog wat over van de curry en rijst. Ruby kreeg hier en daar wat complimentjes dat het weer lekker was en een voor een stond iedereen op. Lucien rende naar boven, kwam naar beneden met een stapel video games en kondigde aan dat het vrijdag avond was dus game avond bij Sjim en Sjors. Ruby had gelachen en was verder gegaan met het afruimen van de tafel. Haar ouders hielpen haar mee en haar vader begon Vance wat vragen te stellen. Het waren van die doorsnee vragen zoals waar kom je vandaan, wat doe je van werk hoe oud ben je. Gelukkig kwam haar moeder Vance te hulp, ‘Schat, we moeten nog naar de bibliotheek vanavond voor die toespraak.’ Dereck die er blijkbaar geen zin in had stond chagrijnig grommend op, trok zijn jas aan en drukte een kus op Ruby haar kruin. Hierna kwam haar moeder en aaide dr over dr hoofd om daarna te spelen met haar haren. Ruby, die het niet erg vond als haar moeder aan haar haren zat, keek om en glimlachte. ‘Als er wat is bel je direct he! En niet wachten tot et erg is he. Mevrouw en meneer Janssens zijn gewoon thuis dus je kan ook altijd bij hun aan kloppen. En-‘ Zo kwam er nog een hele waterval van bezorgde woorden tot Ruby haar moeder omdraaide en dr naar de deur duwde.
‘Ja mam, ik doe het licht uit. Ja mam, het gaat goed met me. Ja mam, ik laat mn telefoon aan. Nee mam, ik ga niet met vreemde jonge- Wacht wat is Vance dan?’
Rosalie keek over dr schouder naar Vance en toen naar Ruby, ‘Hij heeft een goede sfeer dat mag.’ Net zoals Ruby zelf kon haar moeder sferen snel opvangen. Hierdoor wist haar moeder vaak hoe het met haar gezin was gesteld en kwam dit vaak handig van pas. Jammer genoeg wist ze nu dus ook dat Ruby zich niet geweldig voelde en wilde dus eigenlijk niet weg. Maar Ruby was zo koppig genoeg om vol te houden dat het goed was. Uiteindelijk, na nog vele keren gezegd dat het goed was, had ze het voor elkaar gekregen om haar ouders naar buiten te werken. Ze sloot de en ging er tegen aanstaan. Ze lachte, sloot haar ogen en genoot even van de stilte. Vandaag was een erg drukke, vermoeiende dag geweest. Ze had weer veel indrukken gekregen en voelde aan haar hoofd dat het aan het overstromen was. De gedachten schoten door haar heen als bijen die rond een bijenkorf zoemden. Druk, veel en luid.
Een beeld van Vance schoot voor haar net vlies voor en geschrokken keek ze op. Direct schoten haar lichtblauwe ogen naar de jongen en was zo juist helemaal vergeten dat hij er nog was. ‘Oh god, im so sorry!’ begon ze te zeggen en liep naar de keuken toe. ‘Wil je misschien thee? Ikke wel, heerlijk thee na het eten.’ Terwijl ze de fluit ketel op het vuur zetten begon ze de vaatwas in een sopje te zetten. Ze keek naar het water en bedacht zich hoe vredig water er altijd uit zag. Net alsof het altijd een weg wist te banen maakt niet uit waardoor heen. Ze draaide de kraan uit, schonk twee kopjes in en liep naar de tafel toe.

Ze zetten een dampende kop thee voor Vance neer en voorzichtig begon ze tegen de warme vloeistof te blazen. ‘Sorry voor vandaag trouwens,’ begon ze te praten met een zachtere stem dan normaal. ‘Sorry dat ik je hand vast pakte, je mee sleurde vervolgens je jas stal en sorry dat-‘ Ze viel even stil en voelde hoe haar handen weer begonnen te trillen. Met een vermoeide blik keek ze er naar en een duistere sfeer kroop over haar heen. Snel nam ze een slok van haar thee en glimlachte weer. ‘In ieder geval, hopelijk vind je me nu niet een verschrikkelijk persoon.’ Ze stond op en liep naar de keuken toe. ‘Ik bedoel, ik ben nou eenmaal een apart persoon.. dus echt,’ zei ze en keek over haar schouder. ‘Ik snap het als je dadelijk liever naar huis gaat. Ik bedoel, je het vast wel wat te doen.’ Ze ratelde door met haar woorden niet eens echt oplettende wat ze zei. ‘I mean, its not like... im..’ ze viel stil en voelde hoe er een traan over haar wang rolde.
Een gevoel van eenzaamheid en minderwaardigheid kroop als een duisterwezen vanuit haar voeten naar haar hoofd en nam zo haar gedachte gang over. Van de blije Ruby die vandaag rond liep was even niks meer te merken in haar hoofd. Allemaal negatieve stemmen spraken haar aan over hoe stom persoon ze eigenlijk wel niet was en dat als haar broer weg ze waarschijnlijk helemaal niemand meer had. Ze was echt terecht blij dat haar broer zijn eigen plekje had gevonden maar diep van binnen hoopte ze ergens dat de dagen van blijdschap in haar familie nooit zouden vergaan. Alsof ze de tijd zou willen stil zetten en het gevoel voor eeuwig in haar hart kon opslaan.
Maar de waarheid was anders en alles veranderde met de seconden. Niets bleef het zelfde en uiteindelijk zou ze gedag moeten zeggen tegen alles wat ze lief had. Deze keer was het haar broer die ze los moest laten en een andere keer zouden het haar ouders zijn. Tot zij alleen overbleef, in deze grote duistere wereld vol mensen die haar niet begrepen en haar dus uit de weg gingen. Ze voelde hoe haar schouders begonnen te schrokken en meer tranen gleden over haar wangen. Haar tanden duwde zich op elkaar en ze vocht met alle macht tegen de druppels die over haar wangen rolde. Ze mocht niet huilen, ze moest blij zijn en ze mocht al helemaal niet zwak zijn waar een vreemdeling bij was. Ze moest sterk zijn anders zou ze te prooi vallen. Maar er was iets aan deze jonge wat ze vertrouwde. Iets wat niet te beschrijven was en ze alleen herkende in haar familie. Een soort gevoel van veiligheid waardoor ze nu ook niet in de overlevings mode ging maar haar emoties juist naar boven kwamen. Ze haten het als ze dat soort mensen ontmoeten omdat ze wist dat hen door haar heen konden kijken. Met trillende handen probeerde ze de borden af te wassen terwijl de tranen haar wangen vochtig maakte en haar ogen een rood randje gaven.

Met waterig zicht door de tranen die maar bleven stromen zag ze hoe Vance zijn handen de haren vast pakte. Voorzichtig liet ze de borden weg zinken in het sop en keek bewolkt naar zijn handen. Hij had de haren zachtjes vast gepakt en ze merkte dat hij had opgemerkt dat ze lichamelijk contact niet fijn vond. Direct liet hij weer los en in een soort waas volgde ze zijn handen. Bedroeft, terwijl de tranen door bleven rollen, keek ze naar beneden. Haar ogen waren roder geworden en de haartjes van haar lange wimpers plakte in groepjes aan elkaar vast. Op dit soort momenten was ze erg blij dat ze geen make up droeg. Anders zou ze er al helemaal verslagen en toegetakeld uit zien.
Langzaam gingen haar licht blauwe ogen, die nu nog blauwer leken door het rood, omhoog en keken hem aan. Er stond een liefelijke glimlach op zijn gezicht. Zo eentje die alleen goed zou staan bij mensen die het ook echt meende. ’Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen bij mij, wat vandaag allemaal gebeurde kun jij niks aan doen. Ik snap de handelingen die je vandaag hebt genomen volledig.’ Nog steeds voelde ze hoe de tranen over haar wangen gleden en ongelooflijk keek ze hem aan. Hoe was het toch mogelijk dat sommige mensen zo oprecht en vriendelijk waren tegen haar. Zij was helemaal niks bijzonders en eigenlijk maar een aanhangsel van de maatschappij die zorgde voor ophef in het dagelijks leven. Ze kreeg een stukje keukenrol aangereikt en dankbaar pakte ze deze aan. Met een verborgen glimlachje begon ze haar tranen weg te vegen en voelde al dat haar tere huid was gaan irriteren door het plotselinge zout. Als haar wangen zouden opdrogen zouden ze er droog en nog steeds rood achtig uit zien. Het was iets wat ze kreeg van huilen omdat ze z’n dunnen huid had.
’Over je broer, waarschijnlijk ben je bang dat er dingen gaan veranderen, maar hij is nog steeds bereikbaar en kan ook nog gewoon vaak thuiskomen. Aan de thuissituatie zal niet veel veranderen, je hebt lieve ouders die veel om je geven.’ Zijn stem klonk oprecht en warm. Nog steeds met beleid voelde ze hoe hij een hand achter haar rug plaatste en zonder enige tegen stribbeling liep ze mee en nam plaats aan de tafel. Toen hij de nog warme kop thee naar haar toe schoof vouwde ze haar handen er omheen en rilde kort. Hierna keek ze hem weer aan en wilde eigenlijk breed glimlachen. Ze vond het fijn om iemand als hem om zich heen te hebben. Iemand die zo opletten op dingen zoals lichamelijk contact en toch gewoon wist hoe hij verder met dr om moest gaan in plaats van heel awkward te worden. Een hele kleine, haast onopgemerkte glimlach verscheen om haar lippen. Als ze niet tegen over hem zat had ze gewoon haar ogen gesloten en genoten van het moment. Het moment dat ze zich eigenlijk niet goed voelde maar toch enigszins beschermd. Ze had vaak het gevoel dat ze op dr hoede moest zijn. Dit kwam mede door haar reputatie en door haar instinct. Maar nu, nu voelde zich veilig bij een vreemdeling. In haar gedachte vroeg ze zich af hoelang geleden zoiets gelijks had plaats gevonden. Zeker een paar jaar aangezien ze sinds haar veertiende al merkte dat ze meer gespannen was dan toen ze klein was. Haar ouders hadden haar verteld dat dit waarschijnlijk kwam omdat ze geboren was in een roofdieren familie en dus haar ‘’rivalen’’ en ‘’vijanden’’ onbewust steeds in de gaten hield. Pas na een paar maanden merkte ze ook daad werkelijk dat dit er echt toe deed. Steeds meer mensen begonnen haar te zien als een bedreiging en vielen haar vaak lastig om dr onder uit te halen. Zo was ze gaan leren om mensen snel te wantrouwen en zich alleen te ontspannen als een echte vriend of vriendin bij dr was.
Door de gedachte was ze gaan staren naar de vloeistof in haar kopje. Rustig had ze de kop laten wiegen tussen haar handen zodat het water mee zou bewegen. Door de stem van Vance werd ze weer naar de wereld getrokken en wazig keek ze omhoog. 'Je mag ook bij mij blijven overnachten of gewoon bezoeken als je naar Oldbay komt om je broer te zien.’ Normaal gesproken zou ze overeind gesprongen zijn van verbazing en blijdschap maar deze keer keek ze hem emotieloos aan. Niet zo zeer omdat ze niet blij was door wat hij zei maar doordat ze opmerkte hoe kalmerend zijn stem eigenlijk was. Het was een lage, diepe stem die waarschijnlijk helemaal vanuit zijn borstkas kwam. De warme ondertoon maakte het dat je bijna voelde wat voor een vriendelijk persoon hij was. Voor maar een seconden sloot ze haar ogen en sloeg het geluid van zijn stem op in haar geheugen. Ze hoorde nog in zichzelf de klank van zijn stem en weer bedacht ze zich dat het een opmerkelijk aangenaam geluid was. Zo iets wat je niet iedere dag tegen zou komen. Het deed haar zelfs een beetje denken aan de eerste paar warme, oranje rode, ondergaande zonnestralen van de zomer. Warm, licht gevend maar subtiel en niet brandend als de middag zon. Toen ze zich realiseerde dat ze weg aan het dromen was bij haar eigen gedachtes nam ze snel een slok thee en keek Vance weer aan.
Ze zag nog net hoe hij zijn mobiel tevoorschijn haalde, deze ontgrendelde en zo naar haar toe schoof. Met de grote nieuwsgierige en enigszins verbaasde ogen van een kat tuurde ze naar zijn telefoon en vervolgens weer naar hem. 'Laten we anders nummers uitwisselen, dan kun je me makkelijk bereiken mocht je een keer langs willen komen. Of natuurlijk om gewoon te praten.' Deze woorden sprak hij gevolgd door een oprechte glimlach die zijn gezicht lichtjes plooide. Versteld van het feit dat zij deze keer niet de gene was die vroeg om een nummer keek ze hem aan. Haar wangen waren volledig opgedroogd en haar ogen waren minder rood. Door zijn stem, woorden en warmhartige sfeer voelde ze zich al stuk beter en deze keer vormde zich een duidelijke, enigszins verlegen, glimlach op haar gezicht. Ze realiseerde zich zo juist dat iemand die ze amper kende nog steeds vriendelijk deed ook al wist hij totaal niet wat er aan de hand was of wat ze dacht. Net alsof hij haar al veel langer kende en daarom z’n kalme en relaxte sfeer om zich heen had. Enkele seconden gingen voorbij terwijl haar verbaasde gedachte zich probeerde aan te passen aan de situatie.

Opeens bedacht ze zich dat ze nog geen antwoord had gegeven en hem alleen verbaasd, en een beetje schaap achtig, had aangestaard.
‘AH SORRY!’ piepte ze en pakte snel de telefoon. ‘Sorry, uhm, dit is heel ongewoon voor mij,’ gaf ze eerlijk toe gevolgd door een glimlach. Het was al een wonder dat ze in huilen was uitgebarsten bij een vreemdeling, gevolgd door vriendelijkheid en ook nog de vraag voor haar nummer. Normaal gesproken zou ze niet eens zwakte tonen bij iemand laat staan gaan huilen. ‘Uhm ja,’ ze kuchte even, streek met een hand door haar vuur rode haar en begon haar nummer te typen in de mobiel. Toen ze klaar was stuurde ze zichzelf een smsje en schoof daarna de mobiel weer naar Vance. Hierna ging ze met haar eigen mobiel klooien om daarna de mobiel neer te leggen en zo ook haar hoofd op de tafel. Ze wist niet goed of ze zich nou moest schamen of juist niet. Het was zo een onbekende situatie voor haar dat ze zichzelf zelfs sprakeloos vond. En dat gebeurde maar zelden dat ze niks te zeggen had.
Als een rode mantel vielen haar haren rond haar gezicht heen toen ze weer overeind ging zitten. Ze keek de jongeman aan en zuchtte. ‘Je bent echt apart, weet je dat,’ sprak ze zich niet realiserende dat dit misschien negatief over kwam. ‘De meeste mensen zijn niet zoals jij, zo vriendelijk,’ ze kneep haar ogen samen en rolde er daarna mee. ‘Sorry,’ fluisterde ze en keek lichtjes weg. ‘Ik ben het niet gewend dat mensen door me heen kunnen kijken en dat ik het vervolgens ook toe laat..’ even viel ze stil en flashbacks van vroeger schoten voor haar heen. Ze slikte en keek hem weer aan. ‘Bedankt,’ de helderheid in haar stem verklapte dat ze dit sprak vanuit haar haar hart en het dus echt meende. ‘Ik kom niet iedere dat z’n unieke vreemdeling tegen,’ sprak ze en tikte met haar thee kop tegen de zijne aan om daarna te lachen en een slok te nemen.
‘DUS, vreeeeemdeling!’ sprak ze opeens een stuk opgewekter en ze grijnsde. ‘Je heet Vance, maar meer weet ik niet van je,’ ze knipperde met haar ogen en haar grijns werd breder. ‘Hoe komt een jonge zoals jou aan zn mooi appartement? En waar kom je vandaaaan? En wat voor werk doe je? Heb je hobby's? Huisdieren? Bloedtype?’ De ene vraag was nog raarder dan de andere en uiteindelijk stopte ze en schoot in de lach. Dit had ze best vaak. Dat als ze zich slecht had gevoeld zich daarna een stuk beter voelde omdat er dan een soort spanning van haar lichaam verwijderd was. Ze vond huilen dus ook niet erg, het was een manier om die spanning kwijt te raken. Ze vond het alleen minder fijn als andere er bij waren, maar daar ging ze nu niet over in zitten. Ze had wel genoeg gehuild voor vandaag.
Ze grinnikte en nam een slok van dr thee. ‘Just kiddin,’ sprak ze en keek em weer aan. ‘Still tho, wie ben jij?’ Het klonk dromeriger dan ze bedoeld had en de nieuwsgierige blik in haar ogen was ook niet te vermijden en al zeker niet voor z’n persoon als Vance.

Er viel een stilte die de kamer vulde en er zo voor zorgde dat Ruby alleen haar eigen hartslag hoorde. Ze had hem gevraagd wie hij nou precies was. Nieuwsgierig had ze naar hem gekeken en gehoopt op een antwoord. Echter had ze al een vermoede dat deze aparte vreemdeling een gesloten persoon was en dus niet veel zou zeggen. Ze had vaak mensen om zich heen die rustiger waren dan haar. Het was dus ook gebleken dat deze mensen zeker minder los lieten. Op de hare manier was ze er achter gekomen dat dit niet altijd bedoeld was in de zin van wantrouwen maar soms gewoon omdat men zelf het niet boeiend vond. Zelf vertele ze graag alles in geuren en kleuren en deelde ze mee wat ze leuk vond en had mee gemaakt. Zo was ze nou eenmaal een extravert iemand. Het was niet dat ze jan en alleman wilde vertellen over haar verhalen maar als ze eenmaal iemand mocht dan wilde ze haar visie op deze werelddelen. Ze wist dat ze de dingen anders zag en bij mensen die ze niet vertrouwde liet ze dit liever niet merken. Echter gelde het omgekeerde bij mensen die ze wel vertrouwde. Ze was nieuwsgierig naar wat hen vonden en of ze het uit konden houden met haar eeuwige verhalen. Vance leek een jongen die daar wel tegen kon, althans dat hoopte ze. Weer dwaalde haar gedachten af naar zijn warme stem en vervolgens naar het feit dat hij geen antwoord gaf. Ze glimlachte in zichzelf, schudden dr hoofd en bedacht zich dat ze het maar moest accepteren. Want als er een ding sterker was dan haar nieuwsgierigheid was het de wil om mensen niet tot last te zijn. Hiermee zeggende dat ze dus liever niks van hem wist en hem te vriend hield, dan dat ze de oren van zn hoofd afvroeg en hem vervolgens kwijt zou raken. Rustig nam ze een paar slokken van dr thee en zetten dr lege kopje op tafel. Har licht blauwe ogen gleden naar hem toe en zo te zien was hij uit zijn gedachte gang terug gekomen.
'Bedankt voor het eten en de thee, ik moet alleen nog mijn metro halen. Je hebt mijn nummer dus als er iets is..’ de blik die hij gaf, gaf duidelijk aan dat ze hem mocht opzoeken als ze hem nodig had. Ergens diep van binnen weerklonk er een wantrouwig stemmetje die zei dat dat een leugen was. Maar haar beter wetende gevoel onderdrukte dit direct toen ze zijn vriendelijke glimlach zag en voelde hoe zijn hand door haar haren ging. Ze had geglimlacht en keek hoe hij de deur opentrok. ‘Tot snel,’ fluisterde ze voordat hij nog net de deur achter zich dicht trok.

Een stilte van alleen zijn vulde de kamer en even zuchtte ze. Het was zeker een drukke dag geweest, met negatieve dingen maar ook een groot positief ding. Een brede glimlach krulde op haar gezicht. Ze had zo juist een geweldig persoon ontmoet. En dit dacht ze niet door zijn actief van vandaag, natuurlijk ook wel deels, maar vooral door de veilige sfeer die om hem heen hing. Dat gaf aan dta hij een goed mens was. Eentje die je niet elke dag tegen komt. Een flashback naar de bloemen schoot voor haar zicht door. Direct, net iets te snel waardoor ze tegen de tafel aan botste, sprong ze overeind en rende naar de trap toe. Bijna struikelend rende ze de trap op en haalde van haar kamer haar teken arsenaal te voorschijn. Hiermee balanceerde ze naar beneden en stalde het voorzichtig op de tafel uit. Ze ruimde de kopjes af en maakte snel de afwas af. Hierna vulde ze een glaasje met water en zetten deze op de tafel. Ze ging er achter zitten en haalde een potlood tevoorschijn. Met een grijns haalde ze haar muziek speler tevoorschijn, stopte de oortjes in haar oren en draaide het eerste beste liedje wat ze vond. Een bredere grijns verscheen en met vlijtig begon ze te schetsen.
De uren vlogen voorbij en ondertussen zat ze onder de verf en lagen er allemaal aquarel potloden over de tafel verspreid. Van een normale eettafel was het veranderd naar een kleurrijk slagveld gecreëerd door het creatieve brein van Ruby. Met een vastte, rustige hand had ze het natte kwastje over het vel papier gestreken. Af en toe likte ze het af omdat er teveel water opzat. Een slechte gewoonte van haar, volgens haar moeder. Nog een paar minuten later zuchtte ze, legde het kwastje neer en zakte onderuit. Ze keek naar haar handen en zag de verfvlekken op haar vinger zitten. Ze grinnikte en vond het altijd een leuk aanzicht. Hierna tuurde ze naar de klok en zag dat het alweer middernacht was. Haar ouders zouden pas laat thuis zijn omdat ze vaak na zn bespreking bij vrienden wat gingen drinken. Op haar gemakje begon ze haar spullen op te ruimen en weer op te bergen. Hierna gleden haar ogen naar het vel en een tevreden glimlach sierde haar gezicht. Dit zou er eentje worden die ze voor zichzelf hield, althans niet aan haar ouders zou laten zien, anders zouden ze dingen gaan denken. Ze had een portret van Vance getekend met zijn, waarschijnlijke, natuurlijke haarkleur en naast achter hem had ze een rode bloem getekend. Precies dezelfde die op haar buik hadden gebloeid. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en een twijfelende blik verscheen op haar gezicht. Ze wist niet zo goed of ze het nou wel moest sturen of niet. Uiteindelijk rolde ze met haar ogen, ‘Wat heb ik te verliezen,’ fluisterde ze en opende een gesprek met Vance. Ze maakte een foto van de tekening en schreef er als berichtje onder, ‘‘Echt bedankt voor vandaag, tot snel^^.’’ Met een frons keek ze naar het berichtje en drukte toen uiteindelijk maar op verzenden. ‘Ja, tot snel,’ fluisterde ze en glimlachte nogmaals tevreden naar de tekening. Hij had haar geïnspireerd en dat op zich zei al genoeg over wat voor persoon ze vandaag had leren kennen.


(Zo nu terug naar bed xD)