Arsonist's Lullabye

Onderwerp: Arsonist's Lullabye di maa 31, 2015 10:00 pm

Some legends are told
Some turn to dust or to gold
But you will remember me
For centuries

»

Het geluid van rennende voetstappen was te horen terwijl de jonge man zich een weg tussen de mensen door baande. Om de zoveel tijd keek hij om zijn schouder zodat hij kon zien of de man hem nog volgde of niet. Toen hij merkte dat dat wel het geval was, dwong hij zijn benen om sneller te bewegen en iets of wat paniekerig schoten zijn bruine kijkers van links naar rechts, opzoek naar een uitweg. Nee, hij was niet altijd even goed in het stelen van spullen en soms gebeurde het dat iemand hem betrapte. Meestal waren het mensen die gewoon naar de politie gingen, maar deze keer had hij de pech dat het een man was die besloten had hem zelf achterna te komen. Als het nu zo’n klein mager mannetje was geweest, zou hij het nog niet zo erg gevonden hebben. De man die hem nu achtervolgde en constant schreeuwde dat ze hem tegen moesten houden, was echter geen klein en mager mannetje. Deze man was een stuk groter dan hem en zeker drie keer zo breed. Het zou Dashiell helemaal niets verbazen moest de man hem met een dreun van die gigantische hand buiten westen zou kunnen slagen. Waarschijnlijk was dat ook de bedoeling als je hem zo zag zwaaien met die kolenschoppen.

Paniek begon zich langzaam meester van de man te maken op het moment dat de mensenmassa veel dichter begon te worden en het veel moeilijk was om door te raken. Dashiell mocht dan wel een redelijke lengte hebben, maar hij was ook redelijk mager en licht waardoor hij zijn gewicht moeilijk in de strijd kon gooien. Mensen leken er amper iets van te merken als hij ze aan de kant probeerde te duwen. Excuses verlieten om de zoveel tijd zijn lippen terwijl hij nog een paar keer over zijn schouder keek. Zijn achtervolger was langzaam dichterbij aan het komen, leek de mensen die in de weg stonden bijna aan de kant leek te gooien. het zou hem helemaal niets verbazen moest de man een nijlpaard shifter zijn of iets dergelijks, zou wel passen. Zijn tanden zonken weg in zijn onderlip terwijl hij zijn blik terug naar voren richtte en voor de zoveelste keer zijn excuses aanbood op het moment dat hij iemand zachtjes aan de kant duwde.

Nee, nee, zo ging hij nooit weg kunnen komen. Hij moest iets anders bedenken anders zou hij straks levenloos in de goot liggen. Het horloge dat hij gestolen had, liet hij om zijn pols heen glijden en een zachte klik maakte duidelijk dat het vast zat. Het was misschien een beetje te groot, maar zo zou hij het tenminste niet zo snel kwijt kunnen raken. Nog een paar stappen werden gezet voordat hij ineens begon te krimpen totdat hij niet groter was dan een viertal centimeter. Zijn staart krulde zich op terwijl hij een klein aanloopje nam en tegen het been van de eerste de beste persoon omhoog kroop. Pas op diens schouders kwam hij tot stilstand, paste zijn verschijning aan de kleur van diens kleding aan en bleef trillend zitten. Zijn grote kijkers bleven op zijn achtervolger gericht, maar nu was de kans kleiner dat hij hem zou vinden.

tag: Ace » words: 533 » notes: there ya go

thanks!

**Ace Taylor** ━ Member ━ Posts : 209 IC : 37

»ACE AIKEN TAYLOR

I'm dead. Wanna hook up?«

Ace was gewoon rustig aan het wandelen tussen de dichte mensenmassa die zich op de starten bevond. Hij had een hekel aan veel mensne op één plek maar deze keer had hij zich erover heen gezet om buiten te komen. Hij had de kap van zijn pull over zijn hoofd getrokken en keek af en toe op als iemand tegen hem aan tikte met een tas of dergelijke. Hij had achter zich af en toe geroep gehoord maar de blonde jongen had besloten er niet te veel aandacht aan te schenken. Het geluid van excuses klonk steeds korter zijn kant op en mensen werden af en toe een beetje aan de kant geduwd. Hij voelde hoe hij zelf licht aan de kant geduwd werd door een persoon die vervolgens zijn excuses aanbood. Ace keek op naar een jongeman, en liet hem passeren. Hij hield zijn ogen op de man met de vele tattoeages maar zijn ogen werden getrokken naar een andere man die aan het rennen was. De man leek kwaad en zat duidelijk achter de zich excuserende jongeman aan. Terwijl Ace zijn ogen weer op de ander richtte zag hij hoe deze plots kromp en weg was. Door de mensenmassa kon de zestienjarige hem niet meer zien. Geïnteresseerd door wat er aan de hand was besloot hij van korter bij te gaan kijken. Al snel had hij zich naar zijn katten gedaante veranderd en schoot hij tussen de benen van mannen, vrouwen en kinderen door. Hij zag hoe een kameleon via het been van een persoon omhoog kroop. Ace was er negentig procent zeker van dat het de jongen was van net. Waar was die anders heen gegaan? En een kameleon zomaar tegenkomen in de starten van Wolfston? Nee, dat gebeurde ook niet zo vaak. De blonde jongen die in zijn kattenlichaam zat zag nog hoe de kameleon zich aanpastte aan de kleur van de kleding van de persoon. Ace keek naar de man op wiens schouder de kameleon zat. Hij veranderde weer naar zijn menselijke gedaante en ging voor de man staan. "Excuseer, u hebt mijn kameleon op uw schouder", zei hij, en reikte met zijn hand naar de schouder van de man. Die leek verbaasd maar had er niets op tegen dat Ace het diertje over nam van hem. Hij hield het voorzichtig in zijn handen en liep toen één van de zijstraatjes in. Hij zette de kameleon op een stapel dozen en keek opzij toen hij de kwade man voorbij zag rennen. Hij liep voorbij de straat, hij geloofde dat de jongeman voorbij gelopen was. Ace leunde tegen de muur aan de andere kant van het straatje en keek de kameleon aan. "Ik zag je veranderen. Die man leek niet echt blij met iets wat je gedaan hebt." Hij knikte met zijn hoofd opzij naar de straat waarover ze net gelopen hadden. Hij klonk niet verwijtend of bestraffend, het was gewoon vaststellend.

+Hoop dat je er wat mee kunt