Sinds kort was het weer terug omgeslagen. De winter had plaats gemaakt voor een zonnige lente, en die dag was het goed te voelen. De zon scheen fel en was goed van temperatuur. Je kon je dikke winterjas weer thuis laten liggen en ook een paraplu was niet meer nodig. Om zijn eigen ogen tegen de zon te beschermen had Micah ook maar weer zijn aangepaste bril boven gehaald. Het zag er perfect uit als een zonnebril, maar dat was het niet. Een normaal persoon zou maar weinig zien door de donkere glazen. Om op zo een zonnige dag ook niet te moeten binnen zitten had Micah zich ook gewaagd aan een korte reis van Griffinbeach naar Oldbrook om vervolgens naar een park in Wolfston te gaan. Hij had zich neer gezet op één van de bankjes die er stonden, al kon je het meer liggen noemen want hij legde zich neer op het verlengde van de bank met zijn rug tegen de armleuning. De witte stok die hij altijd bij zich droeg had hij in elkaar geklapt en op hem gelegd en uit de schoudertas had hij één van zijn boeken genomen. Natuurlijk was het boek volledig in braille geschreven, anders had hij er maar weinig aan.
De verandering van het weer had Micah niet meteen door. Pas wanneer het toch aardig donker begon te worden en hij de verbaasde woorden van sommige mensen hoorde wist hij dat er iets aan de hand was. Kouder werd het zeker en een ijzige wind steeg op, gevolgd door vlokjes sneeuw die uit de lucht kwamen dwarrelen. Doordat er ook iemand anders iets zei over het weer, maar niet het gewoonlijke klaag, drong het tot Micah door dat het vast het werk was van een Warlock.
‘You have a weird definition of enjoyable,’ zei Micah terwijl dat hij het boek dat hij aan het lezen was dicht klapte en het weer weg stad in zijn schoudertas. Dankzij zijn gave om ijs wat te manipuleren deerde het hem niet meteen, maar dat wilde niet zeggen dat hij het aangenaam vond. Als de man mocht kiezen tussen warm of koud ging hij toch voor de eerste optie, die was net wat prettiger. De sneeuw smolt nog steeds als het op je lichaam terecht kwam, en buiten was het ook voor Micah een heel pak donkerder. Het stoorde de man zeker wel, in een lichte omgeving kon hij namelijk nog wat schimmen onderscheiden, maar zodra het donkerde werd zou dat niet mogelijk zijn.

‘I can imagine,’ reageerde Micah. Het enige wat hij had opgemerkt waren de niet al te vrolijke opmerkingen. Ze warmen het weer aan het vervloeken en sommige ook de persoon die het gedaan had. Eigenlijk waren er maar weinig mensen die echt nog in het park waren gebleven. De meeste wilde gaan schuilen als het slecht weer was en ze maar licht gekleed waren.
Micah knikten even kort. ‘Bringing back the sun is a great idea.’ Wanneer dat er plots tegen de zijkant van zijn bril werd getikt trok Micah zijn hoofd een tikkeltje weg. Normaal gezien vond hij zo’n zaken niet erg, maar het gebeurde plots, en hij had geen idee gehad dat de kerel ineens zo dicht zou komen. Al was het maar met zijn hand. ‘This is always of use,’
Lang duurde het niet voor dat het weer weeral volledig veranderde en de zon er weer door kwam. De warme zonnestralen deden toch veel beter dan de ijzige koude, en veel mensen waren het daar waarschijnlijk wel mee eens. Op de opmerking van de jongen gaf hij niet echt een reactie, maar hij glimlachten wel even. Wat kon hij er anders op zeggen? De hele tijd dat Micah daar zat en tegen de persoon sprak had hij hem nog geen één keer echt aangekeken. Zijn hoofd was wel een tikkeltje naar de andere persoon toegedraaid maar daar hield het op.
De jongen stelde zich uiteindelijk voor, en het was wel zo beleefd om ook hetzelfde te doen. ‘I am Micah, nice to meet you,’ zei de man tegen de jongere persoon die zich had voorgesteld als Faabe. Hij besefte natuurlijk totaal niet dat er een hand naar hem werd uitgestoken, en het zou een dom zich zijn om naar iets te tasten dat er misschien helemaal niet was. Het veiligste was dan ook gewoon geweest om zijn handen te laten waar ze waren. Een glimlach sierde Micah zijn lippen echter wel wanneer dat ook hij zich voorstelde. ‘So you’re a Warlock I gues?’ hij vroeg het wel als een vraag, maar het antwoord daarop wist hij zelf wel. De jongen was vermoedelijk ook degene geweest die het weer zo had doen omslaan, en weer had laten veranderen naar het zonnige weertje dat het eerder was geweest. ‘Nice gift you’ve got there,’ ging Micah dan ook haast meteen verder. Het weer laten veranderen was niet niks.

Terwijl dat het even stil was nam Micah de tijd om zijn spullen bij elkaar te nemen en weg te steken in de schoudertas. Het was al een oud ding maar het deed zijn plicht. De kleur moest vast al helemaal zijn verdwenen of het zag er gewoon niet meer uit, maar daar lag de man niet meteen wakker van. Hij zag toch niet hoe het eruit zag, dus voor hem ging het gewoon om praktische redenen.
Micah had echter nog wel het geluk dat hij nog iets of wat schimmen zag. Het waren niet meer dan zwarte vlekken, maar het was beter dan niets. De kans was groot dat hij na een tijd die schimmen ook niet meer zou kunnen zien aangezien zijn zicht nog steeds slechter werd. Toen kon de man echter nog steeds zien hoe het figuur van de jongen zich van plaats veranderde en meer voor hem kwam staan. De gestelde vraag had hij niet meteen zien aankomen, aangezien het antwoord wel duidelijk leek. ‘Blind? No, I can see perfectly fine,’ reageerde de man serieus. Ondertussen stond Micah wel op, daarbij klapte hij de geleidestok weer open om de punt op de grond te plaatsen zodat hij erop kon leunen. De jongen had eerder nog voor hem gestaan, maar hoe dicht het precies was kon hij niet zeggen. Als de andere nog voor hem stond ging hij het vast wel voelen. ‘Are you deaf?’ vroeg Micah vervolgens terug. Het was heel duidelijk dat de andere niet doof was, maar hij had een even ‘domme’ vraag gesteld. Het enige wat de man deed was hetzelfde doen op zijn beurt.
Kort moest hij lachen om de vermoedens van de andere. Een vleermuis? Moest hij een Shape Shifter zijn geweest was dat toch een dier geweest die hij liefst niet had gehad. Langs de andere kant was die dierlijke vorm dan wel van pas gekomen. ‘Sorry to disappoint you, but I am not a bat, nor am I a shape shifter,’ maakte Micah uiteindelijk duidelijk met een glimlach op zijn gezicht. ‘But I’ll take that last part as a compliment,’ zei hij vervolgens met een klein knikje. Natuurlijk wist hij zelf niet hoe dat hij er precies uit zag. Hij kon het zichzelf wel wat voorstellen, maar het klopte vast langs geen kanten. In het begin kon je nog steeds bedenken hoe een bepaald voorwerp eruit ziet, maar na een tijd verdwijnt dat allemaal. Je kan het je dan nog maar vaag inbeelden

De reacties van mensen bleven soms echt geweldig, en ze verschilde altijd wel. ‘Don’t worry,’ zei Micah met een glimlach. Hij moest misschien toch wat gaan veranderen aan zijn humor, of het was gewoon dat mensen niet altijd wisten hoe ze op zo iets moesten reageren. Er waren zelfs mensen die er totaal niets over durfde te vragen, of over te zeggen. Niet dat Micah het hen kwalijk kon nemen, want ze dachten vaak dat het gewoon een gevoelig onderwerp was. Ze wilden niemand kwetsen of beledigen. ‘It was a bad joke of mine,’ vervolgde hij nog. De toon van Faabe zijn stem was even veranderd toen. Hij had duidelijk niet begrepen dat het een grap was geweest.
De andere had wel gedacht dat hij een Shape Shifter was. Misschien omdat ze ook in het territorium waren van de soort. De conclusie die dat Faabe erbij had bedacht vond hij ook nog wel goed eigenlijk. Het was goed mogelijk geweest dat hij een Vleermuis was geweest of iets anders blind. Een mol bijvoorbeeld, maar dan verkoos Micah toch eerder de Vleermuis boven de mol. Het compliment dat hij kreeg aanvaarde hij maar, al moest hij toegeven dat het ergens vreemd was om het te horen te krijgen van een andere man. Er was niks mis mee, maar meestal waren het de vrouwen die zo iets tegen hem zouden zeggen. Verandering kon geen kwaad zeker? Faabe vroeg hem nog wel wat zijn kracht was, als hij geen Shape Shifter was. ‘Nothing much, I can freeze thing but it’s not one of my strong points,’ zei Micah. Hij kon echt enkel zaken bevriezen en daar hield het wat bij op. Toen hij kleiner was kon hij ook nog ijspegels creëren die perfect waren om als wapen te gebruiken, zeker als een soort van werpmes maar daar had hij nog maar vrij weinig aan.
‘I’ve got nothing do, so drinking something is good.’ begon Micah. ‘But I’m not from around here, so I hope you know a place to go,’ Micah ‘keek’ de andere persoon aan. Je kon vast er zeker in de buurt wel iets gaan drinken, zeker in de buurt van een park waren er genoeg terrasjes waar je heen kon gaan. Je moest enkel weten waar ze gelegen waren.