De jongen zwierde één been over de tak heen, zodat er aan iedere kant van de tak een been hing. Hij leunde achteruit, en liet zijn hoofd leunen tegen de stam. Hij had zijn hoofd licht achteruit laten hangen, waardoor hij tussen de bladeren heen kon kijken naar de grauwe herfstlucht. Alle bladeren die nog aan de boom hingen waren oranje, geel, bruin, rood, of eender welke kleur ze konden krijgen in de herfst. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen, en hij haalde zijn mobiel uit zijn broekzak. Hij staarde een moment naar de foto die als achtergrond diende, en opnieuw zuchtte hij. Het was een foto van hem als kleuter, en zijn moeder. Zijn vader stond er niet op, hij had geen enkele foto van zichzelf samen met Jamie, zijn vader. De man had het vertikt een foto te laten nemen waar hij bij zijn zon stond, ant hij had een hekel aan Ace. De blonde jongen drukte op de uit-knop, en hij staarde opnieuw naar de grijze lucht met de lelijke wolken. Zou het gaan regenen? Waarschijnlijk. De jongen sloot zijn ogen een tel, en toen hij ze opende zag hij er uit als een zwarte kat. Shapeshifter zijn vond hij prachtig, hij hield van zijn katachtige vorm. Zijn waren beide ook Shapeshifters geweest, maar ze hadden nooit getransformeerd naar hen dierlijke vorm, toch niet als hij er bij was. De zwarte kater met de witte ogen krulde zichzelf op tegen de stam van de boom, al liggend op de tak. "Good night, sleep tight, don't let the dead bite," mompelde hij, en hij sloot zijn ogen.

Drup. Drup. En nog een keer drup. Zijn ogen schoten wijd open, en zijn haren stonden overeind. In een tel was hij weer de blonde jongen die hij eerst was, en vliegensvlug schoot hij de boom uit, om rond te kijken of hij ergens een plaats vond waar hij kon schuilen. Urgh, regen! Ace zag een hutje waarin mensen vogels spotten, en hij dacht niet verder na. Hij opende de deur, en keek rond, waarna hij de hut in liep, en de deur sloot. De regen kledderde op het dak, en de puber keek door het plastieke raam heen naar de natuur rondom hem. Hij had echt een enorme hekel aan regen.

+Milan/Leon c:

Nadat hij wakker geworden was door de regen die op zijn pels drupte, was hij naar zijn menselijke gedaante veranderd en was hij gaan schuilen in een hut waarin meestal (oudere) mannen vogels spotten. Zijn haar hing nat tegen zijn nek, en zijn grijze broek was vol donkere vlekken doordat ze nat was van de regen. Ook voelde Ace de regen langs zijn slapen af druppen, maar hij hechtte er niet zo veel aandacht aan, want het zou vast niet lang duren, en dan zou zijn haar wel opdrogen, en zijn kleren ook. Hij keek door het raampje naar de natuur rondom hem, en zag hoe de regen de dode bladeren op de grond nat maakte, hoe de boomstammen naar een donkerdere bruine tint verkleurden door het water. Hij hoorde de deur opengaan, maar hij keek niet om. Ook hoorde hij vingers, of handen kraken, maar Ace bleef door het raampje kijken, en negeerde het. Als de persoon hem kwaad wou doen, was in die persoon's gezicht kijken helemaal niet slim. Een tik om zijn schouder deed hem uiteindelijk omkeken, en hij keek in het gezicht van iemand die er ietwat jonger uitzag als hij zelf was. De blauwe ogen van de jongen vielen meteen op. "Hoi, ik ben Milan. Ik zal maar gelijk even met de deur in huis vallen: ik herken jou ergens van, klopt het dat je mijn halfbroer kent? Derek?" De jongen sprak zacht, en Ace fronste kort, waarna hij minder serieus keek en knikte. Die Milan kwam hem ook vaag bekend voor, en dat hij de halfbroer van Derek was, bevestigde dat hij hem wel kende. "Ja, ik ken Derek, zo ongeveer dan," Een glimlach sierde zijn gezicht kort, maar hij kon zo iets nooit lang volhouden, dus al gauw was zijn gezichtsuitdrukking weer neutraal. "Wel, aangenaam, Milan, ik ben Ace."

Toen hij zich als Ace voorstelde, kreeg de jongen een glimlach op zijn gezicht. Zelf was de blonde jongen niet goed met glimlachen, of lachen in het algemeen, dus trok hij zijn mondhoeken enkel lichtjes op. "Ik hoorde net iets ritselen uit de bomen, wist jij wat dat was? En heb je eigenlijk wel ooit eens Derek over mij horen praten?" vroeg de jongen, en Ace knikte, maar schudde ook zijn hoofd. "Dat kan ik geweest zijn, ik zat, als een kat danwel, in één van de bomen hier kortbij. En ik heb nog niet zo vaak met Derek gesproken, het spijt me, je kwam me enkel bekend voor, maar ik wist niet dat je Milan, zijn halfbroertje bent," lachte hij kort, al was het niet de meest warme of hartelijke glimlach, want, zoals al vermeld, hield de jongeeman niet van (glim)lachen. De jongen leek wel alle vragen te stellen die in hem opkwamen, maar het maakte Ace niet zo uit, had hij tenmisnte wat vermaak terwijl hij schuilde voor de regen. "Wat breng jou hier?" vroeg hij toen, want hij kwam niet zo vaak mensen tegen in het bos, of hij ontweek ze in ieder geval toch, als hij al iemand zag.

De jongeman antwoorde op Milan's vraag, en glimlachte moeilijk. "Ah oke, leuke transformatie, een kat. En maakt niet uit dat je nog niet zovaak met Derek hebt gesproken. Soms is hij een beetje humeurig dus dan snap ik je wel. Haha" Ace grinnikte kort, en haalde een schouder op terwijl hij knikte. De andere jongen had gelijk, maar de blonde jongen zei er verder niets meer over.

Ace vroeg wat Milan bracht naar hier. "Naja ik kom veel in Shadowmount en ik kom dan soms langs de grens. En ik hoorde het mooie geluid van de dieren die in dit bos wonen dus ik ben gaan blijven zitten in het gras.. Tot dat het regende en ik dat geritsel hoorde van jou.. En toen ben ik gaan kijken." De blonde man knikte, en trok zijn mondhoeken even op. "Fair enough, I guess," antwoorde hij, en leunde tegen de muur van het hutje op. Hij speurde even naar emoties en/of iets wat hem meer info over Milan kon geven. De regen drupte nog steeds, maar Ace verveelde zich dood in de hut. "Nou .." begon hij, en stak zijn handen in zijn achterzakken. "Hoe gaat het met je?" Hij was zo, zo slecht met gesprekken beginnen. Maar goed.