Tegenwoordig was het buiten echt veel beter weer. Er waren soms nog wel regenbuien maar veel minder dan enkele weken geleden. Het bleef ook langer licht al was dat maar bijzaak, het zorgde er wel voor dat het ook buiten veel langer aangenaam bleef om rond te wandelen. Micah was dan ook niet de persoon om met zo’n weer binnen te blijven zitten en niks te doen. Een job had hij al niet, dus de helft van de tijd zat hij toch maar niks te doen. Dan kon je maar beter buiten niks doen. Het was al best laat wanneer dat hij besloot om maar weer richting huis te gaan. Het idee om eerst nog langs een café te gaan was door zijn hoofd geschoten, maar gewoon eens thuis zitten kon ook geen kwaad. Daar was het drinken namelijk ook een pak goedkoper.

Eenmaal bij de baan aangekomen had hij de auto soort van gezien. Het waren meer grote lichten die hij zag, maar hij wist dat die toebehoorde aan een auto. Gezien dat er een verkeerslicht was, en het aangaf dat het groen was voor de voetgangers had Micah ook verwacht dat de bestuurder zou stoppen. Achteraf gezien was dat niet het geval geweest. Een vrouw was er gelukkig tussen gekomen. Ze had hem op tijd weten te waarschuwen, maar vooral weten tegen te houden. Aan een hoge snelheid reed de wagen nog voorbij om vervolgens met slippende banden vermoedelijk een bocht te maken. ‘Bedankt,’ zei hij snel, al was Micah er niet heel zeker van of hij op dat moment wel was te verstaan. De plotse adrenaline boots had zijn hartslag weten te versnellen en hem toch even weten te verrassen.
Als hij op dat moment iets in zijn handen had gehad dat hij niet nodig had, dan had hij dat zo achter de auto aan kunnen gooien. In plaats daarvan vloekte hij binnensmonds en probeerde hij zichzelf vooral kalm te houden. ‘Mensen zijn gek,’ was het eerste wat hij zei nadat hij de andere had bedankt. Zo’n zaken vond hij nog steeds het vervelends. Moest de andere er niet zijn geweest, was hij vast gewoon overgestoken terwijl de bestuurder geen moeiten zou doen om ook maar gas te minderen. ‘Het was groen, daar ben ik honderd procent zeker van en toch rijden ze als zotten verder,’ ging hij verder, terwijl hij gebaarde naar de plek waar dat het verkeerslicht ongeveer zou moeten staan. Het getik was ondertussen gestopt, wat wilde zeggen dat het alweer rood moest zijn. ‘Nu natuurlijk niet meer,’ zei Micah gevolgd door een diepe zucht en nadien een kleine glimlach op zijn gezicht. ‘In ieder geval, nogmaals bedankt,’ zei hij nu met een toch iets wat gemeendere glimlach. Zo’n zotte moesten gewoon verboden worden op de baan.

De frustratie was ondertussen al sterk geminderd, en Micah had niet meer het gevoel dat hij de eerste de beste persoon zijn hoofd kon inkloppen. ‘Ik kan het niet meer met je eens zijn,’ beaamde hij de woorden van de vrouw die bij hem stond. ‘Soms denk ik dat het nog veiliger is om mij te laten rijden dan één van die snelheidsduivels,’ zei hij als grap, want als Micah zelf echt zou rijden, dan pas zouden er serieuze ongelukken gebeuren, of misschien niet. Hij belande vast tegen de eerste de beste paal of boom. De persoon was in ieder geval wel bescheiden, en zei dat iedereen het wel had gedaan. ‘In een perfecte wereld misschien,’ zei hij met een glimlach. Hij geloofde echt niet dat iedereen het zou hebben gedaan. Het zou hem eerlijk gezegd niet verbazen moest een groot deel van de bevolking het niet doen, iemand zoals de persoon die eerder in de auto had gezeten. Iets voelde in ieder geval niet goed aan. Net alsof de persoon in de auto hem echt had willen aanrijden. Geen aangename gedachte.
Wanneer dat het weer groen was wist de andere persoon dat ook te zeggen. Terwijl dat hij haar volgde tikte hij uiteraard op de grond met zijn stok, terwijl die rustig heen en weer ging. Dat was onder andere voor de borduur die aan de andere kant van de baan was. ‘Dat mag gerust, maar u moet zich vooral niet verplicht voelen om mee te komen.’ Het was zeker niet de eerste keer dat hij die weg naar zijn appartement nam dus hij wist zich vast wel te redden. Wat extra gezelschap kon echter nooit kwaad. ‘Maar als je mee komt zou ik wel graag weten wie ik precies aan mijn zijde heb lopen,’ zei hij vriendelijk. ‘Micah Rodcill,’ stelde hij zichzelf alvast voor. Aangezien ze toch aan het wandelen waren stak hij geen hand naar haar uit, dat zou alles alleen maar ongemakkelijker maken