frances
bean
cobain

Some people can stay

Met een suf gezicht wandelde Frances door de verlichtte straten. Het was al laat in de avond maar ze had geen zin om naar huis te gaan, ze was toch alleen thuis en ze had geen zin om weer in haar eentje naar een of andere romantische zeikfilm te kijken terwijl ze ze zich volpropte met chips. Met een zucht keek ze om zich heen, waar zal ze eens de rest van de avond uithangen? Het park viel sowieso van haar lijst af omdat er waarschijnlijk toch alleen maar drugsdealers rondliepen. Misschien een cafeetje? Een rustige dan, in zoveel gezelligheid had ze ook geen zin. Met een zwakke glimlach liep Frances verder en keek goed om zich heen. Het moest hier ergens in de buurt zijn, voor zover ze zich kon herinneren.

Na een poosje door een rustig staatje te hebben gelopen viel haar blik op een gebouw met een groot namenbord waarop de naam van het café stond geschreven met sierlijke letters. Met haar handen in haar jaszak gestopt liep ze richting het gebouw om de deur te openen, gelijk de warmte in haar gezicht voelend. Goedkeurend keek ze om zich heen toen ze zag dat er niet teveel mensen waren maar ook weet niet te weinig. Snel zocht ze een plekje uit bij het raam op neer te ploffen op de leren stoel. Nu had ze en een rustig cafeetje, en een geweldige zitplaats. Nu nog koffie.

Note: Beetje kort & inkomer

De doffe glans van de maan illumineerde de straten waardoor het nog mogelijk was om te zien waar je kon lopen, met behulp van de straatlantaarns. Er stond een fris briesje wat het net wat te koud maakte om zonder jas over straat heen te lopen.
Een diepe zucht verliet mijn longen terwijl ik naar de enkelingen keek die nog -net zoals ik-  zo laat over straat liepen, niet wetend wat te doen op hun vrijdagavond. Op een langzaam tempo liep ik verder, zo nu en dan een trekje nemend van mijn sigaret om vervolgens de rook in ringetjes uit te puffen, cliché trucjes doend uit verveling.

Ineens viel mijn aandacht op een kleine koffieshop in de hoek, totaal niet druk maar het leek een gezellige sfeer te hebben. Ik overwoog of ik naar binnen zou gaan of niet, je kon namelijk nooit inschatten of kleine koffieshops goede koffie verkochten of niet. Met een zucht besloot ik om toch maar naar binnen te gaan, ik had namelijk toch niets beters te doen deze avond.
Een lichte frons was op mijn voorhoofd geplaatst terwijl ik de sigarettenpeuk onder mijn laars uitdoofde, aangezien er op de deur stond dat roken niet toegestaan was.

Een belletje rinkelde toen ik de deur open deed waardoor gelijk de al aanwezige mensen nieuwsgierig opkeken, benieuwd welk figuur er binnen was gekomen. In plek om hun terug te bestuderen zoals hun bij mij aan het doen waren liep ik regelrecht naar de plek waar je het menu kon zien. Persoonlijk beviel het me tot nu toe aardig, er hing een gezellige sfeer en een echte koffielucht, iets wat veel koffieshops op de dag van vandaag miste.

NOTE;; whoops niet gecheckt bc lazy af ^^''

frances
bean
cobain

Some people can stay

Nadat ze plaats had genomen in de leren stoel liet ze haar blik vallen op het menukaartje dat midden op de tafel lag. Blijkbaar hadden ze hier keuze genoeg voor hun klanten. Nieuwsgierig pakte Frances het kaartje van de tafel om het open te slaan, ze hadden ook nog te eten, geweldig. Geconcentreerd las ze wat er op het menukaartje stond. Man... Het was echt moeilijk om uit zoveel te kiezen. Net toen ze een keuze had gemaakt tussen al de koffie soorten kwam er een serveerster aanlopen die vroeg wat ze wilde. "Een latte koffie caramel." Sprak ze en liet haar blik nog snel over de verschillende soorten gebakjes gaan. "En een appelgebakje erbij graag." Vervolgde ze snel waarna de serveerster alles netjes noteerde. "Komt eraan." sprak de serveerster om terug te lopen richting de bar.

Met een zucht keek Scarlet haar na en hoorde niet veel later het belletje gaan van de deur. Nieuwsgierig keek ze naar de jongen met krullen die naar de menukaarten liep. Met een grijns nam Frances hem in zich op. Krullen, ongeveer haar leeftijd, tattoos en sexy. Goedkeurend nam ze ook zijn kleren in zich op, skinny jeans en een Nirvana shirt. Kut... Gelijk wendde ze haar blik van de jongen af om op haar onderlip bijtend. Bijna iedereen droeg de Nirvana shirts tegenwoordig, en het deed haar pijn.

Mijn doordringende groene ogen gleden over het menukaartje heen, bestuderend wat er allemaal te verkrijgen was hier. Ik nam twijfelend mijn onderlip tussen mijn tanden, niet wetend wat te nemen. Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik even mijn ogen losmaakte  van de menukaart. Een frons nog steeds spelend met mijn wenkbrauwen. Ik wist van mezelf dat ik vaak de neigingen tot fronsen had waardoor mensen vaak van mij dachten dat er iets mis was of dat ik boos was. Het was gewoon een trekje van me waar je aan gewend zou raken zo gauw je meer met me om zou gaan.

Ineens hoorde ik een stem achter mij die een of andere koffie bestelde. Uit nieuwsgierigheid keek ik op de menukaart om te kijken wat het was, een goedkeurend geluidje verliet mijn stembanden. Mijn ogen zochten die van de kassière om vervolgens vriendelijk te glimlachen en precies hetzelfde te bestellen als wat diegene ergens achter mij had besteld, exclusief het gebak. Geduldig keek ik toe hoe mijn bestelling klaar werd gemaakt.
'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Ze had de koffie latte caramel besteld en wachtte geduldig totdat de serveerster zou terugkomen met haar bestelling. Toen de serveerster eenmaal wegliep zag ze hoe de jongen voor haar de serveerster aansprak dat ie precies hetzelfde wilde. Deed hij haar nou expres na om haar aandacht te trekken of was hij gewoon nieuwsgierig naar hoe de koffie zou smaken. Met een frons keek Frances richting de jongen met de krullen die voor haar zat om haar ogen tot spleetjes te knijpen.

Net toen ze iets tegen hem wilde zeggen kwam de serveerster teruggelopen met haar gebak en koffie, eindelijk. "Dankuwel." Sprak ze beleefd richting haar om het kopje voorzichtig vast te pakken omdat het heet was. Met beide haar handen hield ze het kopje vast om in de koffie de blazen zodat het sneller zal afkoelen. Glimlachend nam ze een slok om even kort en snel naar de jongen te kijken die zijn koffie ook had gekregen van de dame.

Note:: Beetje langdradig ;s

Uiteindelijk na een paar seconden wachten besloot ik mijn I-Phone en oortjes uit mij broekzak te halen, aangezien de muziek die ze hier draaiden niet om aan te horen was. De vrolijke pop deuntjes van tegenwoordig die alleen maar over seks gingen, of in ieder geval daarbij in de richting kwamen, vind ik maar niet. Alles klinkt hetzelfde, allemaal even zoetsappig. Met een zucht deed ik mijn oortjes in, de geluiden van mijn omgeving blokkerend. Ritmisch tikte ik zwak met mijn ring op de houten tafel wat je kon horen, maar het was niet extreem hard.

Ineens werd er een hand op mijn schouder gelegd waardoor ik verward opkeek, recht in de blauwe ogen van de serveerster te kijken die met mijn ‘speciale’ koffie aankwam. Ik nam deze aan en gaf der het bedrag dat de koffie kostte gepast. ”Bedankt, mevrouw,” bedankte ik haar. Mijn stem klonk rasperig aangezien ik een paar uur al geen woord meer had gezegd. Geërgerd door het geluid schraapte ik mijn keel daarna om zonder na te denken een slok te nemen van mijn nog bloedhete koffie. Geschrokken werden mijn ogen groot om gelijk terug te trekken en met pijn en moeite de koffie door te slikken. “Fucking hell.” gromde ik zachtjes uit ergernis omdat ik niet beter had nagedacht met mijn domme kop.
'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Ze keek alleen maar naar de jongen met de krullen die de serveerster bedankte omdat ie zijn koffie had gekregen. Hij zat vol met tattoos voor zover ze kon zien, zelf zijn nek zat onder. Hoofdschuddend pakte ze het vorkje van haar appelgebak om haar vork erin te prikken en er een hap van te nemen. Goedkeurend maakte ze een genietend geluid waarna de volgende hap al snel volgde. Al snel had ze het gebakje naar binnen gewerkt om nog een slok van haar koffie te nemen om de smaak weg te spoelen.

“Fucking hell.” hoorde ze ineens de jongen vloeken waarna ze opkeek en al snel een grinnik volgde. Wat een oen, je wist toch dat als je koffie kreeg die heet was? Lachte ze m uit, natuurlijk niet, het was meer toe-lachen -voor haar dan-. Snel wendde ze der blik af en keek onschuldig naar haar koffie om net te doen alsof zij hem niet had zitten uitlachen, maar een ander. Onschuldig nam ze nog een slok van haar koffie geen oogcontact proberend te maken.

Terwijl ik met een frons naar mn mobiel staarde hunkerde ik naar wat water aangezien mijn tong brandde door het contact met de bloedhete koffie. Een zucht verliet mijn longen tegelijkertijd toen ik een lachje van achteren me hoorde komen. Een diepe frons dan er al op mijn gezicht stond verscheen waarna ik me omdraaide om diegene die achter mij zat aan te kijken.

Ze keek naar haar koffie -dezelfde als ik had besteld- met een onschuldige uitdrukking op haar gezicht gedrukt. Een twijfelachtig gevoel bekroop mij, het kon natuurlijk ook iemand anders geweest zijn die aan het lachen was geweest, waarschijnlijk omdat hij zonet z’n bek verbrand had. Nieuwsgierig keek ik om me heen maar er was niemand meer aanwezig in het kleine tentje waardoor het haar wel geweest had moeten zijn. ”Ik hoorde je wel,” zei ik, het niet kunnen laten om der er op laten wijzen dat hij der zonet wel gehoord had. Natuurlijk stond er weer een frons op mijn gezicht waardoor het leek alsof ik het aanvallend bedoelde, of in ieder geval iets in die richting, alleen dit had ik zelf niet door, ik bedoelde er ook niets kwaads mee ook.
'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Nadat ze de jongen had uitgelachen keek ze onschuldig uit het raam met een onschuldige grijns op haar gezicht. ”Ik hoorde je wel,” sprak de jongen waardoor Frances slikte, shit, straks zal ze waarschijnlijk de volle lading van hem krijgen. Twijfelend keek ze de naamloze jongen aan met tattoos die diep naar haar fronste. "Owh.." Sprak ze uiteindelijk maar droog terug naar de jongen niks beters wetend te verzinnen. Nonchalant haalde Frances haar schouders op om nog een slok te nemen van haar koffie die al aardig op begon te raken.

"Sorry hoor ik vond het alleen maar grappig..." Mompelde ze met tegenzin maar je kon duidelijk in haar stem horen dat ze er geen bal van meende. 1 Ze wist niet waarom ze eigenlijk sorry tegen hem zei. 2 Het was zijn eigen domme schuld dat ie te gulzig was en daardoor zijn mond in de fik zette.

Een twijfelende blik stond op haar gezicht terwijl ze mij aankeek, waarschijnlijk niet helemaal zeker hoe ze nou moest antwoorden op wat ik net zei. Ontkennen kon ze niet aangezien er voor de rest niemand achter mij zat. "Owh.." zei ze zachtjes om vervolgens haar schouders op te halen. Met een licht schuin gehouden hoofd keek ik toe, niet helemaal zeker wat ik daar nou op moest zeggen en om nu om te draaien was aardig vreemd om te doen.

"Sorry hoor ik vond het alleen maar grappig..." sprak ze uiteindelijk wat verontschuldigend bedoeld was maar aan de klank in haar stem te horen merkte ik dat ze het alles behalve meende wat me even stilde en me de tijd gaf haar gezicht te bestuderen. Diep in mijn gedachten verzonken probeerde ik te achterhalen aan wie ze mij nou moest denken, ik kon er maar niet op komen. “Ik vroeg niet om een excuses, naamloze dame.” zei ik uiteindelijk met een tikje humor in mijn stem, indirect vragend naar der naam. In de hoop dat ik dan kon herinneren aan wie ze mij deed laten denken.
'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Ze had haar excuses aangeboden aan de onbekende jongen, waarvoor? Ze had eigenlijk geen idee, het was immers zijn eigen schuld. Een diepe frons ontstond op haar gelaat toen ze duidelijk zag dat de jongen haar bestudeerde, pardon? “Ik vroeg niet om een excuses, naamloze dame.” antwoorden hij alsof het een grap was, tsk wacht maar.

"Zal wel." Sprak ze en liet expres haar ogen nu over zijn lichaam glijden zoals hij net ook bij haar had gedaan. "Je mag me Frances noemen hoor, naamloze dame klinkt niet zo mooi namelijk" antwoorden ze terug om vervolgens haar lippen onschuldig te tuiten. "Maar..." Ging ze verder om haar hoofd te ondersteunen op haar handen. "Hoe mag ik jouw dan noemen? Naamloze domme jongeman." Antwoorden ze, een nadruk leggend op 'domme'. Met een onschuldige grijns keek ze naar hem, had ze hem nou beledigd? Oepsie.

Note;; Kort, sorry s;

Ik zag hoe ze haar ogen over mijn lichaam liet glijden, in zich opnemend hoe ik er uit zag, precies hoe ik het net ook bij haar had gedaan zonder enige schaamte. Iedereen deed nou eenmaal een bodycheck als ze diegene voor het eest zagen. Sommigen lieten had alleen wat minder goed zien dan andere. "Je mag me Frances noemen hoor, naamloze dame klinkt niet zo mooi namelijk, “ zei ze tegen me alleen ik antwoordde niet terug. Ik keek der aan met een licht schuin hoofd om te bedenken of ik de naam ‘Frances’ bij der vond passen. Uiteindelijk maakte ik een zacht goedkeurend geluidje voor mijn ogen toen ik had besloten dat de naam op zich wel bij der paste, je moest er alleen even aan wennen.

"Maar..." sprak ze waardoor ze mij uit mijn gedachtes ontwaakte en ik der vragend aankeek met één opgetrokken wenkbrauw terwijl zij haar hoofd liet rusten op der handen en me aankeek in mijn smaragdgroene ogen. "Hoe mag ik jouw dan noemen? Naamloze domme jongeman,” vroeg ze aan mij waardoor mijn frons weer tevoorschijn kwam. Ze kende mij niet eens en noemde me al dom, iets wat ik persoonlijk echt niet vond kunnen aangezien ik zeker wist dat zij zich ook wel een keer verbrand zou hebben aan eten omdat ze te gulzig was.

“In ieder geval niet zo, Frances,” zei ik tegen haar, “anders kan ik er bij jou ook wel het woordje ‘dom’ voor plakken aangezien ik zeker weet dat jij ook wel ooit eens je bek verbrand hebt aan eten.” zei die, er niets gemeen mee bedoelend. “Of ben je papa’s perfecte kleine meid?” vroeg die plagend met een geamuseerde blik op z’n gezicht, niet wetend dat ie een gevoelige snaar heeft geraakt bij der want die had Kurt Cobain nog niet aan haar gekoppeld als vader.
'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Ze had haar naam verteld tegen de jongen en hoorde hoe hij een goedkeurend geluid maakte waardoor ze een grijns niet kon onderdrukken. Niemand was tot nu toe zo enthousiast geweest over haar naam. Maar nu wist hij haar naam wel, maar zij die van hem niet. Tijd om daar eens wat verandering in te gaan brengen.  "Maar..." ging ze nieuwsgierig verder.  "Hoe mag ik jouw dan noemen? Naamloze domme jongeman." vervolgde ze lacherig een nadruk leggend op domme waardoor de jongeman fronste, ze had hem waarschijnlijk beledigd nu.

“In ieder geval niet zo, Frances,” begon de jongen waardoor ze haar blauwe ogen weer in zijn groene ogen boorde.  “anders kan ik er bij jou ook wel het woordje ‘dom’ voor plakken aangezien ik zeker weet dat jij ook wel ooit eens je bek verbrand hebt aan eten.” Onschuldig knipperde ze met der ogen een grijns verbergend met haar handen. Daar had de jongen wel een goed punt, natuurlijk was het haar een keer overkomen. “Of ben je papa’s perfecte kleine meid?” vroeg ie plagend verder waardoor ze verstijfde en haar hele humeur oversloeg.

Bijtend op haar onderlip keek ze weg en voelde weer een klotegevoel opkomen. Soms raakte mensen haar gevoelige snaar zonder dat ze het zelf doorhadden.

Met een verwarde uitdrukking keek ik toe hoe de brunette haar hele humeur van speels en onschuldig gelijk oversloeg naar een triest en het leek zelf wel verdrietig humeur nadat ik die laatste zin had gevraagd aan haar. Waarschijnlijk had ik weer wat fout gezegd waardoor ik zachtjes zuchtte want ik had het helemaal niet zo bedoeld. Niet wetend wat ik nou eigenlijk moest doen beet ik zachtjes op mijn onderlip en keek ik toe hoe ze van me weg keek, me echt niet aan willen kijkend nu.

Ik besloot maar om niet nu een kut opmerking te maken want dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen aangezien ik der wel mocht tot nu toe. Ik legde met een schuin hoofd mijn hand op der schouder en ik wreef geruststellend met mijn duim wat over der sleutelbeen heen. “Gaat het wel, Frances?” vroeg ik aan der, eigenlijk oprecht bezorgd over of het wel met der ging.
'

frances
bean
cobain

Some people can stay

En daar was het... Hij begon over haar vader. Gelijk klapte Frances dicht en was ineens niet meer de zo stoere meid als ze net was. Hulpeloos keek ze naar haar handen de jongen die de opmerking had gemaakt niet meer aan durvend kijken. Niet veel later hoorde ze hoe hij opstond waardoor ze nog harder op haar onderlip beet, ze wilde niet zwak overkomen bij hem. “Gaat het wel, Frances?” vroeg hij en voelde hoe hij zijn hand op haar schouder legde.

Zachtjes schudde ze haar hoofd waarna ze hoorbaar slikte, dit ging echt mis man. "Iedereen begint altijd over mijn vader..." Piepte ze zachtjes en probeerde haar gezicht te verbergen met haar handen. ''Wat ben je toch een mietje Frances, Jezus." sprak ze zichzelf kritisch toe om vervolgens stoterig adem te halen.

Ik zag hoe ze der hoofd schudde toen ik dat vroeg waardoor ik der medelevend aankeek, ook al wist ik niet wat er aan de hand was. Het leek er in ieder geval op dat ze er echt mee zat. Lief verplaatste ik mijn hand twijfelend naar haar zij en drukte der geruststellend ietsjes tegen me aan, niet wetend of ze het goed zou vinden aangezien ze mijn naam nog niet eens wist maar ik vond het ook geen goed moment om der te vertellen wat mijn naam überhaupt was omdat ze zo verdrietig reageerde.

Ze slikte hoorbaar voordat ze uiteindelijk antwoord gaf op wat er dan aan de hand was: "Iedereen begint altijd over mijn vader..." sprak ze zachtjes waarna ze haar gezicht probeerde te verbergen in der handen om wat leek op schaamte. Bezorgd keek ik der aan en haalde der handen van der gezicht weg. “Je hoeft je je er niet voor te schamen dat je verdrietig wordt als iemand over je vader begint. Ik weet niet wat er is met je vader, maar als het zo diep bij je ligt hoef je je er echt niet voor te schamen hoor.” stelde ik der gerust. “Sorry dat ik over je vader begon Frances.” verontschuldigde ik mezelf. Mijn koffie zou nu onderhand wel koud geworden zijn, wat me eigenlijk op het moment echt niets schelen kon.
'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Nadat de jongen aan haar had gevraagd had ze haar hoofd geschud en 'nee' geantwoord. Natuurlijk ging het niet, haar vader was dood. Maar ze nam de jongen niks kwalijk, hoe moest hij nou weten wat er aan de hand was? Niet veel later voelde ze hoe hij zijn hand op haar zij legde en haar troostend tegen zich aandrukte. Met een snik verstopte ze even der gezicht in zijn Nirvana shirt, op dit moment kon het haar echt niks schelen dat ze tegen een vreemde aanlag. “Je hoeft je je er niet voor te schamen dat je verdrietig wordt als iemand over je vader begint. Ik weet niet wat er is met je vader, maar als het zo diep bij je ligt hoef je je er echt niet voor te schamen hoor.” sprak de jongen geruststellend waardoor ze hem twijfelend aankeek. Ergens moest ze toegeven dat hij gelijk had, maar het was gewoon raar om zo kwetsbaar over te komen tegen een vreemde. Maar wat ze eigenlijk nog raarder vond, is dat hij haar troostte. Al was het ook wel weer lief... “Sorry dat ik over je vader begon Frances.” verontschuldigde hij zich vervolgens waarna Frances haar tranen wegveegde. "Jij kan er niks aan doen, jij kon het niet weten... Sprak ze zachtjes en keek even naar zijn shirt om weer op haar onderlip te bijten.

Ik wist nou niet of ik wel of niet der zo had moeten troosten want ik kende der amper maar ik was wel blij dat ze het accepteerde waardoor ik niet vreemd bij der overkwam, anders was het alleen maar nog meer awkward geworden tussen ons nadat ik der vader genoemd had. Ik keek naar der toen ze der gezicht verstopte in mijn shirt, wat er ook aan de hand was het was zo te zien erg en het had der diep geraakt. Schuldig beet ik op mijn onderlip want ik had der dag echt verpest om der vader op te brengen, ook al was het niet gemeen bedoeld als een grapje, ik had als nog een schuldgevoel er over.

"Jij kan er niks aan doen, jij kon het niet weten...” sprak ze zachtjes tegen hem en ze keek vervolgens naar het nirvana logo dat ik op mijn shirt had staan waarna ze op der onderlip beet. Fronsend keek ik toe want ik kon me niet voorstellen dat mijn shirt iets te maken had met der vader. Ineens besefte ik me dat ze heel veel weg had van Kurt Cobain wat ook gelijk kon verklaren waarom ze naar mijn shirt keek. Het toevallige was dat ze nog Frances heette ook, precies de naam die Kurt zijn dochter ook met zich meedroeg. “Is Kurt je vader?” vroeg ik zachtjes aan der, het zou natuurlijk ook gewoon toeval zijn. Als Kurt niet der vader zou zijn geweest dan zal de situatie alleen nog maar ongemakkelijker worden.


'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Het deed haar goed dat de jongen haar aan het troosten was, het was een fijn gevoel dat ze nu echt nodig had. Nadat hij zijn excuses had aangeboden over haar vader schudde ze haar hoofd. . "Jij kan er niks aan doen, jij kon het niet weten... Antwoorden ze zacht om vervolgens naar zijn shirt te kijken. Bijtend op haar onderlip keek ze vervolgens weer naar de jongen, ze wist zijn naam nog niet eens en toch vertrouwde ze hem privé informatie toe. Wat was haar probleem toch?

“Is Kurt je vader?" vroeg de jongen ineens waardoor Frances hem met grote ogen aankeek. Wacht, hoe wist hij dit? Owhja shit, ze had naar zijn shirt gekeken toen ze zei dat hij het niet kon weten over haar dode vader. Bijtend op haar onderlip knikte ze uiteindelijk maar wetend dat er geen ontkomen meer aan was. Ze had zichzelf immers verraden.

Nadat ik haar gevraagd had of Kurt der vader was keek ze gelijk in een ruk op met grote ogen van verbazing of schok. Ik kon niet echt zien of ze verbaasd of geschrokken was, het was in ieder geval zeker dat ze heftig reageerde op mijn vraag. Ik keek der aan en wreef zachtjes over der rug toen ze zo geschrokken naar mij keek, der laten merken dat het okay was.
Uiteindelijk beet ze op der onderlip en knikte zwakjes wat mijn vermoedens bevestigde dat ze Kurt zijn dochter was. Het kon niet beter worden. Ten eerste had ik een shirt aan met het nirvana logo wat al puur toeval was, daarna was het precies Frances Cobain die in hetzelfde café zat als ik, terwijl het nog zo klein is. Ten derde maakte ik een opmerking over der vader terwijl ik niet wist dat hij overleden was en dan is ze ook nog eens Kurt zijn dochter. Deze dag kon niet raarder worden.
“Are you okay?” vroeg ik zachtjes aan der aangezien je aan der kon merken dat ze het ongelooflijk moeilijk had ermee. Ik kon het ook wel voorstellen dat het erg was om een ouder van je kwijt te raken, een van de personen waar je onderhand je hele leven naast heb gelopen ineens weg. Het zou me een vreselijke ervaring lijken.


'

frances
bean
cobain

Some people can stay

De jongen -waar ze nog steeds de naam niet van wist- had haar getroost, wat ze natuurlijk ontzettend lief vond van hem. Nadat ze hem had uitgelegd dat hij er niks aan kon doen en zijn excuses niet hoefde aan te bieden keek ze naar zijn shirt. “Is Kurt je vader?” vroeg hij ineens uit het niets waar ze duidelijk even van schrok. Bijtend op haar onderlip knikte Frances om stoterig adem te halen. Natuurlijk bleef het een groot verlies en was het moeilijk voor haar, maar het was al een poosje geleden gebeurd. Ze was nog een baby toen haar vader overleed, maar nu iedereen ineens allerlei shirts droeg en weer naar hun muziek luisterde werd ze er steeds mee geconfronteerd.

“Are you okay?” hoorde ze de jongen aan haar vragen waarna ze zwakjes knikte om zijn hand voorzichtig vast te pakken, net een klein kindje van hem lijkend. "Het gaat wel." Sprak ze eerlijk om hem aan te kijken. "Lief van je dat je me troost, je had ook weg kunnen lopen." Sprak ze met een zwakke glimlach het gesprek tussen beide weer op proberend te pakken. "Bedankt." Sprak ze dankbaar, echt dankbaar zijn op het moment.

Met medeleven keek ik der aan toen ze stoterig ademhaalde. Als ik het goed had was der vader overleden toen ze nog maar klein was waardoor ze het zich waarschijnlijk niet goed herinneren kon. Al kan ik me voorstellen dat als iedereen naar de oude muziek van je pa luistert en shirts draagt van zijn band dat het je wel raakt. Natuurlijk was het ook naar als al je vriendinnen wel gewoon een vader en moeder hadden en jij had alleen een moeder kan ik me voorstellen dat dat ook wel naar is ok mee te maken. Mijn ouders waren zelf gescheiden maar ik weet zeker dat het moeilijker is als een van je ouders overlijd aangezien je die dan nooit meer in je leven kan zien. Als je ouders gescheiden zijn kan je beide natuurlijk nog zien.

“Are you okay?” had ik aan der gevraagd terwijl ik mijn hand gebruikte om troostend over der rug te wrijven, in de hoop dat ze wat kalmeerde ervan. Zoekend naar steun pakte ze mijn vrije hand voorzichtig vast waardoor ik lief naar der glimlachte en het gewoon toeliet. "Het gaat wel." Sprak ze en ik zag in der ogen dat ze het meende toen ze me aankeek nadat ze dat gezegd had. "Lief van je dat je me troost, je had ook weg kunnen lopen." Vervolgde ze. “Je leek zo overstuur, dus ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het gewoon te negeren. Vooral omdat ik het niet gemeen bedoelde en ik niet wist wat er aan de hand was.” verklaarde ik met een zwakke glimlach. “En geen dank” glimlachte ik naar der. “Helaas is mijn koffie nu wel gegarandeerd koud.” grinnikte ik. Proberend de sfeer wat op te fleuren.


'

frances
bean
cobain

Some people can stay

Al iets was Frances gekalmeerd door te troost van de jongen, fijn. Met betraande ogen keek Frances kort in zijn groene ogen om diep adem te halen en haar tranen weg te vegen. “Are you okay?” vroeg de jongen aan haar waarna ze zwak knikte. "Het gaat wel." antwoorden ze zacht maar eerlijk terug. "Lief van je dat je me troost, je had ook weg kunnen lopen." Antwoorden ze dankbaar waarna een bedankje volgde.  “Je leek zo overstuur, dus ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het gewoon te negeren. Vooral omdat ik het niet gemeen bedoelde en ik niet wist wat er aan de hand was.” sprak de jongen waardoor Frances hem lief aankeek, awhh dat vond ze wel lief van hem. “En geen dank” sprak hij vervolgens verder.

“Helaas is mijn koffie nu wel gegarandeerd koud.” ''Owh ik betaal wel een nieuwe voor je." sprak ze en had de serveerster er al bij gh. "Een chocolademelk." Sprak ze met een zwakke glimlach geen zin meer hebbend in koffie. "En een..?" Vroeg ze meer en keek hem met een schuin hoofd aan.

Ik keek der aan met een zwakke glimlach op mijn gezicht. Ze veegde der tranen weg toen ze klaar was met huilen. Ik zag dat ze allemaal zwarte vegen om der ogen heen had door het make-up dat was uitgelopen waardoor ze net een pandabeertje leek. Een grijns stond op mijn mond toen ik dat zag, ik zal het straks wel even tegen der zeggen als ze helemaal bij was gekomen.

“Helaas is mijn koffie nu wel gegarandeerd koud.” Zei ik met een grinnik terwijl ik een blik wierp op mijn speciale koffie die op het andere tafeltje stond. Ik had er zo net nog mijn lippen aan verbrand maar nu zal het ding sowieso wel afgekoeld zijn. Gelijk offerde ze om een nieuwe voor mij te betalen waardoor ik gelijk mijn hoofd schudde. “Dat hoeft niet joh, ik betaal het zelf wel.” sprak ik terwijl ik zelf eigenlijk echt net elke maand rond kon komen, mijn verslavingen hielpen daar ook niet echt bij. Desondanks dat vond ik het geen fijn idee dat ze voor mij betaalde, het was immers ook niet haar schuld dat mijn koffie koud geworden was.
Alsnog hield ze een serveerster aan en bestelde voor haarzelf een chocolademelk. "En een..?" vroeg ze aan mij en keek me met een schuin hoofd aan. Ik zuchtte zachtjes “Doe maar hetzelfde” zei ik dan maar, ik was toch al vergeten hoe die verrekte koffie überhaupt heette. Ik zal straks ook zelf betalen, een chocolademelk kostte niet zo enorm duur ook.

Toen de serveerster weer weg was keek ik Frances weer aan waardoor mijn blik weer viel op der uitgesmeerde make-up waardoor ze echt net een pandabeertje leek. “Is je dierlijke vorm een panda?” grapte ik met een grijns, hopend dat ze de hint snapte en aangezien ik allang had geroken dat ze een shapeshifter was zal ik daar vast geen opmerkingen over krijgen.

frances
bean
cobain

Some people can stay

Door haar was zijn koffie koud geworden, dat was balen voor hem zeg. ''Owh ik betaal wel een nieuwe voor je." antwoorden Scarlet waarna ze vriendelijk glimlachte. Ze mocht wel wat terug doen voor de jongen nadat hij haar zo lief had getroost. . “Dat hoeft niet joh, ik betaal het zelf wel.” antwoorden hij terug waarna Frances koppig met haar hoofd schudde, no way. Snel riep ze de serveerster erbij en bestelde voor zichzelf een chocolademelk. "En een..?" vroeg ze meer en keek de jongen terug aan. “Doe maar hetzelfde”  sprak hij waarna Frances er nog een bij bestelde en de serveerster nakeek. "Ik betaal." Waarschuwde ze hem en keek hem aan om onschuldig te glimlachen. Het was wel zo netjes om wat terug te doen, zo asociaal zat Frances ook niet in elkaar. "Maar voordat ik betaal wil ik toch echt wel je naam weten." Grinnikte ze. Hij wist nu bijna alles over haar, maar zij wist niet eens zijn naam, lachen man.

“Is je dierlijke vorm een panda?” vroeg de jongen ineens uit het niets waardoor Frances een wenkbrauw ophaalde. Waar kwam dat vandaan? Ze was haar make-up helemaal vergeten en had werkelijk geen idee waar deze vraag nou ineens vandaan kwam. "Nee hoezo?" Vroeg ze serieus aan hem echt dom overkomend nu.