Met mijn armen over elkaar heen geslagen leunde ik tegen een willekeurige rots aan. Haast had ik niet, waar zou ik naartoe moeten? Ik had niks en dat vond ik prima zo. Mijn enige bezit was een tas met wat waardevolle en bruikbare spullen. Sleutels naar een klein appartement, sleutels van me fiets, reserve shirt, wat eten en kleine frummeltjes of minder belangrijke dingen. Ook zat er nog een shirt in behalve dat reserve shirt.  Het shirt van het enige persoon dat mij ooit echt lief had, voor mijn gevoel dan.  Ik was altijd al een beetje alleen en dat persoon gaf mij echt het gevoel dat ik er voor niks was. De geur van dit persoon was sterk in dit shirt gedrongen waardoor het mij altijd een punt van comfort gaf.

Niet dat dat persoon nog iets met mij te maken heeft.  Het was cliché maar natuurlijk verdween dat persoon ook uit mijn leven.  Want zoals in elk verhaal verdwijnt de ‘childhood friend’ Waarom ook niet? Het geeft wat extra’s aan het verhaal, wat drama, iets waar je jezelf mee kan vergelijken. En natuurlijk komt dit persoon ook terug! Wanneer het hoofdpersoon in het zwarte zit en zelf geen raad meer heeft, dan komt de oude  vriend terug en zet alles recht.

Alleen die van mij kwam niet terug. Al minstens 10 jaar wacht ik op hem. Nou, ik denk 10 jaar, ik houd het niet meer zo enorm bij. Zo enorm let ik niet meer op de tijd en mijn leeftijd. Ik ben 18 geweest en heb dus nu geen gezijk meer dat ik te jong kan zijn. Enkel door dit feit ben ik soms ook dagen in mijn dier form gebleven. Ze zullen me niet misen als ik niet op school zit, of  wanneer mijn verzorgers mij een hele dag niet zien. Ik word niet meer gemist als ik een week er tussenuit ben.

En dat is prima. Ik kek op en leunde mijn achterhoofd tegen de rots achter mij. Ik opende mijn ogen en genoot van het uitzicht dat ik had.  De koude avond bries gleed over het open stuk voor mij langs, terwijl ik beschut zat tussen twee uitsteeksels van de klif. Ik kroop nog wat in elkaar en sloeg mijn armen om mijn benen heen. Heerlijk was de rust hier. Er waren nooit zo veel mensen hier way het een perfecte plek maakte ik hier tot rust te komen. Dat was een van de redenen dat ik hier wel es kwam. Zelf ook niet te veel, waarschijnlijk wisten ook anderen dat hier weinig mensen kwamen. Waarom zou ik dan deze plek opeisen? Ik zou dat niet eens kunnen. Met mijn dierform zou ik lang niet iedereen weg kunnen jagen. Zeker geen sterke warlock.

God ik kan me zo irriteren aan deze mensen. Ze kunnen magie gebruiken in het dagelijks leven. Sommige voelen zich er zo bijzonder mee, jou soort heeft zich niet eens naar boven moeten vechten. Ik snoof even waarna ik opstond, ik pakte mijn tas en deed een paar stappen naar voren. Met mijn hand in me zij keek ik kort om me heen. Er was nog niet veel te bekennen hier. Perfect.

Met mijn tas over 1 schouder geslagen begon ik een liedje te neuriën. Bang was ik niet echt om iemand tegen te komen. Ik zie er toch niet echt bedreigend uit? Ik bedoel, schoenen, broek shirt en dik vest. Zo bijzonder is het niet.

Neuriënd keek ik wat om me heen.  Alles was geel, rood en bruin door de herfst.  Bomen werden kaal en de grond lag vol met blad, van wat je ieder geval nog met deze donker kon zien. De maan stond hoog aan de hemel en waarschijnlijk bleef het nog wel een paar uur nacht. Perfecte reden om nog wat rond te dwalen voordat ik in de ochtend terug ga naar m’n appartement.

cry

Nu alleen nog bedenken waar ik langs zou gaan voordat ik weer naar huis ging. Vrij luxe had ik het niet, ik had een de standaard meubels zoals een bed, bank en tv. Ook had ik een krakkemikkige badkamer en keuken die ik meteen ander moest delen. Klein voordeel dat dit persoon er nooit was wat mij wat rust gaf. Aan zijn kamer te zien, waar hij me de 1e acht in uitnodigde, zag er niet bepaald schoon uit –niet dat de mijne zo geweldig schoon was - en de twee boxen in de kamer gaven aan dat hij waarschijnlijk naar luide muziek luisterde. Iets waar ik niet bepaald behoefte aan heb. Geef mij maar een kop thee, een denkentje en dan op de bank naar vreselijke films kijken. Zo kwam ik meestal mijn ochtenden door voordat ik ging slapen.

Ik heb niet bepaald een baan en heb dus geen  verplichtingen overdag. En aangezien de avond veel aantrekkelijker is voor mij slaap ik liever de dag door totdat het donker word. Snel ontbijtje en vervolgens dingen doen waar ik behoefte aan heb. Meestal is dat schetsen of wandelen. Wandelen was altijd een perfecte manier om mijn gedachtes te ordenen. Schetsen was meer om de tijd door te komen, een hele avond wandelen is ook niet erg vermakelijk. Veel vrienden heb ik niet echt, eerde gezegd maar èèn. En dat persoon ben ik al jaren kwijt. Wat ik er voor zou doen om dit persoon terug te vinden, het is zowat hopeloos gedrag.

Misschien zou muziek mij goed doen. Mijn gedachtes aan de kant zetten en de muziek ze vullen. Dan hoef ik ook geen wandelingen meer te maken, is misschien wat aangenamer met de komende winter. Geld voor winter kleding heb ik nog niet echt, en een hele avond als dier rondlopen zou kunnen maar dan kwam ik liever geen mensen tegen. Waarschijnlijk zou ik wel snel bij mijn huisgenoot langs kunnen, zijn sleutel heb ik altijd nog van die ene avond toen hij stomdronken bij mij aanklopte. Deels mis ik hem wel,  hij zou waarschijnlijk vast wel een leuke vriend zijn.

‘’Wat doe je hier?’’ Door de plotselinge stem stem deinsde ik adchteruit waarna mijn lichaam in dat van een manewolf verandere.  Nog een van de redenen waarom ik liever niet de hele avond dier ben, ik ben nog niet heel geweldig met het veranderen, ik bedoel, zie hier door een plotselinge stem van een ander ben ik nu weer een beest. Ik schudde met mijn kop en verandere terug alsof er niks gebeurd was. Ik vloekte binnenmonds waarna ik het persoon van de spontane stem zocht.

Een jonge vrouw van waarschijnlijk rond de 20, spier wit haar, vel blauwe ogen –over bijzonder gesproken- en een arrogante uitstraling. Geen idee of die door het moment kwam of dat ze die altijd al had. ‘’Dude, ik weet dat hier bijna niemand komt maar je hoeft echt niet zo te doen als er iemadn komt.’’ Ik leunde op een been en keek haar verbaasd aan. Het is een stuk land komop, zo bijzonder is het niet.

‘’En hoezo wil jij weten wat ik hier doe, zoals je kon zien liep ik hier gewoon.’’ Aangevallen klonk het wel, een persoon loopt gewoon neuriend en gelijk in de aanval gaan. Komop, zo bijzonder is een ander persoon nou ook weer niet. Ik blies een lok haar uir mijn gezicht waarna ik het meisje aan bleef kijken. Veel zin had ik hier niet in. ik wil gewoon nog even snel langs het tankstation voordat ik terug naar huis ga, voor een broodje denk ik. Misschien ook wel koffie.

damn gurl NOTES