De warmte van de lente werd haar teveel. Al rennend naar de grote berg voor haar, veranderde ze in haar dier. Een ijsbeer. Genietend van de koude, snijdende lucht, sloeg ze met haar poten in het rond. Sneeuw was er nog niet, omdat ze nog niet zo hoog zat. Maar het vooruitzicht van sneeuw deed haar dansen van plezier. Grauwend klom ze met grote passen naar voren, zoals alleen ijsberen dat konden.

Nadat ze een tijdje had rondgedwaald in de sneeuw en zichzelf te goed had gedaan aan een sneeuwhoen, lag ze te luieren op een open plek. Haar witte vacht zorgde ervoor dat ze niet opvielen, maar haar zwarte ogen hielden de omgeving wel in de gaten. De opvallende geel-zwarte vacht verscheen in haar ooghoek. Wie durfde haar gebied te betreden? Natuurlijk was het niet officieel haar gebied, maar ze kenden eit veel Shapeshifters die een dier hadden die in extreme kou kon overleven. Omdat ze er niet goed tegen kon als mensen haar zagen veranderen, stoof ze weg in de bosjes. Kort daarna kwam het bruin harige meisje tevoorschijn. Een warme nepbont mantel lag om haar schouders en een ijzige blik beklede haar grijze ogen, toen ze op de cheeta afstapte. Het was natuurlijk niet erg slim om zo kwetsbaar op iemand af te stappen. Maar ze had er alle vertrouwen in, dat als het dier zou aanvallen, ze netjes op tijd kon terug veranderen. "Wat heeft een savannedier hier te zoeken?" Zei ze direct, waarna haar grijze blik over de cheeta dwaalde. Ergens kwam het stippenpatroon haar bekend voor, maar je wist maar nooit.