Met een glimlach sloot Carmen de deur van het café en liep door de lange straten van Oldbay. De wind nam haar haren zacht mee. Het was een mooie avond geweest. Morgen zou haar salaris gestort worden en dat zou echt wel nodig zijn, want ze was door haar geld heen. Als Carmen haar krachten zou gebruiken, zou ze binnen een paar seconden thuis zijn. Maar als ze eventjes kon lopen, kon ze haar gedachten een beetje plaatsen en op een rijtje zetten. Carmen was best moe na deze avond. Een wederweerzien met haar eerste ex echtgenoot. Hij was boos op haar, maar dat maakte Carmen niet uit. Ze wist dat ze nooit de enige voor hem was geweest, dus om hem financieel totaal uit te kleden om vervolgens te scheiden leek haar alleen maar iets wat iedereen had gedaan.

Heupwiegend betrad ze een parkje. Het parkje was donker, een normaal mens zou hier bang zijn, maar Carmen niet. Als ze wilde vluchtte, dan was hier genoeg schaduw om een heel rugby team te laten teleporteren. Daarom liep ze rustig op haar hoge hakken door het park. Haar hoge hakken zouden verraden dat ze er aan kwam, maar toch stopte ze eventjes met lopen toen ze vanuit de verte drumgeluidjes hoorde. Mmmm, dat was niet iets wat dagelijks voor kwam. Maar het klonk niet verkeerd. Rustig kwam Carmen wat dichterbij, een nieuwsgierige blik op haar gezicht aanwezig. De jongen, of meisje want dat kon natuurlijk ook, was best goed. Carmen verdween in de nacht en kwam weer tevoorschijn een paar meter bij de jongen vandaan.

“Feel the rhytm with your hands, steal the rhythm while you can, Spoonman” neuriëde Carmen zachtjes met hem, want inmiddels was ze er achter dat het een jongen was, mee en ging op de bank zetten. Ze nam hem in zich op, maar niet op een vooroordelende manier. Want vooroordelen was iets wat Carmen absoluut niet had. Een glimlach gleed over haar gezicht, terwijl ze haar lange benen over elkaar heen sloeg en haar voet rustig liet meebewegen op de maat. Toen de jongen stopte met spelen trok ze een pruillipje. Maar dat was niet de bedoeling! “Waarom stop je met spelen?” zei Carmen zuchtend “Het was best goed, je zou door moeten gaan!” Een glimlach gleed over haar gezicht. Een gemeende glimlach, niet haar podium glimlach.

De jongen had haar ook ontdekt. Carmen glimlachte aardig, ze had geen slecht gevoel bij deze jongen. En als dat onterecht bleek, well, so bei t. Carmen trok wel vaker problemen aan. Even ging er een vlaag van onzekerheid door haar heen: zag hij dat ze ooit een man was geweest? Waren haar borsten natuurlijk? Moest ze haar stem anders doen? Dat waren nog steeds de struggles waar ze elke dag mee te maken had, zeker als ze met mensen op straat sprak. Het was sowieso altijd nog maar de vraag hoe hetero mannen reageerden op anders geaarden, zeker in deze vorm. Maar de jongen leek haar chill, dus maakte ze zich daar niet zo druk om. “Ik ken de rest verder niet” verklaarde de jongen en Carmen trok een pruillipje. Dat vond ze jammer, maar ja, wat hij niet kon, kon hij ook niet spelen, zo simpel was dat. Carmen vond het geweldig om muzikale personen tegen te komen. Zelf kon ze wel aardig zingen, maar het vertrouwen om het gewoon te doen was niet echt aanwezig.

“Maar bedankt, niet iedereen vindt het zo goed als jij, eh, uh” zei de jongen en Carmen gooide even lachend haar hoofd in haar nek. Ze legde even haar hand op zijn been. “Je hoeft geen ‘u’ te zeggen gekkie! Ik ben jonger dan dat jij bent, denk ik zo.” Lachend hoofdschuddend schudde ze zijn hand en luisterde naar zijn naam. Kurt Cobain. Leuke naam vond Carmen. “Carmen Carrera” zei Carmen knikkend en ging weer achterover in het bankje zitten. Zachtjes streek de wind langs haar huid en een rilling gleed erover, terwijl ze de kippenvel op haar huid bekeek. Gedsie, het was best koud nog in de nacht. “Ben je ook zo gek op muziek?” zei Carmen, al was dat misschien een domme vraag, aangezien hij nog net met drumstokjes had zitten spelen.

“Ik ben gek op muziek” ging Carmen “Ik kan mezelf er helemaal in verliezen, gewoon harde beats luisteren of een mooie ballad, ik vind het geweldig. Soms zing ik zelf ook wel eens mee…maar ja, volgens mij klinkt het wel redelijk, maar ik weet niet zeker dat wel echt iets voor mij is. Wat doe jij precies met muziek, los van drummen?” Het was een redelijk veilig onderwerp om over te praten, gewoon iets wat ze allebei gemeen hadden. Maar terwijl Carmen op Kurt wachtte, klonk er vanuit de verte een nummer. Een nummer wat ze heel erg leuk vond. “Heaven, I’m in heaven” zong Carmen zachtjes mee “And my heart beats so that I can hardly speak…” Ze beet zachtjes op haar onderlip.

Het nummer klonk verder vanuit de verte en ze keek de jongen met een lach aan. “Nu moet je eigenlijk met me dansen” zei Carmen grijnzend. Ze pakte de jongen bij zijn polsen beet en trok zachtjes aan hem. “Kom op, total stranger in the woods! Nobody’s watching! Oh, I love to climb a mountain, and reach the highest peak, but it doesn’t thrill me half as much as dancing cheek to cheek!”