Welcome
Welkom op Kaechan RPG, dé online rpg waar je een warlock of een shapeshifter kunt zijn. Sluit je aan bij Family Trees of ga zelf op onderzoek uit in Griffinbeach, Soulsilver, Woodley of Oldbrook. " A masquerade of Heroes"
|
Family Trees
The Elite.
The Venom.
None.
None.
None.
Apply here for a Tree
|
Census
WARLOCKS
|
♀
|
♂
|
ADULTS
|
9
|
26
|
TEENAGERS
|
4
|
3
|
SHAPESHIFTERS
|
♀
|
♂
|
ADULTS
|
11
|
21
|
TEENAGERS
|
4
|
5
|
TOTAAL
|
28
|
55
|
|
Credits
©2014-2015 KAECHANRP is ontworpen, bedacht en gecodeerd door JUNG DAEHYUN , gehost op een FORUMOTION forum. Met dank aan Peter, Kim, Rose, Vance en Michelle voor het helpen met een enkele code / tekst / images. ©opyrights reserved to the original artists!
Dit forum werkt het allerbest op:
Maar werkt ook prima op:
|
https://kaechan.actieforum.com/u115 309 7660 115
|
| | [MC] Even horses made out of steel can break down | |
| Auteur | Bericht |
---|
Carmen Carrera━ Member ━
Posts : 64 IC : 16 “ Character „Leeftijd: 21Sex: Family Tree: Jayleesa
| Onderwerp: [MC] Even horses made out of steel can break down do mei 07, 2015 11:40 pm | |
| Promise me you won't cry, this is our last goodbye. I can't be your friend, so this is the end. Met een fles Grey Goose in haar handen liep Carmen over straat. Ze was dronken, maar dronken genoeg om te weten wat ze aan het doen was. Het was weer zover: het was nacht. Voor vanavond had Carmen geen boekingen over straat en dat was meestal het moment dat ze depressief was. Zodra ze overdag aan het werk was, of als ze ’s avonds op het podium stond, dronk en dan met iemand random in bed belandde…dan was alles goed. Maar zodra ze niets aan haar hoofd had, dan ging het de verkeerde kant op met Carmen. En nu ook weer. Ze voelde zich verschrikkelijk, voelde zich zo alleen. Haar maag rammelde, maar eten kon ze niet, want dan zou alles eruit komen. Ze nam nog een slok van de wodka. De scherpe alcohol brandde in haar keel en dat was maar goed ook, want dat was het enige vat op de realiteit wat ze nog had. Een traan liep over haar wang, maar ze veegde hem weg. Huilen was niets voor meiden zoals haar. Huilen was voor meisjes als Olivia del Rey. Voor meisjes die alles gaven. Voor meisjes die werkelijk pijn hadden door iets waar ze niets aan konden doen. Niet voor haar. En daar was het. Het huis waar ze eenentwintig jaar geleden was geboren. Het licht brandde nog, haar moeder en haar zussen waren nog wakker. Carmen kwam wat dichterbij, zodat ze naar binnen kon kijken. Zonder te kijken liep ze de weg over, keek niet eens naar links of naar rechts. Ze ging bij de heg staan en staarde naar binnen. Haar zussen zaten met hun rug naar het raam toe. Een klein glimlachje stond op haar gezicht. Misschien kon ze aanbellen. Misschien kon ze naar haar moeder toe en alles goed maken, dan kon ze zien wat er van haar kleine jongen was geworden. Maar wat was dat? Een andere man. Een andere man dan haar vader. Ze fronste haar wenkbrauwen. Hem kende ze niet. Lachend schonk haar moeder een glas wijn in voor iedereen en lachte ze hard om een grap die de onbekende man vertelde. “Daar hoor ik niet bij” was het eerste dat door Carmen haar hoofd schoot, terwijl ze geschokt naar achteren stapte en haar hand voor haar mond sloeg. De tranen begonnen over haar wangen te lopen. Fuck Olivia del Rey, fuck alles. De emoties sloegen toe en hard ook. Carmen begon hartbrekend te huilen, terwijl ze nog een paar stappen achteruit deed. Een harde toeter deed haar opschrikken en ze stapte weer terug de stoep op. De toeter had haar familie doen omkijken en haar moeder staarde haar eventjes ongelovig aan. Maar daar ging Carmen niet op wachtte. Zo snel als ze kon begon ze te rennen, zo hard mogelijk. Na flink gerend te hebben was ze uiteindelijk bij het metrostation van Oldbay aangekomen en probeerde de trap af te lopen. Maar door haar dronken hoofd viel Carmen van de trap af, rolde van de treden af en haar fles wodka viel kapot op de genadeloze harde vloer. De scherven vlogen in het rond, beschadigden de armen van Carmen en huilend bleef ze een paar minuten op de grond liggen. Toen een stem door de intercom verraadde dat er een metro aan zou komen, stond Carmen voorzichtig op en wreef over de bebloede plekjes op haar armen. Haar make-up was verschrikkelijk uitgelopen, haar haren waren niet zo mooi als altijd en het meeste leek ze nog op een goedkope prostituee, maar het interesseerde haar niet meer. De metro kwam aan en zonder na te denken ging Carmen naar binnen. De metro was kapot en leeg, los van één jongen die rustig op een bankje zat. Carmen ging tegenover hem zitten. Ze wist dat deze metro’s gebruikt werden voor zaakjes die het daglicht niet helemaal konden verdragen. “You have?” was het enige wat Carmen snotterend zei. De jongen knikte. “How much?” “50” zei de jongen terug. Carmen schudde haar hoofd. “I don’t have any money” begon ze toen te snikken. De jongen grinnikte en stond hoofdschuddend op, wreef over zijn capuchon. “Well…you can pay in an other way” zei hij, terwijl hij naast haar ging zitten en zachtjes over haar rug wreef. Verbaasd keek Carmen op en hij knikte naar zijn kruis. Meer tranen begonnen over Carmen haar wangen te lopen. “Het moest maar” schoot door haar gedachten, terwijl ze op stond en tussen zijn benen ging zitten, waarna ze zijn rits openden. Na een tiental minuten stond Carmen weer op en veegde de hoekjes van haar mond schoon. “Here…have fun” zei de jongen en drukte haar een zakje in haar handen, met een aantal pillen. De jongen stond op, deed zijn broek weer dicht en liep rustig door naar een ander gedeelte van de metro. Snikkend vouwde Carmen zich op tegen de stoel van de metro. Voorzichtig opende ze het zakje en haalde er een pil uit. Ze slikte de pil door en sloot haar ogen, hopend dat deze dag snel voorbij zou zijn.
Laatst aangepast door Carmen Carrera op ma mei 11, 2015 3:26 pm; in totaal 4 keer bewerkt |
| | | Eros Maharis━ Member ━
Posts : 75 IC : 21 Leeftijd : 28 “ Character „Leeftijd: 24Sex: MaleFamily Tree:
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down zo mei 10, 2015 10:28 pm | |
| Damn wat had hij een rotdag vandaag. Zijn moeder had hem wel 15 keer gebeld, maar hij had gewoon zijn gsm laten overgaan en niet eens naar de voicemail berichten geluisterd. Als ze belde om te zeuren (wat ze 100% van de tijd dus deed), dan wou hij het niet horen. Hij was net het huis uit gegaan om deze situaties te stoppen, dus waarom zou hij ook luisteren naar wat ze te zeggen had als ze belde? Amor had hem ook 2 berichtjes gestuurd dat hij moest opnemen, maar hij had een simpele ‘nope’ terug gestuurd. Was het dan niet overduidelijk dat het hem geen ene fuck meer kon schelen? Het enige waarvoor hij nog dankbaar was, was hun geld, waar hij ongelimiteerd uit kon cashen. Bank met geld waar hij niks voor moest doen, check.
Een grom van zijn innerlijke tijger haalde hem uit zijn gedachten. Die vond het ook niet bepaald leuk dat zijn focus de hele tijd daarbij lag. Hij was nu vrij en hij voelde zich beter dan ooit, well act fucking like it. Hij suste het dier vanbinnen en begon toen richting de metro te lopen. Hij was al veel te lang in Griffin Beach, het was tijd om terug te gaan naar Wolfston, naar zijn eigen huis. Daarvoor moest hij eerst naar het treinstation, dus hij besloot om de metro te nemen. Dat ging net iets sneller dan lopen, en shiften in dit gekkenhuis vol Warlocks was ook niet het veiligste wat hij kon doen.
Nog geen twee minuten nadat hij in het station was aangekomen, meldde de intercom al dat de metro er aan kwam. Hij stapte op en begon wat meer naar het midden van de wagon te lopen. Zomaar aan de deur gaan zitten was ook maar droog. Ineens zag hij een of andere chick tegen haar stoel geplakt zitten. Hij trok even zijn wenkbrauwen op toen hij de staat zag waarin ze verkeerde. Die was ook ver weg. Hij zag het zakje pillen in haar hand. Eros ging aan de overkant van de gang zitten, en keek haar wat nieuwsgierig aan. "Wat het ook is, drugs gaat het ook niet fixen", Merkte hij op, om toch maar eens te zien of ze nog in staat was enige reactie te geven. |
| | | Carmen Carrera━ Member ━
Posts : 64 IC : 16 “ Character „Leeftijd: 21Sex: Family Tree: Jayleesa
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 12:36 am | |
| Promise me you won't cry, this is our last goodbye. I can't be your friend, so this is the end. Elke keer dat de metro een bocht omging, elke keer dat de metro schommelend weer begon te bewegen, was het alsof Carmen haar hele wereld ineen stortte. Ze dacht aan haar moeder, aan haar vader, die haar gewoon niet accepteerden zoals ze was. Er waren meerdere mensen in haar leven geweest die het niet hadden geaccepteerd, dat ze wilde zijn zoals ze wilde zijn. Ze zou het nooit toegeven, maar de woorden die gesproken werden…ze deden pijn. Woorden waren als wapens: ze konden je verraden, je pijn doen, ongeneeslijk veel pijn. Haar zussen zeiden dat het wel goed kwam, dat ze ooit weer met zijn allen in een kamer zouden zitten en zouden genieten van kleine dingen als verjaardagen vieren en het Kerstfeest samen vieren. Maar dat was een leugen, dat wist Carmen, maar dat wisten haar zussen ook. En een kleine leugen kon haar hele dag verpesten. En alles wat ze tegen haar zeiden, alles wat ze tegen haar deden…het deed pijn. Het deed heel erg veel pijn. Maar wat kon ze er aan doen als mensen haar niet wilden accepteren voor wat ze was? De metro kwam opnieuw tot stilstand. Carmen opende haar ogen en ze zag een jongen instappen, precies in de coupé waar zij zat. Het liefste wilde ze zeggen dat hij moest opdonderen, haar met rust moet laten, maar het was een openbare metro. Er stond niet op dat hij speciaal voor Carmen was gereserveerd, dus wat kon ze hem maken? Ze gaf hem geen teken van leven, alsof het heel normaal was dat er een meisje helemaal opgerold op haar stoel lag. Ze was hem toch geen verantwoording schuldig? Maar daar bleek de jongen anders over te denken. “Wat het ook is, drugs gaat het ook niet fixen.” Een kreun van herkenning, dat ze hem gehoord had, ontsnapte uit haar mond, terwijl ze voorzichtig weer overeind kwam. In de raam tegenover zich zag ze hoe ze er uit zag. Alle make-up rond haar ogen was uitgelopen, haar haren zaten door de war en ze zag er gewoon uit als een mess. Gelukkig was ze dronken, dronken als hel, en gelukkig was Aphrodite de Luxe hier niet, want anders zou ze hier echt niet meer gezeten hebben. Dan zat ze nu al in een stoel voor visagisten, klaar om weer opgemaakt te worden. “I don’t really wanna know what’s good for me” bracht Carmen moeizaam uit en streek met haar hand langs haar wang, wat van de uitgelopen mascara meenemend. Op haar opgevulde borst ontdekte ze een gevallen wimper. Fijn, dus haar nep wimpers waren ook naar de Filistijnen. Kwam dat er ook nog eens bij. Ze zat wat voorover gebogen, omdat ze kotsmisselijk werd van de metro en omdat ze zo dronken was, dat ze bijna niet meer wist wat ze deed. Met haar ogen nam ze de jongen in zich op. Hij kwam hier niet vandaan, dat kon Carmen hem nu al vertellen. Ze schudde haar hoofd en zette haar ellebogen op haar knieën, zodat haar hoofd in haar handen kon rusten. Haar ogen keken naar de grond, maar het werd maar niet minder. Haar ogen gleden naar haar bovenarmen. Er zat bloed op. Ze herinnerde zich niet meer waarom, al vroeg ze zich wel af waar de wodkafles was. Hij was kapot gevallen en Carmen had zich gesneden, maar dat herinnerde ze zich simpelweg niet meer. Met trillende handen pakte Carmen het zakje weer en maakte het voorzichtig open. Nog een pil zou haar gevoelens nog meer doven. Haar moeder was er zo op tegen, dat wist ze nog van vroeger. Misschien was dat een extra stimulatie om het te doen? Maar precies op dat moment maakte de metro een scherpe bocht, waardoor het zakje uit haar handen viel en de pillen door de metro rolden. “Sh..sh..shit” bracht Carmen moeizaam uit en pakte de stang beet die mensen gebruikten om vast te houden als ze moesten staan, maar ze kwam niet overeind. Ze liet zich weer achterover vallen in de stoelen en rolde zichzelf weer op. “ We come through with the money and the garter belts, let ‘em know ‘bout our T, you can’t clock me. We independent women, some mistakes us for whores, why spend mine when I can spend yours? Disagree, well that’s you and I’m sorry, well Heathers keep playin’these cats for Zanotti’s. High heel shoes, getting love from the dudes, 4 bad ass chicks, make some room, coming through” neuriëde Carmen zachtjes, bijna onverstaanbaar. Het was een deel van haar routine die ze in het café deden. God, wat wilde ze graag werken. |
| | | Eros Maharis━ Member ━
Posts : 75 IC : 21 Leeftijd : 28 “ Character „Leeftijd: 24Sex: MaleFamily Tree:
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 1:27 pm | |
| De enige reactie die uit het meisje kwam, was een amper hoorbare kreun. Ze deed wel nog de moeite om overeind te komen, waardoor hij haar gezicht nu ook beter zag. Djeez, hij had totaal geen verstand van make-up of wat dan ook, maar hij kon wel zeggen dat het er bij haar niet uit zag zoals het er uit hoorde te zien. Het viel hem nu ook op dat ze had zitten huilen, en echt hard, zo te zien. Ergens voelde hij medelijden met haar, maar langs de andere kant, als ze drugs nam dan was het ergens haar eigen schuld, of niet? Blijf van die shit af en dan gebeurde dit niet, toch? “I don’t really wanna know what’s good for me” Zei ze nu eindelijk, en hij liet zijn blik even naar de grond glijden. Daar had hij ook niet meteen een antwoord op, dus hij hield zijn mond maar even.
Het ging nog meer bergaf met de chick, ze wilde nog een pil nemen maar ze liet het vallen en alles rolde weg. “Sh..sh..shit” Mompelde ze. Zijn ogen gingen terug naar haar, terwijl ze steeds verder in haar eigen wereldje zakte. Langzaam schoof hij een stoel op. Het idee dat ze misschien gevaarlijk kon zijn, speelde in zijn achterhoofd. Ze was high, dronken, en ze wist niet wat ze aan het doen was. Maar toch, hij kon het niet laten om haar toch aan te spreken. Hij boog zich voorover, leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. "Je moet naar het ziekenhuis", Zei hij zachtjes maar dwingend. "Kun je dat alleen vinden of breng ik je er heen?" Vervolgde hij, sowieso geen genoegen nemend met welke andere optie dan ook waar ze mee zou komen. |
| | | Carmen Carrera━ Member ━
Posts : 64 IC : 16 “ Character „Leeftijd: 21Sex: Family Tree: Jayleesa
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 2:11 pm | |
| Promise me you won't cry, this is our last goodbye. I can't be your friend, so this is the end. Ze was een totale mess. Wat was er van haar leven gekomen? Zodra ze aan het werk was, viel het allemaal wel mee. Dan had ze afleiding, dan voelde ze de pijn niet die ze zou moeten voelen. Vaak was ze ’s nachts dronken, of was ze met iemand die op haar viel, of was ze in ieder geval niet in de stemming om te denken aan haar eigen leven. Maar zodra ze alleen was, dan ging het mis. Mensen zouden haar niet alleen moeten laten, maar het was ook iets wat Carmen zelf deed. Ze wilde geen mensen vertrouwen, omdat ze door haar ouders teleur was gesteld. Als je eigen ouders je al teleurstelden, en je die niet kon vertrouwen, wie kon je dan nog wel vertrouwen? De enige die ze vertrouwde was Aphrodite de Luxe en haar twee zussen. Voor de rest was het heel moeilijk voor haar om iemand te vertrouwen. Zo vond ze het ook moeilijk om de jongen tegenover haar te vertrouwen. Ondanks de staat waarin ze zich verkeerde, had ze de jongen wel gezien en had ze hem ook geregistreerd. Normaal gesproken was ze misschien een gesprek met hem begonnen, omdat ze de enige twee mensen in de coupé waren, maar nu vond ze dat best moeilijk. “Je moet naar het ziekenhuis.” Carmen hoestte zwakjes, kwam weer wat overeind en ging op haar stoel zitten. Hoe langer ze geen alcohol of drugs innam, hoe beter het met haar ging. Maar of ze vanavond nog zou ontnuchteren, dat wist ze niet. “Waarom….” begon Carmen zachtjes en haar ogen vonden de zijne “moet ik naar het ziekenhuis? Ik ben toch niet ziek…” Zachtjes liet ze een boertje en liet haar hoofd tegen de wand van de metro rusten. “Kun je dat zelf vinden of breng ik je er heen?” Carmen haalde haar schouders op. Niet omdat het haar niet kon schelen, maar omdat ze niet veel uit kon brengen. “Schat, ik heb niet eens een flauw idee waar ik nu ben…” mompelde ze zwakjes en haalde diep adem, om de misselijkheid wat weg te duwen. Met het ziekenhuis was ze wel bekend, maar ze had geen idee waar deze metro naar toe ging. Misschien ging hij wel uit Oldbay, dat zou ook nog heel goed kennen. “Ik ben alleen bekend met het uitgaanscentrum van Oldbay” zei ze met een grijns. Dat was ook zo, want dat was waar ze woonde, waar ze werkte. Op de rest van de plekken kwam ze officieel nooit echt. Ergens wilde ze wel graag dat de jongen haar onder zijn hoeden nam, maar kon ze hem vertrouwen? Dadelijk nam hij haar ergens mee naar toe wat het ziekenhuis niet was en ze had niks bij, geen geld, geen telefoon, hoe zou ze dan in vredesnaam contact kunnen hebben met de buitenwereld? Dat hield haar tegen om de jongen te vertrouwen en te zeggen dat hij haar mee moest nemen naar het ziekenhuis. Daarnet had Carmen ook iets bij een jongen moeten doen wat ze eigenlijk niet wilde. Al was dat natuurlijk een beetje haar eigen schuld. De drugs innemen had ze absoluut niet moeten doen, het was dom, en onverantwoordelijk. Toen de metro weer een bocht nam, was het genoeg. Carmen was extreem misselijk. Vrij snel was ze opgestaan en pakte de paal beet waar mensen zich aan vast hielden als ze in de metro moesten staan. “Excuse me” excuseerde Carmen zich en liep naar het prullenbakje ergens bij de deur. Ze hurkte er bij neer en de hele inhoud van haar maag kwam naar buiten. Hoestend gaf ze in het prullenbakje over. Na een paar minuten was ze klaar en kwam ze weer overeind. Ze deed het klepje van de prullenbak dicht en veegde de randjes van haar mond voor de tweede keer schoon. Met een zwak glimlachje voegde ze zich weer bij de jongen en ging op een stoeltje zitten, een andere dan waar ze net had gezeten. Tranen vormden zich in haar ogen en ze kon er niets aan doen, maar ze begon opnieuw te huilen. Dikke tranen rolden over haar wang. “Heb je misschien een kauwgompje?” snikte ze. |
| | | Eros Maharis━ Member ━
Posts : 75 IC : 21 Leeftijd : 28 “ Character „Leeftijd: 24Sex: MaleFamily Tree:
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 6:21 pm | |
| Haar naar het ziekenhuis sturen, was de enige oplossing die hij nu kon bedenken. Hij was niet in staat om haar te verzorgen, sinds hij niet eens wist wat hij in deze situatie moest doen. Hij wist ook nog altijd niet of ze gevaarlijk was of niet. Hell, hij wist niet eens haar naam of waar ze vandaan kwam of whatever. Haar overtuigen om daar naartoe te gaan, was een ander verhaal. “Waarom moet ik naar het ziekenhuis? Ik ben toch niet ziek…” Vroeg ze, terwijl ze hem aan keek. Hij zuchtte even onhoorbaar. "Je hebt geen idee wat daar in zat," Begon hij, knikkend naar het lege zakje op de grond. "Dus hoe sneller het uit je systeem is, hoe minder schade er is?" Vervolgde hij. In zijn hoofd klonk het best logisch..
Alleen had hij eigenlijk geen idee waar het ziekenhuis van Griffin Beach lag. En jammer genoeg zij ook niet. “Schat, ik heb niet eens een flauw idee waar ik nu ben…” Zei ze, en hij keek even naar buiten, om te zien of hij iets herkende. Helaas, een metro was gewoon een tunnel, dus hij had eigenlijk ook geen idee. Alleen wat de eindbestemming van dit ding was. "Deze metro gaat richting het Centraal station van Strongelf. Je weet wel, waar treinen en metro's samenkomen?" Vroeg hij. Zo vaak hing hij niet rond in Griffin Beach tbh. Het was zijn ding gewoon niet..
Ineens stond ze op en liep ze met een verontschuldiging weg. Hij keek niet, maar hij hoorde het wel. Hij sloot even zijn ogen. Well, nu moesten ze tenminste niet meer naar het ziekenhuis? Ze kwam terug, ging deze keer op een andere stoel zitten en keek hem met betraande ogen aan. “Heb je misschien een kauwgompje?” Vroeg ze, en hij knikte even. Hij haalde zijn rugzak van zijn schouder en zocht de kauwgom, plus een pakje zakdoeken, wat hij naar haar toe stak. "Hou maar", Mompelde hij. Hij zuchtte even. "Ik weet honestly niet wat ik met jou moet aanvangen nu. Ik weet niet eens wie je bent, of waar je woont, of wat dan ook", Zei hij zuchtend. Haar alleen laten, was ook tegen zijn principes, maar hij kon haar ook niet meenemen naar zijn loft. Dan moest ze helemaal mee naar Wolfston, en daar hoorde ze ook niet echt thuis. |
| | | Carmen Carrera━ Member ━
Posts : 64 IC : 16 “ Character „Leeftijd: 21Sex: Family Tree: Jayleesa
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 9:14 pm | |
| Promise me you won't cry, this is our last goodbye. I can't be your friend, so this is the end. Het klonk logisch, de reden waarom ze naar het ziekenhuis zou moeten, volgens hem. Het ziekenhuis zou wel een vertrouwde plek voor haar zijn, maar alsnog, hoe ging ze in vredesnaam thuiskomen? Ze voelde zich schuldig. Door haar domme gedrag had ze nu iemand lastig gevallen met haar problemen. Dat was niet haar bedoeling geweest, dat zou ook nooit haar bedoeling zijn. Carmen was iemand die zich zorgen maakte over de problemen van anderen en wilde ze helpen oplossen, maar wilde liever niet dat andere mensen zich zorgen zouden maken over haar problemen. Want er moest toch één iemand de sterke zijn? Maar vandaag was dat helaas niet Carmen. Aan de andere kant, een superheld kon niet altijd een superheld zijn. Superhelden waren ook mensen en mensen hadden ook emoties. Ze had de jongen eventjes kort geobserveerd. Wat ze van hem moest denken wist Carmen niet, want het was duidelijk dat hij niet uit deze omgeving kwam. Friend or foe? “Je hebt gelijk…” was het enige dat Carmen zwakjes kon uitbrengen. Ze dacht eraan hoe doktoren haar maag leeg zouden pompen. Ze vond dat veel te eng, maar als het haar zou helpen? Heerlijk, lekker in haar eentje in een ziekenhuisbed liggen….juk! Carmen had geknikt toen hij het had over het centraal station van Strongelf. Ja, ze wist wel waar dat was, maar had geen idee hoe ze vanuit daar naar haar huis moest komen. Eventjes had ze zich geëxcuseerd en alle troep die ze die avond naar binnen had gewerkt weer uitgespuugd. Er was één voordeel: de pil had waarschijnlijk niet zijn werk gedaan, aangezien hij niet lang in haar systeem was geweest. Te kort voor een pil om echt zijn werk te doen. Dat betekende waarschijnlijk dat ze morgenochtend alleen een flinke kater en geheugenverlies zou hebben. Toch was Carmen een beetje emotioneel geworden en had ze de jongen om een kauwgompje gevraagd, om de vieze smaak van het braken uit haar mond te krijgen. De jongen had haar een kauwgompje gegeven en een pakje tissues. “Hou maar” was de mededeling. Dankbaar glimlachte ze eventjes naar hem en stak het kauwgompje in haar mond. De frisse smaak van mint begroette haar als een oude vriend die ze al die tijd niet had gezien. Met de zakdoekjes begon ze niet alleen haar tranen te drogen, maar ook de make-up van haar gezicht te halen. De jongen had nu toch al bijna alles van haar gezien, dan kon dit er ook nog wel eens bij. Ze gebruikte het raam tegenover haar als spiegel en bekeek zichzelf. Zonder de lagen make-up zag ze er anders uit, misschien iets zachter en kwetsbaarder, iets wat ze niet graag was. Met een ruk trok ze de nepwimpers van haar oogleden en gooide ze in het prullenbakje, de stank van het braaksel negerend. Ondertussen had ze naar de jongen geluisterd. Hoe beter ze zich op zijn stem concentreerde, hoe helderder ze zich voelde. Bijna lange na niet was ze ontnuchtert, maar ze voelde zich al beter dan aan het begin van de avond. “Ik weet honestly niet wat ik met jou moet aanvangen nu. Ik weet niet eens wie je bent, waar je woont, of wat dan ook.” Carmen knikte. Daar kon ze zich wel in vinden. “Dat begrijp ik wel. Ik zou het waarschijnlijk zelf ook niet weten als ik mezelf hier zou tegenkomen…” zei Carmen zachtjes en liet haar arm op de armleuning van de stoeltjes leunen, zodat ze met haar hoofd op haar hand kon steunen. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond. “Ik neem het je ook niet kwalijk als je nu opstaat en wegloopt hoor. Je bent mij niets verschuldigd en ik zou waarschijnlijk een obstakel zijn voor de rest van je avond.” Ze haalde haar schouders op, wilde doen alsof het haar niet zoveel kon schelen, maar haar gezicht sprak anders. Misschien wilde ze wel dat het haar niet zoveel kon schelen, maar doen alsof het je niets deed was voor sommige mensen heel erg moeilijk. “Maar…” zei Carmen zachtjes en sloot haar ogen, probeerde zich te concentreren op de dingen die ze wilde zeggen “…ik ben Carmen Carrera. Ik ben eenentwintig jaar oud en ik woon in Oldbay. Daar woon ik ook, op steenworpafstand van een café waar ik sinds mijn zestiende werk, genaamd ‘Escape’. Ik perform, ik serveer, ik playback, ik entertain..” Terwijl ze over ‘Escape’ sprak, opende ze haar ogen weer, keek ze tegenover haar naar buiten. Haar ogen straalden, ondanks dat ze heel erg dronken was, en opnieuw vormden zich er tranen in haar ogen, dit maal van geluk. ‘Escape’ was een prachtige en toepassende naam voor het café waar ze werkte. ‘Escape’ stond namelijk voor ‘ontsnappen’ en niet alleen de klanten, maar ook de medewerkers van ‘Escape’ wilde niets liever dan eventjes ontsnappen. Eventjes ontsnappen uit de dagelijkse sleur. Ze deden zoveel in het café. Ze gaven illusies, illusies die hun klanten eventjes liet vergeten dat ze in de echte wereld waren. En daarom was ze zo trots op het café. Ze sloot haar ogen weer, zodat ze zich kon concentreren. “Ik ga je niet al mijn geheimpjes verklappen. Ten eerste omdat ik denk dat je daar niet geïnteresseerd in bent, en ten tweede omdat ik…ik weet niet, het is raar om iemand die je pas net kent je diepste geheimen te verklappen. Maar wat ik je vertel is, is dat ik veel mensen pijn heb gedaan door te zijn wie ik wil zijn en niet veel mensen accepteerden dat” legde Carmen uit “Die mensen hebben mij uit hun leven verstoten…dat is waarom ik in deze staat ben. Maar ik wilde niet opgeven en ik heb doorgezet, waardoor uiteindelijk toch alles wel is goed gekomen. Dat is waarom je me ziet zoals je me nu ziet.” Met een bevestigend knikje sloot ze haar verhaal af en opende haar ogen weer. De wereld draaide al minder, alleen wat ze buiten zag…het was allemaal zwart. Aan de andere kant: ze zaten in de metro, zo raar was dat niet. Nogmaals sloot ze haar ogen en liet haar hoofd leunen tegen de muur van de metro. “What about you?”vroeg ze toen nieuwsgierig “Je komt hier niet uit de buurt, anders had ik je vast wel een keer gespot in Oldbay…” Haar hoofd begon heftig te bonken. Och, alcohol, waarom was je zo lekker, maar aan de andere kant ook weer zo vervelend? Ze voelde zich er rot over, dat ze zoveel had gedronken. Dat was nooit haar bedoeling geweest. “I just wanna go home…” fluisterde ze zachtjes door haar lippen. |
| | | Eros Maharis━ Member ━
Posts : 75 IC : 21 Leeftijd : 28 “ Character „Leeftijd: 24Sex: MaleFamily Tree:
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 10:25 pm | |
| Eigenlijk had ze zichzelf net het proces van haar maag leegpompen bespaard. Misschien beter voor haar, want hij wist niet eens welke kant hij zou moeten uit gaan om dat ziekenhuis te vinden. Ze had wel verteld dat ze uit Oldbay kwam, maar zij was momenteel inderdaad niet in staat om het ziekenhuis te vinden. En hij zat hier met zijn verdomde schuldgevoel. Als hij haar nu niet gewoon liet voor wat het was, dan zou hij de rest van de avond verantwoordelijk voor haar zijn, maar zomaar weg gaan, kon hij gewoon niet. Waarom? Dat wist hij niet eens. Het interesseerde hem ook niet echt. Misschien was het om te compenseren dat hij al veel slechte dingen had gedaan en verdriet en woede had veroorzaakt. Een soort van pay off voor karma. Hell, misschien was dit wel karma. Misschien was hij daarom toevallig bij haar op de metro gestapt.
Meer dan haar een kauwgom geven als ze er om vroeg en een pakje zakdoekjes, kon hij nu niet doen. Nu de rest nog. Misschien kon hij haar terugsturen naar Oldbay? Misschien had zij nog een voorstel.. “Ik neem het je ook niet kwalijk als je nu opstaat en wegloopt hoor. Je bent mij niets verschuldigd en ik zou waarschijnlijk een obstakel zijn voor de rest van je avond.” Zei ze schouderophalend, luchtig. Maar haar gezicht vertelde hem een ander verhaal. Eros kon er werkelijk zijn kop op breken, wat moest hij met haar doen? Ondertussen luisterde hij stil naar haar verhaal, wie ze was en waar ze vandaan kwam enzo. Hij knikte af en toe terwijl ze sprak, als teken dat hij luisterde.
“What about you?” Vroeg ze uiteindelijk, een vraag die hem best overviel, maar ook wel niet zo misplaatst was. “Je komt hier niet uit de buurt, anders had ik je vast wel een keer gespot in Oldbay…” Merkte ze op, en hij glimlachte even. "Wie zegt dat ik een uitgaanstype ben?" Zei hij met een grijnsje. Maar toen keek hij even naar de grond, was nog steeds ergens bang dat ze gevaarlijk was. Zeker als ze zou gaan uitvinden dat hij een shapeshifter was. Daar had hij wel vaker problemen mee enzo, zeker bij warlocks. "Ik woon in Wolfston, al ben ik daar niet geboren. Mijn familie woont niet in het gebied van Kaechan", Vertelde hij. "Mijn naam is Eros, by the way. En ik ben 24. Ik werk voor een bedrijf dat de magazijnen van failliete winkels leeg haalt en dan de spullen doorverkoopt", Vertelde hij. Hij vertelde er maar niet bij dat hij zijn welgestelde ouders als bank gebruikte, dat kwam misschien fout over. Over de duivels gesproken, zijn gsm begon als een gek te trillen. Hij negeerde het de eerste keer, de tweede keer ook, maar aangezien ze onophoudelijk na elkaar bleef bellen haalde hij het de derde keer boven, drukte het gesprek af en twijfelde even of hij zijn gsm helemaal zou afzetten of niet. "Fuck off", Mompelde hij tussen zijn tanden door, waarna hij het ding gewoon op het tafeltje tussen hen in legde. "Ik weet niet wat je plan is, maar ik was onderweg naar Wolfston, naar huis. Ik kan je op de metro terug naar Oldbay zetten, of je komt met mij mee. Of we zoeken ergens in de buurt van Strongelf een hotel, dat ik voor je betaal, en dan zien we daar wel of je me nog nodig hebt of niet?" Stelde hij voor. Yeah, dat was misschien nog de beste optie.. |
| | | Carmen Carrera━ Member ━
Posts : 64 IC : 16 “ Character „Leeftijd: 21Sex: Family Tree: Jayleesa
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 11:18 pm | |
| Promise me you won't cry, this is our last goodbye. I can't be your friend, so this is the end. “Wie zegt dat ik een uitgaanstype ben?” had hij met een grijns gezegd en Carmen had haar schouders opgehaald. “I don’t know, zo zie je eruit…maar ja, vooroordelen.” Een zwak glimlachje speelde rond haar lippen, terwijl ze haar hoofd voelde bonken. Ondanks dat ze haar ogen pijnlijk gesloten hield, luisterde Carmen wel naar de jongen. Hij heette Eros en kwam uit Wolfston, al was hij daar niet geboren. Dat maakte het moeilijk voor haar om te beoordelen of hij nou een shapeshifter of een warlock was. Maar dat maakte voor haar niet uit. Iedereen was hetzelfde, iedereen was geboren op zijn eigen manier, en ondanks dat shapeshifters en warlocks misschien andere krachten beoefenden, onder hun huid was het bloed van iedereen hetzelfde en had iedereen evenveel recht op een goed leven als iemand anders. Iedereen was gelijk, warlock of shapeshifter, dat maakte helemaal niets uit. Daarom maakte Carmen ook geen veroordelende opmerking toen hij zei dat hij in Wolfston woonde. “Interessant werk, als je ooit hoge zwarte hakken met studs tegenkomt, you got a buyer. Ik zoek er al jaren naar en ik kan ze maar niet vinden” grapte Carmen zachtjes. Het ging beter met haar dan een half uurtje geleden, voordat de jongen bij haar was gekomen. Wat had Carmen gedaan als hij er niet was geweest? Carmen kwam wat rechter op zitten en balde eventjes haar vuist. Ze drukte haar vuist tegen haar mond en liet een soort boer/hoestachtig iets. “Fucking wodka” mompelde ze en keek opzij, naar Eros die bezig was met zijn telefoon. Opeens mompelde hij “Fuck off” in zijn telefoon en gefronst keek Carmen naar hem, nog steeds een beetje wazig. Precies op het moment of ze wilde vragen of het wel helemaal goed ging, trok Eros zijn mond weer open, waardoor Carmen maar haar mond hield. “Ik weet niet wat je plan is, maar ik was onderweg naar Wolfston, naar huis. Ik kan je op de metro terug naar Oldbay zetten, of je komt met mij mee. Of we zoeken ergens in de buurt van Strongelf een hotel, dat ik voor je betaal, en dan zien we daar wel of je me nog nodig hebt of niet?” Carmen slikte eventjes. Oké, dat was wel eventjes een mond vol. Ze moest een keuze maken, maar ze wist helemaal niet wat voor keuze ze moest maken. Wat was het verstandigst? Het liefste wilde ze gewoon naar huis en dat zou betekenen dat ze de metro naar Oldbay zou moeten nemen. Maar wat als ze daar was, wat dan? Ze had geen geld, geen telefoon en nog steeds was ze erg duizelig door de alcohol. Dan zou ze de weg naar huis sowieso niet vinden. Maar dan was Eros wel van haar af, wat Carmen goed kon begrijpen. Op dit moment was ze een blok aan zijn been op zijn weg naar huis en ze kon goed begrijpen dat het heel erg irritant was. Maar wat moest ze dan doen? Met hem mee naar huis…stiekem had ze altijd Wolfston al eens willen zien, maar het zou raar zijn als ze met hem mee naar huis zou gaan. Ze kende Eros niet eens en zat Eros er echt op te wachten? Misschien was het alleen maar aardig doen. Het hotel in Strongelf klonk daarom als de beste oplossing, maar ze had geen idee wat een goed idee was. En hoe ging ze hem ooit terugbetalen? Carmen keek hem aan. “Ik had eigenlijk geen plan...ik ben gewoon in de metro gestapt met mijn dronken hoofd” verklaarde Carmen en haalde haar schouders op, alsof dat moest verklaren waarom ze er zo aan toe was. “Ik weet niet zo goed wat ik moet kiezen. Het liefste wil ik naar huis, maar ik denk niet dat ik mijn huis kan vinden in deze toestand” bekende Carmen en staarde naar haar nagels “Mee naar jouw huis klinkt aanlokkelijk, want morgen is weer een andere dag en Wolfston lijkt me een erg leuke stad…maar ik snap dat je geen zin hebt in een troublemaker girl in je huis. Dus daarom lijkt dat hotel mij de beste oplossing, maar hoe ga ik je in godsnaam in terugbetalen?” Want zouden ze elkaar nog zien? Carmen keek Eros weer van opzij aan en glimlachte toen met een verdrietig glimlachje. De metro gaf aan dat de eindhalte over enkele minuten bereikt zou worden. “Kies jij maar…jij bent het meest helder van geest op het moment denk ik. En ik ben een beetje bang denk ik, niet weten waar je bent en jezelf zo voelen is niet echt leuk.” Daarom hoopte ze ook eigenlijk dat hij haar niet alleen zou laten, niet totdat ze op een veilige plek was. De jongen was groot, veel langer dan haar, en breed en gespierd. Niet dat ze niet voor zichzelf kan opkomen, of dat Eros voor haar moest vechten ofzo, maar het zou er misschien voor zorgen dat ze minder snel lastig gevallen zou worden. “Gaat het wel goed trouwens? Er zit iemand heel erg op je aandacht te wachten…” zei Carmen toen, terwijl ze naar het telefoontje dat op het tafeltje tussen hen in lag knikte. |
| | | Eros Maharis━ Member ━
Posts : 75 IC : 21 Leeftijd : 28 “ Character „Leeftijd: 24Sex: MaleFamily Tree:
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down ma mei 11, 2015 11:56 pm | |
| Zijn job was best chill. Soms mocht hij ook gewoon gave spullen zomaar meenemen naar huis zonder dat het van zijn loon af ging. Hij verzette dan ook veel werk, was een van de meest gemotiveerde werknemers. Plus, hij was ook een van de sterkste. Hij kon veel klusjes doen die de oudere werknemers niet konden, aangezien hij fysiek beter was dan hen. Dat betaalde wel goed. Zij vond blijkbaar ook dat hij interessant werk had. Hij grinnikte kort even om haar woorden, ondanks de situatie. "Ik zou zeggen ik hou ze aan de kant, maar dan krijg ik waarschijnlijk rare blikken", Grapte hij terug. Yeah, niet dat hij homofoob was, maar hij was zelf zo straight als een lat tbh. Of was dat een vreemde vergelijking? Misschien wel een beetje ja..
Veel langer kon hij er niet over nadenken, want zijn moeder bestookte hem weer met een bel-offensief. Zweer, als Amor nog ging sturen, dan gooide hij zijn phone gewoon door het raam. Ook al kon het niet open.. Okay, dan gooide hij hem later wel weg. Het was even stil, waardoor hij nu deftig zijn voorstel kon brengen. Hij had met geen een van de drie een probleem, misschien wel het meest met het eerste tho. Hij zag haar liever niet zomaar terug gaan in deze staat. De keuze was volledig aan haar tho. “Ik had eigenlijk geen plan...ik ben gewoon in de metro gestapt met mijn dronken hoofd” Vertelde ze, en hij knikte even. Dat kende hij wel, al zou hij nooit zo’n drastische dingen doen.
Carmen gaf even commentaar bij alle drie de opties. Uiteindelijk legde ze de keuze toch in zijn handen. “Kies jij maar…jij bent het meest helder van geest op het moment denk ik. En ik ben een beetje bang denk ik, niet weten waar je bent en jezelf zo voelen is niet echt leuk.” Zei ze, en hij wreef even met zijn handen over zijn gezicht. Voor hij echter kon antwoorden, vroeg ze naar de telefoontjes die hij zonet had gekregen. Hij haalde even zijn schouders op. "'t Is m'n moeder", Verklaarde hij. "Ik ben ook niet van plan al mijn geheimpjes met je te delen, maar laat ons zeggen dat zij wel de laatste ter wereld is waar ik nu een gesprek mee wil hebben. Zelfde geld voor mijn vader en mijn o zo perfecte grote broer", Zei hij sarcastisch. Yeah, die issues zouden nooit opgelost raken tbh.
Nu had hij andere issues om mee te dealen. "Misschien is het beter dat je mee gaat naar Wolfston dan. Ik bedoel, ik wil je ook niet zomaar achterlaten op een vreemde plek. Wie weet wat er kan gebeuren. Dus ja, dan zullen we de trein maar nemen naar Wolfston, mijn loft is niet ver van het hoofdstation, dus ik denk dat we er binnen de 20 minuten wel zijn dan", Rekende hij kort uit, waarna hij uit gedachten werd getrokken door alweer het getril van zijn telefoon, al liet hij het al snel overstemmen door het gepiep van de bel die waarschuwde dat ze er waren. Hij stak zijn hand uit naar Carmen, zodat ze op hem kon leunen, als ze tenminste zijn ondersteuning nodig had. |
| | | Carmen Carrera━ Member ━
Posts : 64 IC : 16 “ Character „Leeftijd: 21Sex: Family Tree: Jayleesa
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down di mei 12, 2015 12:42 am | |
| Promise me you won't cry, this is our last goodbye. I can't be your friend, so this is the end. Vrolijk, en een beetje plagend, waren haar wenkbrauwen omhoog geschoten. Het was dat de situatie awkward en niet zo leuk was, anders had ze er wel een passende reactie opgehad. “Misschien staat het je wel super goed?” zei Carmen daarom testend, kijkend hoe Eros er tegenover zou staan. Het liefste zou ze erachter aan gillen dat zij het altijd deed toen ze wat jonger was, maar ze wist nog niet hoe zijn standpunt tegenover dit was. Misschien later, als ze erachter was of hij een ruimdenkend persoon was of niet, kon ze dat soort grapjes maken. Dit was het enige nadeel aan haar leven: met heteromensen wist je bijna nooit zeker of ze zouden accepteren dat je was wie je was, of dat ze je belachelijk zouden gaan maken. Maar daar zou ze snel genoeg achter komen, en dan zou ze weten of ze haar mond hierover moest houden en gewoon maar moest hopen dat Eros haar niet in elkaar zou slaan, of dat ze gewoon wat grapjes tegen hem aan kon maken. Maar nu was het nog geen tijd voor grapjes. Nadat Carmen haar gedachten over zijn voorstel met hem had gedeeld, had ze gemerkt dat zijn telefoon telkens aan het trillen was. Eros verklaarde dat het zijn moeder was. Begrijpend knikte Carmen en sloeg eventjes haar ogen ten hemel. “Nou, dan hebben we in ieder geval iets gemeen…” zei ze met een sarcastisch glimlachje “Familieproblemen is waarom ik hier zit. Ik snap denk ik wel hoe dat moet voelen, familie kan je helemaal kapot maken.” En dat ze iets gemeen hadden was wel handig, aangezien hij zojuist voorstelde om bij hem te blijven. “Misschien is het beter dat je mee gaat naar Wolfston dan. Ik bedoel, ik wil je ook niet zomaar achterlaten op een vreemde plek. Wie weet wat er kan gebeuren. Dus ja, dan zullen we de trein maar nemen naar Wolfston, mijn loft is niet ver van het hoofdstation, dus ik denk dat we er binnen de 20 minuten wel zijn dan.” Carmen knikte. Dat klonk als een strak plan. Wolfston was best wel gaaf. Nu ze met hem mee ging, moest ze wel weten hoe hij tegenover de LGBT stond, want dat zou betekenen dat ze wat geniale grappen kon maken, die hem geen spijt zouden geven dat hij haar mee naar huis zou nemen. De metro kwam tot stilstand en Eros stond op. Daar zou Carmen wat meer moeite mee hebben, aangezien ze nog steeds heel erg dronken was en op hoge hakken liep. Maar daar scheen Eros een oplossing voor te hebben, want hij stak zijn hand uit. Met een dankbaar glimlachje pakte Carmen zijn hand aan. Samen liepen ze de metro uit. Ze liet zijn hand los en stak haar arm door de zijne, hield met haar hand zijn bovenarm vast, als steun. “I’m getting sick of these dildoshoes” mopperde Carmen en een beetje wankelend trok ze met haar vrije hand de hoge hakken uit, die ze naast zich neer gooide. De opluchting die ze bij haar voeten voelde was overweldigend, eindelijk had ze weer het gevoel dat ze op de platte grond liep en niet langer over een soort rails zwalkte met haar lange benen. “Laat me je ouders probleem fixen. Ik weet het, het is misschien niet de beste oplossing, maar dit deed ik altijd als ik ruzie had met mijn ouders…” Met een ondeugende glimlach had ze zijn telefoon uit zijn hand getrokken en peuterde met haar gemanicuurde nagel aan de telefoon. Ze trok het batterijtje eruit en gaf de spullen terug aan hem. “Zo, nu heb je geen last meer van het bellen.” Een lief glimlachje gleed over haar gezicht, ze bedoelde het niet gemeen of omdat ze hem wilde pesten, maar puur om hem te helpen. “En bedankt, Eros” fluisterde Carmen zachtjes “Ik geef toe dat ik in het begin een beetje sceptisch was, omdat ik geleerd heb dat niet iedereen te vertrouwen is, maar ik ben blij dat je mij gevonden hebt en dat niet elke vreemdeling is zoals je op televisie ziet of in de kranten leest.” Ze gaf hem een klein kneepje in zijn bovenarm, wat helemaal niet erg was, want hey, spieren. “Waar moeten we naar toe, mister? O, and don’t worry, als iemand vraagt waarom ik er zo uit ziet zeggen we gewoon dat we flink zijn gaan stappen…” Carmen voelde zich wat meer op haar gemak bij hem, wetend dat ze nu een veilige plek had om naar toe te gaan en bovendien, dronken mensen maakten altijd grapjes, dus waarom nu niet? |
| | | Eros Maharis━ Member ━
Posts : 75 IC : 21 Leeftijd : 28 “ Character „Leeftijd: 24Sex: MaleFamily Tree:
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down di mei 12, 2015 12:46 pm | |
| “Misschien staat het je wel super goed?” Reageerde ze op zijn opmerking. Even keek hij haar wat vreemd aan. Welke chick wilde nu dat een jongen hakken droeg? Dat was.. Echt gewoon vreemd. Misschien was zij niet zo voor gender stereotypen enzo, maar hij zag zichzelf nu gewoon niet rondlopen met hakken. "Misschien", Grijnsde hij toen half. "Maar ik breek liever mijn benen niet als ik daarop probeer te lopen", Grapte hij. Yeah, hij moest nu al soms oppassen dat hij niet te lomp was en om de vijf minuten omver viel. Dat was misschien ook wel iets te overdreven tho, hij was best lenig, dankzij zijn innerlijke tijger. Die gromde meteen instemmend, en hij moest er in zichzelf even om lachen.
Dat zijn moeder de hint nog altijd niet door had, het bleef hem verbazen. Ze moest maar eens gaan in zien dat hij niet van plan was ooit nog op te nemen. Besides, hij had nu ook wel betere dingen te doen. Carmen had het natuurlijk ook al gemerkt, en vroeg hem wat er aan de hand was. “Nou, dan hebben we in ieder geval iets gemeen…” Reageerde ze op zijn antwoord. “Familieproblemen is waarom ik hier zit. Ik snap denk ik wel hoe dat moet voelen, familie kan je helemaal kapot maken.” Legde ze uit. Hij haalde even zijn schouders op. Niet dat het hem kapot maakte, hij was al lang blij dat hij eindelijk uit de schaduw van Amor was getreden en zijn leven zelf vorm kon geven. Maar omdat hij er niet verder over wou uitbreiden, stelde hij haar voor om mee te gaan naar Wolfston voor deze nacht.
Met een beetje hulp van zijn kant waren ze van de metro gestapt. Met een mededeling dat ze haar schoenen niet meer aan wilde, had ze ze simpelweg uitgetrokken. Ineens had ze met een ondeugende glimlach zijn phone uit zijn handen getrokken, om het ding uit elkaar te halen en terug te geven met de mededeling dat hij nu geen last meer zou hebben van bellende moeders. "Oh well, zo kan het ook. Al denk ik dat ze er nog altijd niet mee gaat ophouden hoor", Grijnsde hij. Het was maar een tijdelijke oplossing voor een langdurig probleem tbh. Maar ja, voor nu was hij safe.
“En bedankt, Eros” Zei ze toen, waarna ze vertelde dat ze eerst niet zo zeker was of ze hem moest vertrouwen of niet. "Ik kan je niks kwalijk nemen, ik was ergens ook bang dat jij gevaarlijk was", Zei hij met een klein grijnsje. "Want warlocks en shapeshifters.. Je weet wel", Vervolgde hij, al haatte hij die discriminatie echt hard. “Waar moeten we naar toe, mister? O, and don’t worry, als iemand vraagt waarom ik er zo uit ziet zeggen we gewoon dat we flink zijn gaan stappen…” Zei ze toen. Hij keek even rond en zag toen al snel de aanwijzing naar spoor 1, waar de trein naar Wolfston zou vertrekken. "De trein naar Wolfston is op spoor 1, die kant op", Zei hij, waarna hij haar mee begeleidde. Hij hielp Carmen opstappen. "Voel je je nog misselijk of gaat dat al beter?" Vroeg hij, nog steeds een beetje bezorgd. |
| | |
| Onderwerp: Re: [MC] Even horses made out of steel can break down | |
| |
| | | | [MC] Even horses made out of steel can break down | |
|
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |