♠ Skills
[ Senses ]
Sight «» ■■■■■■■■□□
Hearing «» ■■■■■■■■□□
Taste «» ■■■■■□□□□□
Smell «» ■■■■■□□□□□
Touch «» ■■■■■■■■□□

[ Abilities ]
Hunting «» ■■■■■■■■■□
Fighting «» ■■■■■■■□□□
Climbing «» ■■■■■□□□□□
Swimming «» ■■■■■□□□□□
Fishing «» ■■■□□□□□□□
Herb Knowlegde «» □□□□□□□□□□

[ Personality ]
Trust «» ■□□□□□□□□□
Social «» ■■□□□□□□□□
Helpfulness «» □□□□□□□□□□

[ Build ]
Attack «» ■■■■■■■■□□
Defense «» ■■■■■■□□□□
Speed «» ■■■■■□□□□□
Balance «» ■■■■■■■■□□
Agility «» ■■■■■■■■■□

♠ Appereance × Human
[ Helder | Wit | Verwilderd | Onopvallend | Sereen ]

[ Helder ] Merida's ogen zijn erg groot en helder van kleur. Ze hebben een lichte kleur, soms lijkt hij blauw en dan weer groen. Ondanks haar schattige gezicht, voornamelijk door haar ronde kaaklijn, staan haar ogen wel altijd dreigend. Ze beschouwd iedere rechtstreekse blik als een uitdaging en zodra er maar één glimp van angst te zien is bij de ander zal ze toeslaan.

[ Wit ] Het haar van de vrouw is erg licht blond en in de zomers zelfs wit. Haar huid is ook bleek van kleur.

[ Verwilderd ] Het is duidelijk dat Merida lang op zichzelf heeft gewoond in de wildernis. Ze heeft een bepaalde blik en houding die dit laat blijken: ze is ten alle tijden alert. Daarbij is ze ook niet de schoonste, op haar goede dagen kan ze er hooguit verzorgd uitzien - maar aan opdoffen doet ze niet.

[ Onopvallend ] Ondanks het feit dat ze erg bleek is, kan ze zo in het gebied verdwijnen. Dankzij haar kleding is ze instaat om zich toch goed te verstoppen in dikke struikgewassen en dit gaat ook gepaard met haar bouw (168 cm).

[ Sereen ] Het kan verweten worden aan het feit dat ze een katachtige is als dier: maar Merida heeft een zekere sierlijkheid in alles wat ze doet. Natuurlijk blijven al haar handelingen en trekken nogal grof, maar het zijn de details naar waar gekeken moet worden. Als enkel hiernaar gekeken zal worden, zal blijken hoe netjes en sereen ze eigenlijk wel niet is.

♠ Appereance × Animal
[ Intens | Zacht | Elegant | Krachtig | Mysterieus ]

[ Intens ] Als tijger heeft Merida twee grote blauwe kijkers die ze gemakkelijk in de ogen van anderen boord. Ze hebben een heldere kleur die soms een hypnotiserende werking heeft, wat van pas komt tijdens het jagen.

[ Zacht ] Merida heeft de normale markering en kleuren van een doorsnee tijger, maar ze ogen toch iets zachter. Hierdoor komt haar vacht erg zacht over, terwijl hij eigenlijk vrij ruw is. Ook helpt het haar met het verdwijnen in de omgeving, voornamelijk bij bomen.

[ Elegant ] Als katachtige is ze geprezen met een zekere elegantie: of ze nou rent, sluipt of gewoon loopt. Haar staart komt niet over als een stijf stokje en ze beweegt hem altijd sierlijk met zich mee, wat bijdraagt aan deze natuurlijke elegantie.

[ Krachtig ] Als tijger behoort Merida tot een van de grootste katachtigen die er bestaan. Haar poten mogen dan niet zo groot zijn als die van een leeuw: ze kunnen alsnog gemakkelijk een kop van een romp afrukken. Haar spieren zijn erg krachtig en dit is ook goed te zien wanneer ze zich inspant.

[ Mysterieus ] Door haar intense oogkleur en het feit dat ze gemakkelijk weer verdwijnt komt ze ergens erg mysterieus over. Als tijger maakt ze ook niet echt veel geluid, dit in combinatie met haar goede sluiptechniek zorgt ervoor dat ze ineens achter je kan staan - maar ook zo weer kan verdwijnen zonder dat je het door hebt.

♠ History
Het werd verweten aan een vloek: een vloek die ervoor zorgde dat elke shapeshifter een prooidier was. In het begin was men hier kapot van, maar later werd het geaccepteerd; ze zouden een familie boom zijn die enkel uit prooidieren zou bestaan. Een vredelievende familie boom, die streefde naar evenwicht en vrede. Iedereen werd omgedoopt tot vegetariër  en de warlocks deden hier keurig aan mee, ze respecteerden het besluit van de shapeshifters en beschouwden het als een goed iets.
Toch werd er roet in dit bestaat gegooid wanneer een klein meisje werd geboren. Al snel werd duidelijk welk dier zij zou worden; een gevaarlijk en machtig dier was voorbestemd voor haar. Ondanks dat haar ouders erg trots waren op het feit dat hun dochtertje een predator zou worden, was er ook veel angst. Als ze een simpele hond was geweest was het nog te overzien geweest, maar dit viel in het niets bij wat er te wachten stond. Het meisje genaamd Merida zou de eerste sinds een lange tijd in de familie boom zijn die een predator zou worden en niet zo maar eentje:
Het meisje was een tijger.

Er waren vele protesten, sommigen wilden haar zelfs dood hebben – maar ze bleef leven. Als ze goed en strikt opgevoed zou worden zou het allemaal goedkomen. In het begin was dat weliswaar zo: ze was een voorbeeldig kind. Merida was behulpzaam, aardig en deed geen vlieg kwaad. Ze won ieders hart in de familie boom en al snel had men er geen spijt meer van dat ze in leven was gebleven.
Toch veranderde alles wanneer ze de leeftijd van acht bereikte. Langzaam begon haar gedrag te veranderen: het begon ermee dat ze niet meer zo open en hartelijk was. Haar solitaire kant begon naar boven te komen en ze kon soms wel dagen lang verdwijnen, om vervolgens weer terug te komen met vieze – meestal bebloede – kleding. Het schokte werkelijk de hele boom, dat het kleine meisje hiertoe instaat was – maar het leven van een vegetariër was niks voor haar. Toch probeerde men haar patroon te veranderen, maar dit bleek moeilijk dan verwacht. Merida was rebels en weigerde te luisteren en omdat iedereen ergens bang voor haar was werd er uiteindelijk niet veel gedaan.
Pas rond de leeftijd van zestien begon ze te luisteren naar de mensen, was gestopt met kind zijn en het puberen. Ze deed haar ouders pijn met haar gedrag en daarbij was ze de boze en bange blikken beu. Dus gooide ze haar levensstijl om. Ze bleef weliswaar aan de stille kant, maar ze verdween niet meer en zei het vlees gedag – met veel moeite. Behulpzaam was ze wel nog en haar bescheiden glimlachje sprak altijd duizend woorden. Langzaam won ze het vertrouwen van de mensen uit de familie boom weer terug. Ze was geen speels kind meer of rebelse puber: ze was een volwassen vrouw.

Helaas mocht het niet zo zijn voor Merida. Omdat het lang geleden was dat de warlocks uit de desbetreffende familie boom een ceremonie hadden gegeven voor een roofdier besloten ze het om met drie te doen. Haar achttiende verjaardag was daar en de machtige tijger zou losgelaten worden in de jonge vrouw. Het was duidelijk dat de ceremonie veel vroeg van de warlocks, maar het ging goed.
Daar stond ze dan; een tijger in al haar glorie. Ze werd bekeken door allen. In het begin waren er enkel neutrale blikken, waarna er blikken kwamen gevuld met ontzag en met trots: maar er waren ook enkelingen onder die bang waren. De angst trok de aandacht van de tijgerin, die haar blik al snel vestigde op een persoon. Met grote, slome passen liep ze naar de persoon toe om er vervolgens voor stil te blijven staan. Langzame tellen gingen voorbij, waarna ze overeind kwam; zette zich af op haar voorpoten. Haar bek ging open, klauwen kwamen tevoorschijn en met de snelheid van bliksem sloeg ze toe.
Daarna brak de hel los.
De tijger verslond alles waar ze haar klauwen in kon zetten: rukte het vlees van menig mens aan flarden. Snoet die rood was van het bloed en rode nagels die glommen in het maanlicht.
Maar het feest stopte al snel voor Merida: de warlocks hielden haar tegen en ze werd opgesloten. Geketend werd ze wakker als mens. Velen dachten eerst dat ze zich niet bewust was van wat ze had gedaan; dat de tijger te sterk voor haar was geweest en ze controle was verloren. Toch vertelde de blik op de vrouw haar gezicht een heel ander verhaal. De angst die ze had geroken en had gevoeld bij anderen had gezorgd voor een soort van kick: het had gezorgd dat de adrenaline begon te gieren door haar lijf. Ze had zich niet kunnen beheersen nee, maar niet omdat ze was getransformeerd – maar omdat ze van binnen gewoon een predator bleef.

Er brak een periode aan waarin de vrouw haar dagen doorbracht in een kooi, getekend aan handen en voeten. In het begin wist men niet wat ze met haar aan moesten, maar hopend dat ze weer terug zou veranderen naar de persoon die ze ooit was hielden ze haar in het kamp en daarbij ook inleven. Terug veranderen zou ze echter nooit doen, omdat ze dat nooit gedaan had; de enige reden dat ze destijds had toegegeven was zodat de warlocks haar ceremonie zouden uitvoeren. In haar plan had ze wel gepland dat ze zou ontsnappen, maar omdat de heerlijkheid haar zozeer had overvallen was ze het plan vergeten en hadden ze haar gevangen.
Toch kon ze niet voor eeuwig opgesloten blijven en werd ze overgedragen naar een andere familie boom, eentje die wel in het bezit was van predators. Merida had hier geen zeggen in, maar ze protesteerde niet: alles was beter dan die hel. De ketens werden gelijk weggedaan zodra ze aankwam in haar nieuwe thuis en sinds een lange tijd – enkele jaren – mocht ze weer kleding dragen. Ze werd hartelijk ontvangen en er was geen angst aanwezig bij deze nieuwe familie. Voor het eerst waren mensen oprecht trots op haar: ze was een top predator in hun ogen en daarvoor moest ze geprezen worden.
Na een tijdje gaf ze weer toe en nam ze anderen weer in vertrouwen. Ze maakten een paar vrienden, waarvan eentje zelfs een hert was. De reden dat niemand bang voor haar was, was omdat ze haar controle verlies verweten aan het feit dat ze gedwongen was om vegetariër te zijn al die jaren – terwijl ze gewoon een jager was en vleeseten dus bij haar hoorde. In haar nieuwe familie mocht ze zoveel vlees eten als ze wilde en ze kwam hierdoor ook al snel flink aan, bereikte eindelijk haar streef gewicht.
Om de een of andere reden kon Merida het alsnog niet over haar hart krijgen om in het bijzijn van andere prooidieren te veranderen in een tijger: ze vertrouwde zichzelf niet. Opnieuw was ze de enige tijger en ze wist dat ze imposant was; ze vroeg gewoon om angstige blikken. Door de vriendelijkheid van de familie boom durfde ze het risico niet te nemen en besloot ze dus niet meer te transformeren in het bijzijn van een prooidier. Op deze manier zou niemand bang voor haar kunnen zijn en zou zij niet in aanraking komen met hetgeen waar ze het meest van genoot.

Jaren lang ging het goed en haar vertrouwen was zo gegroeid in haar nieuwe familie dat ze besloot om het toch toe te laten. Ze transformeerde in het bijzijn van haar beste vriend, een shapeshifter met een hert als dier, maar opnieuw ging het mis. Het was maar een kleine glim van angst, maar het was genoeg om ervoor te zorgen dat ze toesloeg. Verrukt door de kick die het haar gaf ging ze naar het kamp. Hetgeen wat ze zocht vond ze al snel met haar bebloede bek. Meer slachtoffers vielen, zelfs andere predators.
De ramp die jaren geleden was gebeurd op haar achttiende verjaardag dreigde zich te herhalen – maar Merida was geen achttien meer en ze realiseerde zich al gauw dat dit niet goed zou aflopen. Ze zouden het weer afkeuren, zouden haar weer veroordelen en het niet begrijpen – zelfs de andere predators begrepen haar niet!
Ze wist op tijd te ontsnappen en vermeed sindsdien het contact met andere familie bomen. Familie bomen zijn zwak en naïef: predators horen te doden. Of dat nou betekend dat het een dier is of een shapeshifter, zelfs een warlock staat op hun dieet! Familie bomen zijn verblind door het hele idee dat er vrede en hiërarchie kan zijn, het maakt ze zwak en ontneemt de potentie van sommige shapeshifters. Vandaar dat Merida het leven in een familie boom heeft afgezworen, pas als ze kunnen inzien dat het systeem een grote fout is is ze bereid om er weer naar te kijken.