Ze ademde de nieuwe buitenlucht in, proefde deze en nam de tijd om hem te analyseren. Met lichte passen wandelde de vrouw door het bos, plaatste haar voeten telkens voorzichtig op het bladerdek dat was ontstaan door alle gevallen bladeren. Het leek net alsof ze bang was voor een val, alsof onder ieder blad een berenval verstopt lag. En hoewel dit niet de reden was voor haar voorzichtige gedrag kon ze niet ontkennen dat ze gespannen was: dit was onbekend terrein. Het mocht dan een mooie zomerse dag zijn, dit hield nog niet in dat de wezens in dit gebied ook zo lief voor haar waren als moeder natuur momenteel.
Het zonlicht kwam op een gegeven moment niet alleen meer van boven, een beeld dat haar aandacht trok. Met dezelfde pas liep ze vrijwel geruisloos naar de plek toe; een groot meer spreidde zich voor haar uit. Het warme licht dat erop scheen werd voor een groot gedeelte weer terug omhoog gekaatst, iets wat zorgde voor een mooi beeld. Pracht was echter een van de dingen waar Merida zich gewoon niet mee bezighield, vandaar dat ze enkel keek naar de praktische kant hiervan: het was lang geleden dat ze zich had kunnen wassen en als mens begon je dan zo te stinken – het kon haar plek verraden als de wind in een ongunstige waaide.

Zonder enige twijfel liep ze naar de rand van het meer toe, trok ondertussen haar schaarse kleding uit (ze draagt geen schoenen omdat ze die niet heeft) om vervolgens bloot voor de rand te blijven staan. Haar witte huid werd zachtjes verwarmd door de zon, leek haar op een tere manier te strelen.
Een voet werd opgetild, waarna een dikke teen voorzichtig het wateroppervlak aanraakte. Rimpels ontstonden die zich langzaam verspreidden over het meer en vervolgens weer verdwenen. Uiteindelijk dompelde ze de hele voet onder, waarna de andere volgde en ze zich rustig een weg baande door het frisse water. Het water streelde haar niet, maar pakte haar vast; omarmde haar en trok haar verder naar zich toe. Het water was gretig, in tegenstelling tot de bescheiden zon, en eiste haar ook op een bepaalde punt helemaal op:
Ze ging kopje onder.
Eventjes bleef ze onder water, wachtte tot haar lichaam begon te vragen om zuurstof, waarna ze weer boven water kwam en haar mond opende om haar longen zo gelijk weer te vullen met verse lucht. Ze schudde haar hoofd eventjes waarna ze om zich heen keek, een rondje draaide in het water en concludeerde dat er niemand was. Het was hetgeen wat haar de luxe verschafte om eventjes te genieten van dit moment.

Het verfrissende gevoel was geheel anders dan dat van een koude herfstdag. Ze was een van de weinigen die het niet erg vond als het weer kouder werd, als haar neus rood werd van de koude en ze de kippenvel op haar wangen kon voelen – als ze eerlijk was vond ze het best wel fijn. Het gaf haar echt het gevoel dat ze leefde; ze bleef erdoor stilstaan bij dingen. Natuurlijk werkten de hersenen wat beter bij een frisse temperatuur, maar de meesten negeerden dit en merkten het vrijwel niet op. Merida omarmde het.
Ze omarmde de kleine dingen in het leven, wetende dat ze nooit van iets groots kon genieten. Hoe hoger op je klimt, des te harder je valt. Het was zinloos om omhoog te klimmen, want de zwaartekracht zou er altijd zijn om je omlaag te trekken – het was een cirkel zonder einde. En degene die het wisten? Tja, die reageerden er allemaal verschillend op. Merida haar manier was door niet zo hoog te klimmen, zodat ze nog met gemak op haar twee stevige benen neer kon komen zonder er al te veel last van te hebben.

Het was waar dat ze haar omgeving goed in de gaten hield omdat ze wist dat niet iedereen zo goed gezind was – ze was het zelf ook niet echt – maar ze deed het ook omdat ze alles in wilde nemen. Ieder gebied moest ze analyseren en daaruit kon ze concluderen of dit een geschikt thuis zou zijn. Steden had ze al gelijk afgekeurd: ze was zo niet opgegroeid. De familie boom waar ze geboren was, was afgelegen diep in een bos. De boom die daarop volgde lag bij de bergen – een erg mooi gebied moest ze zeggen.
Dit meer had tot nog toe grote pluspunten, want water was altijd een belangrijk element.
Toch kwam een van de minpunten uit die ze zelf ook al had overwogen: waar water was, was leven. Ze zocht anderen niet op; geen mensen, warlocks of shapeshifters. Het bracht alleen maar moeilijkheden met zich mee. De verandering in het water oppervlak werd opgemerkt. Haar rimpels waren niet meer de enige bewegingen: er was een nieuw organisme bij gekomen. Haar blik scande de omgeving, in de richting van de ander, en herkende al gauw het silhouet van een man. Een jongeman, weliswaar.

Dom naar hem staren zou er niet voor zorgen dat hij weg zou gaan. Ze kon wel gewoon naar hem toegaan, maar erg intimiderend was ze niet in haar menselijke gedaante. Dat ze geen kleren aanhad deerde haar niet, ze had potverdorie meerdere jaren doorgebracht zonder kleren… Opgesloten in een kooi, wachtend. Destijds had ze zich naakte gevoeld, nu was ze enkel bloot. Er was een erg groot verschil tussen die twee begrippen.
Ze ging kopje onder, zwom naar hem toe. Zodra ze ongeveer een meter van het ondiepe gedeelte verwijderd was voelde ze het bloed in haar aderen branden. Het branderige gevoel verspreidde zich naar haar huid, ging door haar gehele lichaam. En hetgeen wat de grond uiteindelijk aanraakte was een grote, massieve poot. Langzaam kwam ze bovenaan, haar vacht doorweekt en haar grote blauwe ogen recht op hem gericht.
Ze hield halt een paar meter van hem vandaan, keek hem enkel recht aan. Het puntje van haar staart aaide zachtjes het wateroppervlak, iets wat aangaf dat ze zijn aanwezigheid alles behalve op prijs stelde.

OOC; Yea... Ik ben niet van de: hoi mijn naam is... - conversaties :'D

Er was geen angst te bekennen bij de ander, niet eens een sprankje. Het zorgde er bijna voor dat ze gewoon neer wilde ploffen en verveeld op haar rug wilde gaan liggen, wat moest ze nou met hem? Hij was momenteel gewoon irritant en daarbij ook nog eens saai, toch was en bleef ze een territoriaal dier van binnen en beschouwde ze dit meer momenteel als van haar: hij moest dus gewoon weg. Het was haar meer, punt uit.
Zijn handelingen verrasten haar echter niet, tijdens haar tijd in familie bomen was ze wel in contact gekomen met warlocks en het waren eigenlijk vooral degene die beschikking hadden over duistere magie die haar interesseerden. Het waren ook de enige warlocks die haar ergens schenen te begrijpen, de enige die ze dan ook echt had kunnen waarderen. Het ventje voor haar viel niet onder deze soort, wat ervoor zorgde dat de neiging om neer te ploffen nog meer werd vergroot. Ze moest zich inhouden om niet met haar ogen te rollen; ze mocht nu dan een tijger zijn, mensentrekjes had ze ook nog.

Haar oren zakten naar beneden, verborgen zich zowat in haar nek, wanneer de onbekende dichterbij kwam. Ze wilde net een waarschuwende grom laten horen, eentje diep uit haar keel laten opstijgen – maar hij hield al halt. Ze stond nog steeds recht, iets wat aangaf dat ze alles behalve bang was. Ze was alleen erg geïrriteerd, had gewoon willen genieten van haar tijd alleen, omdat iemand roet in haar momentje had gegooid. Een speciaal en zeldzaam momentje, maar natuurlijk moest iets met een menselijke bouw het weer verpesten.
Het was duidelijk dat Merida het soort persoon was die pracht niet kon waarderen, iets wat te verwijten viel aan het feit dat ze er niks over wist. Het waren dingen waar ze nooit belangstelling aan had besteed, wellicht als klein meisje wel – maar dat was zo lang geleden dat haar geringe kennis erover geheel was verdwenen door de jaren heen. Langzaam haalde ze dan ook haar neus op bij het zien van de bloem, snapte het echt niet en eigenlijk wilde ze gewoon zijn hand eraf bijten – maar er gebeurde iets wat haar tegenhield:
Ze moest niezen.
Ze deed haar best om de kriebel in haar neus op een andere manier weg te halen, staarde naar het licht, maar het was tevergeefs. Al gauw bracht ze haar hoofd naar beneden, liet daarbij een vaag nies geluid horen en besmeurde daarmee ook de hand en de bloem van de ander.

OOC; Oké, laten we eens kijken hoever we kunnen komen zonder woorden x'D