Een witte snuit stak om de hoek gevolgd door een witte kop, vier poten en een staart. De zwarte ogen van het beest keken onderzoekend naar het gebied. Het beest stond stil en iets aan zijn houding, de manier waarop het keek was anders. Hij leek te intelligent voor zomaar een dier. Met een zachte zucht stapte het verder tussen de rotswanden. Het was duidelijk dat hij hier niet vaker kwam. In tegendeel, het leek alsof het zijn eerste keer was in dit gebied.
Het duurde een eeuwigheid vooraleer Akira uit het grottenstelsel kwam die grensde aan de bergen. Zijn poten deden zeer na dagenlang wandelen. Met een diepe zucht zakte hij door zijn poten. Met een bezorgde blik keek hij naar zijn achterpoot, het zat gezwollen en deed ongelofelijk veel zeer. Zijn wolvengedaante was lomp maar het beschermde hem beter dan zijn mensengedaante. Maar dat was niet genoeg om hem te helpen bij het naar beneden struikelen en zijn poot te verzwikken. Hij wandelde al een dag met die zere poot, het begon zelfs gevoelloos te worden.
Er was geen flits of een waarschuwing, maar van het ene moment op het andere zat er een jongeman in de plaats van de wolf. Zijn ogen keken net als de wolf onderzoekend naar het gebied rondom zich. Zachtjes wreef hij over zijn zere enkel, als mens zag het er erger uit. "Verdomme..." fluisterde hij zacht tegen niemand in het bijzonder. Een verzwikte enkel was een slecht teken. Hij kon zo ten prooi vallen van wist hij veel wat allemaal. Normaal gezien was hij de jager en niet het prooi.
Akira had maandenlang gereisd, hij kwam van een ver land Kurai en had daar alles verloren. Een nieuw begin in een ander land, het had mooi geklonken in zijn gedachten. De reis die nu al een jaar van zijn leven in beslag nam had hem veel bijgeleerd. Hij was er sterker uitgekomen, althans dat hoopte hij. En nu zat hij hier, in een bergachtig gebied die hij niet kende. Wat weinig verschil maakte met de andere gebieden, alles was hem onbekend. Maar hier was het anders, het voelde anders, alsof hij eindelijk zijn doel had bereikt.
De jongen stond voorzichtig op, steunde zachtjes op zijn zere enkel en voelde hoe deze tegensputterde maar zijn gewicht hield. Het was er nauw en zijn wolvengedaante was breed en lomp. “Dan maar zo…” zei hij zacht en ging verder. Na enkele minuten kreeg hij een vreemd gevoel. Zijn zintuigen stonden op scherp en iets zei hem dat hij niet meer alleen was. Akira snoof diep in maar het was niet hetzelfde als wolf, hij kon de verschillende geuren niet onderscheiden van elkaar. Laat staan dat hij ze kan koppelen aan hun oorsprong. Op zijn hoede ging hij verder.
Enkele meters verder was het gevoel sterker. Hij herkende het al was het anders. Warlock. De aura die er hing was anders dan die van zijn oom. Maar langer kon hij er niet aan denken, de aura werd plots een stuk heviger en verdween. Kort daarna flitste er een jongedame voorbij. Hij ving nog een glimp van een paar ogen gevolgd door haar bruine lokken. Ietwat aan de grond genageld bleef hij staan, zijn vingertoppen bloedden van zijn nagels in de wand achter hem te plaatsen.
Akira had eindelijk zijn bestemming bereikt. Het besef kwam er pas nadat hij de vrouw had gezien. Ze was een Warlock, zoveel wist hij zeker. En waar zij waren, waren meestal ook clans. En waar clans waren, waren mensen en shapeshifters. Hij draaide zich om en volgde haar geur. Niet dat het makkelijk was om iemand te vinden in zo’n doolhof, laat staan met een zere enkel. Desalniettemin vond hij haar hogerop. Ze zat neer met haar benen gestrekt, haar hoofd rustend tegen een wand en haar ogen gesloten. Akira maakte een kort grommend geluid. Eenmaal ze bewust was van zijn aanwezigheid stak hij zijn hand op en deed zijn best om vriendelijk te glimlachen. “Hey, ik ben nieuw hier en vroeg me af of…” zijn stem klonk ruw, het was een eeuwigheid geleden dat hij nog tegen iemand had gesproken. Maar dat was niet echt de reden waarom hij plots zweeg. Er hing een sfeer rond de vrouw die hem niet aanstond. Als hij kon dan zouden zijn oren plat gaan liggen.
OOC: owke … eerste post, moet er wat inkomen ^^;