WEAT THEM MORE YOUR HIGH HEELS
MY BODY TWISTS AND TURNS IN FRONT OF YOU

Een zachte zaterdagochtend briesje blies als het ware leven in de nog half-donkere slaapkamer. De grote ramen stonden op een kier en de wind deed de lange witte gordijnen zo nu en dan opwaaien. Zorgend voor korte intervallen van licht die door de kamer trok. Er werd onrustig gewoeld onder de sneeuw witte lakens van het tweepersoonsbed. Die overigens normaal omringt is met kussens, die nu momenteel op de grond lagen. Vance was altijd al een onrustige slaper geweest. Het was maar goed dat hij het bed met niemand anders deelt, niet dat die persoon het een seconde zou volhouden. Slechts een kussen lag nog op bed waar Vance zijn hoofd op rustte. Opnieuw waaiden de gordijnen op en dit maal wekte het licht hem wel op. Weliswaar nog voordat de wekker was gegaan. Het eerste wat hij dan ook zag zijn de nummers van zijn digitale klok: 7:57. Nog drie minuten. Op de wekker wachten deed hij alleen niet. Langzaam maar zeker kwam Vance overeind om vervolgens vijf minuten lang half zittend naar zijn witte muur te staren. Wat moest hij ook al weer doen? Het leek wel of hij net uit een winterslaap was ontwaken. Soms wordt je plots wakker en vraag je je af waar je bent. Nu wist hij waar hij was, maar het duurde even voordat hij realiseerde waarom hij zijn wekker zo vroeg had gezet: een saai zakenlunch of brunch, hoe je het wilt noemen.

Klik-klak klik-klak klik-klak klik-klak

Een ritmisch geluid verstoorde de lange ochtend stilte. Vance had zich al uit bed gewerkt voordat het geluid zijn aandacht trok. Met een paar stappen liep hij naar het raam toe om vervolgens het gordijn opzij te duwen. Hij wiep een blik op de straat en kon nog net een figuur bespeuren. Zijn armen plaatsten hij op het hek die een soort mini balkon omringde. Een balkon kon je het niet echt noemen, een voorgedeelte met bloemen? Terwijl zijn ogen een vrouwelijk figuur volgden met lang zwart haar waarvan de roze uiteinden achter haar aan dansten. Ze leek gehaast, maar de manier waarop haar haar ongecontroleerd bewoog, werkte bijna hypnotiserend. Pas wanneer ze te ver is om nog te zien, wist hij zich weer naar die meeting toe te zetten.

Voor de zekerheid scrolde hij door het aantal zakelijke mails om de naam van het café op te zoeken. Pas na dubbel gecheckt te hebben, stapte hij het café in om de man al tegemoet te komen. Hand schudden, beleefd vragen hoe het gaat, willekeurige tafel kiezen, bestellen, bespreken etc. De man was een typische zakenman, net in het pak, continu aan de telefoon. Komt Vance aan in zijn witte t-shirt, jeans en een paar zwarte converses. Zoals gewoonlijk liet hij zijn ogen afdwalen, gewoon even rond kijken in het café terwijl de man tegenover hem zijn 'boeiende' telefoongesprek afrond. Het eerste wat zijn blik ving was een vrouwelijke figuur met een lange donkere staart met roze uiteinden. Ah, de gehaaste jongedame van vanochtend. Van dichtbij kon Vance haar beter bekijken. Ze was smal gebouwd en hoewel ze zeker niet de kleinste was qua lengte, paste ze wel in de categorie 'petite'. Op haar gezicht waren lijnen van vermoeidheid te zien. Lange nacht. Buiten dat viel ze ongetwijfeld in het categorie 'mooi'. 'Ja, leuke dametje hè.' Klonk er tegenover hem gevolgd door een lach. Vance zette kort een glimlach op. Zonder er op te reageren begon hij weer over de saaie zakelijke dingen terwijl in zijn hoofd zijn keuze van woorden afkeurde.

'Laten we het hierbij maar laten.' Waren de verlossende woorden van de man tegenover hem. Vance knikte instemmend en stond al op om de rekening te betalen. De kassa leek kuren te hebben en het duurde voordat hij echt kon afrekenen. Van achter kon hij geluiden horen, geluiden die niet bepaald goed klonken. Vance draaide zich dan ook om, om het tafereel te bekijken. Het was alleen minder amuserend dan hij had verwacht. Wat hij vond was de mooie serveerster tegenover een rood aangelopen zakenman. Die binnen no time naar de baas was gestapt. Ondertussen werd hij onderbroken van het toekijken aangezien de kassa het weer deed. Zwijgend rekende hij af en begaf zich naar buiten om enkel af te wachten op de zakenman. Wanneer deze buitenkwam was hij nog rood aangelopen en de twee namen vluchtig afscheid.

De meeting was sneller verlopen dan hij had verwacht al was het als nog best lang. Direct daarna was hij maar snel boodschappen gaan doen. Brood, melk en eieren, de noodzakelijke dingen. Al kon hij tijdens het boodschappen niets anders doen dan denken aan de jongedame. Hij had het wel met haar te doen aangezien hij zakenmannen door en door kent. En over de duivel Gesprokengedacht. Voor de derde keer zag hij de donkere haren en opvallend roze punten van de serveerster. Ze leek stug door te lopen en Vance was bereid opzij te gaan voor haar, maar ze kwam tot een plotse halt. Weliswaar recht voor zijn neus en hij moest neerkijken om zijn blik te kruisen met de hare. Ze verontschuldigde zich, al wist hij niet precies waarvoor. Hij deed een stap achteruit om uit haar personal space te stappen. Hij wilde haar alles behalve ongemakkelijk laten voelen na het voorval in het café. Ze zag er redelijk van streek uit, te merken aan hoe ze haar blik van de straat naar hem afwisselde. Hij nam haar echter niets kwalijk en hij kon enkel geruststellend glimlachen. 'Maakt niet uit.' Zijn stem was zoals gewoonlijk diep en warm. 'Gaat het?' Een afgezaagde vraag, maar in deze situatie was het redelijk genoodzaakt. Er rustte een oprechte bezorgde toon in zijn stem. In de meeste gevallen kon hij die toon makkelijk spelen, gewoon uit pure beleefdheid. Alleen nu wist hij vaag de context achter haar verontschuldiging. En niet alleen dat, maar weer die nieuwsgierigheid die opborrelde. Nieuwsgierigheid naar wie de mooie jongedame voor hem was en wat er precies was gebeurd in het café.

No problemo~ c': hopelijk kun je hier iets mee, sorry voor al het onbelangrijke gezever ;;

FOR HER IT'S LADY FIRST
GIRLS ARE LIKE FROZEN ICEBERGS?

WEAT THEM MORE YOUR HIGH HEELS
MY BODY TWISTS AND TURNS IN FRONT OF YOU

Geen een moment had hij zijn ogen van haar afgewend. Al vanaf hij haar zag aankomen lopen en telkens weer waren het haar donkerbruine haren met de roze uiteinden die zijn aandacht als eerste trokken. De eerste keer wild achter haar aan dansend, de tweede keer in een lange staart en de derde keer los. Dezelfde bries van vanochtend hing in de lucht en zoals het zijn witte gordijnen liet opwaaien, blies het de haren van de jongedame voor zijn neus, uit haar gezicht. Zijn ogen streelden als het ware haar zachte gezichtstrekken. Ze had duidelijke Aziatische trekken, een smal gezicht, bruine ogen, een zeer witte huid en een kleine mond. Die het trouwens wel te voorduren kreeg, de jongedame bleef ongestoord op haar lip knabbelen. Vance kreeg bijna de neiging om zijn mond te openen en haar te vertellen dat ze daarmee moest stoppen. Het leidde hem enigszins af, niet dat het heel veel uitmaakte. Ze leek zelf diep in gedachten verzonken te zijn. Alsof ze net zoals hij niet wist wat hij moest doen in de ochtend, zij niet wist waarom ze hier was. Het was misschien best amuserend, hoe ze een houding probeerde aan te nemen en haar heen en weer gewip op haar hakken. Hij keek naar haar zoals alleen een man naar een vrouw kon kijken, met uiterste precisie en geen enkele detail ontging hem. Zelfs hoe ze ademde en hoe haar spieren onder haar huid bewogen. En haar stijle haren, die weer ongecontroleerd mee met de wind gingen. Het was dat hij het niet kon maken om met zijn vingers door de haren van een vreemde te gaan, anders had hij het ongetwijfeld gedaan. In plaats daarvan ging zijn hand door zijn eigen donkerbruine haren.

Ze leek eindelijk weer terug op ‘aarde’ te komen, na een tijd lang naar beneden gestaard te hebben richtte ze haar bruine ogen op naar de zijne. Ondanks het feit dat hij niks had gezegd over het knabbelen, deed zijn woorden haar wel ophouden met bijten. Haar lippen, bevrijd van haar tanden, vormden tot een glimlach. Ze gaf enkel een knikje en kantelde haar hoofd na zijn afgezaagde vraag. De jongedame leek echter niet zo 1, 2, 3 een antwoord te hebben. Hij kon haar bijna horen nadenken waarom hij dat vroeg. Dat gaf al weg dat ze hem niet had opgemerkt in het cafétje. En ze dus ook niet wist dat hij een groot deel van het voorval had meegekregen. Maar nu was hij wel nieuwsgierig naar haar antwoord, zou ze zich dapper voordoen en zeggen dat er niks aan de hand was? Of zou ze zich enigszins open opstellen? De jongen gaf haar de nodige tijd om een antwoord te vormen. Ook zij leek hem nu te bekijken. Zijn ogen volgden de hare die van boven naar beneden gingen. Alsof ze naar iets zocht. En opnieuw moest hij tegen de bovenkant van haar hoofd kijken. Ze vond het wel ‘leuk’ om naar beneden te kijken.

En na een tijdje keek ze weer omhoog, op naar de jongen, met een glimlach weliswaar. Haar antwoord deed hem kort wat breder glimlachen. Kwalitatief uitermate teleurstellend. Interessant antwoord. Hij was in ieder geval tevreden met het feit dat ze oké was. En oordelend op de manier hoe ze het zei, leek het oprecht. Waarna ze wederom weer begint te praten, dit keer een tikkeltje somber. Ze gaf echter wel antwoord op zijn vraag waarnaar hij nieuwsgierig was, de jongen had het serieus met haar te doen. Dat zo allemaal in een keer, alleen omdat ze drinken had laten vallen op net de verkeerde persoon. Als het Vance was geweest in plaats van zijn zakenpartner was het zeker anders verlopen. Ten eerste was hij niet de persoon om snel zijn geduld te verliezen en ten tweede kon hij zeker niet boos worden op een jongedame zoals zij. Ondanks het voorval leek ze positief te blijven, dat door haar woorden gepaard met haar lichaamstaal en grijns. Deed ze zich dan toch dapper voor? Hij bewonderde haar positieve instelling hoe dan ook.

Plots verdween haar glimlach en in plaats daarvan kwam er een nieuwsgierige blik in haar ogen. Ze zette een stap dichterbij en instinctief wilde hij aanstalten maken om een stap achteruit te doen. Maar ze leek hem alleen te bekijken, automatisch verscheen er een vragende uitdrukking op zijn gezicht. Het was maar van korte duur, want de uitdrukking verdween direct wanneer ze weer afstand nam. Voorzichtig maar zeker kwamen er woorden uit haar mond. Vanwaar de interesse? Even wisselde hij van hand om de boodschappen tas vast te houden. Het plastic sneed onaangenaam in zijn vingers en met zijn nu vrije hand, haalde hij die nogmaals door zijn haren. ’Mijn zakenpartner was niet al te blij met die grote vlek op zijn pak.’ Gaf hij enkel prijs, genoeg om uit te vinden dat hij ongeveer wist wat er gebeurd was. Alleen het ‘uitgescholden door een idioot’ kon niet neerslaan op zijn zakenpartner, hij mocht misschien een kort lontje hebben zo ongemanierd was hij weer ook niet. Ze moest dan ongetwijfeld door haar baas zijn uitgescholden. Wat eigenlijk ook niet echt bepaald volwassen is om te doen. Nu kon hij haar of hebben ontslagen of ze had zelf ontslag genomen. Niet dat het er echt toedeed, want de keuze om ontslag te nemen lag uiteraard geheel bij de jongedame zelf.

’Ik ken hem als geen ander en ik hoopte dat hij niet al te hard voor je is geweest’ Vervolgde hij en daarbij gaf hij enigszins antwoord op haar vraag. Al wist hij zelf al dat het niet die man was die haar een moeilijke tijd had gegeven. Ach, soms moest je jezelf onwetend opstellen om een antwoord bij de ander uit te lokken. Hij wilde het gesprek ongetwijfeld niet hierbij laten, de ex-serveerster had zijn volledige aandacht. Hij zou teleurgesteld raken als zij daarentegen niets van hem moest weten. Want tja, niet iedereen kon hem mogen.

D'aww, deze is iets minder in vergelijking met de vorige, moar hij is maar een paar woorden korter c': Het einde heb ik een beetje uh afgeraffeld want tja ik was die vibe dus kwijt XD Hopelijk is het um wat je ongeveer in gedachte had vastnietc':

FOR HER IT'S LADY FIRST
GIRLS ARE LIKE FROZEN ICEBERGS?

WEAT THEM MORE YOUR HIGH HEELS
MY BODY TWISTS AND TURNS IN FRONT OF YOU

Zijn spelletje, het spelen van onwetendheid pakte niet echt uit zoals hij wilde. Of in ieder geval niet zoals hij verwacht had. Ongelovig had ze gevraagd of die zakenpartner zijn ‘baas’ was. En dat had hij niet zien aankomen. Zijn eerst nog neutrale blik, maakte plaats voor een iets verwarde. Had hij dat laten blijken? Aan de ene kant zou hij zijn ‘baas’ niet aanduiden met ‘zakenpartner’, maar aan de andere kant kon hij het zich misschien wel voorstellen. Naast die man had hij er waarschijnlijk wel uitgezien als een simpele werknemer, maar goed dat kon ook niet anders naast een man die op maat gemaakte pakken droeg. Hij had genoeg vrouwen met dollar tekens in hun ogen, zien omdraaien voor zijn partner. En de idioot  accepteerde die aandacht maar al te graag, niet realiserend dat het hen alleen om de geld ging. Hoewel hij dat volgens mij ook niet zo erg vond, tsja, die man was niet moeilijk te doorgronden. Een rijke, arrogante playboyman. En toch een goede partner, als nog kon hij niet  begrijpen dat zij ooit aan de praat zijn geraakt en samen zijn gaan werken. Hij had glimlachend toegekeken hoe de ex-serveerster haar handen voor haar mond sloeg en moest grinniken. Niet dus, maar hij nam het haar niet kwalijk. Die man had eenmaal een kort lontje. Ze leek echter nog steeds ongelovig over dit? Over het feit dat het zijn ‘baas’ was of dat hij het hele voorval half had meegekregen. Toeval? Hij kon haar niet volgen en het leek wel of hij spelletje met zichzelf speelde.

Het was hem niet ontgaan dat de glimlach van haar gezicht verdween, gevolgd door een zucht. Nogmaals bood ze haar excuses aan, maar dit keer wel gemeend. Vance realiseerde zich dat hij nog geen antwoord had gegeven op haar vraag. En ze herhaalde haar vraag voorzichtig. Als nog kon hij haar niet volgen, goh, hij voelde zich erg blond vandaag. Wat voor toeval zou er moeten zijn? Dat hij haar weer was tegen gekomen naar het voorval? Vance kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, waar zat hij met zijn hoofd. Dacht ze dat hij haar met opzet weer was tegengekomen? Even had hij zijn hoofd gekanteld. Maar een antwoord op haar vraag had hij niet gegeven, hij was zonder bijbedoelingen haar tegemoet gekomen. Bovendien was hij bereid haar stug door te laten lopen, in plaats daarvan was ze juist voor hem gestopt. Nee, het was voor hem duidelijk dat dít inderdaad echt toeval was. De situatie had wel nieuwsgierigheid bij de jongedame opgewekt en hij was niet verbaasd bij het horen van haar vraag. Het was eigenlijk ook wel een algemene vraag die hij wel vaker kreeg en elke keer weer op dezelfde manier beantwoordde: ‘Business architect.’ Persoonlijk haatte hij de term, maar het was kort en zei genoeg over wat hij ongeveer deed. En bij die baan was het niet gek dat je veel in aanraking kwam met van die typische zakenmannetjes. Vance vond het eigenlijk allemaal wel prima, dat hij aan de grote mensen tafel mocht zitten.

De tas in zijn handen was tijdens haar galante voorstelmomentje opgevallen. Hij kon het niet helpen een scheve grijns op te zetten wanneer ze zich voorstelde als onhandige ex-serveerster. Schattig. Waarschijnlijk was hij gewoon teveel afgeleid door de jongedame zelf, dat hij deze situatie amper kon volgen. Hij wuifde haar verontschuldiging echter weg. Het was weliswaar niet prettig, maar niet heel vervelend, de tas was gelukkig niet zwaar. Haar nieuwsgierigheid kon hij vergelijken met de zijne, al uitte zij het meer. Hij ‘betrapte’ haar op het proberen te zien wat er in zijn boodschappen tas zat. Het was een saaie witte plastic tas gevuld met eieren, melk en brood. Niet heel erg bijzonder. Helaas was hij zelf niet zo creatief met het voorstellen van zichzelf. ’Vance, aangenaam.’ Even keek hij naar zijn tas, hij hield die kort omhoog. ’Primaire levensbehoeften.’ Gaf hij droog antwoord op een vraag die ze nooit had gesteld, maar die hij haar wel kon horen denken.  Hij voelde toch wel een verplichting om antwoord te geven op haar vraag of het nou toeval was of niet. ’Boodschappen en mijn appartement is die kant op. Hij wenkte naar de richting waar DeuRim vandaan was komen lopen. Nu ze ontslag had genomen had ze waarschijnlijk geen plannen meer voor vandaag. Hij zelf trouwens ook niet, of naja nog niet. Op deze boodschappen opruimen na dan en naar huis gaan en iets van lunch maken. Oké, hij had dus wel nog wat plannen voor vandaag. En volgens mij nog meer die hij zo even niet kon bedenken.

Hij had weer een blik op haar geworpen en zijn groene ogen vielen weer op de roze uiteinden van haar haren. Er schoot hem iets compleets anders te binnen, iets dat compleet afweek van het voorval en de situatie. Zijn vingers reikte naar haar roze toppen en kort sloot hij zijn vingers eromheen, haar haren waren zachter dan hij had verwacht. Met een zachte blik had hij zijn ogen weer op haar gezicht gericht. ’Beschadig je je haar hier niet mee?’ Vroeg hij compleet off-topic. Het ‘spelen’ met haar haar was maar van korte duur en algauw had hij zijn hand weer naast zijn lichaam hangen. Vance zijn intentie was alleen niet om een reactie uit te lokken of iets dergelijks, hij vroeg het zich oprecht af.


Maakt niet uit c': ik snap het wel hoor~ Naja we hebben die tweede post toch niet meer nodig I guess? XDD

FOR HER IT'S LADY FIRST
GIRLS ARE LIKE FROZEN ICEBERGS?

WEAR THEM MORE YOUR HIGH HEELS
MY BODY TWISTS AND TURNS IN FRONT OF YOU

Schijnbaar was de sjieke term business architect inderdaad voldoende. Ze herhaalde het enkel en hij kon haar weliswaar weer horen denken waarbij haar lip het weer te verduren te kreeg, maar het was gelukkig alleen van korte duur. Ze tuitte ze nu terwijl ze, gokte hij, over zijn werk nadacht. En zoals de meesten dat deden, bekeek ze hem nogmaals. Hij was inmiddels gewend geraakt aan de verschillende reacties, maar het nogmaals bekijken van de ander zat waarschijnlijk in de aard van de mens. Het proberen te associëren met hun eigen beeld van zo’n ‘sjiek’ baantje. Hij voelde zich er niet ongemakkelijk bij, omgekeerd kon hij ongestoord terug kijken naar haar. Aangezien ze het dan toch niet door zou hebben en in dat geval dus niet ongemakkelijk zou voelen. Hij kon haar alleen niet echt plaatsen bij een specifiek baantje. Serveerster paste aan de ene kant wel bij haar, ze had namelijk de visual, ze was zeker niet verkeerd om naar te kijken. Dat bevestigde zijn zakenpartner ook al, voordat ze weliswaar dat drankje over zijn pak had gegooid. Verder kon hij niet achterhalen wat eventueel andere kwaliteiten van haar zouden kunnen zijn. Dat was ook niet in een oogopslag te zien. Of in ieder geval bij de eerste ontmoeting. Hij kon het nu wel beschrijven als een ontmoeting, ze hadden elkaars namen gedeeld en beiden leken daar even blij mee te zijn. Al uitte zij het, alweer, meer dan hij. Vrolijk had ze gegrijnsd, die grijns was wel weer snel van haar gezicht afgeveegd. En er klonk weer een onzeker toontje, hij deed zijn best om zijn gezicht weer neutraal te houden. Maar hij kon haar afwisseling van vrolijk naar een beetje onzeker niet echt begrijpen. Kwam hij zelf intimiderend over of? Misschien was hij te oplettend, omdat hij de meeste dingen wel kon opmerken en zo ook haar nieuwsgierigheid naar zijn boodschappen tas. Haar reactie was enigszins verbaasd, maar dat deed er niet toe. Ze gaf namelijk toe dat ze inderdaad een beetje overal en ergens is. Het was meer een verontschuldiging en eerlijk gezegd vond hij het wel prima dat er geen rem op haar lippen zat. Zo leerde hij haar veel makkelijker kennen.

Tot zijn opluchting reageerde ze goed op zijn random vraag. Tevreden had ze antwoord gegeven en tegelijkertijd had hij tevreden geknikt. Hij vond het mooi en het trok makkelijk de aandacht en gelukkig was het dan niets slecht. Ze was inderdaad overal en nergens, een beetje onvoorspelbaar misschien. Haar volgende vraag was plagend en hij keek haar kort vragend aan. Ze gaf hem geen tijd om antwoord te geven, ze lachte hardop, ratelde verder nog grinnikend en sprak dan weer ‘normaal’. ’Mooi, hoef ik me daar geen druk om te maken.’ Sprak hij uiteindelijk wanneer ze dus stil was en hij de kans had te praten. Moeite had hij er totaal niet mee dat ze best vaak aan het woord was, hij was zelf geen prater en had liever dat mensen tegen hem door ratelden. Hij kon ervoor kiezen om of te luisteren of -als het niet interessant was- weg te dromen. Vaak koos hij nog voor het laatste, hij was genoeg mensen tegengekomen die werkelijk niks interessants te bieden hadden.  Vance kon nog redelijk kieskeurig zijn met zijn gezelschap. Bij DeuRim was dat niet het geval, ook al hing er zo af en toe een stilte. Haar afwisselingen van emoties waren verfrissend? Het was een keer iets anders en het gaf hem niet eens de kans om even af te dwalen. Naja, soms dan, haar uiterlijk was enigszins afleidend, dat gaf hij eerlijk toe.

Ze brak de stilte, nervositeit klonk in haar stem. Maar die liet hij snel achterwege, haar vraag kwam weer eens onverwachts aan. Het was onverwacht, maar op een positieve manier. Wilde ze daadwerkelijk met hem iets gaan doen? Zoals dus wel verwacht ratelde ze weer door, wat hij eruit op kon maken was dat ze geen loner was. En misschien wilde ze liever niet aan dat ene voorval denken en dat kon hij wel begrijpen. De meeste mensen konden misschien wel denigrerend doen naar een baantje als serveerster, maar serveerster of niet. Iedereen kon gehecht raken aan een baantje, hoe rot die misschien ook kon zijn. En hij nam haar voorstel maar al te graag aan, ze leek nog niet van hem af te willen zijn en daar was hij stiekem al blij genoeg mee. Ze bood zelfs aan om zijn tas te dragen en hij moest kort grijnzen. Voelde hij zich misschien gevleid dat ze tijd met hem wilde doorbrengen? Of was het gewoon dat toeval dat hij momenteel de enige nu in de buurt was. Toeval of niet, hij nam haar voorstel aan. ’Ik wil liever niet met deze tas rondlopen in bijvoorbeeld een pretpark en mijn appartement is nog vijf minuten lopen.’ De rest van de zin maakte hij niet af, het was wel duidelijk dat hij zijn tas bij zijn appartement wilde droppen. Hij mocht alles kiezen van haar dus hij begon al te lopen zonder echt te wachten op een antwoord.

Zijn appartement bevond zich in een rustiger gelegen stuk in Oldbay. Het was een redelijk hoog pand, maar zin in al die trappen elke dag -ook al had het een lift- had hij niet en zijn appartement bevond zich op de derde verdieping. De sleutel  hield hij voor een ijzeren plaatje naast de deur, het gaf een laag monotonisch geluid, tegelijkertijd met een klik. Hij hield de glazen deur open voor DeuRim zodat ze als eerst naar binnen kon en vanaf de binnenkomst kon je eigenlijk al zien dat het zacht uitgedrukt niet zo’n  slecht pand was. De muren waren egaal wit en de hal werd gescheiden van het trappenhuis door een glazen wand. Net zoals de vloer was de trap van wit marmer. Vance liep de nog redelijk aantal trappen op en iedere gang had dezelfde inrichting als de hal, net zoals ieder ander appartement in het pand was zijn deur wit en had een geautomatiseerd slot. Toch voelde hij niet de behoefte om het fancy te openen en hij stak simpelweg de sleutel in het slot. Met een klink ging de zware deur open. De gang was redelijk smal en overal in het appartement was de vloer bedekt met lichtbruin hout. Er leek niet echt veel verschil te zijn tussen de hal en zijn appartement, het had enkel een iets andere tint wit. De woonkamer lag ongescheiden van de keuken, het appartement was hoog en had hoge grote ramen met witte gordijnen. Het was minimalistisch, maar smaakvol ingericht. De keuken was licht, groot en had een kookeiland. Zeer overbodig voor een persoon die niet eens fatsoenlijk kon koken. Hij plaatste de tas met boodschappen op het aanrecht. ’Doe alsof je thuis bent.’ Sprak hij terwijl hij zijn ‘primaire behoeften’ uit de tas pakte. Tegelijkertijd had hij naar het woonkamer gedeelte gewenkt. Door het minimalistische leek het zeer ruim, een televisie, laag koffie tafel, drie banken en in de wand was een grote boekenkast gebouwd die gevuld was met een boeken over van alles en nog wat. Aan de andere kant bevonden zich deuren die naar zijn slaapkamer en badkamer leidde.  ’Wil je iets drinken?’ Zijn manieren had hij natuurlijk niet achterwege kunnen laten. Ze zouden niet de hele dag in zijn appartement doorbrengen, maar even zitten kon wel. Zo won hij trouwens ook meer tijd om na te denken wat hij eigenlijk wilde gaan doen. Zelf had ze eten, drinken, pretpark opgenoemd. Eten en drinken vond hij eerlijk gezegd een beetje afgezaagd. Het kon leuk zijn, maar op dit moment had hij geen behoefte aan nog meer eten en drinken. Die zakenlunch was al genoeg. En pretpark, tja, was dat wel iets voor iemand zoals Vance. Hij zou echter geen ‘nee’ zeggen als DeuRim er heel graag naar toe wilde, dan kon hij zich er wel toe zetten. Waarschijnlijk zou hij naarmate de tijd dan ook wel plezier hebben, pretpark was alleen nu niet bepaald plan a voor hem.

De plastic tas verborg hij in een la en de waterkoker die op het aanrecht stond zette hij aan. ’Wil je anders ook thee?’ En terwijl het water aan het koken was liep hij naar voren naar de woonkamer gedeelte. Een van de twee grote ramen stond open en Vance was nogal een koukleum, dus het ene raam deed hij dicht. Er stond vandaag een redelijk windje en de tocht maakte het koud in het appartement. Zelf had hij ook alleen maar t-shirt aan en vrijwel direct na het sluiten van het raam liep hij door naar zijn slaapkamer toe om een vest te pakken. In de tussen tijd had hij niet echt oog voor DeuRim, hij wilde echt dat ze deed alsof ze thuis was, want hij wist hoe ongemakkelijk het kon zijn om voor de eerste keer iemands huis te zien. En de twee hadden elkaar ook maar net ontmoet, het was een redelijk ‘grote stap’ om iemand zo mee te nemen. Al had Vance niet zo’n moeite om mensen naar zijn appartement mee te nemen. Hij was er eerlijk gezegd wel trots op, zelf was hij hier heel graag en was het een ruimte waar hij zich echt thuis voelde. Hij hoefde niet per se ergens anders te gaan om zich bijvoorbeeld te ontspannen. De lichtbruine banken in de woonkamer waren relatief groot en gemaakt van stof, je kon er makkelijk op ploffen en televisie kijken of een boek lezen. Het was ideaal voor hem, al hadden andere mensen het misschien wel wat knusser of warmer ingericht.

De waterkoker maakte een laag plop geluid wanneer het klaar was met koken. Uit de kast pakte hij een witte mok die hij vulde met het hete water. Hij zette de waterkoker echter weer neer en liep richting de thermostaat. Oh ja, dat was het enige minpuntje, het appartement was in de herfst al best koud, in de winter zou hij vergaan van de kou zonder de verwarming. De temperatuur van de thermostaat had hij een beetje verhoogd. Even keek hij om naar DeuRim. ’Sorry, ik heb het heel snel koud.’ Legde hij kort uit, terwijl hij terug liep naar de keuken. Hij had geen flauw idee hoe goed zij tegen de kou kon, misschien vond ze het nu wel een sauna. Nog een reden waarom hij liever alleen woont en alleen slaapt.

I'm sorry voor de length c': echt, maar ja.. ik kon niet stoppen met typen.. XD

FOR HER IT'S LADY FIRST
GIRLS ARE LIKE FROZEN ICEBERGS?