Aan een rustig tempo begaf Micah zich over het straat. Hij had zijn beide handen in zijn jaszakken gestoken en in zijn oren had hij zijn oortjes gestoken. Op straat was het nog aardig druk voor de tijd van het jaar en de zachte regen die hij de lucht viel. Al heel de dag was het niet zo'n geweldig weertje, maar naar maten het later werd begon het als maar harder te regenen. Een zacht gevloek verliet de jongen zijn mond. Hij was op weg naar de metro maar hij was belangen nog niet in de buurt. Als hij eerlijk moest zijn zou hij het vast nog enkele keren moeten vragen vooraleer dat hij effectief bij de metro uit kwam. Hij wist meestal vrij goed zijn plan te trekken en kwam vaak ook op zijn bestemming uit, maar dat was na het enkele keren te vragen en wat te hebben gezocht. Dat was ook enkel wanneer hij ergens heen moest dat hij niet wist zijn. 'Kan het serieus nog harder gaan regenen?' mompelde de jongen zacht terwijl hij zijn blik richten op de lucht. Het was iets dat Micah beter niet had kunnen zeggen want niet zoveel later begon het harder te regenen. 'Natuurlijk...' regen was echt niet iets waar dat hij van hield. Absoluut niet. De herfst was dan ook de tijd van het jaar die hij het meest van al haten. In de winter was er vak sneeuw en wist je dat je een dikke jas moest aan doen. In de zomer en lente was het warmer en kon je dunnere kleding dragen maar in de herfst...het was altijd wisselvallig en je wist nooit hoe de dag zou eindigen.
Micah legde zijn hand op de schouder van de eerste de beste persoon, in de hoop dat hij de persoon juist aan sprak en dat hij niet tegen een rug bezig was. 'Pardon, zou u misschien kunnen zeggen waar het dichts bijzijnde café is? Of restaurant? Gewoon een droge plek.' hij had maar een vriendelijke glimlach op zijn gezicht getoverd terwijl dat hij de persoon aansprak. Het was een vrouwelijke stem die vervolgens het woord nam en hem een vrij duidelijke weg beschrijving gaf. 'Bedankt.' zei Micah nog waarna hij maar de richting uitliep die hij had gekregen. Hij deed de deur open en het belletje dat af ging wanneer hij binnen ging gaf al aan dat hij in ieder geval niet bij iemand binnen was gestapt.
Hij liep verder naar binnen, maar hij was nog maar pas binnen of hij liep al tegen iets aan. Of beter gezegd iemand. 'Whoops.' meestal zou je als mens je verontschuldigen als je tegen iemand aan zou lopen, maar Micah niet. Volgens hem was hij haast nooit degene in fout, dus dat wilde ook zeggen dat hij zich niet zou moeten verontschuldigen. Waarom zou je ook je excuses aanbieden als je niks mis hebt gedaan?

--

Voor Clive Fox, hoop dat je er wat mee kan xD

Micah was werkelijk in de war toen dat hij ergens tegen aan liep. De omgeving was voor hem nieuw, en hij had geen idee waar hij tegenaan was gelopen. Het werd al snel duidelijk dat hij tegen een levend wezen was aangelopen maar hij kon het niet goed vatten. De grootten van de persoon was te klein om een volwassenen te zijn maar toch was de stem volwassen. Alles bij elkaar klopte gewoon niet. Een frons verscheen dan ook al snel op Micah zijn gezicht zonder dat hij direct reageerde op de commentaar van de kerel. Je moest niet kunnen zien om te weten dat de persoon niet al te goed gezind was, maar toch kwam er een glimlach op de jongen zijn gezicht, één die dat duidelijk gemaakt was en waar geen betekenis achter schuilde. 'Ik kan mijn best doen maar veel gaat het niet uit maken.' antwoordde hij. Met één hand taste hij naar de persoon voor hem. Micah wou gewoon echt weten hoe het kwam dat hij zo klein was maar zo breed gebouwd leek. Het eerste wat hij raakten was de man zelf, maar nadien vond hij al snel de rolstoel. Dat verklaarde meteen een groot deel. Natuurlijk leek hij zo klein, hij zat natuurlijk heel de tijd en een rolstoel was ook niet super groot.
Een kleine grijns kwam op zijn gezicht waarbij een rij witte tanden werd ontbloot. 'Kijk eens aan, er bestaan toch nog mensen die niet honderd procent perfect zijn.' zei hij, en de grijns bleef op zijn gezicht. Micah probeerden zijn blik wel op de persoon te richten, maar zijn ogen waren op niks gefocust. Je zou als normale persoon bijna het gevoel kunnen krijgen alsof hij gewoon door je heen keek. 'Maar nee, een verontschuldiging lijkt me niet nodig.' besloot hij uiteindelijk ook nog te vermelden. Hij kon er toch niks aan doen dat hij ergens tegenaan liep? Het was niet de eerste keer en ook zeker niet de laatste keer. Het zou hem zelfs niks verbazen moest hij die dag nog enkele keren ergens tegen lopen. Micah was dat allemaal beu, maar hij moest toch toegeven dat hij niks wou hebben als hulpmiddel. Hij kon de grootste obstakels nog zien dus hij had geen hulp nodig. Al was dat vooral het koppige deel van zijn karakter dat naar boven kwam.