I'm crying underwater so you don't hear the sound.

**Ace Taylor** ━ Member ━ Posts : 209 IC : 37

Hij probeerde overeind te blijven op de gladde steen die een op ongeveer een meter ver in het water lag. De kater was van de rand, van de vaste grond, naar de steen gesprongen, en hij was bijna doorgegleden vermits het oppervlakte dat boven water stak, erg glad was. Hij had zijn klauwen uitgeslagen en klemde zich zo vast aan de steen, met zijn poten een beetje uiteen en een hoge rug, waardoor zijn piekerige vacht en nog viezer uitzag. De sterren waren aan het vervagen, en de lucht begon licht te worden, terwijl de zwarte kater op de steen zat met zijn oogjes halftoe tegen de opkomende zon. Zijn ogen die zo goed als wit waren fonkelde helder, want voor het eerst in maaden voelde Ace zich gelukkig. Zijn vacht werd verwarmd door de zon, en dat maakte hem blij. Hij leunde naar voren, en likte water op om muizenhaar en de nasmaak van bloed uit zijn mond te krijgen. Ace veranderde weer naar een jongen, en zat in kleermakerszit op de steen. Voorzichtig probeerde hij op te staan, en sprong een steen verder, waar hij het water dieper zag worden. De steen was ook groter, gelukkig, maar er stak minder oppervlakte boven water. Toen hij besefte dat hij beter in zijn kattenvorm van steen tot steen kon springen, transformeerde hij weer naar een kat, en sprong verder, tot hij op een steen stond die hij voelde verschuiven. Damn. In een reflex veranderde hij naar een jongen, want hij haatte water in zijn kattenvorm. De steen verschoof en zonk, waardoor Ace ook onder water verdween. Bij het wegzwemmen stootte hij zijn enkel tegen een rots, en als je onder water zou kunnen huilen, deed de blonde jongen dat. Hij probeerde omhoog te raken, naar het wateroppervlakte, en haalde adem. Hij hield niet van water, hij haatte het niet (als mens toch niet) maar hij zwom niet voor zijn plezier. Ace zwom naar de over en sleepte zich erop. "Ew."

De zon scheen exceptioneel fel vandaag, voor sommige organismen was het zoeken naar schaduw zeer genoodzaakt. Vance kreeg ook uitzonderlijk veel vibraties binnen door zijn voeten, veel kleine organismen hadden zich ergens verstopt op de grond of zelfs onder de grond. Hij kon zowel de soort als het aantal noemen, zo sterk kon hij de vibraties aanvoelen. Het voelde prettig onder zijn tenen, de grassprietjes die onder zijn voeten kriebelden en het gevoel dat er veel leven in het bos was. Dat was uiteraard altijd zo, maar voornamelijk door het mooie weer was het toch iets drukker. Dat en de winter begon te naderen, dus de voorbereiding voor de winter werden nu ook al getroffen.

De jongen kon ongestoord genieten terwijl hij zich gesetteld had in een boom. Ogen op de grond gericht, kijkend naar het canvas dat op de grond te zien was, veroorzaakt door het zonlicht dat door de gaten van de bladeren heen scheen. Het aantal licht vlekken wisselde steeds af en het werkte haast hypnotiserend. Hij kon wel uren zo blijven kijken en dat kon hij ook doen, ook al was het een doordeweekse dag. Hij had voor vandaag niets gepland en wanneer dat het geval was, vertoefde hij zijn tijd altijd in het bos.

Het geluid van water, deed de jongen kort opkijken. Hij was even vergeten dat hij in een boom was gaan zitten vlakbij het water. Alleen wanneer hij bij het water was gaan kijken, was er geen organisme te bekennen. Met lichte tegenzin besloot hij toch maar te gaan kijken, zijn desert boots hingen aan tak. Zijn hand reikte naar de veters en greep ze vast, terwijl hij soepel uit de boom gleed. Op blote voeten weliswaar bewoog hij zich naar het water toe. Om direct een figuur op te merken in het water. Al met een vluchtige blik kon hij zien dat de jongen in ieder geval niet aan het verdrinken was. Hij zwom naar de kant, maar van zijn gezicht af te lezen, deed hij het niet voor zijn lol. Vance legde zijn schoenen neer op de grond en liep richting de jongen, die zich ondertussen al op de kant aan het slepen was. Vance zijn handen pakten de jongen voorzichtig vast bij zijn arm om hem te ondersteunen en hem te helpen om makkelijker uit het water te komen. Ongevraagd weliswaar, maar hij kon hem niet zo laten. ’Niks gebroken?’ Vroeg de jongen voor de zekerheid, hij wist niet precies hoe hij in het water beland was. Hij kon het maar beter voor de zekerheid vragen.

CREATED BY POSY AT BTN

**Ace Taylor** ━ Member ━ Posts : 209 IC : 37

»ACE AIKEN TAYLOR

I'm dead. Wanna hook up?«

Hij voelde ondersteuning aan zijn arm, en de blonde jongen keek omhoog, naar een andere jongen, waarvan hij de leeftijd niet geweldig kon schatten, maar zowieso (iets) ouder als dat hij zelf was. De jongeman hielp hem uit het water, waarvoor Ace hem kort dankbaar aankeek. ’Niks gebroken?’ vroeg hij hem, maar de blonde jongen schudde zijn hoofd al snel. "Nee, niet dat ik weet," zei hij, en hij bewoog even met zijn enkel. Die deed pijn, maar was niet gebroken, hij kon er toch nog op steunen en mee wandelen, stelde hij vast. Natuurlijk deed het pijn, het kan heel pijnlijk zijn om je enkel ergens tegen te stoten. Ace liep nog een eind, maar ging daarna op de grond zitten wreef zijn halflange, natte haar uit zijn gezicht, terwijl hij op een manier zijn shirt probeerde uit te wringen, wat niet geweldig ging. De frisse wind die over het meer waaide zou hem misschien een lichte verkoudheid opleverde, maar hij had geen trui bij, en als hij die al gehad had, zou hij die niet over zijn natte kleren heen trekken. Kort zuchtte hijn en hoestte, waarna hij naar de jongen keek, die hij een beetje vergeten was. "Bedankt," zei hij, terwijl hij dus schuin omhoog keek, vermits hij naast de jongeman was gaan zitten. Ace hees zichzelf op, en wreef het water van zijn armen af. "My name's Ace, aangenaam."

De blonde jongen leek gelukkig geen bezwaar te hebben tegen het feit dat Vance hem ongevraagd had vastgepakt. Hij keek in plaats daarvan juist dankbaar aan, de jongen kon enkel terug glimlachen. Je wist maar nooit, sommige mensen konden heel hysterisch reageren op zoiets. Nadat hij antwoord had gegeven op zijn vraag kon Vance weer recht staan. Gelukkig, niks gebroken. En zo te zien leek hij inderdaad wel oké, op zijn enkel na dan? Hij kon enigszins aan de manier van lopen en zijn gezichtsuitdrukking zien dat hij er last van had. En algauw ging hij dus zitten. Hij zelf kon er echter niet veel aan doen. Hij mocht dan wel een Warlock zijn, hij had geen helende magie. Dus hij was al blij genoeg dat hij inderdaad niks had gebroken, kon je na gaan dan was het nu een heel stuk anders verlopen. De blonde jongen volhandig bezig met het uitwringen van zijn shirt wat niet al te makkelijk ging en leek Vance vergeten te zijn. In die tijd kon hij de jongen rustig bestuderen. Blond haar, sowieso jonger dan hij zelf en hij zou zeker door de meeste mensen als een knappe jongen beschreven worden.

Uiteindelijk begon de blonde jongen te beseffen dat hij niet alleen was en Vance er nog steeds stond. Hij bedankte hem, stond op en stelde zich voor als Ace. Wederom glimlachte hij weer naar hem. 'Vance, aangenaam. Sprak hij kort terwijl zijn ogen nog gericht waren op zijn natte kleren. Ondanks het feit dat de zon scheen was het als nog herfst en de temperaturen waren niet bepaald warm. Zelf had hij een wit t-shirt aan met een shirt die hij inmiddels om zijn middel had gestrikt, omdat hij het wel warm had gekregen van het in bomen klimmen. Hij haalde de shirt echter van zijn middel af en reikte het naar de jongen toe. 'Wordt je in ieder geval niet ziek.' Hij zou hem waarschijnlijk was passen, Vance was wat groter dan de gemiddelde man. En het was beter dan niets. Dan zat hij nog wel met een natte broek, maar goed zolang zijn bovenlijf enigszins warm bleef. Hij kon moeilijk zijn eigen broek aanbieden en hij had maar één paar.

CREATED BY POSY AT BTN

**Ace Taylor** ━ Member ━ Posts : 209 IC : 37

»ACE AIKEN TAYLOR

I'm dead. Wanna hook up?«

'Vance, aangenaam.' zei de ander, en Ace knikte, waarna hij kort glimlachte. De blonde jongen liet zijn blik van de jongen weg glijden, en keek rond, over het meer naar de bomen eromheen, en naar de stenen die een beetje overal in het water lagen. Hij zag beweging in zijn ooghoek, en merkte dat de jongen een shirt rond zijn middel uit knoopte, en Ace keek kort verbaasd tot hij snapte wat Vance ging doen. het shirt werd hem aangereikt, en twijfelend nam hij het aan. 'Wordt je in ieder geval niet ziek.' Hij keek van de oudere jongen naar het shirt, maar trok het shirt nog niet aan. "Maar dan wordt het nat," zei hij, maar als de jongen het hem aangereikt, betekende dat wel dat hij het niet zo erg vond, toch? Ace wisselde zijn T-shirt snel om met het shirt van de jongen, en keek hem aan. "Bedankt," zei hij zacht, maar vriendelijk, en hij voelde zich weer opwarmen, gelukkig.

+Zo kort, sorry T-T

Gesponsorde inhoud