Natuurlijk was het wel in haar opgekomen dat het geen goed idee was om rond te dwalen in een stad die ze helemaal niet kende. In haar thuisstad zou ze de steegjes induiken om mensen te ontwijken en wist ze altijd waar ze uit zou komen, hier had ze dat niet. Ieder ander zou in zo’n geval op de hoofdweg gebleven zijn, maar Payton was zo koppig als een ezel en was van de hoofdweg af gegaan om aan de drukte te ontkomen. Ze hield niet van drukte en het was ook beter voor de mensen die er rond liepen dat ze geen moeite deed om zich tussen hen door te wurmen. De vrouw gebruikte haar ellebogen en knieën en stampte zelfs tegen adermans schenen om door te raken. Het kon haar niet schelen of ze iemand pijn deed of niet. Het liefst van al bezorgde ze mensen blauwe plekken, blauwe plekken die hen er aan zou helpen herinneren dat ze de volgende keer maar aan de kant moesten gaan. Ze was niet direct het soort persoon dat haar mond opentrok., maar iemand van daden. Met woorden bewees je niets, met daden wel. Je kon zoveel dreigen als je wilde zonder het ook effectief uit te voeren en daar kon ze niet bepaald tegen. Als je met iets dreigde moest je het ook uitvoeren, punt. Misschien dat ze daarom van pleeghuis naar pleeghuis was gegaan en dat andere kinderen altijd wat bang voor haar waren geweest. Payton was altijd dat kind dat iedereen het liefst van alles wilde vermijden en zelfs volwassenen hadden nooit raad met haar geweten. Zelfs nu, zoveel jaar later, leek er niets veranderd te zijn. Ze vond het nog altijd niet leuk als mensen haar aanraakten en ze snauwde mensen nog altijd even hard af als ze nog maar in de weg liepen.

Payton trok haar jas dichter om haar lichaam heen terwijl de zon langzaam naar onder aan het zakken was. Ze was nu al zeker een uur aan het rondlopen en had nog altijd de weg niet teruggevonden. Of ze aan het paniekeren was? Misschien een beetje. Als het echt te koud werd kon ze altijd aankloppen bij iemand en smeken om haar terug naar huis te brengen, maar dat was echt de allerlaatste optie. Ze had nog nooit in heel haar leven vrijwillig bij iemand aangeklopt om hulp te vragen en dat ging ze nu ook niet veranderen. Haar lichtgroene kijkers gleden over de kale muren van de gebouwen aan weerszijden van haar en ze probeerde zich te herinneren of ze hier al geweest was of niet. Ze dacht van wel, maar ze kon het niet met zekerheid zeggen. Al die steegjes leken gewoon verdomd hard op elkaar en de planten die langs de gebouwen groeiden hielpen ook niet echt. Haar armen werden om haar lichaam geslagen alsof ze zichzelf wilde beschermen terwijl ze stug doorliep. Ergens achter haar hoorde ze een geluid, maar ze keek niet om. Ze wilde niet overkomen als een bang kippetje en als het moest kon ze zich goed genoeg verdedigen. Ze zou de persoon die haar volgde wel eens laten zijn dat ‘ie zich lelijk vergistte in haar.

Het geluid van mensen die met elkaar aan het praten waren had ze genegeerd. Ze had er helemaal geen zaken mee en eigenlijk wilde ze hier gewoon zo snel mogelijk weg. Het was koud aan het worden en ze kon nu eenmaal geen vuur beheersen om zichzelf te verwarmen. Pas toen er geschreeuw door de straten klonk, draaide ze zich met een ruk om. Een roep om hulp kon ze gewoon niet negeren, ook niet als ze al besloten had dat ze niet zou gaan helpen voordat ze zich omgedraaid had. Haar lichte kijkers werden groot toen ze merkte een van de drie mensen die zich wat verderop bevonden op het punt stond om een ander te vermoorden. Aan de grond genageld bleef de vrouw staan terwijl ze toekeek hoe de man letterlijk uit elkaar stapte van zodra hij geraakt werd door een of andere zachtjes knetterende bal. Het was wel duidelijk dat een van de twee jongens die nog overeind stonden een Warlock was. Payton dacht toch niet dat Shifters tot zoiets in staat waren.

Haar lichaam verstrakte toen ze werd opgemerkt. Ieder normaal mens zou het waarschijnlijk allang op een rennen gezet hebben, maar then again, ze was verreweg van normaal. In plaats daarvan bleef ze staan waar ze stond en richtte haar blik op de eerste die iets tegen haar zei. Haar rood gestifte lippen weken een stukje uiteen, maar al snel beet ze op haar tong om de opmerking binnen te houden. Dit leek haar geen goed idee om bijdehand te gaan doen. In plaats daarvan haalde ze haar schouders op. Haar groene kijkers schoten al snel naar tweedledee toen deze begon te spreken en ze kneep haar ogen tot spleetjes. Of ze bang was? Ja, doodsbang, maar dat wilde niet zeggen dat ze dat ook aan de twee jongens voor haar moest laten zien. Ze was er zeker van dat ze zich wel zou kunnen redden moest het nodig zijn en anders was het haar eigen klunzigheid dat ervoor zorgde dat het gedaan was. “You think?” verliet haar lippen dan toch als antwoord op de opmerking dat het niet veilig was om alleen rond te lopen. Payton boog lichtjes naar achteren toen de jongen ineens tegenover haar stond en zijn gezicht nogal dicht naar het hare toe bracht. Het was nu goed te zien dat de vlekken op zijn gezicht en lichaam bloed was, waarschijnlijk van die arme stakker.

Vanaf het moment dat hij weg was, leunde ze terug naar voren en liet haar armen langs haar lichaam vallen. “Creeps like two little teenage boys who think it’s fun to kill people? I’ve seen that before and it didn’t end well for those kids.”  Voorzichtig bewoog ze haar vingers wat, commandeerde het onkruid achter de twee te groeien. Het was dat onkruid sowieso bekend stond om snel te kunnen groeien, anders zou het waarschijnlijk veel te lang geduurd hebben. Het duurde minder dan een seconde voordat het onkruid hoger was dan de twee jongens en een glimlach sierde haar lippen. “But you guys aren't the only one with little tricks.” Deze keer waren de bewegingen van haar handen groter en goed zichtbaar toen ze haar polsen ronddraaide en ervoor zorgde dat de strengen zich om de kelen van de jongens heen wikkelden. Niet dat het de bedoeling was om ze te vermoorden, het ging erom dat ze hen even kon bezighouden zodat zij het op een rennen kon zetten. Dat kreeg je als je haar dwong zich te verdedigen.