Met een klik en luid gerommel was het oude printapparaat gaan starten. Het slurpte een witte A4 naar binnen en begon zo langzamerhand aan het drukken van de tekst op de pagina. Vance had ondertussen de andere papieren van het apparaat gehaald en ze netjes in een snelhechter gestopt. Dit waren de juiste papieren die naar het bedrijf gestuurd konden worden. Naast het bureau stonden stapels van papieren gebonden met elastieken en keurig gelabeld. Ze waren stuk voor stuk bekeken en verbeterd. Nu was het dus alleen een kwestie van de verbeterde versies opsturen. En uiteraard hopen dat daarmee een deel van het project was gered en opgehelderd. Weken was hij al bezig met het corrigeren van slordigheids fouten van het bedrijf en dat betekende helaas heel veel papierwerk. Tijdens het wachten op de printer kon hij zijn maag al horen rommelen, ohja eten. Dat werd een pizza halen dan. De klok gaf al 8 uur aan en buiten was het ook al gaan schemeren. Misschien was het slim nu maar te gaan.

Zoals gewoonlijk was het avondvolk van Oldbay bezig met het ontwaken en veel verschillende lichten gingen aan van 24-hour shops tot andere iets minder gepaste dingen. Het lichtte de stad op en het was makkelijk voor Vance om snel een pizzeria te vinden. Hij had niet iets bijzonders nodig, gewoon een pizza was goed. Daarom koos hij de eerste beste pizzeria om naar binnen te gaan. Na zo'n 30 minuten liep hij met een zak in zijn handen waarin de pizzadoos zat het restaurantje weer uit. Het was maar een half uur en Oldbay was al een stuk drukker geworden en levendiger. De types die er rondliepen waren niet geheel onbekend, de feestgangers. Hij sloeg een steegje in, dat was toch korter en minder druk. Zodra hij het steegje was ingeslagen kon hij al vibraties voelen van een ander persoon. Iets te dichtbij helaas en hij voelde hoe een lichaam tegen hem aanliep. 'Hé.' Klonk er van de andere kant en Vance had een stapje achteruit gedaan.

Hij zag zowel de kille blik als de vriendelijke glimlach die erop volgde. Direct kreeg hij gemixte gevoelens over die snelle afwisseling. Een vriendelijke glimlach die dus niet oprecht was tegenover hem. Hij was tenminste niet uit zijn vel gesprongen nadat de vreemdeling tegen hem aan was gelopen, dat was op zijn minst iets. Vance had echter geen zin in spelletjes, geen zin in mensen die zich aardig voordeden enkel voor een pleziertje. Bovendien voelde zijn 'aura' niet helemaal aangenaam, het voelde enigszins verstoord, zelfs de vibraties gaven hem een gemixt gevoel wanneer hij hem naderde. Het was half, half. Enigszins moeilijk te peilen, vooral omdat er alleen een 'hé' tussen hen gewisseld was. In zijn hoofd had hij echter al een afkeurend gevoel. Een gevoel die hij graag wilde geloven, zijn manieren zeiden hem echter iets anders. En hij gaf eerder toe aan dat gevoel. 'Excuses.' Kwam er uiteindelijk uit zijn mond rollen. Ondanks de afkeuring in zijn hoofd, klonk zijn stem warm. Het was niet zijn fout dat de jongen tegen hem aan was gelopen, maar hij kon het hem moeilijk kwalijk nemen. Zoiets kon gebeuren. Vance zijn verontschuldiging had zover ook oprecht geklonken. Daar was hij goed in, in het controle houden van zijn emoties en houding. Zijn houding gaf niks weg over het feit dat hij de vreemdeling niet vertrouwde, zijn uitdrukking was neutraal gebleven en hij had zelfs beleefd terug gelachen. Daar hield hij het echter bij, meer en het zou teveel van het goede zijn. Hij kon alleen niets anders bedenken om dit gesprek nog voort te zetten, hij had netjes zijn excuses aangeboden. 'Nog een fijne avond.' De vreemdeling gaf hij nog een knikje voordat hij hem passeerde om verder te lopen.