Eindelijk kon ze de stad verlaten, al haar afspraken waren afgehandeld en zelfs die ene afspraak die ze gemist had, was verder besproken over de telefoon. Ze hoefde zich dus geen zorgen te maken dat haar zakenpartners binnen de kortste keren van haar weg gingen, want ze hadden uiterste vertrouwen in haar. Gelukkig ook maar, want van Emily's kant moest dat vertrouwen niet komen. Er waren maar weinig mensen die ze ooit had kunnen vertrouwen. Mensen die haar hart nooit hebben gebroken en dat misschien ook nooit doen en door haar verleden is het voor haar nog moeilijker geworden. Ze heeft altijd een natuurlijk instinct gehad om anderen buiten te sluiten, de kat uit de boom te kijken en zich niet te laten zien als haar ware ik. En dat was precies wat ze nu op haar latere leeftijd ook nog deed. Warlocks waren degenen die ze het minst vertrouwde en vooral na de gesprekken met een paar mannen daar. Creeps, dat waren het. Ze had geen vrienden nodig, nee, ze kon best zonder!

In haar dierlijke vorm sprong ze over de keien heen, klom ze hoger de berg op en voor even voelde ze zich weer helemaal vrij. Maar dat was ze ook als ze in haar dierlijke vorm was, dan waren er geen verplichtingen meer en was ze gewoon maar een dier. Ze kon haarzelf zelfs voordoen als een wild dier, geen mens die het zou merken. Geen Warlock te slim om haar te ontmaskeren - althans, zo dacht ze er zelf over, hoe het echt zat wist ze natuurlijk helemaal niet. Haar doel waren de grotten, die ze altijd in haar leven al had bewondert. Haar vader had haar er vroeger naartoe gebracht toen ze nog klein was, zij op de rug van de snelle sneeuwluipaard en hij in zijn dierlijke vorm rennend over de bergen heen, totdat ze hier aankwamen om het prachtige gebied te beschouwen. Deze keer was het echter net iets anders. In de grot lag een grote tijger en ze zou het niet raar vinden als deze tijger een mens was - want een tijger was hier namelijk niet echt op zijn plek. Zachtjes ging ze ergens anders zitten en richtte ze haar ogen op de prachtige kristallen, maar vanuit haar ooghoeken keek ze nog steeds naar de tijger, oplettende of hij niet iets in zijn hoofd haalde.